Mijn vriend, de dichter

Zaterdagavond 27 februari was een heel bijzonder moment: onze goede vriend P stelde zijn dichtbundel voor. Het talrijk aanwezige publiek kon genieten van tekstfragmenten uit de bundel afgewisseld met een streepje muziek. De aanwezige sprekers hadden niets dan lof voor het werk van onze vriend. De dichtbundel is het debuut van vriend P, maar dichten doet hij al jaren, getuige daarvan de vele prijzen die hij ondertussen behaalde. Ik was niet alleen erg trots op mijn vriend, maar ook een beetje trots op mezelf: het portret op de achterflap is immers van mijn hand. Toch wel bijzonder om een gesigneerd exemplaar in de hand te houden waarin mijn eigen naam vermeld wordt in de colofon. :-)

Gestrand in Wijgmaal

Zoals jullie weten (of niet weten), ga ik regelmatig op stap met de Leuvense dames van het werk.

Deze vrijdag was het opnieuw zover. De datum lag al een tijdje vast, maar het was nog niet zeker of onze pas bevallen Leuvense dame ons zou vervoegen voor een gezond diner bij het nieuwe hippe Leuvense restaurant Noordoever.

De pas geboren dochter van onze collega had echter een klein groeisprintje, dus leek het haar niet zo raadzaam om met de dochter op stap te gaan. Geen nood, als Mohammed niet naar de berg komt… Wij zouden gezellig met z’n allen gaan aperitieven bij onze collega in Wijgmaal.

Vanuit Brussel namen we de trein naar Leuven om daar over te stappen op de trein naar Wijgmaal (blijf het onnozel vinden dat je daar een extra ticket voor moet kopen). Natuurlijk vond onze uitstap net plaats op de dag dat er problemen waren met de bovenleiding vlakbij het station Gent-Sint-Pieters. Het treinverkeer was al de ganse dag flink verstoord, maar wij geraakten wonderwel zonder al te veel problemen in Wijgmaal.

Het toeval wil dat we samen met de echtgenoot van onze pas bevallen collega op de trein van Leuven naar Wijgmaal zaten. Konden we al wat bijpraten tijdens de wandeling naar hun huis. Het was voor ons immers de eerste keer dat we hun baby’tje in levende lijven zouden zien.

De mama zag er alvast stralend uit. Met een mooi nieuw kapsel en apetrots op haar dochter met van die schattige bolle wangetjes om in te bijten. We toastten met een glaasje bubbels op de gezondheid van het nieuwe gezinnetje.

Rond een uur of acht namen we afscheid, want we wilden de trein van 20.13u naar Leuven nemen. Helaas, ons NMBS-geluk was opgebruikt, want de trein van 20.13u bleek afgeschaft te zijn, terwijl die tien minuten eerder nog gewoon op railtime aangekondigd stond Dank u, NMBS! En de volgende trein zou pas een half uur later vertrekken.

We waren niet de enigen die gestrand waren op het bijzonder onhippe perron van Wijgmaal. Een dame van middelbare leeftijd was even ontstemd als wij dat de trein zomaar afgeschaft was. Zij maakte bij het vernemen van het nieuws meteen rechtsomkeer om haar vader te waarschuwen die haar met de wagen bij het station van Wijgmaal had afgezet. De vader was al serieus op leeftijd en reed niet zo graag naar Leuven centrum. Nu de trein was afgeschaft, had hij natuurlijk weinig keus.

Het vriendelijke duo bood ons groepje een lift aan naar Leuven centrum. Uiteraard pasten we niet alle vijf in de wagen. Ik besloot samen met een vriendin achter te blijven en ons geluk al liftend te beproeven. Helaas bleek Wijgmaal station op een vrijdagavond niet meteen de beste plek om een lift te versieren. Al slaagden we er toch in om op een kwartier tijd twee auto’s te laten stoppen. De eerste persoon die stopte was een vader met zijn kind op de achterbank. Die moest echter richting Herent, dus dat hielp ons niet veel vooruit. De tweede wagen die stopte was een koelwagen met twee heren erin. De heren boden ons vriendelijk een plek in de koelwagen aan, maar dit aanbod sloegen we toch liever af. 😉

Ik moet wel zeggen dat ik het hele liftavontuur geweldig vond. Het is van mijn studententijd geleden dat ik mijn duim omhoog stak om auto’s te laten stoppen. Ik voelde me weer helemaal jong. 😉

Ondertussen kwam de volgende trein naar Leuven bijna aan in Wijgmaal station. We besloten ons liftavontuur te laten voor wat het was en toch maar de trein te nemen. Wel jammer dat de keycard van onze vriendin al ingevuld was voor vijf personen terwijl we maar met twee waren. We legden heel de historie uit aan de conducteur en die raadde ons aan naar het loket te gaan om ons geld terug te vragen. Hij schreef achterop de keycard een bericht dat hij effectief had vastgesteld dat we maar met twee waren.

In Leuven station aangekomen, gingen we meteen naar het loket alwaar mijn vriendin een formulier kreeg om in te vullen. Benieuwd hoe lang het zal duren alvorens ze haar geld terug krijgt.

We gingen allebei onze fiets ophalen en spraken af in de Noordoever waar de rest van ons groepje op ons zat te wachten. En zo werd het toch nog een gezellige avond!

PS: Dankjewel aan al de mensen die bereid waren mijn vriendin en mezelf te komen redden in Wijgmaal!

Afgelast wegens ziekte

Deze namiddag waren we uitgenodigd op het verjaardagsfeestje voor de vijfde verjaardag van de dochter van onze vrienden die in Bratislava wonen. Onze vrienden waren speciaal naar België gekomen om de verjaardag van hun dochter te vieren met familie en vrienden. Op mijn aanraden hadden ze de abdijmolen gekozen om de jarige op een feestelijke manier in de bloemetjes te zetten. Helaas, kwam een bijzonder slecht getimede buikgriep van de jarige roet in het eten gooien en moest het feestje afgelast worden.

Da’s nu al de tweede keer dat het ons door ziekte niet lukt om af te spreken met onze vrienden. Ik vind het echt doodjammer. Een reden te meer om eens in onze agenda te kijken of er binnen enkele maanden geen tripje naar Bratislava geboekt kan worden.

Een Limburgs weekend

Dit weekend stonden er maar liefst drie Limburgse afspraken op het programma. Om heel eerlijk te zijn, heb ik een beetje een haat-liefde verhouding met de provincie waar ik opgroeide. Het is er mooi en groen en er wonen veel mensen die mij dierbaar zijn, maar ik slaak telkens weer een zucht van verlichting als ik Vlaams-Brabant binnen rijd. De landelijke rust en ik, we zijn nu eenmaal niet voor elkaar gemaakt.

Zaterdagavond waren we te gast bij onze vrienden en hun drie kinderen. Twee van de kinderen waren onlangs ziek geweest, dus ze waren niet in topvorm. Gelukkig zijn er dan digitale hulpmiddelen om de kinderen rustig te houden, zodat de volwassenen ongestoord van een hapje en een drankje kunnen genieten. Ik was BOB, dus ik beperkte mij tot het schuimende aperitief. Onze vriend, de hobbykok, toverde allerlei lekkers uit zijn mouw, terwijl wij hem aanmoedigden vanop de barkruk aan de keukenbar. Iemand die mij garnalen, sint-jacobsvruchten en zalm voorschotelt, weet duidelijk wat ik lekker vind. 😉 Het gerecht met zalm, spinazie en zoete appel moeten we misschien zelf een keertje proberen. Zalig lekker!

Als dessert hadden mijn vriend en ik gezorgd voor taartjes van Demeestere. De smaakcombinaties waren een tikkeltje te speciaal voor de kinderen, al denk ik niet dat onze gastvrouw en gastheer dat erg vonden. Zo bleef er nog ruim genoeg over om zondag opnieuw te smullen.

IMG_9648

IMG_9649

IMG_9651

IMG_9653

Zondagmiddag waren we uitgenodigd bij vrienden die onlangs in hun gerenoveerde huis getrokken waren. We kregen een volledige rondleiding doorheen het huis, bewonderden de prachtige grote ramen die op het gelijkvloers uitkeken op de tuin en spotten meteen het paar kleine schoentjes in de kinderkamer. De hint leek duidelijk en jawel… We mochten onze vrienden feliciteren met een eerste baby op komst. Nieuw leven in een nieuw huis. Zo blij dat onze vrienden na een heel moeilijke en zware periode betere tijden te wachten staan.

We aten samen van de lekkere pastaschotel met broccoli en ik liet me een beetje gaan met de apple crumble. Zo, zo lekker, recht uit de oven!

IMG_9655

IMG_9657

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en reden we verder naar mijn ouderlijk huis, op slechts een paar minuten rijden van het huis van onze vrienden. Mijn vader was er niet, maar we hadden een fijne babbel met mijn broertje en zijn vriendin en legden meteen al een culinaire afspraak voor september vast. Onze nonkel en tante kwamen ook nog even langs om gedag te zeggen en we sloten ons Limburgs uitstapje af met een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis.

Een goed gevuld weekend.

Valentijnslunch

Ja, deze Valentijn was een beetje a-typisch. ‘s Avonds naar een film met een sarcastische superheld in de hoofdrol en ‘s middags een uitnodiging voor een gezellige lunch met vrienden.

We zaten rond de tafel met zes volwassenen en vier kinderen en genoten van het met liefde bereide eten. Het gebeurt niet vaak dat iemand mij een bord zelfgemaakt koninginnenhapje met vlees van zelfgekweekte kippen voorschotelt! En jawel, de servetten waren in een hartje gevouwen door de kinderen van onze gastheer en gastvrouw. Kwestie van in het thema te blijven. Leuk nieuw spel ontdekt trouwens: Scotland Yard! We slaagden er moeiteloos in Mister X te klissen (over mijn roemloze nederlaag tegen onze negenjarige schaakkampioen zal ik maar zedig zwijgen). Een overwinning is altijd goed voor mijn gemoed!

IMG_9613[1]

IMG_9614[1]

IMG_9615[1]

Nieuwjaarsreceptie!

Ok, ok, 12 februari is aan de late kant om het nieuwe jaar te vieren, maar januari is op zich al zo’n receptierijke maand dat februari een beter moment lijkt om te vieren dat we de eerste maand van het jaar alweer achter de rug hebben en we kunnen beginnen aftellen naar de zomervakantie. 😉

Het was gezellig druk op ons appartementje met zo’n twaalf personen rond de tafel, rijkelijk voorzien van hapjes door één van de genodigden. Mijn vriend en ikzelf zorgden voor de drank (we moeten dringend eens meer feestjes geven, ondanks een strikt verbod om nog alcohol als geschenk mee te brengen, lijkt het wel alsof onze voorraad onuitputtelijk is).

Het was trouwens een hele eer dat een hoogzwangere goofball speciaal voor de receptie te voet naar ons appartementje was gekomen! De kans is groot dat ze een baby in haar armen heeft de volgende keer dat ik haar zie!

Het voornaamste slachtoffer van de avond:

IMG_9610[1]

Een zaterdag in Tongeren

Met een kater naar de les Spaans, niet echt een ideale combinatie. Gisterenochtend was ik op z’n zachtst gezet een beetje grumpy, ook al omdat mijn broodnodige nachtrust twee keer ruw onderbroken werd door het alarm van het kantoorgebouw tegenover ons. Eén van de nadelen van in het stadscentrum wonen.

Enfin ja, mijn humeur ging erop vooruit toen we op het einde van de les onze verbeterde examens terug kregen en tegen de middag was het grootste leed zowat geleden. Ik spoedde me naar huis om snel iets te eten, want ik had afgesproken om naar een vriendin in Tongeren te gaan. Onlangs raakte het uit met haar vriend en ze had er behoefte aan om haar hart te luchten. Na de overstap in Liège-Guillemins bleef onze trein echter stille staan in Herstal, wegens een object op het spoor. En zo werd de oorspronkelijke treinrit van 1 uur en 15 minuten er eentje van 1 uur en 35 minuten. Ik bracht mijn vriendin via sms op de hoogte van de vertraging en bleef er voor de rest zen bij.

Eindelijk in Tongeren aangekomen, wachtte mijn vriendin me op aan het station. We hadden oorspronkelijk plannen om te gaan wandelen in Tongeren, maar door het slechte weer zagen we ons genoodzaakt deze op te bergen. Het werd best wel een emotioneel zware namiddag/avond, maar ik zag dat onze gesprekken mijn vriendin deugd deden. Ze kookte dan ook nog eens een overheerlijke spaghetti voor mij. Zo’n talentvolle, intelligente en ondernemende vrouw, jammer dat haar geen geluk in de liefde gegund is en dat ik haar niet meer dan een luisterend oor kon bieden.

In de treinrit naar huis besefte ik eens te meer dat ik het ongelooflijk getroffen heb met mijn vriend, die mij steeds steunt en aanmoedigt in alles wat ik onderneem en een luisterend oor biedt als ik eens een mindere dag heb. Een lotje uit de loterij!

IMG_9387[1]

yab is vereerd!

Ok, toegegeven, het is niet de eerste keer dat ik vermeld word in het dankwoord van een doctoraatsthesis, maar ik blijf het een geweldige eer vinden. Alleen jammer dat ik onze vriend niet persoonlijk kon feliciteren met zijn grootste onderscheiding met felicitaties van de jury (wow!), omdat ik de laatste Koreaanse les voor het examen niet wilde missen. Gelukkig zorgde mijn vriend via Whatsapp voor live verslaggeving, maar steken deed het wel, dat ik zo’n bijzonder moment moest missen.

Eén ding is zeker: in San Francisco hebben ze er binnenkort een genie bij!

Long time no see

En dat mag je gerust letterlijk nemen. Ondertussen was het al viereneenhalf jaar geleden dat we onze vriend die in 2011 naar Tokyo verhuisde, nog eens gezien hadden. En het zag er even naar uit dat we nog een paar jaar langer op een reünie zouden moeten wachten, want een eerste poging tot afspraak kon niet doorgaan omdat we toen in Düsseldorf waren.

Door omstandigheden nam onze Belg-in-Japan een latere vlucht naar Japan dan oorspronkelijk gepland en slaagden we er toch in deze avond af te spreken. Op de valreep, want de dag voor zijn terugkeer naar Tokyo. We spraken af aan de kaiten sushi van restaurant Kabuki (die me deze keer wat tegen viel, de rijst was niet goed gekookt en de vis was niet vers, jammer). Onze kameraad was buiten wat grijze haren in zijn baard nog niks veranderd. Nog altijd gepassioneerd door IT security en Japanse vrouwen. 😉 Met een nieuwe job bij een groot internationaal bedrijf in het vooruitzicht keek hij uit naar zijn terugkeer naar Tokyo. Tijdens zijn vorige job is hij er ook in geslaagd zijn passie voor het duiken om te vormen tot een mooie bijverdienste als duikinstructuur. En dat met maar 20 dagen verlof op een jaar!

Some people really make their dreams come true…

IMG_9280[1]

Een geslaagde Italiaanse avond

Gisterenavond hadden we twee bevriende koppels over de vloer voor een avondje gezellig samen eten en drinken in het nieuwe jaar. Omdat de eerste werkweek van het jaar traditioneel erg druk is en ik volop aan het blokken ben zou moeten zijn, wilden we niet te veel energie in het avondmaal stoppen. Aan de andere kant wilden we onze vrienden natuurlijk wel iets lekkers voorschotelen. Helaas, onze vaste traiteur Convento Food was net deze week met welverdiende vakantie.

Ik zat een beetje zonder goede ideeën tot ik ergens een artikel las over Il Pastaio, een nog niet zo lang geleden naar het De Becker Remyplein verhuisd Italiaans restaurant én traiteur. Het aanbod op de site zag er alvast veelbelovend uit. Aan de andere kant bleek het niet zo voor de hand te liggen om onze bestelling geplaatst te krijgen. Na een tiental onbeantwoorde telefoontjes van zowel mijn vriend als mezelf tijdens de openingsuren (ok, de allereerste keer dat ik belde, kreeg ik een anderstalige dame aan de lijn die zich duidelijk niet zeker genoeg voelde van haar Nederlands om mijn bestelling op te nemen, haar Nederlands klonk nochtans prima) stuurde mijn vriend dan maar een mail. Toen deze ook onbeantwoord bleef, belde ik donderdagmiddag nog maar eens. Gelukkig kreeg ik toen wel de uitbater aan de lijn, die uiteraard onze mail nog helemaal niet gezien had, maar gelukkig wel telefonisch onze bestelling bevestigde.

Ezn parcours met hindernissen dus, maar deze frustraties waren snel vergeten toen mijn vriend en ik vrijdagavond onze bestelling gingen ophalen. De antipasti zagen er verrukkelijk uit en waren prachtig gepresenteerd. En ook de lasagne en de tiramisu zagen er veelbelovend uit. En jawel, de antipasti stelden niet teleur en ook de lasagne met zalm, zeewolf, spinazie, de lasagne della casa en de lasagna met vergeten groenten en salsa verde gingen er bijzonder vlotjes in bij onze gasten. Bij dit alles schonken wij natuurlijk een flesje (of twee) Italiaanse wijn. De tiramisu was een waardig dessert om de maaltijd in stijl af te sluiten, vergezeld van een glaasje limoncello gemaakt door de mama van mijn petekindje.

Ons zullen ze beslist nog vaker zien bij Il Pastaio en het voordeel is dat we onze bestelling te voet kunnen afhalen wegens gelegen vlakbij onze woonst!

IMG_9255

IMG_9258

IMG_9259

IMG_9260

IMG_9262