Onze laatste voormiddag in gîte Le Domaine des Saules in Richebourg. We ontbijten voor de laatste keer samen en pakken op het gemak al onze spullen bijeen, want we mochten van de vriendelijke eigenaars tot ‘s middags in het huisje blijven. Vervolgens rijden we naar Wervik, het vertrekpunt van onze wandeling door de Balokken en Komen-Waasten, ondertussen de grens met Frankrijk weer overstekend. De regenwolken van gisteren zijn volledig opgelost en de zon is weer volop van de partij. De Balokken is een mooi natuurgebied gelegen tussen de nieuwe en de oude Leie. We genieten van de wandeling door de mooie natuur, de prachtige Leie en de zon op ons gezicht. Al genieten de kinderen volgens mij nog het meeste van de twee zaken chips die we meegenomen hebben.
Van al dat wandelen krijgt een mens honger, dus stoppen we onderweg voor een late lunch (het is ondertussen al 14u) in Italiaans restaurant La Storia. Iedereen kiest voor pizza of spaghetti, maar ik doe graag tegendraads en ga voor de kroketjes met Italiaanse ham en burrata. Lekker!
We maken onze wandeling verder af en nemen rond 17u afscheid van onze vrienden. Zij rijden nog even langs familie en mijn vriend en ik vertrekken richting Geel om de jongedames bij hun ouders af te leveren. De papa is spijtig genoeg aan het werk, maar de mama heeft aperitiefhapjes voorzien voor ons. Supervriendelijk, maar we hebben zoveel geaperitiefd dit weekend dat mijn vriend en ik even ons verzadigingspunt bereikt hebben. De jongedames delen enthousiast de verhalen van ons weekend met hun mama. En dan is het tijd om afscheid te nemen, want mijn vriend en ik moeten nog een uur terug rijden naar Leuven.
Moe maar tevreden na een fijn weekend kruipen we in bed. Volgend jaar opnieuw, maar dan zonder pretparkbezoek, wat mij betreft.
‘s Ochtends herhaalt zich ongeveer hetzelfde scenario als gisteren: iedereen staat op wanneer hij of zij daar zin in heeft en we nemen de tijd om gezellig samen te ontbijten. De zon is weer van de partij en we rijden naar les Terrils de Loos-en-Gohelle, de hoogste terrils van Europa. De hemel is stralend blauw, maar tegelijkertijd staat er een stevig windje, dat de klim naar de top van de terril best uitdagend maakt. Wij genieten er alvast van om de benen te kunnen strekken terwijl we kilometers ver in de omtrek kunnen kijken.
Omdat we vandaag geen eten voorzien hebben, probeer ik tijdens de klim een tafel voor negen personen te reserveren. Dat blijkt alles behalve evident. Elk restaurant in de omgeving is gesloten omdat het 1 november is. We moeten onze actieradius steeds verder uitbreiden en uiteindelijk vind ik via The Fork een Italiaans restaurant in Lille. Helaas mijn reservatie blijft onbeantwoord. Annuleren dan maar en verder zoeken. Uiteindelijk besluiten we voor sushi te gaan. De jongste zoon van onze vrienden is geen fan, maar in zo’n sushirestaurant serveren ze ook wel andere gerechten. Ik bel naar één van de beste sushirestaurants van Lille, allez, toch volgens googlemaps. Bij Le Shuriken nemen ze de telefoon wel op en twee minuten later is mijn reservatie een feit. Hoera! Een pak van mijn hart, want zomaar op den bots op een feestdag een restaurant voor negen personen vinden; is alles behalve evident.
Na de wandeling rijden we verder naar een kasteel in de buurt. Helaas, het viel te verwachten: gesloten. Omdat de oudste zoon van onze vrienden dringend naar het toilet moet, zoeken we een café om iets te drinken. Googlemaps brengt ons naar het onbeduidende dorp Barlin alwaar we terecht komen in het gokcafé Pmu Le Trio. Het voelt een beetje als een slechte film en ons gezelschap valt nogal uit de toon in vergelijking met de andere stamgasten. Gelukkig heeft het café een pooltafel om de kinderen te amuseren (de nichtjes van mijn vriend hebben nog nooit pool gespeeld) en kost een glas crémant er maar drie euro (serieus!). De jongens nemen een bliksemsnelle start, maar uiteindelijk haalt het beginnersgeluk het en winnen de dames.
Na twee cava’s en wat biertjes voor de mannen rekenen we af en rijden we naar Fresnicourt-le-Dolmen voor een wandeling. De stralende zon heeft ondertussen plaatsgemaakt voor dreigende regenwolken, maar daardoor laten we ons niet ontmoedigen. We parkeren onze wagens in de buurt van een picknicktafel en halen ons proviand boven om in de gezonde buitenlucht samen te picknicken. Echt gezellig, zelfs al is het ondertussen wat frisjes geworden. De wandeling zelf brengt ons door een mooi bos, getooid in herfstkleuren en de kinderen amuseren zich met loopwedstrijdjes. Fijn om te zien hoe de vijf kinderen met elkaar interageren en allianties smeden. Uiteindelijk zien ze elkaar maar één keer per jaar.
Na de wandeling rijden we naar Rijsel. Het weer is nu echt omgeslagen en we komen in een stevige regenbui terecht. Niet dat we kunnen klagen, want we hebben echt een paar mooie dagen achter de rug. Gelukkig is het ergste van de regenbui alweer achter de rug wanneer we in Rijsel aankomen. Parkeerplaats vinden in het de buurt van Le Shuriken blijkt niet evident, dus zetten de mannen ons af en gaan mijn vriendin en ik samen met de kinderen iets drinken in de Britse pub Queen Victoria. Daarvoor moet een mens naar Frankrijk trekken, nietwaar? 😉 We bestellen ons een cocktail, terwijl de kinderen exploding kittens spelen. Wat later voegen de mannen zich bij ons en die bestellen natuurlijk een biertje.
Na ons aperitief in de Britse pub trekken we naar Le Shuriken alwaar we heerlijke sushi eten. De kinderen zijn zo uitgehongerd dat we zelfs nog wat extra rolletjes moeten bestellen. Enige minpunt: onze vrienden blijken minder fan van de sashimi en er ligt best wel veel sashimi op zowel de boot als de brug. Jammer dat ze dit pas op het einde van de maaltijd zeiden, want ik had mij net ingehouden om niet te veel sashimi te eten omdat ik hen ook graag wat stukjes gunde. Dat weten we dan weer voor de volgende keer!
De rit naar ons huisje verliep vlot en de rest van de avond speelden we spelletjes en genoten we samen van een glaasje wijn. Onze laatste avond alweer!
Ons ganse gezelschap is blij dat we vandaag dankzij de omschakeling naar het winteruur van een extra uurtje slaap konden genieten. Denk dat we het konden gebruiken na onze uitstap naar Bellewaerde gisteren. We genieten met op het gemak van onze brunch en besluiten dan een wandeling te gaan maken, kwestie van al dat Frans brood met spek met eieren verteerd te krijgen. 😉
We rijden met de wagen naar het startpunt van de wandeling Les Herbes Folles bij het gemeentehuis van Calonne-sur-La-Lys. De wandeling leidt ons doorheen een vlak landbouwlandschap waar er druk geoogst wordt. Ik geef toe, de wandeling zelf valt enigszins tegen. Het landschap biedt weinig afwisseling, dus moeten we zo nu en dan wat zeurende kinderen oppeppen. Gelukkig zijn er vers geoogste suikerbieten om van te proeven en barst er vervolgens een gevecht met rietstengels los. Ik denk eigenlijk dat Pas-de-Calais op het vlak van boeiende wandelingen niet zoveel te bieden heeft. We pauzeren bij een jagershut en halen ons proviand boven om de knorrende magen te vullen. Amai, die pubers kunnen eten! Wat een verschil met vroeger!
Rond half vier is de wandeling gedaan en rijden we verder naar Béthune om een terrasje te doen. De zon is door de wolken gebroken en het is warm genoeg om buiten te zitten. Super! Op een terras gelegen aan de Grote Markt van Béthune vinden we een grote ronde tafel waar we allemaal rond passen. We genieten van een drankje in de zon en bewonderen de prachtige architectuur van de huizen rondom de Grote Markt, terwijl we de kinderen op missie sturen om smoutebollen te kopen en een ritje in de botsauto’s te maken. De botsauto’s zijn geen onverdeeld succes, blijkbaar zit er tussen ons groepje kinderen geen succesvolle toekomstige autopiloot. Gelukkig komen ze allemaal min of meer ongeschonden uit de botsauto’s.
Rond half vijf begint het wat te fris te worden op ons terras en rijden we terug naar ons huisje in Richebourg. We genieten samen van het aperitief en de lekkere spaghetti die onze vriendin gemaakt heeft. En brengen de rest van de avond door met spelletjes spelen. Ik waag met samen met de kinderen aan een escape room kaartspel, maar dat is echt geen succes. Ik durf zelfs zeggen dat het spel behoorlijk saai was en één voor één druipen de deelnemers af, tot er als harde kern nog enkel ik en de twee oudste nichtjes overblijven. Neen, dan zijn chapeau en black stories toch een pak spannender! We laten de kinderen lekker lang opblijven (het is vakantie voor iets, he!), maar zijn toch opgelucht als ze eindelijk in bed liggen en we onder volwassenen nog wat kunnen nababbelen.
Aan de ontbijttafel vertellen we de kinderen wat onze bestemming van de dag is. Er stijgt gejuich op wanneer ze vernemen dat we naar Bellewaerde gaan. Zelf heb ik iet of wat gemengde gevoelens bij deze bestemming, maar het enthousiasme van de drie meisjes en twee jongens haalt me over de streep.
We ontbijten op het gemak, beleggen wat stokbroden voor de lunch en vertrekken vervolgens met de wagen naar Bellewaerde. Waze stuurt ons langs allerlei kronkelende binnenwegen, wat al niet veel goeds voorspelt. En inderdaad, we stranden op anderhalve kilometer van de parking van Bellewaerde in een file waarin op het eerste gezicht weinig beweging zit.
We laten ons echter niet ontmoedigen en besluiten, na een dik kwartier aanschuiven om met de twee vrouwen en vijf kinderen alvast te voet verder te gaan en de mannen achter te laten in de file. Tot onze grote verbazing is er op de parking zelf nog veel plaats. De file zal ongetwijfeld veroorzaakt zijn door mensen die geen ticket op voorhand gekocht hadden en dus onverrichter zaken zijn moeten terugkeren.
Ook aan de ingang zelf is er helemaal geen wachtrij. We zijn dus vrij snel binnen. De kinderen gaan meteen aanschuiven voor hun eerste attractie El Volador en mijn vriendin en ik vinden een gezellig plekje in de zon bij een mooi versierd bloemenperk. Het hele park is aangekleed in het Halloween thema en alhoewel ik een zeer koele minnaar ben van dit geïmporteerde commerciële feestje, moet ik toegeven dat de aankleding zeer sfeervol is.
Mijn vriendin en ik genieten van het zonnetje terwijl we wachten op de mannen die een parkeerplaats zoeken. Gelukkig kunnen ze zich vrij snel bij ons voegen en een pintje verzacht de pijn van het filerijden wat. Wij zijn alvast blij dat we überhaupt zijn binnen geraakt, want het park is volledig uitverkocht.
Wat volgt is een dag die zich vooral kenmerkt door veel wachten en lange wachtrijen (zelfs de toiletten hebben een ellenlange wachtrij). Gelukkig hebben we black stories meegenomen, zodat we de kinderen met een raadsel kunnen afleiden. De attracties die ik persoonlijk het leukste vind, zijn dan ook degene die de kortste wachtrij hebben: de 4D cinema (echt tof gedaan) en de piratenboot (de enige attractie die ik twee keer deed, de eerste keer met de twee oudste nichtjes en de tweede keer met de jongste). Het jongste nichtje vindt de boot maar niks, maar ze bijt dapper door (niet dat ze veel keuze had).
De waterattracties laat ik aan mij voorbij gaan en ik pas ook voor de spectaculaire achtbanen. De Niagara vind ik echt een tegenvaller: we zitten in een overdekte boot met geblindeerde ramen waardoor de attractie eigenlijk niet tot zijn recht komt. En dan te bedenken dat we hiervoor zo lang hebben moeten aanschuiven.
Hét hoogtepunt voor de kinderen zijn echter niet de attracties, maar het spookhuis (waarvoor je apart moet bijbetalen, slim gezien van Bellewaerde). Wij betreden een akelige mijn bevolkt door zombieachtige mijnwerkers. En amai, de kinderen gaan er helemaal in op. Het gegil van de meisjes moet ver in de omtrek te horen zijn en ik ben blij dat we het jongste nichtje in het veilige gezelschap van onze vriendin hebben achter gelaten. Ik vind er persoonlijk niks aan, maar het is duidelijk dat het doelpubliek van die spookhuizen tieners zijn.
Terwijl onze vriendin met de vijf kinderen in de wachtrij voor de Boomerang staat, ga ik met mijn vriend en onze kameraad op zoek naar een plek om te avondeten. We belanden in een Texaans grillrestaurant waar er nog heel veel lege tafels zijn. We blijven voortdurend in contact met onze vriendin en vijf minuten nadat we alle gerechten voor ons gezelschap op tafel hebben gezet, arriveren onze uitgehongerde kinderen. En amai, die borden waren snel leeg. Al is er in Bellewaerde nog veel groeimarge op culinair vlak.
We hebben net gedaan met eten, wanneer het afsluitende vuurwerk wordt afgestoken. We genieten van dit kleurrijke spektakel en rijden na een goed gevulde dag terug naar ons huisje. Ditmaal gelukkig zonder file. Terug in Richebourg steken we de kinderen meteen in bed en openen we vervolgens met de volwassenen nog een flesje wijn om de dag door te spoelen.
Persoonlijk denk ik dat ik nu wel weer een aantal jaar zonder pretparkbezoek verder kan (hoe ouder ik word, hoe minder geduld ik heb om aan te schuiven en de attracties zelf zeggen mij ook steeds minder), maar de kinderen vonden het een fantastische dag en dat is het belangrijkste.
Ons lang weekend in Frankrijk begon met een misverstand. Onze vrienden met hun twee zonen vertrokken vanuit Wijgmaal en mijn vriend en ik vanuit Leuven met zijn drie nichtjes (die gebracht werden door hun ouders, die ongetwijfeld uitkeken naar een romantisch weekend zonder kinderen). Ik had voor onze groep van negen personen gereserveerd bij Au P’tit Lorginois, op een paar minuten rijden van onze gîte Le Domaine des Saules in Richebourg. We hadden afgesproken dat we om elf uur zouden vertrekken, dus had ik om één uur gereserveerd. Ik moet zeggen dat mijn vriend en ik even verbaasd opkeken toen onze vrienden al rond kwart voor tien een bericht stuurden dat ze vertrokken waren, maar aangezien ze langs de familie van onze vriend zouden rijden, dachten we er niet verder over na.
Uiteindelijk vertrokken mijn vriend en ik iets na elf uur uit Leuven met drie meisjes op de achterbank van onze Cambio, volgens afspraak en goedgemutst. Tot we rond half twaalf het bericht kregen dat onze vrienden om 12.10u aan het restaurant zouden zijn. Euh… Meteen gebeld natuurlijk. Bleek dat ik per ongeluk een tikfout had gemaakt bij het doorsturen van het uur van de reservatie: 12u ipv 13u. Maar ik had dus wel degelijk om 13u gereserveerd. Geen grote ramp, natuurlijk, maar ik voelde mij er wel wat ambetant over. Gelukkig zijn onze vrienden praktische mensen en gebruikten ze de extra tijd om meteen al brood voor het avondmaal in te slaan en genoten ze van het zalige zonnetje op het terras terwijl ze op ons wachtten.
Het was een fijn weerzien tussen de kinderen, die elkaar alweer een jaar niet gezien hadden. En amai, ik sta er telkens weer versteld van hoe groot die kinderen worden. Terwijl ik wanhopig crèmes smeer om de rimpels onder controle te houden, groeien deze jonge mensen uit tot interessante persoonlijkheden met wie het fijn van gedachten wisselen is. Al mag de tijd voor mij wel wat minder snel gaan. Enfin ja, het eten was simpel, maar lekker en de gastvrijheid bij Au P’tit Lorginois was fenomenaal. De uitbaters waren duidelijk gecharmeerd door ons gezelschap en de baas kwam zelfs foto’s laten zien van zijn vroegere voetbalcarrière die hem ook bij enkele Belgische clubs had gebracht.
Na het dessert (ik bestelde een kolonol die meer wodka dan citroensorbet bevatte, dik waar voor mijn geld) reden we verder naar ons huisje dat zich op amper aan paar minuten rijden van Au P’tit Lorginois bevond. We laadden de koelkasten vol met eten en drank, verdeelden de kamers: mijn vriend en de meisjes boven en onze vrienden beneden. En brachtten de rest van de zonnige namiddag door in de tuin terwijl we kubb speelden. Ik wist me twee keer bij het winnende team aan te sluiten, wat zeker niet aan mijn uitmuntende skills gelegen zal hebben, want veel blokken heb ik niet geraakt. Ik blijf erbij dat ik kubb één van de meest overroepen spellen van de laatste jaren vind, maar goed, de kinderen amuseerden zich.
Voordat we aan het avondmaal begonnen, maakten we eerst nog een wandeling in de landelijke omgeving van de hoeve waar we verbleven, kwestie van de eetlust bij de kinderen aan te wakkeren. Al is daar tegenwoordig niet meer zoveel voor nodig, want ze hebben allemaal een gezonde eetlust gekweekt. Dat was vroeger wel anders!
Na de wandeling was het tijd voor het aperitief, gevolgd door het avondmaal (Frans stokbrood en beleg, de simpele dingen in het leven) en speelden we spelletjes (chapeau is ondertussen uitgegroeid tot een stevige favoriet). Ondertussen maakten de volwassenen plannen voor de dag nadien. Plannen die nog een verrassing moesten blijven tot de volgende ochtend. Spannend!
Na een goed gevulde werkweek, ging ik zaterdag op hetzelfde elan verder. Met vier collega’s reden we in een cambio naar Kasterlee om de vijftigste verjaardag van het Frans Masereel centrum te vieren. We arriveerden rond twee uur ter plekke en werden meteen overvallen door een stevige regenbui. Gelukkig bleek dat de laatste regen voor de dag en brak wat later de zon door de wolken. We wandelden kort door de tentoonstelling en lieten ons vervolgens verleiden om twee heerlijke pizza’s te kopen terwijl we genoten van jazz muziek op de achtergrond. Ik ben normaal niet echt een pizzafan, maar de pizza’s van Il Forno gingen er vlotjes in bij mij, vergezeld van een glaasje heerlijke witte wijn uit Piëmonte met liefde uitgeschonken door J&W Wines.
Om 15u was het tijd voor het officiële gedeelte met een toespraak van minister-president Jan Jambon, een interview met kempenaar Walter van den Broeck en Anne-Mie Van Kerckhoven die een persoonlijke tekst voorlas over wat het Frans Masereel Centrum voor haar betekend heeft. Laatste officiële wapenfeit was de inhuldiging van het gedenkteken voor wegbereider Fons Mertens en architecten Lou Jansen en Rudi Schiltz. Eerlijk, de kwaliteit van de geluidsinstallatie was niet fameus, waardoor er al snel geroezemoes opsteeg uit het publiek. Het duurde ook allemaal wat te lang, maar de receptie met éclairkes achteraf maakte veel goed.
Om 17u vertrok ik met mijn drie collega’s op gegidste Masereelroute. Tijdens de wandeling kwamen we interventies van Lisse Declercq, Ben Christiani, Karl Wouters en Lieven Segers tegen. De interventie van Lisse Declercq, die een houten lat van een met graffiti overschilderd hok versierde met mooie portretten van haar jeugdvriendinnen en afbeeldingen van dieren, sprak mij persoonlijk het meeste aan. Maar ook de installatie The Magic Coffeepot van Karl Wouters kon me bekoren. De installatie bestaat uit een vijftigtal onverkoopbare kasten en allerlei prullaria, die nadien naar het recyclagepark gaan. Helemaal bovenaan de installatie staat een oude koffiepot van de grootvader van de kunstenaar. Met die koffiepot trok de grootvader van Karl Wouters vroeger naar het veld om koren te gaan pikken. Bijzonder ook dat twee dj’s hits uit de oude doos draaiden tijdens de feestelijkheden.
Yep, vandaag bracht ik voorde vijfde keer op nog geen maand tijd een bezoek aan het KMSKA, ditmaal samen met de collega’s van het werk. We waren met zo’n 150 deelnemers, een zeer mooie opkomst. De aankomst in het KMSKA zelf verliep iet of wat chaotisch: er was geen aparte ruimte voor onze jassen en spullen voorzien en het duurde even voor de groepjes rond de gidsen samengesteld geraakten, maar eens we vertrokken waren met de gids, was het genieten van de reacties van mijn collega’s. De gids van ons groepje vond ik wat tegen vallen, maar goed, iedere gids heeft natuurlijk een eigen persoonlijke stijl.
Na de rondleiding die veel te kort was om al het moois in het museum te bewonderen, maar wel een overzicht gaf van de totaliteit, werden we getrakteerd op taart en koffie. En amai, wat een luxueuze taarten waren me dat! Heerlijk!.
Na de taart maakte ik kennis met het zoontje van een collega die in Antwerpen woont. Zijn vriendin was samen met hun zoontje naar het KMSKA gekomen om hem te laten zien aan de collega’s. Heel fijn om mijn collega te zien stralen als trotse papa. Zijn zoontje voelde zich duidelijk niet honderd procent op zijn gemak met al die vreemde mensen rondom hem, maar hij protesteerde niet toen ik hem even op de arm nam. Tof!
Daarna zakten we met redelijk wat collega’s af naar Brasserie Shilling. We dronken nog iets op het terras en verkasten toen het wat frisser werd naar binnen om samen iets te eten. Een heel gezellige avond met veel tijd om bij te praten en verhalen uit te wisselen. Meer moet dat echt niet zijn. Ik treinde met drie collega’s terug naar Leuven, nog nagenietend van een fijne namiddag en avond in Antwerpen.
Gisteren had ik de eer en het genoegen om aanwezig te zijn op de feestelijke opening van het Film Fest Gent. Last minute besloten mijn collega en ik toch maar met de trein te gaan, want Waze en googlemaps toonden enorm veel file onderweg. Kwestie van niet al nagelbijtend in de wagen te moeten zitten, terwijl de minuten wegtikken en je vreest het begin van de film te missen. Met de blue-bike was de afstand van het station naar de Kinepolis in Gent zeer vlot overbrugbaar.
De openingsfilm was Close van Lukas Dhont. Bijzonder ontroerende en schitterend in beeld gebrachte film. Chapeau voor de twee jonge hoofdrolspelers die de film op hun frêle schouders dragen. De camera zit hen letterlijk dicht op de huid. Prachtig, maar wel zwaar om te verteren. Ik moet toegeven dat ik soms snakte naar een vleugje humor om de tristesse te doorbreken, maar dat werd me niet gegund. Een film die ik niet zou aanraden als je zelf een moeilijke periode doormaakt. Tenzij je een goed wilt uithuilen, dan is deze film ideaal.
Tijdens de film werd ik twee keer gebeld door een onbekend nummer (mijn gsm staat altijd op stil, dus niemand heeft er iets van gemerkt). Ik zag dat er een bericht werd ingesproken op mijn antwoordapparaat, waardoor ik ervan uitging dat het redelijk dringend was. Ik belde dus meteen terug na het einde van de film.
Bleek dat het bericht afkomstig was van mijn collega, die nog laat op de avond sollictatiegesprekken had en zichzelf buitengesloten had uit ons kantoorgebouw in Brussel. Zonder gsm en zonder haar spullen uiteraard. Uiteindelijk was ze bij het hotel vlakbij ons kantoorgebouw aanbeland en had ze van daaruit mij proberen te bereiken. Tegen dat ik uit de filmzaal was, was ze er dankzij de bewaker van ons kantoorgebouw in geslaagd om terug binnen te geraken. Gelukkig had de tweede persoon met wie mijn collega de gesprekken afnam en die nog in het gebouw was, alarm geslagen. Eind goed, al goed!
Opgelucht begaf ik me naar de receptie, alwaar ik mijn tong verbrandde aan kokend hete soep. Gelukkig was er cava om te blussen. 😉 Lang konden we helaas niet blijven hangen op de receptie, want mijn collega, haar zoon (een filmstudent die het fantastisch vond deze opening te kunnen bijwonen) en ik moesten de laatste trein naar Leuven halen. We namen nog snel een foto van haar zoon op de rode loper, die prachtig versierd was met bloemen, sprongen op onze blue-bikes en haalden zonder problemen de laatste trein naar Leuven.
Op de trein kregen we gezelschap van nog een andere collega die met ons meespoorde tot in Brussel. Gezellig!
Na onze Italiaanse uitspattingen, zo lang mogelijk blijven liggen in het comfortabele bed van Corsendonk Turnova alvorens te genieten van het heerlijke ontbijtbuffet. En amai, genoten hebben we! Zoveel lekkers om uit te kiezen dat ik zelfs geen plekje meer vond voor een pannenkoekje!
Na het ontbijt checkten we uit en genoten we nog wat van deze prachtige herfstdag in Turnhout. Natuurlijk konden we niet anders dan even binnen te lopen in de Sint-Pieterskerk. Langs buiten niet zo’n bijzondere kerk, maar het prachtige interieur is de moeite van een bezoek meer dan waard. Er zijn talloze kunstschatten te bewonderen, waarvan de prachtige houten preekstoel mijn favoriet was.
Na een aangename en rustige treinrit kwamen mijn vriend en ik met ons koffertje aan in het station van Turnhout. Eerste bestemming: Hotel Corsendonk Turnova, want we willen onze avond niet vroegtijdig afbreken om de laatste trein naar Leuven te moeten halen. Het was een mooie wandeling van het station naar het hartje van Turnhout waar ons hotel lag en ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de charmante uitstraling van deze stad. Ik bezocht Turnhout al een paar keer eerder, maar dat was om op bezoek te gaan bij vrienden of om een evenement bij te wonen. De stad zelf bleef daardoor voor mij een nobele onbekende. We checken in in het hotel en frissen ons even op. Klaar voor een gezellig avondje uit met de oud-collega van mijn vriend.
Voor de gelegenheid had de oud-collega van onze vriend een tafeltje gereserveerd in Italiaans restaurant Cucina Marangon. In vergelijking met de vorige keer dat we hem zagen, was hij een aantal kilootjes bijgekomen, maar gelukkig slaagt hij er nog steeds in de diabetes af te houden. Wat volgde was een aangename avond met lekker eten. Misschien net een tikkeltje te prijzig voor wat we kregen, maar hey, het zijn moeilijke tijden voor de horeca, nietwaar? En het feit dat de eigenares bij de kaasschotel gewoon zonder verpinken twee flessen dessertwijn op tafel zette, waarmee we ons glas zoveel als we wensten mochten bijvullen, maakte uiteraard veel goed.
