Een dagje Ieper

Opgestaan op een onchristelijk vroeg uur om de trein van 7.04 naar Ieper te halen voor een teambuilding uitstapje met het werk. Nu ja, wat heet ‘de trein naar Ieper’. Overstappen in Brussel Zuid en vervolgens overstappen in Kortrijk. Ieper is niet meteen makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer. Het was de bedoeling dat ik de lange rit samen met een collega die in Wijgmaal woont zou doen, maar een kleine miscommunicatie leidde ertoe dat we op verschillende treinen terechtkwamen (in haar voordeel: zij moest alleen in Kortrijk overstappen, in mijn voordeel: ik kon langer in mijn bed blijven liggen).

De overstap in Kortrijk was nog spannend. In Brussel Zuid stond mijn trein al aangekondigd met vijf minuten vertraging en ik had maar een dikke vijf minuten om over te stappen in Kortrijk. Geen probleem, dacht ik, die trein haalt de vertraging onderweg wel in. Niet dus… Sms-gewijs bracht ik mijn collega’s op de hoogte van het feit dat ik wellicht de aansluiting in Kortrijk niet zou halen, in de hoop dat hun collectieve overredingskracht het vertrek van de trein naar Ieper enkele minuten zou kunnen uitstellen. Me druk gemaakt om niets, want de bestuurder van de trein van Kortrijk naar Ieper bleek op dezelfde trein als ik te zitten. Lang leve de NMBS!

We startten onze dag in Ieper met koffie (thee in mijn geval) en koffiekoeken in bakkerij De Tempelpoort. Een vrij nieuwe zaak die wellicht profiteert van het feit dat de Westhoek volop in de picture staat met de herdenking van 100 jaar WOI.

Na dit opkikkertje trokken we twee uur met een gids door Ieper. Focus van de rondleiding lag, hoe kan het ook anders, op de eerste Wereldoorlog. Ondertussen ben ik al een paar keer in Ieper geweest en ken ik de stad en haar bewogen geschiedenis vrij goed, maar het blijft altijd boeiend om uitleg van een plaatselijke gids te krijgen.

We namen afscheid van de gids bij de Menenpoort en trokken richting de Fonderie voor ons middagmaal. Heel mooie zaak gelegen in een historisch gebouw met een schitterend terras. Het was prachtig weer, dus stiekem had ik gehoopt dat we op het terras ons middagmaal zouden nuttigen, maar we kregen en apart zaaltje toegewezen onder het dak. Ook gezellig natuurlijk. Het eten was uitstekend: eerlijke (en verse) brasseriekeuken. Lang geleden dat een koninginnenhapje mij nog zo gesmaakt heeft.

In de namiddag stond, hoe kan het ook anders, een bezoek aan het In Flanders Fields museum op het programma. Ik schreef al eerder over dit museum op deze blog en zelfs al was mijn laatste bezoek minder dan twee jaar geleden, opnieuw wist het museum mij diep te raken. Hoe oud ik ook word, de waanzin van de oorlog kan ik gewoonweg niet begrijpen. Ik kan alleen maar hopen dat de periode van vrede die we nu meemaken in Europa nog lang blijft duren.

Mijn collega’s waren duidelijk ook onder de indruk van hun bezoek. Met de achterblijvers dronken we nog iets op het terras van In het Klein Stadhuis. Een prosecco om te klinken op de wonderbaarlijke wederopstanding van Ieper. Het begon echter wat af te koelen en we hadden allemaal nog een lange rit naar huis voor de boeg, dus we hielden het bij één drankje.

Ditmaal spoorde ik wel samen met mijn collega naar Leuven, waar we iets voor 20u arriveerden.

Een mooie dag in een stad die een bijzondere plek in mijn hart heeft.

Een dagje Me-time

Mijn vriend vertoefde dit weekend alweer op de woeste baren (nuja, er was zo weinig wind dat ze op de motor moesten varen). Ik had zaterdag het rijk dus voor mij alleen en ik moet zeggen dat ik ervan genoten heb, van mijn dagje Me-time.

Vroeg opgestaan voor de Spaanse les, maar het uitbundig schijnende zonnetje verzachtte de pijn. Na de les wat het zo’n schitterend nazomerweer dat ik besloot me op het zonnigste terras van heel Leuven neer te vleien (dat van de Exki op het Rector De Somerplein) en op mijn gemak een slaatje en een stuk cheesecake te eten. Genietend van misschien wel de allerlaatste zonnestralen van de nazomer.

Daarna fietste ik op mijn gemak terug naar ons appartement om mijn cursusspullen om te ruilen voor mijn fototoestelrugzak en trok ik richting de braderie in het bovenste gedeelte van de Tiensestraat. Momenteel is de helft van de wijk één grote zanderige vlakte, maar over een paar jaar zal hier een gans nieuw stadsdeel verrijzen. Je merkt dat de wijk daar nu al deugd van heeft, want er zijn de laatste tijd talrijke nieuwe of vernieuwde zaken bijgekomen. Het was er gezellig druk en het was fijn vertoeven tussen de vele kraampjes. Niet dat ik iets kocht, want ik ben een beetje allergisch aan rommelmarkten en brocanteries. Respect voor mensen die tussen al die rommel leuke spulletjes weten te ontdekken, ik zie alleen maar brol.

Tijdens mijn wandeling door de Tiensestraat verkende ik de mooi vernieuwde optiekzaak Verhulst mét grazende schapen in hun stadstuin. Jawadde, niet meteen iets wat je verwacht in hartje Leuven. Leuk dat deze stad mij nog altijd weet te verrassen. Mijn oog viel eveneens op een nieuwe kapperszaak. Geen idee wat me plots bezielde, maar ik gaf toe aan de ingeving van het moment (er was net geen volk in de zaak) en stapte de zaak binnen met de vriendelijke vraag om mijn puntjes bij te knippen. Het moet ondertussen alweer een jaar of twee geleden zijn dat ik nog eens een kapper binnen stapte, mijn kapsel kon wel een kleine opfrissing gebruiken. Wat een absoluut fantastische ervaring. Kapper Henk Swinnen bleek een vlotte kerel te zijn die er geen moeite mee had zich te beperken tot enkel de puntjes bij te knippen. En de prijs voor mijn nieuwe kapsel (nuja, niemand van mijn collega’s zag het verschil) was ook erg schappelijk. Bij Cutting Ends zien ze mij zeker nog eens terug.

Ondertussen was het al half zes geworden en rammelde mijn maag. Ik was oorspronkelijk nog van plan geweest om naar een barbecue bij vrienden in Rotselaar te gaan, maar ik had langer in de Tiensestraat rondgehangen dan verwacht en ik werd om zeven uur op de opening van het eerste project van stadskunstenaar Ief Spincemaille verwacht. Plannen bijgesteld dan maar en snel iets gaan eten bij Oli de Chinees. Snel, lekker en goedkoop, meer moet dat niet zijn. En oja, een ijsje als dessert dat kon er ook nog wel bij. 😉

De opening van de Eerste Verstoring was een klein beetje een teleurstelling omdat het volledige kunstwerk nog niet onthuld kon worden, wegens gevaar op instorting. De basis van de aarden toren was te nat, waardoor de omkisting nog niet verwijderd kon worden. ‘k Zal nog eens moeten teruggaan om het eindresultaat te bekijken.

Dingen die ik niet begrijp

Dat mensen die bevestigen dat ze naar ons feestje komen, de dag zelf verhinderd zijn (ik heb zelf ook al wel eens moeten afzeggen omdat ik ziek was), daar kan ik inkomen, maar dat er mensen zijn die op voorhand toezeggen om te komen en vervolgens niet komen opdagen, zonder een sms’je of een whatsapp’je, neen, dat gaat er bij mij niet in. Da’s toch elementaire beleefdheid? Of ben ik gewoon hopeloos ouderwets?

Een culturele week

Bij de start van het culturele jaar vallen er altijd interessante premières mee te pikken en toevallig vielen een aantal voorstellingen en events die ik zeker niet wilde missen samen in één week. Dus zo kwam het dat ik mij zondagavond liet meevoeren door de jeugdige monoloog Stand Up in OPEK, maandagavond even moest slikken bij de atonaliteit van het openingsconcert van het Festival van Vlaanderen in de PDS, woensdag omvergeblazen werd door de theatervoorstelling Leni en Susan in de Schouwburg en zaterdag een glaasje schuimwijn dronk op de onthulling van de toren Eerste Verstoring van Ief Spincemaille.

Een goed gevulde week die mijn sluimerende liefde voor theater opnieuw deed opflakkeren. Misschien zal 2014 niet alleen de geschiedenis ingaan als het jaar met de slechtste zomer ooit, maar ook als het jaar waarin yab het theater herontdekte.

Bonajuto chocolade

Donderdagavond verkeerde ik in het uitstekende gezelschap van 11 andere chocoladeliefhebbers. Ik had de kans om kennis te maken met Bonajuto-chocolade, zogezegd de beste chocolade van gans Italië. Ik kende dit Siciliaanse merk niet, maar zet de woorden chocolade en degustatie in dezelfde zin en je hebt mijn aandacht. Een gelegenheid om nieuwe smaken te leren kennen, die grijp ik graag met beide handen.

Het exacte recept van deze chocolade wordt al decennia lang angstvallig geheim gehouden, want het zou gebaseerd zijn op de manier waar op de Azteken hun ‘Xocoàtl’ maakten. De Bonajuto-chocolade bestaat enkel uit een mengeling van cacao, suiker en kruiden, wat maakt dat de smaak moeilijk te vergelijken valt met die van onze eigen Belgische chocolade. De textuur van deze chocolade is ook heel anders, een beetje korrelig en krakend als je erop bijt, niet de zachte smeuïgheid die wij gewoon zijn.

Smaken die de revue passeerden waren: zeezout, suiker, vanille, witte peper, nootmuskaat, kardemom, peperoncino. Bij de chocolade kregen we glaasje rode wijn, porto en whiskey aangeboden. De combinatie van de smaken was erg bijzonder. Al moest ik toch passen bij de heel pure chocoladerepen van 80, 90 en zelfs 100%. That was just too much. Als je in zo’n stukje chocolade beet, had je het gevoel dat alle speeksel uit je mond werd weggezogen, zo droog. Ik proefde ook voor het eerst in mijn leven een onverwerkte cacaoboon. Beter dan de pure chocolade. 😉 Maar onbetwiste topper van de avond was de porto van 60 jaar oud, zo lekker! Niet te doen.

Het was alleszins een zeer leerrijke avond. Mijn persoonlijke top 3: Bonajuto met nootmuskaat, kardemom en peperoncino. Zo’n tablet mag je altijd voor mij meenemen, mocht je toevallig in Modica in Sicilië passeren.

It started with a bang

Een uur vroeger op te staan dan normaal op een doordeweekse werkdag moet ik wel een bijzonder goeie reden hebben. Die was er ook: deze vrijdag werd de moeder van mijn baas begaven. De dame in kwestie had de gezegende leeftijd van 88 bereikt en sukkelde al een ganse tijd met haar gezondheid. Een grote schok was haar overlijden dan ook niet, maar dat neemt niet weg dat een begrafenis altijd een emotioneel moment is en ik het belangrijk vind om daar aanwezig te zijn om mijn steun te betuigen.

Vanuit Brussel zouden we met een delegatie collega’s naar de Sint-Dionysiuskerk van Moerkerke rijden met een wagen van het werk. Om tijdig in Moerkerke te geraken, rekening houdend met mogelijke files onderweg, besloten we al om kwart voor negen te vertrekken. Mooi op tijd stonden we in de parkeergarage waar de wagen geparkeerd stond. We waren met vijf personen in totaal, dus het was nogal gezellig op de achterbank. Mijn lieve collega had aangeboden te rijden. Zelf rijd ik niet graag met een wagen die ik niet ken en al helemaal niet in het verraderlijke Brussel, dus ik was blij met haar aanbod.

Mijn collega schakelde in achteruit en drukte de gaspedaal in om de parkeerplaats uit te rijden. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren, als in slow motion. Voordat ik echter ‘stop’ kon roepen, knalde de rechterzijspiegel met een klap tegen één van de steunpilaren in de parkeergarage. Ik zag de spiegel helemaal dubbel plooien en de verschillende onderdelen van mekaar loskomen. We waren nog geen zestig seconden onderweg…

Terug uitgestapt om de schade te bekijken: de spiegel zelf bleek nog min of meer heel te zijn, maar losgekomen van het omhulsel. Oplossingsgericht denken: een andere wagen was er niet en we hadden niet veel tijd op overschot. De spiegel lag in stukken vaneen, maar niets wat niet te verhelpen viel met wat stevige tape. Zo gezegd, zo gedaan en na wat knutselwerk konden we toch naar Moerkerke vertrekken. Een straf verhaal rijker. Onze collega zal het nog lang mogen horen. 😉

Gelukkig verliep de rest van de rit probleemloos en dankzij de marge die we hadden ingecalculeerd, waren we toch nog op tijd. De kerk zat stampvol (een grote familie en in West-Vlaanderen zijn de mensen nog een beetje katholieker dan in de rest van het land) en de viering duurde eindeloos lang. Pas op, het was een hele mooie viering, maar een beetje korter was nog mooier geweest. Er kwam maar geen einde aan de stroom mensen die een bidprentje kwamen ophalen. Vreemd genoeg vertrok het merendeel van het volk na de offerande. Daarna bleek het aantal aanwezigen ongeveer gehalveerd. Is iets typisch West-Vlaams, wisten sommige van mijn collega’s te vertellen. Als je tot het einde van de viering blijft, zou je jezelf uitnodigen op de koffietafel of zoiets. Vreemd.

Nu, het allerbelangrijkste was dat ik aan mijn baas zag dat hij onze aanwezigheid erg op prijs stelde. Toen ik hem mijn deelneming betuigde wilde hij mijn hand maar niet loslaten en een andere collega kreeg zelfs kussen. Denk dat de emoties hem wat te veel werden.

Het was ondertussen al middag, dus besloten we eerst iets te eten in de omgeving. Ons oog was tijdens de heenrit al op de Stroopijp gevallen, een frituur van het chiquer soort waar je ook wat snacks kon krijgen. Huisgemaakte garnaalkroketten, die gaat er bij mij altijd wel in. En de frieten waren helemaal niet van die platte, vettige gevallen, maar lekker knapperig. Best wel een fijne zaak.

De terugrit verliep verder zonder problemen, al moest er zo nu en dan wel een spiegelgrapje gemaakt worden. In de namiddag wachtte er nog een berg werk op mij, dus ik maakte gebruik van het feit dat ik op vrijdagavond geen afspraken had om wat langer te blijven werken.

Al bij al een interessante dag.

Blij nieuws!

Onze eerste teambaby is een feit! Een stipte kerel, want hij heeft zich perfect gehouden aan de uitgerekende datum. Helemaal zijn mama, want dat is ook iemand die erg stipt en correct is! Ben superblij dat alles zo vlot is gegaan. En binnenkort op babybezoek! Teentjes en vingertjes tellen.

Party Time!

Het was alweer een daverend succes, onze traditionele zomerparty. Dit jaar vierden we de allerlaatste dag van de zomer die er geen was. Gelukkig maakte het nazomerweer van de voorbije weken dit gemis een beetje goed. Er was veel volk en er was nog veel meer drank. Ondanks het uitdrukkelijke verbod dat ik had opgenomen in de uitnodiging, waren er toch mensen die nog wat extra drank bij hadden (schrik om dorst te moeten lijden, zeker?). Denk dat we genoeg drankvoorraad in huis hebben om nog een jaartje of zo toe te komen. Dus geneer je vooral niet om een drankje aan te nemen als je bij ons op bezoek komt! Wij hebben zo ongeveer alles in huis.

Het was echt een superfantastische avond. Ik mixte veel cocktails, het was warm genoeg om op het balkon te gaan staan en ik kreeg heel veel lekkere chocolaatjes. En het beste van alles: het fijne gezelschap van al onze vrienden.

Volgend jaar opnieuw.

35 km op de fiets

Vandaag een dagje gefietst in de omgeving van Brussel in het fijne gezelschap van mijn onovertroffen collega’s. Het was best wel een heuvelachtig parcours en ik merkte dat mijn fietsconditie niet meer was wat het geweest is. Maar goed, ik ben er toch in geslaagd elk heuveltje boven te geraken zonder af te stappen. Al moet ik zeggen dat ik blij was met de extra lange middagpauze om even op adem te komen met een lekkere tomaat garnaal. Én we hebben het tegen alle verwachtingen in de ganse dag droog gehouden! Gelukkig maar, want fietsen in de regen = niet leuk.

Fietsherstelperikelen

Een tijdje geleden botste ik met het achterlicht van mijn fiets ergens tegen en zei het rode plastic kapje van mijn achterlicht ‘krak’. Kapot. Het lichtje zelf brandde nog wel, maar de reglementair rode kleur was nu wit. Geen nood. Naar het fietsherstelpunt onder het Rector De Somerplein, want die hebben superlange openingsuren, heel handig voor mensen zoals ik die normaal gezien niet voor de normale sluitingstijd terug van het werk zijn.

De jongeman aldaar monsterde mijn achterlicht en zei me dat ze zo geen achterlicht in voorraad hadden en dat ze dit moesten bestellen en dat hij dit niet kon doen. Geen probleem voor mij, ‘t is niet dat de afstand van mijn appartement naar het Rector De Somerplein onoverbrugbaar is, ik zou wel op een ander moment terugkomen.

Een paar dagen later stond ik opnieuw met mijn fiets in het fietsherstelpunt. Ik wees een nogal nors ouder heerschap op mijn kapotte achterlicht en liet de fiets daar achter, in de overtuiging dat ze binnen een paar dagen wel over het juiste achterlicht zouden beschikken.

Groot was dan ook mijn verbazing toen hetzelfde heerschap mijn enkele dagen later bij het ophalen van mijn fiets doodleuk meedeelde dat het achterlicht niet hersteld was, omdat ze, ik citeer: “zo geen achterlicht hadden”. Ik was te verbouwereerd om een goeie repliek te bedenken. ‘t Is niet dat het hier over een hightech achterlicht ging van een superfancy fiets. Neen, we hebben het over een doodgewone stadsfiets, niet eens van de allerbeste kwaliteit aan de oprukkende roestplekken te zien.

Dan maar met mijn fiets naar het Velo fietspunt met de iets moeilijkere openingsuren getrokken, waar ze mijn achterlicht in een wip hersteld hadden.

Onvoorstelbaar.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk