persoonlijk

Een Gregoriaanse gast

De voorbije dagen hadden we een Gregoriaanse zanger te gast. Dat kwam zo: de nicht van mijn vriend, zelf een klassieke zangeres, was op zoek naar een gastgezin voor een aantal leden van een klassiek mannenkoor. Aangezien wij toch over een volledig ingericht en zelfs ietwat opgeruimde logeerkamer beschikken, stelde ik onze kamer graag ter beschikking.

De zanger bleek een in de UK wonende Canadees te zijn, laten we hem voor het gemak David noemen. Ik keek eigenlijk best wel uit naar deze logeerpartij, want we denken erover om volgend jaar in Canada op vakantie te gaan en wat tips zijn altijd welkom. We hadden dan ook al plannen gemaakt om David op dinsdagavond mee uit eten te nemen en te trakteren op een typisch Belgische specialiteit (mosselen of zoiets).

Toen hij dinsdagavond bij ons aankwam, bleek hij echter al gegeten te hebben. Bovendien was hij zo uitgeput van het vroege opstaan (hij had om vijf uur ‘s ochtends de Eurostar naar Brussel genomen) en de ganse dag repeteren, dat het bleef bij beleefd handjes schudden, een glaasje water drinken en is hij daarna in bed gekropen. Niet meteen de avond zoals ik me die had voorgesteld, maar wel veel extra tijd om aan mijn foto’s te werken.

Ik heb hem zo rond een uur of één opnieuw horen opstaan en ben er zeker van dat hij nog een tijd gewoon in de living gezeten heeft, want ik zag dat het licht aan was. Enfin ja, de volgende ochtend lag hij nog in bed toen ik naar het werk vertrok en zagen we elkaar pas ‘s avonds terug. Jammer genoeg had ik op woensdagavond een vergadering die ik onmogelijk kon verzetten. Ik vond het erg jammer, want het was fantastisch mooi terrasjesweer en in België moet je daarvan profiteren als je de kans krijgt. Mijn vriend moest nog een paar zaken voor zijn werk afmaken, dus hij kon onze gast ook niet vergezellen naar de stad. Geen erg, ik gaf hem wat tips waar hij lekker kon eten en vertrok naar mijn vergadering.

Toen ik thuis kwam na de vergadering, bleek dat onze gast de woning enkel verlaten had om bij ons om de hoek een Domino’s pizza te halen en deze op te eten op zijn bed in de logeerkamer (!). Laat ons het erop houden dat ik hierdoor lichtelijk verbaasd was. Waarom gaan voor een vieze Amerikaanse pizza als Leuven zoveel lekkers te bieden heeft culinair vlak? En ‘t is niet dat hij de pizza niet in de woonruimte mocht opeten. Wij zijn normaal gezien echt wel goeie gastheren! De rest van de avond heeft hij alleen in zijn kamer doorgebracht.

Nog nooit zo’n makkelijke gast gehad. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik teleurgesteld was door het gebrek aan interactie. Het gebeurt namelijk niet elke dag dat we een echte kunstenaar over de vloer hebben. Wellicht heeft hij zich laten afschrikken door al die computers of zo… Jammer.

 

Logeren bij mijn petekindje

Dit weekend startte met een afhaalsushi op vrijdagavond. Een verre kennis van mijn vriend had plannen om volgend jaar naar Japan te reizen en wilde om de één of andere reden per sé vanuit het verre Limburgse noorden naar Leuven afzakken om reisadvies van ons te krijgen. Beetje vreemd, vond ik persoonlijk, want ik had hem al de reisschema’s van onze twee vorige reizen bezorgd + een link naar mijn foto’s (die uitgebreid voorzien zijn van commentaar én coördinaten). Ik had niet het gevoel daar nog veel aan toe te kunnen voegen. Toen de verre kennis in kwestie aanbelde, bleek er een klein misverstand in de communicatie ontstaan te zijn: zijn vriendin was er ook bij en wij hadden maar sushi voor drie personen afgehaald… Gelukkig bestaat er nog zoiets als Just-eat.be en bestelden we snel een portie voor één persoon extra.

Het werd nog een beetje vreemder toen bleek dat het koppel in kwestie hun reis al geboekt hadden via Ikitravels. Tijdens de loop van de avond had ik de indruk dat ze eigenlijk gewoon een beetje gerust gesteld wilden worden. Het valt me op dat veel mensen Japan een beetje een beangstigende reisbestemming vinden. En ik kan daar ergens wel inkomen, want Japan heeft nu eenmaal een taal die je totaal niet verstaat en een schrift dat je totaal niet kan lezen (ok, dat ging wel niet op voor ons) en veel gebruiken waar wij in het Westen totaal niet meer vertrouwd zijn. Maar geloof me vrij, toekomstige Japanreizigers, Japan is zowat het meest aangename land dat er bestaat om door te reizen als toerist. Zorg dat je gewoon een klein beetje leest over de gebruiken en als er iets misloopt: er staan meteen tien Japanners klaar om je uit de nood te helpen. Al moet ons koppel toch nog wat oefenen op met stokjes eten, grappig om vooral het meisje te zien sukkelen (was meteen ook de eerste keer dat ze sushi at, stel je voor). Nuja, ik denk dat we er wel in geslaagd zijn ons enthousiasme over Japan over te brengen. Benieuwd naar hun reiservaringen achteraf. (PS: Denken dat je snel een paar zinnetjes Japans kan leren op het vliegtuig: geen goed idee.)

Zaterdag vertrok mijn vriend ‘s ochtends vroeg om te gaan zeilen. Ik bleef een beetje langer in bed liggen, maar ook niet superlang, want mijn petekindje en zijn mama kwamen mij uithalen voor een weekendje samen plezier maken. Mijn petekindje at heel flink twee grote tassen soep op ons appartementje, showde mij zijn nieuwe schoenen en haalde hij alle knuffelbeesten uit de boekenkast. Na de soep reden we samen naar Tielt-Winge alwaar ik mijn valiesje een plekje gaf in de splinternieuwe logeerkamer. Ik was de allereerste gast, wat een eer!

‘s Middags aten we samen boterhammen en trokken we naar het kabouterbos in Tielt-Winge. Weinig kabouters gezien, om eerlijk te zijn. Ik neem aan dat de sprookjeswandeling in het bos een toffe ervaring is, maar zonder verteller om de geest van de kabouters op te roepen, viel er niet veel te beleven. Al vond mijn petekindje het duidelijk geweldig om door het bos te stappen. Een kind van anderhalf heeft niet veel nodig om zich te amuseren.

Was wel een succes: de beklimming van de Vlooybergtoren, een zwevende trap in roestvrij Cortenstaal, waarvan de kleur verwijst naar het ijzerzandsteenerfgoed in de streek. De trap is gelegen op één van de hoogste plekken in het Hageland, een mooi uitzicht is dus gegarandeerd.

IMG_2746

IMG_2747

 

Na deze steile beklimming (kuch) hadden we wel een ijsje verdiend. Het hoeveijs van De Peinwinning ging er vlotjes binnen en ik genoot van de zon op mijn huid. Zó blij dat ons nog een kleine nazomer gegund is. Hoera voor de zon!

‘s Avonds aten we pasta met steak van op de barbecue en keuvelden we gezellig in de lounge op het terras van de mama en papa van mijn petekindje. We gingen op tijd slapen, want peuters van anderhalf zijn meestal vroege vogels (om nog maar te zwijgen over die nachtelijke schreeuw van ongenoegen toen hij zijn tutje kwijt was).

‘s Ochtends draaide ik me nog eens om terwijl mijn petekindje met zijn ouders naar de bakker ging (ik ben nu eenmaal geen ochtendmens). We genoten samen van een heerlijk ontbijt en trokken dan naar Leuven voor een gepland bezoekje aan het stationsgebouw tijdens Open Monumentendag. Alleen was ik met mijn domme kop helemaal vergeten dat diezelfde dag de GP Poeske Scherens gehouden werd, waardoor de helft van Leuven afgezet was. Stom, stom. We kwamen hopeloos vast te zitten in de file op de ring en besloten ons plan aan te passen. Geen bezoek aan het stationsgebouw, de omgeving van de Parkabdij zou ook wel mooi zijn. Alleen jammer dat mijn favoriete vertrekken (de bibliotheek en de refter) niet geopend waren voor het publiek wegens de restauratiewerken. We genoten toch van de historische omgeving en aten samen een soepje in de mooie Abdijmolen.

Mijn petekindje begon een beetje hangerig te worden: het werd tijd voor zijn middagdutje. De mama en papa van mijn petekindje dropten me af aan de andere kant van het station (ook wel Kessel-Lo genoemd) en ik keerde voor eventjes terug naar ons appartementje, want om drie uur had ik alweer een andere afspraak met onze vrienden uit Duitsland die toevallig ook dat weekend in het land waren. Een gunstige (of ongunstige), het hangt er maar vanaf hoe je het bekijkt, wind had ervoor gezorgd dat mijn vriend vroeger dan voorzien terug was van zijn zeiltocht. Hij kon dus aansluiten.

Oorspronkelijk was het de bedoeling om samen de stad in te trekken, maar de GP Poeske Scherens was nog altijd in volle gang, dus het leek ons veiliger onze vrienden niet de muurvast zittende ring op te laten rijden. Terug afgesproken in de Parkabdij dan maar. We vonden elkaar zonder problemen en bewonderden hun flink gegroeide dochter. We maakten een heel mooie wandeling op het domein en sloten het bezoekje af met een lekkere wafel/pannenkoek in (verrassing) de Abdijmolen. Het was trouwens een hele uitdaging om een tafeltje vast te krijgen, want het was heel erg druk op deze mooie dag. Maar we hadden geluk, we kwamen toevallig kennissen tegen die net vertrokken en met plezier hun tafel aan ons afstonden.

Terwijl ik van mijn pannenkoek zat te smikkelen, kreeg ik een berichtje dat een vriendin met wie ik samen gestudeerd had, met haar gezin op Leuven kermis rondliep. Na het afscheid van onze Duitse vrienden sprongen ze op onze fiets en reden we linea recta naar het stadscentrum. Onze vrienden hadden ondertussen een tafeltje in het Moorinneken gevonden om van al dat kermisgeweld te bekomen met een drankje. We schoven bij aan tafel en babbelden over onze reis naar IJsland en hun reis naar de US. Moraal van het verhaal: zij hadden beter weer.

En goed gevuld weekend vol met vriendschap én zon. Eentje om in te kaderen.

Kick-off van het nieuwe schooljaar

Met twee uurtjes salsales. De bewegingen van de vorige cursusreeks zijn blijkbaar toch redelijk goed blijven hangen in mijn spiergeheugen, want dat ging verbazend vlotjes. Al blijft het jammer dat door het doorschuifsysteem (wat ik op zich wel goed vind om de dans aan te leren) ik wel heel erg weinig kan dansen met mijn vriend. Misschien toch eens beginnen naar salsafeestjes te gaan.

Jaarmarkt

Dit jaar was de allereerste keer dat mijn vriend en ikzelf de volledige dag vrijaf genomen hadden voor de traditionele Leuvense jaarmarkt. Als inwijkelingen voelden we ons verplicht de volgende stap in ons integratieproces te zetten, al hebben we er toch voor gepast om al van acht uur ‘s ochtends in de pinten te vliegen. Het was een erg leuke ervaring, al had ik verwacht wat meer bekende gezichten tegen te komen in de massa. Echt een geval van door de mensen het volk niet meer te zien.

Zijn me bijgebleven:

  • De mooie boerenpaarden op het Sint-Jacobsplein. Altijd al een voorkeur gehad voor sappige billen.
  • De heerlijk zoete mede in de Kruidtuin. Wat een pareltje is deze stilteplek in het midden van de stad, toch.
  • De lekkere boschampignons met truffels. Met een eervolle vermelding voor de dim sum als voorgerecht.
  • De gebakken haring bij Den Delper in de Parijsstraat.
  • De fijne babbels met de mannen van ‘t jaar.
  • De dichte mensenmassa bij de Marengo in de Diestsestraat. Zo dicht op mekaar gepakt dat we er amper door geraakten.

Jaja, ik voel dat er een nieuwe traditie in de maak is.

IMG_2441

IMG_2516

IMG_5495

IMG_5493

Kristalweekend in Libin

Eindelijk een lang op gehoopt en o zo welkom zomers weekend achter de rug! De weersvoorspellingen waren wat twijfelachtig, maar daar trokken de weergoden in Libin zich niet veel van aan. Het hele weekend werden we getrakteerd op ideaal weer om in een zwembad te liggen ravotten of in de jacuzzi te relaxen.

Dit fantastische weekend hebben we volledig te danken aan onze charmante vrienden die ons uitnodigden om samen met hun vrienden en familie hun 15de huwelijksverjaardag te vieren. Het huis waarin de feestelijkheden plaatsvonden, was ons zeer vertrouwd. Wij komen hier immers zelf al sinds vijf jaar met vrienden van de gezonde buitenlucht, het zwembad en al de andere faciliteiten genieten. Wat het weekend voor ons extra bijzonder maakte, was dat wij dit keer niet organiseerden. We konden dus volop relaxen en genieten van al de fijne verrassingen die het feestvierende koppel voor ons in petto had.

En dat waren er nogal wat. Op culinair vlak werden we verwend met allerlei streekproducten. Heerlijke charcuterie, druifjes uit Overijse om op te knabbelen, overheerlijk Ardens barbecuevlees (echt nog nooit in mijn leven zo’n heerlijk malse biefstuk gegeten), bier, wijn, belegde broodjes, nougat, snoep,… De gastheer en de gastvrouw hadden werkelijk niets aan het toeval overgelaten.

IMG_1680

Dat de locatie top zou zijn, dat wisten we al op voorhand en dat onze gastheer en gastvrouw ons in de watten zouden leggen, dat had ik ook wel verwacht, de onbekende factor dit weekend was het gezelschap. Buiten het koppel dat ons uitgenodigd hadden, kenden we niemand. Maar ook dat viel geweldig goed mee. Iedereen was supervriendelijk en open. De gesprekken stokten geen enkel moment en we doken gezellig samen het zwembad in. Ook met de kinderen klikte het meteen. Al viel het verschil tussen jongens en meisjes mij meer op dan anders. Daar waar de meisjes heel sociaal kwamen kennismaken (misschien iets té sociaal, want het haantje de voorste had al snel een bijnaam bedacht voor mijn vriend en mezelf: Hollandse pipo’s, omdat ze vond dat wij met een Nederlands accent praatten), kropen de jongens liever weg in het springkasteel (ja, er was een springkasteel).

IMG_1694

De enige barrière die we ervoeren was er één van taalkundige aard. En neen, dan heb ik het niet over het Franstalige gedeelte van de gasten (onze gastvrouw haar moedertaal is Frans, al spreekt ze nagenoeg accentloos Nederlands), maar wel over de West-Vlaamse familieleden die ik met de beste wil van de wereld niet verstond. Zo sloegen mijn vriend en ik op vrijdagavond een mal figuur door maar liefst drie keer aan één van de gasten te vragen waar hij vandaan kwam. Dat bleek dus uit Brugge te zijn (Bruhhe).

We maakten met een deel van het gezelschap een wandeling in de omgeving van ons vakantiehuis, maar al snel bleek dat het wandeltempo niet bij iedereen even hoog lag. Een gedeelte van de groep keerde terug en wij bleven achter met een groepje die hards van zo’n acht volwassenen en één dappere jongedame van vijf jaar. We keerden het asfalt de rug toe en banjerden vrolijk door de bossen, alwaar wij vele paddenstoelen ontwaarden en er zowaar een hazelworm ons pad kruiste. De eerste keer dat ik zo’n beestje in het echt zag.

IMG_1899

Zaterdagavond zakte er nog wat extra volk naar Libin af voor hét hoogtepunt van het weekend: de feestelijke barbecue. Tot mijn grote verbazing was er weinig mannelijke animo om vuurtje stook te spelen en stonden mijn vriend en onze gastheer helemaal alleen aan de barbecue. Aangezien het lang geleden was dat ik zelf nog met vuur gespeeld had, ‘offerde’ ik mij op om het vlees om te draaien. De barbecue was superheet, dus regelmatig moesten we onze handen afkoelen in een emmer water. Maar het voordeel van bij de bron te staan, is natuurlijk dat het beste vlees voor de bakkers is. Dat we staande moesten eten, namen we er graag bij. Die sappige, malse, perfect gebakken biefstuk (eigen lof stinkt, ik weet het) was de beste beloning die we konden krijgen.

Na de barbecue, kwam de taart. Een werkstuk van één van de gasten dat niet moest onderdoen voor werk van een échte patissier. Een taart een huwelijksverjaardag waardig. Zoals dat hoort, sneden de tortelduifjes de taart gezamenlijk aan, al zat er bijna een haar in de boter omdat de Playmysong-app (een social mobile jukebox app, waarmee de gasten zelf de muziek konden kiezen) niet wilde meewerken en de muziek om de haverklap bleef hangen.

IMG_2029

Na het dessert volgde de klap op de vuurpijl. Letterlijk, want onze gastheer en gastvrouw hadden voor vuurwerk gezorgd om hun 15de huwelijksverjaardag met de nodige luister te vieren. En daar stonden we, op een mooie zomeravond in Libin naar de kleurrijke vuurbloemen in de lucht te kijken en ooh en aah te roepen. Wat een fantastische verrassing.

IMG_2106

Nog nagenietend van het spectaculaire vuurwerk, werden de beentjes losgegooid op de outdoor dansvloer (er was zelfs een discobal, ongelooflijk) en vergaapten we ons gezamenlijk aan de plaatselijke vos die zich maar al te graag stukjes malse biefstuk liet voederen. Du jamais vu.

Het was alleszins een weekend om in te kaderen. Over dit feestje zal nog jaren nagepraat worden. Dikke pluim voor de gastheer en gastvrouw die een werkelijk perfect weekend in mekaar boksten (er was zelfs een tombola!). Ik weet hoeveel geregel en georganiseer er bij zoiets komt kijken en ik zag dat de gastvrouw soms wat stress had (zo gaat dat met perfectionisten), maar ons verliefd koppel mag gerust zijn, het was een topweekend.

En nog één keertje om het af te leren: What does the fox say?
IMG_2242

Spontane ingevingen

Zijn vaak de beste.

Deze voormiddag hadden een collega en ik een afspraak buitenshuis. De afspraak duurde tot na het middaguur en toen we terug richting kantoor fietsten, stelde hij voor ergens te gaan lunchen op een terrasje. Mijn eerste reflex was neen zeggen, want ik had nog werk dat op me lag te wachten. Maar toen dacht ik, hey, waarom niet, een mens leeft maar één keer, de zon schijnt en er is al zo weinig ruimte voor spontaneïteit in mijn leven.

En zo zat ik deze middag op een terrasje in de zon te genieten van een pasta vongole met een glaasje witte wijn. Omdat af en toe uit de band springen geen kwaad kan.

Het laatste weekend van augustus

Vierden mijn vriend en ik het huwelijk van een lieve collega met haar al even lieve man in een geel-wit gestreepte circustent. De heren hadden allemaal streepjeskousen aan en de bruid (dressed in red lace) zag eruit als een sprookje. De tocht naar de locatie in Wijgmaal waar het feest plaatsvond, was een hele onderneming door de vele wegenwerken. Uiteindelijk slaagde de taxichauffeur er niet in ons voor de deur af te zetten en moesten we te voet de spoorweg oversteken. We geraakten echter heelhuids aan de overkant en presenteerden ons cadeautje in een mosselpot.

Toegegeven, het eten mocht misschien een beetje meer geweest zijn (de groenten waren al op lang voordat de laatste stukjes vlees arriveerden), maar aan de andere kant, op die manier stonden we niet met een opgeblazen gevoel op de dansvloer. De muziek was goed en the crowd schudde maar al te graag de beentjes los. Ik heb me alleszins geweldig geamuseerd. En we geraakten veilig thuis dankzij mijn andere lieve collega en zijn vriend die ons met hun cambio wagentje thuis voor de deur afzetten.

De dag nadien voelde ik me een beetje minder fris. Blijkbaar door ons verblijf in IJsland de alcohol wat ontwend geraakt. Maar goed, veel werd er van mij niet verwacht die zondag. Ik verwerkte wat fotootjes en maakte een wandeling door de autovrije straten van Leuven terwijl mijn vriend een zestal vrienden ontving voor een lan-party. Terwijl de heren elkaar afknalden, zette ik commentaar bij mijn fotootjes. ‘s Avonds lieten we Thais en sushi aan huis bezorgen om de hongerige magen te voeden. Raad eens voor wie de sushi was? 😉

Zoals het er nu naar uit ziet, zal ik alle IJslandfoto’s volledig verwerkt hebben én van commentaar voorzien hebben, iets meer dan een maand na de reis. Een persoonlijk record.

Beslan – 10 jaar later

Het drama lijkt al haast vergeten. En de wereld is er in die 10 jaar helaas geen betere plek op geworden. Integendeel. De voorpagina’s van de kranten zijn om depressief van te worden. Waarom mensen hun medemensen het leven zo onmogelijk maken, het is mij een raadsel. Waarom niet gezamenlijk streven naar een betere wereld ipv onder de vlag van één of andere absurde godsdienst of politieke overtuiging je medemensen af te maken?

Enfin ja, vandaag scheen de zon. ‘t Is toch dat.