Op bezoek bij de dinosauriërs

Vandaag spoorden mijn vriend en ik samen met mijn petekindje en zijn gezin naar Brussel voor een bezoekje aan het Instituut voor Natuurwetenschappen en haar befaamde grootste Dinosaurusgalerij van Europa. Dé topattractie blijven toch de Iguanodons van Bernissart, waarvan nu geweten is dat deze op vier poten liepen en niet op twee, zoals ze gemonteerd zijn in de galerij. Heel interessant ook om meer te leren over het verhaal van de ontdekking door de mijnwerkers en de manier waarop de skeletten uit de steenkoolmijn gehaald werden.

De galerij met de prachtige skeletten is zeker indrukwekkend, de collectie van fossielen is fenomenaal en ook de tijdelijke tentoonstelling GIANTS was de moeite, maar wat mij het meeste zal bijblijven, is de warrige wayfinding, waardoor het voor ons een hele uitdaging was om onze weg doorheen het museum te vinden. Ruimte voor verbetering dus.

Continue reading →

Wijn proeven bij Licata Vini

Gisteren spoorden mijn vriend en ik naar Schulen om vervolgens samen met mijn broer en zijn vriendin te carpoolen naar Diepenbeek. Een tijdje geleden had mijn broertje ons erop attent gemaakt dat er een wijnproeverij was bij Italiaanse wijnzaak Licata Vini. Licata Vini verdeelt onder andere één van onze favoriete Piëmontese schuimwijnen, de Millesimato Contratto. Aangezien de voorraad witte wijn van mijn vriend en mezelf stevig geslonken was, leek dit ons een prima gelegenheid om deze aan te vullen.

Het aanbod aan Italiaanse wijnen bij Licata vini was zo uitgebreid dat we er onmogelijk in slaagden om van alles te proeven. Mijn vriend en ik concentreerden ons voornamelijk op de witte wijnen. En we sloten de namiddag af met een paar uitzonderlijke lekkere (en bijzonder dure Barolo’s). We vonden een aantal witte wijntjes naar onze smaak en keerden met een tevreden gevoel terug naar het huis van mijn broertje.

De befaamde Tomomorrowland schuimwijn (mijn verdict: ok, maar niet echt bijzonder):

Voor het avondmaal waren mijn broertje en zijn vriendin Thais gaan afhalen. En amai, dat smaakte! En ja, natuurlijk kraakten we nog een flesje wijn daarbij en sloten we de avond af met een glaasje Zacapa rum. Noblesse, oblige, he. 😉

Roger Raveel. De essentie

Jawel, na de opening van de Jef Verheyen tentoonstelling donderdagavond, reed ik samen met mijn baas en nog twee andere collega’s vrijdagavond in de chique Tesla van mijn baas naar Zulte voor de opening van de nieuwe tentoonstelling ter ere van 25 jaar Roger Raveel Museum. De openingen volgen elkaar tegenwoordig in een hoog tempo op en dan te bedenken dat ik de komende maand nog enkele events in het vooruitzicht heb.

Voor de rit naar Zulte deed mijn baas beroep op een jobstudent om de Tesla te besturen, zodat hij onderweg zijn speech kon voorbereiden en hij op de receptie ook een glaasje wijn kon drinken, zonder zich zorgen te hoeven maken of hij al dan niet ander de alcohollimiet zou blijven. Wel handig, dat systeem om een jobstudent als chauffeur te kunnen inhuren. Al vond ik het een beetje zielig dat de jobstudent in de wagen op ons moest blijven wachten, terwijl wij naar de feestelijke opening mochten. De jobstudent stelde me echter gerust: hij moest nog aan een paper werken en kon de wachttijd dus nuttig gebruiken. Al kan het natuurlijk ook zijn dat hij gewoon Netflix heeft gekeken in de Tesla. 😉

De opening was bedoeld voor een select publiek, waardoor ik de gelegenheid had de werken van Raveel op mijn gemak in mij op te nemen. Tot mijn grote verbazing werd ik samen met mijn baas uitgenodigd om het lintje van de tentoonstelling door te knippen. De eerste keer in mijn leven dat ik ergens een lintje mag doorknippen! Wat een eer! En dan nog wel hetzelfde lint als waarmee het museum 25 jaar geleden geopend werd. Als aandenken aan dit bijzondere moment nam ik een stukje van de lint mee naar huis.

De tentoonstelling zelf is zeker de moeite. Als je niet goed bekend bent met het werk van Raveel, biedt deze tentoonstelling een heel mooi overzicht. Ideaal om te combineren met een weekendje weg in de mooie Leiestreek. En jawel, wie goed kijkt naar de foto’s hieronder, spot een levende duif in één van de kunstwerken. Geen nood, het duifje is afkomstig van een lokale duivenmelker en mocht na een paar uren in dit kooitje elke dag weer naar huis vliegen. Geen duiven werden geschaad door deze tentoonstelling!

De catering was ook on point. Heerlijk brood en fantastisch lekkere dipsausjes en dat hapje met zalm was fenomenaal lekker. Een fijne avond in goed gezelschap!

Nadat de jobstudent mijn baas voor zijn deur in Brussel afgezet had, was mijn baas zo vriendelijk om hem te vragen mijn collega en mezelf naar Leuven te brengen. Wat een luxe om na een goedgevulde werkweek op een vrijdagavond gewoon voor je deur afgezet te worden!

Jef Verheyen. Venster op het oneindige in het KMSKA

Gisteren had ik de eer en het genoegen om de opening van de tentoonstelling van het werk van Jef Verheyen in het KMSKA te mogen bijwonen. Ik had zelfs mijn vriend kunnen overtuigen om een pak aan te trekken voor deze bijzondere gelegenheid. De tentoonstelling ‘Jef Verheyen. Venster op het oneindige’ is een samenwerking tussen de twee grootste Antwerpse musea: KMSKA en M HKA en verdient echt alle lof. Ik moet bekennen dat ik tot voor deze tentoonstelling niet erg bekend was met het werk van Jef Verheyen, maar nu mag je mij absoluut een fan noemen. Die subtiele kleurovergangen en prachtige kleurcombinaties, ik kon er gewoon naar blijven kijken. Ware het niet dat de heerlijke hapjes van de Madonna om mijn aandacht streden. 😉

Ik zou zeggen: ga vooral deze tentoonstelling zelf ontdekken en neem voldoende de tijd om te genieten van de schoonheid van het werk van Verheyen. Dikke aanrader.

Na al die hapjes en uitstekende wijnen, was ik blij dat ik een hotelkamer voor mijn vriend en mij geboekt had in B&B Hotel Antwerpen Zuid, zodat we ons niet in duizend bochten moesten wringen om op tijd de laatste trein naar Leuven te halen. Dat hotelontbijtje was trouwens de ideale voorbereiding voor mijn vergadering om 10u in deSingel, waar ik dankzij het Antwerpse velosysteem mooi op tijd was. Toch handig die deelfietsen.

MIX wrap up

Toen ik deze ochtend wakker werd na een bijzonder verkwikkende nachtrust, merkte ik dat er talrijke ongelezen berichten in whatsapp op mij stonden te wachten. Blijkbaar was deze nacht ergens om vier uur het brandalarm afgegaan, wat (begrijpelijk) voor heel wat commotie gezorgd had. Ik had echter helemaal niks gehoord en had los door dat alarm heen geslapen. Nu is het wel zo dat ik met mijn oortjes in slaap (het helpt mij om in slaap te vallen als ik ergens naar luister, een gewoonte die ik aangekweekt heb toen ik in Genève last van slapeloosheid had), wat misschien verklaart waarom ik niet ben wakker geworden. Al een geluk dat het vals alarm was of ik had het misschien niet meer kunnen navertellen.

Iedereen zag er deze ochtend aan het ontbijt dus beduidend minder fris uit dan gisteren na een onderbroken nacht. 😉

De tweede en laatste dag van onze conferentie was een laaiend succes. Niets dan positieve feedback ontvangen. Over de vlekkeloze organisatie, het respecteren van de timing, de prachtige locatie, het uitstekende eten, de boeiende high level sprekers en de interessante onderwerpen. Een succes over de ganse lijn, zou ik durven zeggen.

En ja, het lunchbuffet was zo mogelijk nog lekkerder dan gisteren. Alleen was het jammer dat er duidelijk een aantal deelnemers afgehaakt hadden vandaag, waardoor er merkbaar minder volk was als op onze eerste dag. De vloek van gratis events, vrees ik.

We sloten de dag af met een receptie en heerlijk verse groentjes als hapje. Een ideale afsluiter van een geslaagde tweedaagse.

Na de collega’s geholpen te hebben met de opruim, vertrok ik met twee andere collega’s richting station van Bosvoorde. Jammer genoeg bleek de wandeling uitdagender dan gehoopt. De heenweg was goed meegevallen, maar de terugweg bleek vals plat te zijn en mijn twee vermoeide collega’s vonden dat klimmen niet zo leuk. Ik kreeg dus twee beteuterde gezichten te zien. Maar goed, we overleefden het en eens we op de trein naar Brussel-Noord zaten, was het ergste leed geleden. Niets wat een goede nachtrust niet kan remediëren!

Eerste MIX conferentiedag

De dag begonnen met een uitstekend hotelontbijtje. Kwestie van voldoende energie te hebben voor de rest van de dag.

Na het ontbijt woonde ik de openingsspeeches bij om mij vervolgens terug naar mijn hotelkamer te begeven voor twee digitale vergaderingen die de ganse voormiddag in beslag namen.

Gelukkig was er nog meer dan genoeg over van het riante en zeer lekkere lunchbuffet om mijn honger te stillen en kon ik in de namiddag wel de rest van het programma meepikken.

De eerste dag van de conferentie eindigde om 17u. Wat maakte dat we nog een kleine twee uur hadden om ons te ontspannen in de wellness van het hotel alvorens ons naar het netwerkdiner te begeven dat startte om 19u. Het voelde initieel een beetje onwennig aan om in badpak tussen mijn collega’s in de sauna en hammam te zitten, maar daar zette ik me snel over. Het deed mijn lichaam deugd om even te ontspannen en wat te bekomen van een bijzonder druk voorjaar op het werk. Ik trok zelfs een paar baantjes in het openluchtzwembad, waardoor ik me natuurlijk kapot moest haasten om op tijd klaar te geraken voor het netwerkdiner en ik met nat haar aan het aperitief begon. Oh well, er zijn ergere dingen op de wereld.

Het eten was werkelijk fenomenaal en de bediening was erg royaal met de wijn. Iets té royaal, want toen ze de borden kwamen afruimen stootte één van de obers een glas rode wijn om, waarvan de inhoud helaas integraal op mijn blauw kleedje terecht kwam. De bediening reageerde bliksemsnel en voordat ik er erg in had stond één van de obers een gans zoutvat over mij uit te kieperen. En zo bracht ik de rest van de avond door marinerend in een zoutbadje met rode wijn. 😉 Maar: het snelle ingrijpen had duidelijk effect, want toen ik ‘s avonds na het diner mijn kleedje onder douche uitwaste, bleek de vlek volledig verdwenen te zijn. Oef!

Lancering van FAAM in Dendermonde

Deze ochtend spoorde ik naar Dendermonde. Ik moest het even opzoeken, maar het was dus wel degelijk van augustus 2015 geleden dat ik nog eens in Dendermonde was en de herinneringen aan dat bezoek waren duidelijk vervaagd.

Ik genoot alvast van de wandeling van het station naar het stadhuis van Dendermonde, waar de lancering van het allereerste Vlaamse Virtuele museum zou plaatsvinden en tegelijkertijd de nieuwe naam zou onthuld worden. Alhoewel mijn collega’s de naam al kenden, had ik er bewust voor gekozen om te wachten tot het moment van de grote onthulling. Dus ik was erg nieuwsgierig.

De lancering verliep vlekkeloos en het nieuwe museum kreeg de klinkende naam: FAAM. De talrijk aanwezige pers deed hun best om het nieuws zo snel mogelijk wereldkundig te maken, terwijl wij samen met de VIP’s een kijkje gingen nemen in het Vleeshuismuseum dat onderdak biedt aan het skelet van een wolharige mammoet. De ontdekker van de schedel van de mammoet was eveneens aanwezig op de voorstelling van het museum en je zag hem bij elk interview meer en meer stralen. Tot mijn grote scha en schande moet ik toegeven dat ik tot voor kort zelfs niet op de hoogte was van het feit dat Dendermonde zo’n fantastische archeologische vondst bezit. Dus: gaat dat zeker zien!

Nadat het officiële gedeelte achter de rug was, vulden we onze magen met heerlijke broodjes in het stadhuis. Spijtig genoeg was er iets mis gegaan met de uitnodigingen voor de lancering en hadden een aantal belangrijke stakeholders geen uitnodiging gekregen voor dit belangrijk evenement. Spijtig, maar dat maken we op een later moment goed. Meer broodjes voor ons. 😉

Partneravond in het Concertgebouw Brugge

Deze avond spoorde ik na het werk naar Brugge. Ik was immers uitgenodigd voor de partneravond van het Concertgebouw. En ja, ik had even getwijfeld of dat wel een goed idee was, want het is momenteel razend druk op het werk en ik denk niet dat ik al ooit zoveel overuren geklopt heb, maar hey, netwerken is belangrijk en het was van de Ultimas in 2020 geleden dat ik nog eens het Concertgebouw had bezocht.

En jawel, ik heb me deze beslissing niet beklaagd. We kregen een heel interessant programma voorgeschoteld met een pianoconcert op het podium van het grote concertzaal, een zeer bijzondere voorstelling in wording die gebruik maakte van AI en VR en een gesprek met een aantal belangrijke partners in de kamermuziekzaal. De avond was echt opgevat als een wandeling door het gebouw. Een fijn concept dat het makkelijk maakte om een praatje te slaan met de andere partners.

We eindigden de avond in Forum 6, waar we konden genieten van heus avondmaal met koude voorgerechtjes en warme hoofdgerechten. Ik kwam aan een zeer toffe statafel terecht met een aantal mensen met wie het meteen klikte. Het was zo tof dat ik te lang bleef kletsen en daardoor geen tijd meer had om naar het toilet te gaan en letterlijk moest rennen om de trein van 21.58u van Brugge naar Leuven te halen. Gelukkig vond ik één proper toilet in de trein waar ik mijn blaas kon ledigen. Volgende keer toch iets minder op het nippertje vertrekken.

Première van Bob Marley: One Love

Deze avond had ik de eer en het genoegen om samen met een collega de Belgische première van de film Bob Marley: One Love bij te wonen in Cinema White, op wandelafstand van het station van Schaarbeek. Tot mijn grote verbazing vond deze cinemazaal zich in een gloednieuw winkelcomplex voorzien van een ruim aanbod aan winkels en eetgelegenheden. Echt letterlijk vlakbij Leuven en ik wist niet eens van het bestaan van deze plek af.

Ter gelegenheid van de première bood de Jamaicaanse ambassade een receptie met cocktails en hapjes aan. De cocktails waren uiteraard gesponsord door een Jamaïcaanse rum-merk, Hampden Estate. Bar Ran zorgde voor de cocktails. Ik was persoonlijk een grote fan van de Redemption Daiquiri met rum, groene kruiden en hennepolie. Amai, zo lekker! De cocktails met een volgens de barman amper waarneembare koffiesmaak vond ik daarentegen helemaal niet lekker.

Ik had wel wat te doen met reggaezanger Omar Perry, die duidelijk erg getalenteerd was. Optreden op zo’n receptie is echt geen cadeau. Iedereen praat met elkaar en er wordt amper naar je geluisterd. Wij vluchtten zelfs naar de achterkant van de cocktailbar om aan de nogal luide geluidsinstallatie te ontsnappen. En zo ontdekten we dat er zowaar nog een cocktailbar was! Al gaat de prijs voor beste cocktail van de avond toch naar de Redemption Daiquiri.

En dan was het tijd voor de film zelf! We kregen een gigantische emmer met popcorn (iets wat ik normaal nooit eet en na een paar happen herinnerde ik me weer waarom, amai, zo zout!) en nestelden ons in de comfortabele bioscoopzetels. Ik had geen grote verwachtingen van de film, maar moet zeggen dat ik aangenaam verrast was. De film biedt geen totaaloverzicht van het leven van Bob Marley, maar concentreert zich op de periode nadat hij na een aanslag op zijn leven Jamaica ontvluchtte naar Londen. Hoofdrolspeler Kingsley Ben-Adir bracht moeiteloos het charisma van Bob Marley tot leven en de geweldige soundtrack deed de rest. Geen must see, daarvoor blijft de film te zeer aan de oppervlakte, maar een film die me van begin tot einde wist te boeien. Oja, shout out naar actrice Lashana Lynch, die een fantastische Rita, vrouw van Bob neerzette en toonde dat het leven met een muziekster niet altijd over rozen gaat.

Ook heel blij met de cadeautjes in mijn goodie bag!

Ensor danst in Alden Biesen

Met een Cambio vol met kostuums en maskers reden mijn vriend en ik blijgezind naar het mooie Alden Biesen in Bilzen. We werden ter plekke bijzonder vriendelijk onthaald en meteen naar onze hotelkamer gebracht, waar we zowaar een volledige goodie bag aantroffen met nog wat extra maskers!

Omdat er tijdens het feest zelf geen eten voorzien was, hadden mijn vriend en ik een tafeltje voor twee gereserveerd in restaurant Nif in hartje Bilzen. Door een gelukkig toeval parkeerden we in een ondergrondse parking waarvan de uitgang uitkwam rechtstreeks bij het restaurant. Wij trakteerden onszelf op de driegangenmenu voor 44 euro per persoon. Prijs-kwaliteit top! De sushi was heerlijk, net als de Thaise rode curry. Eigenlijk had ik met twee gangen ruim voldoende gegeten, maar hey, voor zo’n lekkere brownie vind ik altijd nog wel een plekje. 😉

Na het eten reden we terug naar Alden Biesen om ons om te kleden op de kamer. En zo schreden we een paar minuten na acht uur in vol ornaat naar de prachtige waterburcht voor een gemaskerd bal in Belle Époquestijl. Tot ons groot genoegen hadden alle gasten enorm hun best gedaan om zich aan het thema te houden. Dat sommige kostuums duidelijk uit een ander tijdperk dateerden, zagen we graag door de vingers. Echt iedereen zag er prachtig uit. Het live orkest zorgde voor aangepaste muziek en er liep zowaar een heuse kopie van Ensor rond op het bal.

Natuurlijk namen mijn vriend en ik deel aan de dansinitiatie. We vonden twee knappe dames om samen met ons de quadrille te dansen en daarna leerden we de beginselen van het walsen (wat ik ooit in een ver verleden al eens geleerd heb, maar duidelijk helemaal vergeten was). De uitleg van de leerkracht kon beter, maar we amuseerden ons, dat was het belangrijkste. Al had ik gehoopt om na de initiatie een volledig nummer te kunnen dansen, maar dat was duidelijk niet voorzien in het programma.

De avond had nog meer in petto voor ons! Via een wachtwoord kregen we toegang tot een geheime doorgang die ons naar het casino leidde. In ruil voor een donatie voor het goede doel kregen we een nepbiljet dat we konden omzetten in chips. Tot mijn grote verbazing waren de spelgoden op mijn hand. Ik bleef maar winnen! Mijn stapeltje aan chips groeide en groeide. Tot de vriendelijke dame aan de roulette zei dat ze ging afsluiten, waardoor ik mij genoodzaakt zag al mijn chips erdoor te jagen.

We sloten de avond al dansend af en kropen rond een uur of één in bed. Ik hoop van harte dat er volgend jaar een heruitgave komt!

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap