Ladies lunch in Voltaire

Zondag trotseerde ik met de fiets storm Ciara en overwon ik de Leuvense heuvels om iets voor de middag in Heverlee te landen. Al een geluk dat Ciara het bij blazen hield en het regenkraantje voorlopig dicht bleef.

Ik werd vriendelijk welkom geheten door mijn vrienden en hun zoontje met een glaasje bubbels om te klinken op het nieuwe jaar. Een beetje laat, toegegeven, maar onze eerste afspraak in het begin van januari viel in het water door een hardnekkig virus dat hun gezinnetje geveld had.

Het was al een tijdje geleden dat we elkaar nog gezien hadden en in die paar maanden tijd was hun baby uitgegroeid tot een heuse peuter die al bijna alleen stapt! Zoals het er nu uit ziet, zal hij zijn eerste onafhankelijke stapjes zetten vóór zijn eerste verjaardag. Wat een schat van een ventje!

Na het aperitief lieten mijn vriendin en ik de mannen achter en trokken we naar de Voltaire voor een gezamenlijke lunch. Heel fijn om even op het gemak onder ons tweetjes te kunnen bijpraten over het leven, de liefde en ons werk. Nog altijd zo blij voor haar dat ze na een lang en lastig parcours gezegend is met een gezond en vrolijk ventje. <3

En die lekkere crème brûlée was de perfecte afsluiter van de namiddag.

Ik was zo verstandig om vlak vóór een dikke regenbui naar huis te fietsen. Ciara heeft alvast geen streep door mijn plannen kunnen trekken!

Belgische kost bij Le Bugatti

Na mijn Bourgondische uitspattingen in Mechelen, spoorde ik terug naar Brussel. Doordat de workshop wat langer had geduurd, was ik maar net op tijd voor de dinner date met mijn vriend en zijn collega’s in wat ongetwijfeld hun favoriete Brusselse restaurant is: Le Bugatti. Het was het derde jaar op rij dat we bij Le Bugatti aten en ik ben er zeker van dat we hier volgend jaar opnieuw zullen belanden, indien mijn vriend en zijn collega’s in 2021 naar FOSDEM komen. Het restaurant en de bediening voelt alleszins zeer vertrouwd aan ondertussen.

Ik moet toegeven dat ik helemaal geen honger had, na al die kaas en wijn in de namiddag. Ik herinnerde mij van het vorige bezoek aan Le Bugatti dat de wijn niet zo fameus was. Om het contrast met de heerlijke wijnen die ik in The Cellar geproefd had, niet te groot te maken, bestelde ik me een coupe champagne. Altijd lekker. Natuurlijk was onze Fransman weer rijkelijk te laat, dus bestelde ik frietjes voor mijn gezelschap dat met knorrende magen zat te wachten. Uiteindelijk kwam de Fransman toch opdagen met vrouw en kind en kon iedereen bestellen.

Omdat mijn appetijt zeer klein was, ging ik voor de voorgerecht versie van de tomaat-garnaal (één tomaat i.p.v twee). Daarvoor had ik nog net een plekje vrij. Mijn vriend bestelde een typisch Brussels streekproduct: bloempanch. Bloempanch is de Brusselse versie van een bloedpens, maar veel dikker en met spek erin verwerkt. Ik proefde een stukje en moet zeggen dat de bloempanch heel lekker was. Zeker de moeite waard om te bestellen bij een volgend bezoek, al was de portie wel zéér riant.

Na de maaltijd keerden we terug naar ons hotel en dronken daar nog een glaasje in de Loui Bar. Om in de sfeer van de dag te blijven, hield ik het bij een glaasje wijn, terwijl mijn vriend en zijn twee collega’s de dag afsloten met iets sterkers.

Belgische kost bij RestoBières

Het begint een beetje een traditie te worden: een weekendje op hotel in Brussel in februari, omdat mijn vriend en zijn collega’s deelnemen aan FOSDEM. Al begin ik eerlijk gezegd te vermoeden dat FOSDEM voor hen eerder als excuus geldt om drie dagen te kunnen profiteren van de Belgische keuken en de Belgische bieren. 😉

Dit jaar geen problemen met vertraagde vluchten (mijn vriend was al van donderdagavond in het land), al moesten we naar goede gewoonte weer lang wachten op de Franse collega van mijn vriend. Fransen en stiptheid, het zal nooit wat worden, al was zijn schattige baby van zes maanden natuurlijk een goed excuus. Voor het eerst was ik dus niet de enige vrouw in het gezelschap, want de mama van de baby was ook van de partij.

Het kostte mijn vriend en ik een beetje moeite om op een vrijdagavond een geschikt Brussels restaurant te vinden voor een gezelschap van 8 personen, voornamelijk omdat we pas de dag zelf aan het zoeken waren geslagen. Gelukkige bleek RestoBières een goeie keuze, met een gezellig interieur, veel speciaalbieren en zelfs een eigen huisbier. We startten de maaltijd met wat garnaalkroketjes om te delen en mijn tongrolletjes met sint-jacobsvruchten en mosselen waren erg lekker. Zelfs de wijn in dit bierrestaurant was goed! Dit keer was ik wel zo slim om geen dessert meer te nemen, want die authentieke Belgische keuken ligt toch altijd stevig op de maag…

Na de maaltijd sloten we de avond af in volkscafé Volle Brol op het befaamde Vossenplein. Het was er bijzonder rustig voor een vrijdagavond, maar ze hadden veel Belgische bieren, dus ons gezelschap was tevreden. En de (goedkope) cava die ik er dronk was qua prijs-kwaliteit dik in orde.

Na een laatste rondje wandelden we samen naar het Steigenberger Wiltcher’s hotel om te genieten van een welverdiende nachtrust tussen hotellakens.

Diner met mijn naamgenoot

Op deze blog gebruik ik uiteraard in het pseudoniem yab, maar in het echte leven ben ik de trotse bezitter van een voornaam die door zowat vijftig procent van de mensen consequent verkeerd wordt geschreven. Niet omdat het zo’n bijzondere naam is (alhoewel er tegenwoordig nog nauwelijks meisjes geboren worden die mijn voornaam of een variant daarvan dragen), maar wel omdat de schrijfwijze afwijkt van de norm. Mijn moeder heeft me ooit verteld dat die afwijkende schrijfwijze te wijten is aan een vergissing van mijn vader bij het aangifte doen van mijn geboorte op het gemeentehuis en dat ze flink boos is geworden toen ze mijn verkeerd gespelde voornaam op het geboortekaartje zag staan.

Zelf heeft die afwijkende schrijfwijze mij nooit gestoord, in tegendeel, ik vond dat het mijn voornaam iets unieks gaf. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik op een dag sollicitatiegesprekken afnam en er iemand voor mij kwam te zitten wiens naam exact op dezelfde wijze werd geschreven. Daar ging mijn gevoel voor uniciteit. Ik moet toegeven dat ik heel even gespeeld heb met het idee om haar niet aan te nemen, maar ze stak zo met kop en schouders boven alle kandidaten uit dat ik mezelf een pad in de korf zou zetten door haar geen job aan te bieden. En zo kwamen we samen in hetzelfde team terecht en werkten we bijzonder prettig samen tot mijn verhuis naar Zwitserland. Toen ik na mijn mislukte Zwitserse avontuur terug keerde naar België, zat zij in een ander team, maar kijk, een paar maanden later stapte ze over naar mijn team en konden we onze prettige samenwerking verder zetten.

Helaas, aan alle mooie liedjes komt een einde en in de zomer van 2019 scheidden onze wegen opnieuw. Niet dat het een definitief afscheid is, want we werken nog regelmatig samen, maar niet meer voor hetzelfde bedrijf. Bijgevolg zien we elkaar een pak minder dan vroeger. En dat is jammer, want ze is een echte power woman, die een drukke job combineert met een intensief gezinsleven (ze verhuisde onlangs naar een nieuw huis met haar partner, twee jonge kinderen en een pleegkindje en dat allemaal in hetzelfde jaar dat ze van job veranderde).

Dus toen ik een berichtje kreeg met de vraag of ik woensdagavond tijd had om samen in Brussel te dineren, hapte ik meteen toe, zelfs al had ik die middag al een peer coach lunch in mijn agenda staan. Ik reserveerde een tafeltje bij Harvest (momenteel echt mijn favoriete Brusselse restaurant) en we hadden een supergezellige avond. Zoveel zaken om over bij te praten onder het genot van lekker eten en een glas wijn. Fijn om het talent dat ik ooit zelf geselecteerd heb, helemaal tot bloei te zien komen.

Sushi @Goofball’s

Omdat tradities er zijn om in ere gehouden te worden! En omdat we nog niet samen geklonken hadden op het nieuwe jaar. Sushi van Kintsugi in het gezelschap van Goofball en haar gezin!

En serieus, hoe geweldig is dit?

PS: Proficiat met je promotie, Goofball!

Doopviering in De Pinte

Zondag iets te vroeg naar onze goesting uit bed om de trein naar De Pinte te nemen, alwaar we rond half twaalf verwacht werden voor de doopviering van de jongste dochter van onze vrienden. Gelukkig was het mooi weer, waardoor de wandeling van het station van De Pinte naar de kerk best wel aangenaam was. Het centrum van De Pinte bleek ook onverwacht gezellig, met een mooi wit kasteeltje, een indrukwekkende neogotische kerk en een aantal stijlvolle, oude huizen. In één van die huizen, zo wist Goofball mij te vertellen, bevond zich de beste bakker van De Pinte en omstreken. Aangezien we toch buiten aan de kerk stonden te wachten tot de ochtendmis gedaan was, besloot ik even een zijsprongetje te maken en kocht ik mezelf twee pastéis de nata bij Bakkerij Hanssens. Toch handig, die sociale media. 😉

Alhoewel ik principieel tegen dopen ben, moet ik toegeven dat het een mooie viering was. De pastoor deed zijn best om alle aanwezige kinderen bij de viering te betrekken en de verschillende onderdelen van het sacrament uit te leggen. Het feit dat onze vriendin een koor dirigeert waarbij onze vriend voor de begeleiding op de piano zorgt, hielp natuurlijk ook wel. Onze vriend had zelfs speciaal voor zijn jongste dochter een lied gecomponeerd, met als voornaamste thema haar gezonde eetlust (helemaal een dochter van haar vader). Hoeveel kinderen kunnen zeggen dat een koor van vrienden en familie hun een serenade bracht tijdens hun doopsel? Heel bijzonder. Het feestvarken zelf gedroeg zich trouwens voorbeeldig toen het koude water uit de doopvont over haar hoofd werd gegoten.

Het feestvarken samen met haar trotse grote zus:

Na de doopviering konden mijn vriend en ik gelukkig meerijden met de broer van onze kameraad naar feestzaal De Veldblomme. De afstand was net iets te groot om te voet te overbruggen (zo’n veertig minuten stappen). Het concept van de feestelijkheden was simpel: iedereen bracht iets meer. Het resultaat was werkelijk een overdaad aan eten. Mijn vriend en ik hadden twee grote taarten van Les Tartes de Françoise meegenomen: de chocoladetaart en de kaastaart met speculoos, mijn twee favorieten. Ter plekke kreeg mijn vriend de taak toebedeeld om de zakouskis te maken. Dat ging verrassend vlot. Altijd al geweten dat er een culinair genie schuil gaat in mijn vriend. Verder waren er heerlijke zelfgemaakte quiches en een lekker stukje kaas gaat er ook altijd wel in. We hadden fijne gesprekken met de aanwezigen en genoten van het mooie weer (wat een contrast met al die mist op zaterdag).

Vlak voor de deur van de Veldblomme stopte een bus van de Lijn die ons zonder problemen naar het station van Gent-Sint-Pieters bracht. Uiteindelijk geraakten we redelijk vlot op onze bestemming met het openbaar vervoer en een beetje hulp van sympathieke chauffeurs, maar eerlijk, je bent wel een stuk langer onderweg dan met de wagen.

Een culinaire herontdekking

Soms is een blog hebben bijzonder handig. Hoe had ik anders moeten opzoeken wanneer ik voor het laatst een bezoek bracht aan Het Land aan de Overkant? (Dat was dus op 4 juni 2017.) Alvast veel te lang geleden, zo blijkt.

Gelukkig koos mijn collega Het Land aan de Overkant uit het lijstje met suggesties dat ik haar bezorgde voor een dubbele dinner date. Mijn collega en haar reispartner boekten voor de gelegenheid een kamer in het Boardhouse hotel in Heverlee. Kwestie niemand voor het blok te zetten om bob te zijn. Het zou immers zonde zijn om te gaan eten in een restaurant dat toch bekend staat om zijn eigenzinnige wijnkeuze.

En ja, de hernieuwde kennismaking met Het Land aan de Overkant stelde niet teleur. Het interieur was nog even stijlvol als in mijn herinnering en ja, we kregen weer zeer bijzondere wijntjes voorgeschoteld. Daarnaast was het leuk om mijn vriend voor te kunnen stellen aan één van mijn beste collega’s, die ondertussen uitgegroeid is tot één van mijn beste vriendinnen. En omgekeerd vond ik het ook zeer fijn om kennis te maken met haar goede vriend en reispartner over wie ze mij al zoveel verteld had.

De avond vloog voorbij en ik kan tot mijn grote tevredenheid zeggen dat iedereen met plezier op deze avond zal terug kijken.

Dit passeerde er op ons bord (en neen, mijn maag was niet groot genoeg om er nog een kaasbordje bij te krijgen, maar die van mijn tafelgenoten wel):

Appetizers:

Zeeoor, crosnes, groene kruiden:

Carpaccio van langoustine, olijfolie en limoen:

Sint-Jacobsvrucht, pompoenboter, zeewier:

Kabeljauw, kreeftenboter, gebrande prei:

Gnocchi, melkwei, zwarte truffel:

Mechelse koekoek, vin Jaune, pot au feu:

Kaaskar!

Peer, mandarijn, panna cotta:

Thee met versnaperingen:

Lunch @Chicago Café

Gisteren had ik een lunch date met een lieve collega die ik door omstandigheden veel minder vaak zie dan vroeger. Vroeger namen we dikwijls dezelfde trein naar huis, maar aangezien ik nu systematisch een latere trein neem en zij een vroegere om op tijd bij haar gezinnetje te kunnen zijn, komen we elkaar nog zelden tegen onderweg van en naar Leuven. Jammer wel, want ik kon altijd erg genieten van onze gesprekken op de trein en haar nuchtere en intelligente kijk op de zaken.

Als het openbaar vervoer ons niet meer samen brengt, dan moeten we zelf het initiatief nemen, nietwaar? Dus plande ik een lunchafspraak in ons beider agenda’s. We spraken af in Chicago Café, een gezellige plek met een ietwat alternatieve uitstraling door de industriële uitstraling van het pand in combinatie met het tweedehands meubilair.

Ik at voor de eerste keer in mijn leven shakshuka, een éénpansgerecht met aubergine, tomatensaus, halloumi, koriander en een eitje daar bovenop. Een heel lekkere combinatie die ik zeker nog eens opnieuw zal bestellen.

De lunch was duidelijk te kort om volledig bij te praten. Het werd tijdens het gesprek pijnlijk duidelijk dat mijn lieve collega zich steeds minder op haar plek voelt binnen ons bedrijf. En als ik heel eerlijk ben, kan ik haar redenen goed volgen. Het lijkt soms alsof we meer tijd verspillen aan het analyseren van onszelf in plaats van in te zetten op het verbeteren van de dienstverlening naar onze klanten toe. Als daar niet snel verandering in komt, vrees ik dat ik binnenkort weer naar een afscheidsfeestje mag gaan…

Yet another afscheidsfeestje

De grote leegloop ze zich verder, bij ons op het werk. De voorbije dinsdag woonde ik alweer afscheidsfeestje bij voor een collega die andere oorden opzoekt. Een vrolijke, sprankelende persoonlijkheid die zeer gemist zal worden. De komende feestjes zullen niet hetzelfde zijn zonder haar!

We startten de avond met een aperitief bij Les Brasseurs om vervolgens met de harde kern iets te gaan eten bij Namaste, omdat het niet altijd Thais moet zijn. We startten met wat typisch Indisch voorgerechtjes. Voor het hoofdgerecht koos ik een vegetarisch gerecht met spinazie dat naar mijn goesting net iets té veel gember bevatte. Nu ben ik echt een fan van gember, maar hier overheerste de smaak van gember te veel de zachte smaak van de spinazie, één van mijn favoriete groenten, waardoor het geheel onevenwichtig was. Maar het gezelschap en de vriendelijke bediening maakten veel goed. Om nog maar te zwijgen van het gratis ijsje achteraf…

Nieuwjaarsbrief

Helaas, zondag was mijn stem nog altijd niet hersteld . Maar goed, er is meer nodig om mij klein te krijgen dan een virale luchtwegeninfectie! Ik werd in de namiddag immers verwacht in Tielt-Winge voor de eerste nieuwjaarsbrief die mijn petekindje zelf geschreven had. Een memorabel moment!

En hoewel het wat overredingskracht kostte, las mijn petekindje zijn nieuwjaarsbrief uiteindelijke zelfs twee keer voor. Eén keer zo snel dat ik er niets van verstond, maar na wat aandringen wilde hij het toch op een normaal tempo overdoen. Nu, echt lezen was het natuurlijk nog niet, want hij kende de brief helemaal van buiten, maar hij heeft hem wel zelf geschreven en ik vind dat zijn letters er al heel goed uit zien. Toch een wonder hoe snel die kinderen in het eerste studiejaar leren lezen en schrijven.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden