Zeilen op het Grevelingenmeer

Jaja, na het diner bij het Land aan de Overkant en het communiefeest van zijn petekindje, zat het weekendje weg er nog niet op voor mijn vriend. Pinkstermaandag stond er namelijk een zeiltochtje op het Grevelingenmeer gepland. Met hetzelfde koppel waarmee we voordien ook al een paar keer de Nederlandse wateren verkenden. Terug naar het vertrouwde Grevelingenmeer, maar ditmaal vertrokken we vanuit Bruinisse.

Ik was een beetje grumpy om wille van het vroeg uur waarop ik moest opstaan om om negen uur in Bruinisse te zijn, maar nadat mijn ochtendhumeur verteerd was, kon ik oprecht genieten van ons tochtje, ondanks het feit dat het voor mij eigenlijk te koud was. Al een geluk dat ik mijn windbreker bij had en de zon meer door de wolken kwam dan oorspronkelijk verwacht, anders waren mijn lippen zeker blauw uitgeslagen van de kou.  Ik denk dat zeilen met dit koppel een garantie is op goed weer, want de vorige keren gaven de weersvoorspellingen ook altijd zwaarbewolkt en kwam de zon er toch door. De momenten dat de zon door het wolkendek breekt, zijn echt heerlijk. En ik slaagde er zelfs in twee hoofdstukken Koreaans door te nemen tijdens ons tochtje.

We legden ditmaal maar één keer aan onderweg, om naar het toilet te gaan en onze lunch op te etn in de boot. Geen uitstapjes of wandelingen gemaakt en dat vond ik persoonlijk wel een beetje jammer. Omdat op de heenweg de wind onze boot flink vooruit geblazen had, moesten we genoeg tijd incalculeren om tijdig terug te zijn in onze vertrekhaven . Extra stoppen konden we ons dus niet permitteren. Omdat de wind in de namiddag wat afzwakte, waren we zelfs maar nipt op tijd om de boot in te leveren.

Een impressie van de zeiltocht:

IMG_9844

IMG_9845

IMG_9862

IMG_9873

Naar goede gewoonte gingen we na de zeiltocht samen dineren. Het is altijd verrassend vast te stellen hoe hongerig je van zo’n dagje op het water wordt. Het eten in paviljoen Meerzicht smaakte dan ook verrukkelijk en de overheerlijke apfelstrüdel (uiteraard een Nederlandse specialiteit) was de spreekwoordelijke kers op de taart.

IMG_4276

IMG_4285

Ideaal zeilweer

Normaalgezien zou mijn vriend het voorbije weekend met een groep van vijf andere zeilers de oversteek naar Ramsgate wagen. Helaas strooide het overlijden van de schoonvader van één van de zeilers roet in het eten. De zeiltocht werd afgelast en vervangen door een last minute zondags zeiltochtje op het Grevelingenmeer. In een vlaag van verstandsverbijstering gaf ik me op om mee te gaan zeilen. Van het oorspronkelijke groepje was er nog één andere zeilkameraad die het zag zitten mijn vriend en mezelf te vergezellen.

En zo reden we zondagochtend vroeg met z’n drieën richting Grevelingenmeer. Vurig hopend dat de weersvoorspellingen ernaast zouden zitten en dat de regenvlagen die we onderweg trotseerden, spontaan zouden oplossen eens we het Grevelingenmeer hadden bereikt.

De donkere dreigende wolken bij aankomst voorspelden echter niet veel goeds. De dame aan de balie raadde ons aan te overleggen met één van de zeilers, want er stond een vrij stevig windje. Misschien net iets te heftig voor nog niet zo geroutineerde amateurzeilers. Na overleg met de zeildeskundige, besloten we alles even te laten bezinken en eerst een koffie/thee te gaan drinken in de cafetaria van Zeil- & Surfcentrum Brouwersdam. Ik vond het echter onnozel om helemaal naar Nederland te rijden om dan op het laatste moment te beslissen de zeiltocht af te lassen omdat er een beetje meer regen en wind dan gewoonlijk was. Wij zijn toch geen watjes! Hup met die zeilboot!

De vriendelijke mensen van het zeilcentrum waren gelukkig zo sympathiek om ons zeilbroeken uit te lenen. Die zouden ongetwijfeld van pas komen! Mijn zeilbroek was wel een maat of twee te groot, maar dat kwam goed uit, want ik had een kleedje aan. Helemaal ingepakt met zeilbroeken en regenjassen laadden we alles in onze zeilboot. Natuurlijk begon het nog voordat we goed en wel vertrokken waren te stortregenen. Dikke, natte druppels. Die zeilbroeken bleken een waar godsgeschenk.

Na uit de haven gevaren te zijn, hesen de mannen de zeilen en waren we aan de willekeur van de wind overgeleverd. Ons bootje schoot vooruit over de golven (normaal zijn er geen golven op het Grevelingenmeer, maar de wind was zo fel dat er toch golven ontstonden). We waren letterlijk een speelbal van de elementen. Op een gegeven moment kantelde de boot bijna 90 graden (het zeil was bijna parallel met het meeroppervlak). Spannend, maar ik voelde me op geen enkel moment onveilig. En alhoewel ik een dikke hekel heb aan regen, zag ik wel de fun in van dit avontuur. Wij waren bijna de enige zeilboot op het ganse meer, wat ons uitstapje een echt avontuur maakte.

Het lukte me zelfs om tussen de regenbuien door mijn slaatje van de Albert Heijn zonder morsen op te eten. Na een uur of anderhalf zeilen, moesten we beslissen of we rechtsomkeer zouden maken dan wel verder zouden varen. We hadden de boot namelijk voor de ganse dag gehuurd, maar de vriendelijke mensen van het zeilcentrum hadden gezegd dat we de boot ook na drie uur mochten binnen brengen en dat ze dan maar drie uur zouden aanrekenen. Klantvriendelijk!

Eigenlijk zag ik het nog wel zitten om verder te varen met de wind in de zeilen, maar ik besefte ook dat de terugtocht, tegenwind, een ander paar mouwen zou zijn. En ik voelde dat de vochtigheid, alle regenjassen en zeilpakken ten spijt toch in mijn kleren begon te kruipen. Rechtsomkeer maken leek de verstandigste beslissing.

En ja, de terugtocht was een ander paar mouwen. Het lukte ons gewoon niet om vooruit te geraken, enkel op de zeilen. De wind blies ons telkens weer terug en we bleven afdrijven van onze koers. De motor leek de enige oplossing. Met het aanzetten van de motor kwam bij mij ook de misselijkheid opzetten. Ik had nochtans gehoopt daarvan gespaard te blijven. ‘t Zal de beweging van de boot op de golven geweest zijn. De misselijkheid bleef echter binnen de perken en ik slaagde erin zonder accidentjes het vaste land te bereiken. Het hielp wellicht dat ik het laaste stuk aan het roer zat. Wat een hogere concentratie vereiste dan gewoonlijk, want het stikte er van de windsufers die wilden profiteren van de stormwind in de zeilen.

DCIM106GOPRO

Na dit natte avontuur moesten we een beetje bekomen in de cafetaria. En kijk, terwijl wij zaten op te drogen, trok de lucht langzaam open. Toch te vroeg teruggekeerd. We besloten dan maar optimaal te profiteren van het mooie weer en een wandeling te maken. We bezochten eerst het Inspiratiecentrum Grevelingen, waar we genoten van een prachtig uitzicht op de omgeving en liepen dan verder naar de zee terwijl we de hapjes opaten die we meegenomen hadden voor op de boot. We genoten van het schouwspel van de veelkleurige kite surfers en vroegen ons af hoe het kwam dat er niet meer ongelukken met die dingen gebeuren.

IMG_1074

IMG_1077

IMG_1080

IMG_1082

IMG_1087

Dorstig van de strandwandeling zochten we een plekje in de zon op het terras van Strandpaviljoen Brouw. We klonken op de plotse weersomslag en zochten via tripadvisor een goed restaurantje om te gaan eten. Ik reserveerde een tafeltje voor drie in Brasserie Maritime in Zierikzee, een bijzonder charmant dorpje waar ik zeker nog eens wil terugkeren.

IMG_1089

IMG_1092

IMG_1102

IMG_1105

IMG_1115

Onderweg naar Zierikzee hadden we nog een klein akkefietje toen de eega van onze kameraad whapsapp-gewijs liet verstaan dat ze het toch wel zou appreciëren als we samen met haar zouden avond eten. Wij waren echter nog zo’n uur en een drie kwartier van haar verwijderd. Uiteindelijk werden de plooien min of meer gladgestreken en kregen we haar zegen om in Zierikzee te gaan eten. Ik stond nochtans klaar om onze reservatie af te bellen!

Het was ondertussen zo warm dat we zonder problemen op het terras konden eten. Dat hadden we nooit durven hopen toen we in de gietende regen ‘s ochtends vertrokken! Het eten van Brasserie Maritime was trouwens voortreffelijk. Mijn zeebaas met kokkels was om duimen en vingers af te likken. Ongelooflijk lekker!

IMG_1101

Na het avondmaal wachtte ons nog een lange rit naar huis. Gelukkig vliegt de tijd als je in goed gezelschap bent…

Hoewel ik zeilen in stormweer best wel avontuurlijk vond, hoop ik dat ons volgend weekend beter weer te wachten staat.

Zeilen op het Grevelingenmeer

Zondag hadden we afgesproken om met vrienden te gaan zeilen op het ondertussen reeds vertrouwde Grevelingenmeer. Omdat het de eerste keer was dat onze vrienden hun zoontjes van vier en acht jaar meenamen op een zeilboot, hadden we geopteerd voor een zeiltochtje van drie uur.  Al zou je dat niet vermoeden als je de hoeveelheid proviand zag die wij mee sleurden. 😉

Beide ouders waren duidelijk een beetje zenuwachtig. Wat als de jongens het niet leuk zouden vinden of wat als ze ziek zouden worden? Ik was zelf een beetje zenuwachtig na eerdere niet zo positieve zeilervaringen. Gelukkig zijn er op het Grevelingenmeer geen golven, dus zelfs al stond er een stevig windje, de kans dat ik echt ziek zou worden, schatte ik niet zo hoog in. Maar toch, je weet nooit…

Stipt om twaalf uur vertrokken we op de motor om het kleine haventje uit te varen. Zolang we op de motor voeren, ging alles prima. De sfeer zat goed. De grijze wolken waren ondertussen veranderd in witte schapenwolken en de zon zette haar beste beentje voor. Het was wel vrij frisjes, maar voor dit scenario hadden we gerust willen tekenen toen we ‘s ochtends vertrokken in het zwaarbewolkte Leuven.

Totdat de zeilen gehesen werden en de motor afgezet. De stevige wind in de zeilen zorgde dat de zeilboot erg scheef ging hangen. Iets wat heel normaal is bij het zeilen, maar voor een klein kind ongetwijfeld erg beangstigend is. Een onverwacht manoeuvre gecombineerd met een nogal paniekerige reactie van de papa miste zijn effect niet: twee wenende paniekerige kindjes. Doodsbang dat ze over boord zouden vallen. (We hadden nochtans een protocol afgesproken voor het worst case scenario dat één van de kinderen effectief over boord zou gaan. Mind you, we droegen allemaal flink onze zwemvesten.) Pogingen om de jongens te kalmeren werkten half (al bleven die bolletjes van de AH er tussen de traantjes door vlot ingaan bij de jongste) tot de boot weer scheef ging hangen. We reefden de zeilen en zetten de motor op in de hoop dat dit de kinderen wat meer zou gerust stellen.

En jawel, de rust keerde weder aan boord. Zeker toen mijn vriend een kleine goedkope verrekijker opdiepte, waren de kinderen helemaal afgeleid. Spijtig genoeg was er maar één exemplaar van de verrekijker (terug in Leuven hebben we meteen online twee extra exemplaren besteld). Ik vond het niet zo erg om op de motor te varen. Beter dat iedereen aan boord zich prettig en veilig voelt, maar het leek me jammer om het zeilen zelfs helemaal geen kans meer te geven. Toen de jongens aan het spelen waren in de kajuit probeerden we de papa te overtuigen om het nog eens te proberen, maar dan met maar één zeil, zodat de boot minder zou hangen. De mama leek het allemaal beter te zien zitten dan de papa, maar uiteindelijk ging hij ook overstag (pun intended).

En kijk, met de jongens in de kajuit hesen we het voorste zeil. Van de eerdere paniek geen spoor meer en zo konden we het laatste uurtje toch nog wat zeilen. We hesen na een tijdje zelfs het tweede zeil. Dat laatste uur zat ik voornamelijk aan het roer, bijsturend aan de hand van de aanwijzingen van mijn vriend. Het catamarantochtje in Corsica heeft mij duidelijk toch wat inzicht bijgebracht in de techniek van het zeilen. Het sturen ging echt wel vlot en ik slaagde erin op commando zonder problemen de boot te laten draaien. Uiteraard is zeilen teamwork. Dus alle lof voor mijn teamgenoten.

IMG_1796

IMG_1800

IMG_1806

Toen de gereserveerde drie uur ten einde liepen, voeren we terug de haven in. Voor het aanmeren leek het me veiliger om het roer terug in de handen van mijn vriend te geven. Na een boterzachte aankomst werden we met een motorbootje opgehaald. Het hoogtepunt van de dag voor de jongste, want hij mocht helpen sturen. Je zag hem nogal glunderen.

Om de zeildoop van de twee jongsten te vieren, gingen we aan de rand van het meer in het gras zitten en deden we een flesje prosecco (of twee) open. ‘t Was echt zalig zitten in de zon terwijl de jongens gingen pootjebaden in het water.

Voor het avondmaal gingen we iets eten in ‘t Swarte Schaep in Brouwershaven. Ik moest gewoon opnieuw mosselen bestellen. Die hadden mij de vorige keer zo fantastisch gesmaakt! We genoten op het terras in de zon en smeedden al plannen voor ons volgende uitstapje in november. Ik kijk er al naar uit!

Samenvattend: ik denk niet dat de kinderen een blijvend trauma aan deze dag overgehouden zullen hebben. En ik zie een volgende poging zeker nog zitten!

PS: Helemaal niet zeeziek geweest.

Een dagje op het Grevelingenmeer

Mijn vriend volgt al een tijdje zeillessen en is nog één examen verwijderd van zijn brevet. Hij had echter nog nooit zonder instructeur gezeild en ik had nog nooit samen met hem op een zeilboot gezeten. Om mijn vriend de kans te geven het zeilen wat meer te oefenen, legden we in overleg met een bevriend koppel waarvan de man samen met mijn vriend zeillessen volgde, een paar maanden gelegen een dagje Grevelingenmeer vast. We duimden heel hard dat we goed weer zouden hebben, want zeilen in de regen da’s alleen weggelegd voor stoere bonken en niet voor koukleumen zoals mezelf.

Ik was op voorhand erg benieuwd of zeilen iets voor mij zou zijn en of ik misschien zeeziek zou worden (al veel verhalen over kotsende zeilers gehoord). Voor de zekerheid hadden we toch maar pilletjes tegen de reisziekte in onze bagage gestoken. Mijn vriend had me al op voorhand gewaarschuwd dat ik het zeker heel erg saai zou vinden, dus hup, ook een boek mee in de handbagage.

De weergoden lieten zich gelukkig van hun beste kant zien. Een aangenaam zonnetje en temperaturen die het toelieten om in korte mouwen op het dek van de zeilboot te zitten. Enige probleem: er was te weinig wind, waardoor we amper snelheid konden maken en slechts een klein stukje van het mooie Grevelingenmeer konden verkennen. Verder dan het charmante Brouwershaven (waar ze trouwens erg propere toiletten hebben) zijn we niet geraakt. Op sommige momenten was het windstil en lagen we zo maar wat te dobberen. Niet dat je mij hoorde klagen, want ik vond dat zeilen helemaal niet saai, integendeel, heel erg rustgevend, zo in een bootje op een groot meer met een boekje en de zon op je gezicht. Een ideaal rustpunt in mijn anders zo drukke leven.

Het klikte ook heel goed met het ander koppel, rustige en sympathieke mensen. Zo goed, dat er meteen al een tweede zeildag werd ingepland voor 2016. Hopelijk hebben we dan iets meer wind.

IMG_7326

IMG_7331

IMG_7363

IMG_7367

IMG_7369

IMG_7377

IMG_7383

IMG_7398

IMG_7405

IMG_7409

IMG_7443

IMG_7444

IMG_7447

IMG_7454

We sloten de dag af met een geweldige portie mosselen bij ‘t Swarte Schaep in Brouwershaven. Het ideale einde van een mooie dag.

IMG_7455

IMG_8080

Nu deze eerste test positief is uitgevallen, behoort een zeilvakantie langs bijvoorbeeld de Kroatische kust tot de mogelijkheden. Of wie weet, ooit, de Whitsunday islands!