Verjaardagsweekend – zondag op Signal de Botrange

Na een nachtje worstelen om het donsdeken (er is een reden dat mijn vriend en ik thuis twee aparte donsdekens hebben), werden we ‘s ochtends onthaald op de grote glimlach van Kabouter. We namen de tijd om op ons gemak wakker te worden en samen te ontbijten.

Na het ontbijt trokken we naar de Hoge Venen voor een wandeling in de buurt van Signal de Botrange, voornamelijk omdat ik daar nog nooit geweest was. Jawel, tot voor enkele dagen had ik nog nooit op het hoogste punt van België gestaan. Dat euvel werd snel verholpen, al viel er verder niet veel te beleven, daar op dat hoogste punt. De wandeling zelf was prachtig. We genoten van de stralende zon en het uitzicht op de windmolens in Duitsland. Erg mooie streek, die Hoge Venen.

Na de wandeling moesten we helaas al afscheid nemen van Goofball en haar gezin, omdat zowel Goofball als Jan diezelfde avond nog op businesstrip vertrokken. Drukke mensen, zeg dat wel. Omdat we vrij laat ontbeten hadden, waren we de tijd wat uit het oog verloren. Lunchtijd was ondertussen al lang gepasseerd. We reden naar Eupen waar we op aanraden van onze gastheer en gastvrouw in de Ratskeller gingen eten, een brasserie waar de keuken gelukkig de ganse namiddag open was. Zo rond half drie arriveerden onze wildgerechten. En smaken dat het deed!

We waren rijkelijk laat om nog een grote wandeling te maken, maar reden van Eupen toch verder naar Ternell. Terwijl de ondergaande zon de herfstbladeren in de mooiste kleuren schilderde, genoten we van de frisse boslucht en het geruis van het riviertje. Jammer dat we geen tijd genoeg hadden om een lange wandeling te maken. In het donker door de bossen hossen zagen we niet echt zitten. We zullen nog eens moeten teruggaan, he. 😉 We waren mooi vlak voor zonsondergang bij de wagen terug, zodat we op de terugweg naar Leuven konden genieten van een fenomenale zonsondergang.

Zeer geslaagd weekend!

Verjaardagsweekend – zaterdag in La Menuiserie

Het voorbije weekend had ik het genoegen om mijn verjaardag te vieren in het schattige dorpje Waimes in het uitmuntende gezelschap van Goofball en haar gezin.

Voordat we echter konden vertrekken naar Waimes, moesten mijn vriend en ik nog een paar boodschappen doen. Belangrijkste item op onze todo-lijst was het aankopen van een Halloween-outfit voor de Halloween-party die ik komende vrijdag organiseer voor mijn collega’s. Met dit doel trokken we helemaal naar Scherpenheuvel om daar aangekomen vast te stellen dat de meeste verkleedkledij dikke brol is. Lelijk en slecht gemaakt, nuja, kan ook moeilijk anders voor de spotprijzen waaraan die dingen verkocht worden. Maar toch, het kostte ons de nodige moeite om twee min of meer aanvaardbare outfits samen te stellen, waardoor we wat later dan gepland richting Waimes vertrokken.

We kwamen in de vooravond bij het weekendhuisje van onze gastheer en gastvrouw aan (de zon was al onder) en konden meteen de stapkunsten van Kabouter bewonderen. So very cute. Terwijl Kabouter de avond doorbracht met de hippe babysit met dreadlocks, genoten wij samen met zijn ouders van een voortreffelijk feestmaal in restaurant La Menuiserie, op enkele stappen van het weekendhuisje.

Dit passeerde er allemaal op ons bord (en ja, het was even lekker als het eruit ziet):

We startten de avond uiteraard met een aperitief van het huis, een lichte rosé schuimwijn, perfect om mee te klinken op de gezondheid van onze gastheer en gastvrouw.

Daarna volgden de amuse-gueules.

Kip curry tapioca chips (i kid you not):

Escargots met look:

Iets lekkers met vis in een groen erwtensoepje:

Eitjes zonder eiwit waarvan het eigeel een aantal uur gegaard heeft afgewerkt met aardpeer. Fenomenaal lekker:

Het bezoekje aan La Menuiserie was trouwens een goeie oefening voor mijn culinair Frans.

La Truite d’Ondenval de Nicolas Marichal: Chicons rouges acidulés, chicons braisés, chicorée:

Saint-Jacques: Marinées, jambon de Montenau, aneth,beurre de lacto-fermentation: zo lekker dat ik helemaal vergeten ben er een foto van te maken.

Queue de boeuf: Confite, bouillon condimenté, panais de notre ami Yves, tartine de moelle:

Chevreuil “Birkenhof à Bütgenbach”: Mousseline de potimarrons fumés, coings rôtis, jus corsé:

Pommes et poires: Soupe de poires, pommes en pickles de cerfeuil musqué, vanille de Tahiti:

Chocolat souple: Kalamansi, poudre de yaourt, crème glacée à la bergamote:

Dit alles uiteraard vergezeld van aangepaste wijnen. Fijn dat er bij het dessert een perencider geserveerd werd. Is eens iets anders dan de klassieke dessertwijn.

Wat versnaperingen voor bij de koffie/thee:

Ongelooflijk goeie rum (die van mij was een Demerara uit Guyana van 14 jaar oud, maar Jan had met zijn Diplomatico Reserve uit Venezuela de hoofdvogel afgeschoten, goed spul):

A splendid evening, indeed, afgesloten met een spannende wandeling in het pikkedonker naar het weekendhuisje. Al een geluk dat elke smartphone tegenwoordig ook als zaklamp kan gebruikt worden.

Sensatie en Sensualiteit

Een tijdje geleden had ik het geluk om via mijn werk de tentoonstelling Sensatie en Sensualiteit. Rubens en zijn erfenis te kunnen bezoeken. Iets minder dan twee uur lang werden we door een gids in Bozar rondgeleid. Het was even wennen aan de veelvuldige langgerekte “euh’s” waarmee de uitleg van de gids doorspekt was, maar haar enthousiasme maakte dit meer dan goed. Bij elk meesterwerk van Rubens wist ze wel een interessante anekdote te vertellen (zo blijkt dat Rubens wel een beetje een oude snoeper was die op de rijpe leeftijd van 53 jaar hertrouwde met een jonge deerne van amper 16 jaar). Maar Rubens was natuurlijk eerst en vooral een geniaal schilder. Wat een fantastische erfgoed heeft het atelier van Peter Paul Rubens ons nagelaten. Ik was echt onder de indruk van de werken die na zovele jaren nog niets aan zeggenschap ingeboet hebben.

De tentoonstelling Sensatie en Sensualiteit. Rubens en zijn erfenis is opgedeeld in zes thema’s: geweld, macht, lust, compassie, elegantie en poëzie en bevat niet enkel de absolute topstukken van Rubens, maar ook werken van kunstenaars die zich door zijn werk lieten inspireren. Zo worden werken van Van Dyck, Manet,Rembrandt en zelfs Picasso geconfronteerd met de voorbeelden van het genie Rubens. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de werken van Rubens in de meeste gevallen echt wel superieur zijn. Het was alleszins interessant om te zien hoe ver (in tijd en ruimte) de invloed van Rubens reikt.

Ik heb enorm genoten van deze tentoonstelling en ik besef maar al te goed dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen dat ik een werkgever heb die zulke uitstappen mogelijk maakt.

Als uitsmijter: er is zelfs een soundtrack bij deze geweldige tentoonstelling!

Hoe oud wil jij worden?

Vandaag kreeg ik op het werk een gloednieuwe hoesje voor mijn iphone. Een volledig wit, erg artificieel stinkend hoesje. Erg ironisch als je weet dat ik al twee maanden of zo op een nieuw hoesje zat te wachten, omdat mijn oude tot op de draad versleten was. Maar goed, een klein beetje stank, daar kan ik nog wel tegen.Een collega die een gelijkaardig hoesje als ikzelf had gekregen, wilde echter niets te maken hebben met het ding. Ervan overtuigd dat de giftige dampen die het spul uitwasemde haar zeker twee jaar van haar leven zouden kosten.

Waarop ik zei: “Ach, zo oud wil ik toch niet worden. Liever een beetje meer plezier in dit leven en wat jonger sterven dan heel mijn leven supervoorzichtig te moeten zijn.” Waarop een andere collega meteen de vraag stelde: “En hoe oud wil jij dan wel worden?” Een goeie vraag waarop ik geheel spontaan, zonder erover na te denken “negentig jaar” antwoordde, “maar dan wel op voorwaarde dat mijn geest mij niet in de steek laat, lichamelijk ongemakken wil ik nog wel trotseren, maar liefst niet te veel.” Ik was er zelf een beetje verbaasd over dat het antwoord zo snel van mijn tong rolde, maar nu ik er wat meer over nagedacht heb, lijkt negentig jaar me echt een mooie leeftijd om de boeken dicht te doen. Geeft me nog genoeg kans om de wereld te verkennen en veel nieuwe dingen te leren. Hopelijk staat de geneeskunde dan alweer een beetje verder en kan ik negentig jaar worden in optimale conditie. En dan overlijden in mijn slaap. Bij wie kan ik daarvoor tekenen?

Waste Land

Gisterenavond woonde ik op het filmfestival van Gent de première van Waste Land van Pieter Van Hees bij. Na noodgedwongen een jaar te moeten overslaan hebben, was ik erg blij opnieuw van de partij te kunnen zijn. De film was echter niet echt minj ding. Niet dat hij slecht was, maar dit soort drama’s waarbij het hoofdpersonages zichzelf door eigen toedoen steeds dieper de put in helpt, zonder dat hier een aanwijsbare reden voor is, kunnen mij steeds minder bekoren. Er is al zoveel ongewilde miserie in de wereld, wat maakt dat het voor mij moeilijk is ervan getuige te zijn hoe iemand nodeloos zijn eigen leven om zeep helpt. Respect wel voor hoofdrolspeler Jérémie Renier die de ganse film draagt met zijn prestatie. Klassebak die er het beste van maakt met een script dat naar mijn gevoel wat met haken en ogen aan mekaar hing. Op sommige momenten werden de scènes ook te lang uitgerokken en moest ik de neiging onderdrukken om op mijn horloge te kijken. De film voelde alleszins langer aan dan hij in werkelijkheid was.

Geen spek voor mijn bek, dus. Gelukkig maakte de fijne receptie waarop ik veel collega’s en bekenden tegenkwam veel goed. Hopelijk volgend jaar opnieuw (maar dan met een betere film).

De weekends zeilen voorbij

Alweer een weekendje in mijn eentje moeten doorbrengen. Ik word nog een echte zeilweduwe! Enfin, niet dat ik de kans heb gehad om me eenzaam te voelen. De zaterdagochtend is altijd goed gevuld met de Spaanse les. Ben wel tevreden met de nieuwe leerkracht, al is haar enthousiasme soms een beetje vermoeiend, zo vroeg op de ochtend. De nadruk ligt in het vierde jaar op conversatie en ik heb echt het gevoel dat de Spaanse zinnen en werkwoordsvormen vlotter van mijn lippen vloeien.

Zaterdagnamiddag deed ik boodschappen en schafte ik me eindelijk een nieuwe portemonnée aan. Het lot is mij deze keer niet goed gezind geweest en ik zal de hoop om mijn portemonnée met inhoud ooit nog terug te zien, definitief moeten laten varen. Tijd dus om de tot op de draad versleten portefeuille van mijn vriend die ik als tussenoplossing gebruikte, in te ruilen voor iets deftigs. Een mooi donkerrood exemplaar dat hopelijk wat langer bij mij zal blijven dan zijn gifgroene broertje.

Zondag werd ik rond het middaguur bij vrienden verwacht. Omdat mijn chauffeur zich op datzelfde moment ergens op de Noordzee bevond, moest het openbaar vervoer redding brengen. In het station vlakbij onze vrienden stopt op zondag echter slechts om de twee uur een trein. Ik was dus een uur te vroeg op de afspraak. Is me nog niet vaak overkomen. Onze vrienden waren zo vriendelijk om me van het station te komen afhalen en daar ook weer af te zetten na een erg fijne namiddag. Het eten was heerlijk en het was erg leuk om bij te praten met de twee aanwezige koppels en te spelen met de in totaal vier aanwezige kinderen. Erg leuk ook om my girl L haar eerste zinnetjes te zien en horen lezen. Indrukwekkend hoeveel kinderen op zo’n korte tijd leren in het eerste studiejaar.

Zondagavond was het een blij weerzien met mijn door zon en wind getaande vriend. Helemaal vermoeid na een weekendje onder mannen. De zielepoot. 😉

PTX, Vol. III van Pentatonix

Dankzij de sympathieke mensen van Walkie Talkie mag ik aan één van mijn lezers een exemplaar van PTX, Vol. III van mijn favoriete a capella groep Pentatonix weggeven. Yep, die van de geweldige “Papaoutai” cover. Ik kan me niet meer exact herinneren hoe ik Pentatonix ontdekt heb, waarschijnlijk door wat doelloos surfen op youtube blijven hangen bij één van hun fenomenale covers. Pentatonix is ook niet zomaar een groep die een zangwedstrijd won: drie van de vijf leden kennen mekaar al sinds hun kindertijd en hun beatboxer Kevin Olusola (trouwens ook een fantastische chello-speler) vonden ze, jawel, via youtube. Pentatonix is, samen met Walk Off The Earth en 2CELLOS één van die groepen die snappen hoe je het internet inzet om de band met je fans nauwer aan te halen én er zelf beter van te worden. En oja, hun muziekvideo’s zijn ook nog eens geweldig ende fantastisch.

Laat me in de commentaren weten wat jouw favoriete Pentatonix cover is om kans te maken op een exemplaar van PTX, Vol. III. Het lot zal op 1 november beslissen wie de winnaar is.

Lady’s night out + after work

Ik moet zeggen dat ik het op het werk erg getroffen heb met mijn collega’s. Allemaal toffe en open mensen met wie het erg plezierig samenwerken is. Nu wil het toeval dat er onder mijn collega’s nog vier andere dames uit het Leuvense zijn, allemaal (voorlopig nog) kinderloos. Een fijn kliekje om zo nu en dan na de werkuren mee af te spreken. Een avond in hun gezelschap vliegt meestal voorbij. Dus ja, donderdagavond was dat niet anders. Ik reserveerde een tafeltje in De Hoorn. We genoten van het eten, de omgeving, dronken een glas witte wijn en praatten over life, the universe and everything. En zwembroeken, niet te vergeten. Als afsluiter van de avond dronken we nog iets in het stampvolle OPEK café en gaven de opdracht aan de volgende dame in de rij om een nieuwe bijeenkomst te organiseren. Een hele uitdaging met al die drukke agenda’s.

Het toeval wil dat een andere collega de volgende dag (vrijdag) een after work had georganiseerd. Een vrijblijvende drink na de werkuren in Brussel. Iedereen die zin heeft kan aansluiten. Meestal blijft het bij een drankje of twee en ook deze vrijdag zagen we de ene na de andere collega vertrekken tot we met een groepje van vier personen achterbleven (ok, ik ben een plakker, ik geef het toe). Ik was net begonnen met afscheid nemen, toen iemand het idee opperde om Thais te gaan eten. Onder lichte druk liet ik me overhalen om mee te gaan naar de Fanny Thai alwaar we een tafeltje voor vier wisten te veroveren op het terras. Terrasjes doen in oktober, de weergoden zijn duidelijk in de war, maar hey, mij hoor je niet klagen, hoor. Lang geleden dat ik nog in oktober met blote benen heb kunnen rondlopen. En oja, de scampi curry was heerlijk.

<3 my colleagues!

It’s a small world

Gisteren nam ik deel aan een panelgesprek op een conferentie. Altijd spannend, zeker als er een BV (nuja, eerder een vroegere BV) mee in het panel zit.

Ik had de leden van het panel op voorhand niet ontmoet en kende ook de moderator niet. Toen de moderator zich aan mij voorstelde, ging er echter meteen een lichtje branden. In een ver verleden had deze elegante jongedame nog deelgenomen aan sollicitatiegesprekken voor een job in mijn team. Ze kwam als beste van alle sollicitanten uit de bus, maar besloot voor een andere job te gaan. Ze leek een beetje gegeneerd hierdoor, maar ik stelde haar meteen gerust. Een job blijft een aanbod dat je kan afslaan. Al deed het me toch een beetje deugd om te horen dat de job die ze uiteindelijk gekozen had, niet bleek te zijn wat ze ervan verwacht had. “Een vergissing”, zo zei ze zelf. Door met haar te spreken, begreep ik meteen waarom ik toendertijd voor haar gekozen had: een verstandige en rustige jongedame die wist waarover ze het had. Als er nog eens een vacature in mijn team is, mag ze altijd opnieuw komen solliciteren. 😉

Fun fact: tijdens de koffiepauze liep ik zelf iemand tegen het lijf die mij na een succesvolle sollicitatie een jobaanbod gedaan had, dat ik eveneens had afgeslagen. Gelukkig heb ik daar zelf nog geen moment spijt van gehad. Tot op de dag van vandaag ben ik er honderd procent zeker van dat ik toen de juiste keuze gemaakt heb.

En zo was de cirkel rond.

Facebook #10bookschallenge

Een tijdje geleden waarde op Facebook een ‘book challenge’ rond. Ik werd getagd en besloot tegen mijn gewoonte in mee te doen. Want er was een tijd dat ik aan een verschroeiend tempo boeken verslond en ik de trouwste klant van onze plaatselijke bibliotheek was, tot ik die helemaal had leeggelezen. Helaas behoort deze tijd tot een ver verleden en is mijn dagelijkse leestijd beperkt tot de treinrit van en naar het werk (op voorwaarde dat ik geen mails zit te beantwoorden of vergaderingen zit voor te bereiden).

Maar goed, ik dwaal af, bij deze presenteer ik jullie, 10 boeken die me zijn bijgebleven, in willekeurige volgorde én met een woordje uitleg.

De Reuzeperzik van Roald Dahl: Een cadeautje van mijn favoriete tante. Het eerste boek dat ik van Roald Dahl las en dat een verpletterende indruk op mij heeft nagelaten. Ik weet niet hoe vaak ik dit boek herlezen heb, het moet zeker meer dan tien keer geweest zijn. En elke keer weer deed het me deugd dat tante Spons en tante Spijker door de reuzeperzik verpletterd werden. 😉 Daarna heb ik letterlijk alles wat Roald Dahl ooit schreef gelezen (ja, ook zijn boeken voor volwassenen). De man is wat mij betreft de beste kinderschrijver aller tijden.
De kinderen van de Bolderburen van Astrid Lindgren: Astrid Lindgren is de tweede beste kinderschrijver aller tijden, no doubt about that. Het leek me als kind fantastisch om in zo’n gemeenschap als Bolderburen te leven en ik speelde vaak stukken uit dit boek na. Als volwassene heeft het leven in een piepklein dorpje heel wat minder aantrekkingskracht op mij, maar het blijft een goed boek dat ik beslist cadeau zal doen aan mijn petekindje wanneer ze er oud genoeg voor is.
De Thule triologie van Thea Beckman: Heb ik verslonden als tiener. Het beeld van een ideale vredevolle maatschappij waar vrouwen de baas waren, leek mij de oplossing voor alle wereldproblemen. 😉 Helaas heb ik mijn ambitie om de ultieme wereldleider te worden, ergens en cours de route moeten laten varen.
Het Parfum van Patrick Süskind: Ik denk dat dit verplichte lectuur op school was, wat niet wil zeggen dat ik er niet van de eerste tot de laatste letter van genoten heb (ik was trouwens dat meisje dat met plezier boekbesprekingen maakte). Wat een fantastisch verhaal. Het uitgangspunt is zo ongelooflijk origineel dat ik wilde dat ik het zelf bedacht had. De film heb ik nooit gezien, omdat deze onmogelijk aan het boek kan tippen.
De naam van de roos van Uberto Eco: Ik heb even getwijfeld tussen De slinger van Foucault en De naam van de roos, maar ik moet deze toch aan De naam van de roos geven, omdat ik dit boek twee keer heb gelezen en De slinger maar één keer. Applaus voor Eco die erin slaagt een spannend detectiveverhaal te schrijven waarvan de lezer slimmer wordt.
De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst: Dimitri Verhulst is een waar natuurtalent. Dit boek leest als een trein en de alternatieve Tour de France verdient op zich al een plaats in de literatuurgeschiedenis. Ook erg genoten van de verfilming trouwens.
The Lord of the Rings triologie van J. R. R. Tolkien: Dé ultieme fantasy novel. En ik ben dan nog niet eens een fantasy liefhebber (geef mij maar Science Fiction, nu we het daar toch over hebben, vermeld ik graag de Foundation-serie van Asimov en de Earth van David Brin).
De verborgen geschiedenis van Donna Tartt: Cadeau gegeven aan een vriendin midden tijdens de hype en hem vervolgens zelf van haar geleend. Uitgelezen in één lange ruk. Ik vond dit boek zo goed dat ik me jaren later zelf een exemplaar kocht en het boek opnieuw in één ruk uitlas.
De ontdekking van de hemel van Harry Mulisch: Fenomenale film, fenomenaal boek. Echt een boek dat blijft hangen. Dringend te herlezen.
Middernachtskinderen van Salman Rushdie: Als fan van het magisch-realisme en historische boeken, heb ik van dit boek gesmuld.

Eervolle vermeldingen voor De ondraaglijke lichtheid van het bestaan van Milan Kundera en De vliegeraar van Khaled Hosseini.

Blogpost geïnspireerd door LienWeb.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk