China Lights op kerstdag

Op kerstdag trokken mijn broer en zijn vriendin, mijn vriend en ik met de trein richting de Zoo van Antwerpen. Het leek ons een fijn idee om samen naar de vernieuwde versie van China Lights in de Zoo van Antwerpen te gaan. Al kan ik me voorstellen dat het weerzien met mijn familie voor mijn vriend even akward geweest moet zijn als voor mij enkele dagen eerder.

Omdat een avondje door de kou lopen op een lege maag ook maar niks is, had ik om 18u gereserveerd in restaurant Bai Wei. Bai Wei stond al lang op mijn lijstje van te bezoeken restaurants, want: traditionele handgemaakte noedels! What’s not to like? En jawel, buiten het feit dat het er een klein beetje te fris was (een weerkerend thema bij mijn culinaire ervaringen van de laatste tijd), was het eten werkelijk voortreffelijk. Alleen spijtig dat de zwelling in mijn mond (die na een paar dagen antibiotica nemen tot normale proporties was weergekeerd) opnieuw verergerd was.

Met goed gevulde magen trokken we naar de Zoo om te genieten van de prachtig verlichte installaties. Ik was zo betoverd door al dat moois dat kou mij niet kon deren en ik was heel blij dat ik mijn statief had meegenomen om alles op foto te kunnen vastleggen. Het bleek trouwens een uitstekend idee om dit in te plannen als activiteit op kerstdag. Het was lekker rustig in de zoo, waardoor we optimaal van dit kleurrijke spektakel konden genieten.

Een stuk of honderd foto’s later, persten we er een spurtje uit om de trein van 21.36u te halen. Dat lukt ons op het nippertje. We sloten de avond af op ons appartement in Leuven met een glas Bunnahabhain 12 en een spelletje Boonanza!

Hahoe Folk Village en Andong – 1 september 2018

Op om 7u! Gelukkig zijn we op tijd gaan slapen. Ik besluit mijn oog nog wat rust te gunnen (de bloeduitstorting is nog steeds zichtbaar en ik voel dat mijn hoornvlies geïrriteerd is) door met mijn bril met glazen zo dit als bokalen naar het ontbijt te gaan. ‘t Is ons laatste ontbijt in dit hotel en ze kennen mij hier toch niet. 😉 We genieten van het bijzonder uitgebreide ontbijt, maken onze valies en checken uit.

Stipt om 9 uur laten we Sokcho achter ons en vertrekken we naar Hahoe Folk Village. Een flink eind rijden, maar er is weinig verkeer en het weer is prachtig. Rond 13.15u komen we aan op de parking van Hahoe Folk Village. Het weer had niet beter kunnen zijn: een stralend blauwe lucht en aangenaam warm.

We lunchen in één van de restaurants die, samen met een aantal souvenirshops, in een cirkel gebouwd zijn vlakbij de parking. Een mooie gelegenheid om kennis te maken met alweer een nieuw gerecht uit de rijke Koreaanse keuken: jjimdak, een soort stoofpotje van kip met glasnoedels. Naar goede gewoonte krijgen we een enorme schotel voorgezet en hoe lekker dit gerecht ook is, het lukt ons niet om alles op te krijgen. We spoelen ons middagmaal weg met een flesje makgeolli.

Na het middagmaal kopen we een ticket om Hahoe Folk Village te bezoeken dat nog een eind van de parking verwijderd is. Gelukkig zijn er pendelbussen om de bezoekers naar het drop te brengen.

Hahoe Folk Village is een traditioneel dorp uit de tijd van de Joseon Dynasty. Omdat het dorp zo goed bewaard gebleven is, mag het zich volk trots UNESCO werelderfgoed noemen. Ondanks het feit dat de historische huizen nog effectief bewoond worden, heb je toch het gevoel in een soort van Bokrijk rond te lopen. Dat gevoel wordt alleen maar versterkt doordat je er elektrische scooters kan huren om zelf door de smalle straatjes van het dorp te rijden. Ideaal voor mensen die slecht te been zijn, maar sommige bestuurders scheuren zo snel doorheen de straten dat het me verwondert dat ongevallen uitblijven.

Wij gebruiken gewoon de benenwagen. ‘t Is niet dat het dorp zo groot is. De ligging van het dorp is schitterend en veel huizen zijn inderdaad goed bewaard gebleven. Op andere plekken zien we ingrepen waarvan we twijfelen of deze de UNESCO toets wel zullen doorstaan: plastic daken, duidelijk zichtbare airco’s, schotelantennes,… Het is begrijpelijk dat de bewoners van dit dorp toch iets of wat van modern comfort willen, maar eerlijk, na even binnen gegluurd te hebben in woonst van één van de residenten, bedank ik toch feestelijk voor zo’n traditionele leefomgeving.

Na het bezoek aan Hahoe Folk Village nemen we de pendelbus naar de parking en rijden vervolgens met onze huurwagen naar Andong. We parkeren de auto snel in de parking van ons hotel en haasten ons te voet naar de beroemde zeven verdiepingen hoge stenen pagoda (Sinsedong Chilcheung Jeontap) van Andong. Best nog wel een eindje stappen. En ik zal eerlijk zijn: hoewel de pagoda op zich echt mooi is, is de ligging dat allesbehalve. Dit prachtige historische bouwwerk ligt vlak naast een spoorweg waarvan het geluid gedempt wordt door lelijke geluidsschermen. Zeer spijtig dat zo’n stukje erfgoed op zo’n triestige locatie ligt.

Bij valavond komen ook de muggen naar buiten en dat zullen we geweten hebben. We blijven niet lang bij de pagoda (veel valt er ook niet te zien) en keren terug naar het centrum. In het centrum zijn alle winkels nog open (het is ondertussen zo’n 20u), wat ons uiteraard zeer bevalt. In de winkelstraten treffen we talrijke eetkraampjes aan. Aangezien ons middagmaal nogal overdadig was, kocht ik mij een een gimbap (een soort Koreaanse sushirol). Mijn vriend ging voor een Aziatische hamburger met paddenstoelen. We zochten ons een leuke picknicktafel (in het hart van de stad!) en genoten van een avondlijke maaltijd in de buitenlucht. En ja, ook in Andong hebben ze een voortreffelijke gelato winkel!

We willen onze dag afsluiten met een drankje. Niet zo makkelijk, want veel van die cafés zitten ergens verstopt op één of andere verdieping in een flatgebouw, wat de drempel iets hoger maakt om zomaar ergens binnen te stappen. Op goed geluk kiezen we bar In the Sky eruit. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is het uitzicht vanaf de derde verdieping maar zozo. We drinken een fles soju en proeven voorzichtig van de rare hapjes die we daarbij geserveerd krijgen (ok, maar niet om wild van te worden), terwijl de rest van de aanwezigen vol aandacht een voetbalwedstrijd op groot scherm volgen.

We houden het bij één rondje en keren terug naar ons hotel. Morgen willen we immers op tijd om staan om zo vroeg mogelijk naar onze volgende bestemming te vertrekken.

Culinair genieten in Leuven

Gelukkig deed de ibuprofen zaterdagnamiddag snel zijn werk. Het gezwel op mijn verhemelte zat nog wel stevig in de weg, maar ik moest al niet meer onder tafel kruipen van de pijn. Omdat het de eerste officiële dag van de kerstvakantie was voor mij (mijn vriend was al een week eerder in België, omdat hij nog verlofdagen moest opnemen), besloten we er toch het beste van te maken. We slenterden door de nieuwe wijk aan de Vaartkom die zo snel verandert dat er elke maand wel iets nieuws te bewonderen valt.

Voor mijn vriend was het de eerste kennismaking met De Smidse, een fijne nieuwe plek in Leuven, waar verrassend weinig volk was voor een zaterdagnamiddag vlak voor kerstmis. Ik hoop van harte dat dit concept kan blijven bestaan, maar vrees er eerlijk gezegd voor als het aantal bezoekers niet toeneemt. Of is het er in de week misschien drukker? Nu, toegegeven, wij dronken er ook alleen maar een chocomelk en een koffie. Omdat we nog geen plannen hadden voor de zaterdagavond, reserveerden we spontaan bij Chef’s Table van Atelier Rossi. Pasta is zacht, dus dat moet makkelijk te eten zijn met een abces!

We liepen verder het oude stadscentrum in langs het Klein Begijnhof en keerden terug langs de vernieuwde Leuvense kerstmarkt. Spijtig genoeg kan de Leuvense kerstmarkt niet tippen aan de kerstmarkt van Montreux. Die houten kraampjes zijn nu eenmaal veel charmanter dan tenten en er valt ook iets te zeggen voor een meer en bergen op de achtergrond.

Om 19u stipt waren we opnieuw in De Smidse. Beetje vreemd dat de ganse ruimte nu verlaten was, op de koks van Chef’s Table na. Jammer dat niet alle stoelen bezet waren, maar daardoor konden wij natuurlijk last minute nog een tafeltje boeken. Zijn een twaalftal couverts op een avond voldoende om de lonen van vier personeelsleden te betalen? Ik betwijfel het, eerlijk gezegd. In de grote hal van de Smidse was het een beetje te fris voor mij (gelukkig was ik verstandig geweest en had ik mijn fleece meegenomen), maar dat kleine ongemak was al snel vergeten toen het eten op tafel verscheen. Elke gang was een ware smaakexplosie in mijn (lichtelijke gehavende) mond. Heerlijk!

Hapje:

Spaghetto – rode poon – romanesco – ansjovis – brood:

Raviolo – dorada royal – zucca – castagne – puntarelle:

Papperdella – wilde ragu – radicchio trevigiano – chinese kruiden:

Risotto – langoustines – bloemkool – zalm:

Ravioli – zwarte truffel -boschampignons – ricotta – parmigiano

Dus bij deze een oproep om zeker eens te gaan winkelen en/of eten in De Smidse!

Anticipación!

IMG_1022[1]

Pijn

Sinds een week of twee was ik helemaal pijnvrij. De zeurende tandpijn waarvan ik sinds half november last had, volledig verdwenen. Helaas, te vroeg gejuicht. De nacht van laatste werkdag van het jaar (alsof het zo moest zijn) stak de pijn weer de kop op en deze keer bracht de pijn als speelkameraadje een flink gezwollen gehemelte met zich mee (de zwelling heeft ongeveer de afmeting van een half kwartelei). Een abces dus. En dat vlak voor de feestdagen. Ik beet vrijdag nog even door op het werk, maar vandaag moest ik noodgedwongen naar de dokter van wacht voor een antibiotica en ibuprofen voorschrift.

Aftellen tot mijn tandartsafspraak op 3 januari om dan hopelijk definitief van deze miserie verlost te zijn.

Pensioneringsfeestje!

Goed, ik denk dat ik 2018 nu wel definitief mag uitroepen tot het jaar met de meeste afscheidsfeestjes ooit. Al mag het zo stilletjes aan wel eens beginnen stoppen. Al die personeelswissels zijn niet goed voor een organisatie die nog steeds in transitie is.

Maar goed, donderdag vond dus het laatste pensioneringsfeestje van 2018 plaats. We namen afscheid van een collega die er een carrière van maar liefst 42 jaar heeft opzitten. De opkomst voor het feest was groot en hoewel onze collega eerst gezegd had geen afscheidsfeestje te willen, zag ik haar stil genieten van het feit dat zoveel volk de moeite had genomen om te komen. En dat tijdens de drukste periode van het jaar. Ook voor mij kwam de timing van het feest alles behalve goed uit, maar hey, sommige zaken zijn nu eenmaal belangrijker dan werk. En iemand bedanken voor haar jarenlange inzet en collegialiteit is daar één van. Dat werk haal ik wel op een ander moment in.

De speeches waren dan ook vol lovende woorden voor de verdiensten van deze collega, die ik zelf enorm apprecieerde voor haar eerlijkheid en directheid. Er zouden meer mensen moeten zijn op de werkvloer die het gewoon zeggen zoals het is. Zonder al te veel blabla, recht door zee. Helemaal mijn stijl.

En oja, er waren zoetigheden!

IMG_1013[1]

The Butcher’s Son

Op culinair vlak kom ik de laatste tijd niets te kort. Al was een lunch én een uitgebreid diner op één dag wellicht van het goede te veel, de afspraak om samen met mijn collega naar The Butcher’s Son (één Michelinster) te gaan lag al lang vast en eerlijk, ik had er erg naar uitgekeken.

Gelukkig werd ik niet teleurgesteld. Wat een mooie zaak is The Butcher’s son! Geweldig ook dat we vanaf ons tafeltje uitzicht hadden op de winkel waar de karkassen van de geslachte dieren hingen. Natuurlijk kon ik op een plek die gekend staat om het lekkere vlees niet anders dan wild bestellen, ‘t is wildseizoen voor iets, he. Mijn collega was ook razend enthousiast over de vidée met kalfszwezerik, dus misschien moeten we daar nog eens voor terug gaan.

We startten met een glaasje bubbels, om te klinken op de laatste (best wel zware) loodjes van 2018. Uiteindelijk vind ik dat mijn collega-teamverantwoordelijken en ikzelf trots mogen zijn op wat we dit jaar gepresteerd hebben. In niet altijd even makkelijke omstandigheden hebben we ervoor gezorgd dat de boel is blijven draaien. En dat mag gevierd worden, ook!

De hertensteak was alleszins fenomenaal lekker. Wat een ongelooflijk mals vlees. Dat het allemaal net iets te lang duurde, vergaven we de bediening zonder problemen. Blijkbaar was één van de obers ziek, kan gebeuren en we hadden geen van beiden haast. Het heerlijke chocoladedessert was de kers op een fijne avond.

Genoten!

Secreto nr 07:

Hert / worst van hert / poivrade Goudenband:

Chocolade / appelsien / rode wijn:

Pralines van Jitsk:

Eindejaarsdrink

Het is eens iets anders dan een nieuwjaarsdrink! En daarnaast was ik ook wel nieuwsgierig naar de winnaars van de fotowedstrijd Wiki Loves Heritage. Ik was een uur te laat op het feestje, maar ik had me niet gerealiseerd dat er nog een hele reeks speeches op het programma stonden, meestal is zo’n drink een nogal informele gelegenheid. Verkeerde inschatting van mijn kant. Gelukkig was het donker in de zaal van Cinema Nova en kon ik vrij onopgemerkt binnen sluipen. Ik kon nog twee interessante sprekers meepikken en daarna was er gelukkig een korte pauze om wat Libanese mezze binnen te steken, want tegen die tijd (20u) was ik al flink uitgehongerd.

Na dit kort intermezzo ging Wikimedia Belgium over tot de prijsuitreiking van de fotowedstrijd Wiki Loves Heritage. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet bepaald onder de indruk was van de winnaars. Ik vond de gekozen beelden nogal cliché, maar goed, het belangrijkste is dat deze foto’s onder een creative commons licentie vrij gedeeld kunnen worden.

En daarna was het tijd voor gezellige babbels en heerlijke hummus!

Verjaardagsetentje in het Wendelenhof

Vandaag spoorde ik richting Limburg (de NMBS liet het voor één keer eens niet afweten) en hoe dichter ik mijn eindbestemming naderde, hoe witter het landschap werd. Fijn om wakker te worden en buiten een dun laagje poedersneeuw te ontdekken en een paar uur later uit te stappen in Schulen en onder mijn voeten een krakend laagje ongerepte witte sneeuw te voelen.

De reden voor mijn bezoekje aan Schulen was het verjaardagsetentje van mijn vader in het Wendelenhof, een vrolijkere aangelegenheid dan de vorige keer toen we in datzelfde restaurant toastten op mijn overleden grootmoeder. We startten de maaltijd met, zonder overdrijven, één van de beste cocktails die ik ooit gedronken heb: met rum, appelsap, limoen en kaneel en een laagje espuma van eiwit. Heerlijk!

Een ideaal begin van de maaltijd die we verder zetten met een heerlijk stukje hazenrug en afsloten met de klassieker der klassiekers: crème brûlée!

We bleven natafelen tot een uur of vier om daarna terug te keren naar het thuisfront, te genieten van een paar glazen Cadenhead Creations whisky van 20 jaar en vervolgens als avondmaal nacho’s met kip, kaas en tomaatjes te verorberen, terwijl mijn broer, zijn vriendin en ik herinneringen ophaalden aan onze vroegere reizen. En toen kon ik geen pap meer zeggen. Al een geluk dat de trein als eindstation Leuven had. 😉

Ulsanbawi hike in Seoraksan National Park – 31 augustus 2018

Opgestaan met spierpijn van al dat trappen klimmen de vorige dag. We besluiten vandaag niet te ontbijten in het hotel, maar tijd uit te sparen door snel iets te kopen in een 7-eleven. Helaas, het aanbod in de 7-eleven valt tegen: ze hebben zelfs geen onigiri! De buit waarmee we buiten stappen is bijgevolg magertjes: enkel mijn favoriete bananenmelkdrankje gekocht. Gelukkig is de zon opnieuw van de partij en ziet het ernaar uit dat het een prachtige dag zal worden.

We rijden opnieuw naar Seoraksan National Park alwaar we op zoek gaan naar iets wat als ontbijt kan dienen. Dat vinden we in de vorm van een stevige boekwijtpannenkoek en vers sinaasappelsap. Kwestie van voldoende energie op te doen. Dankzij deze fijne blog
besluiten we de hike naar Heundeulbawi Rock, Gyejoam Grotto, & Ulsanbawi Rock te doen, die op de bewegwijzering in Seoraksan zelf de nogal ongeïnspireerde naam ‘rock hike’ heeft gekregen.

Al gauw merken we dat er ons minstens zoveel trappen te wachten staan als de dag voordien. Onderweg stoppen we bij de prachtige Gyejoam Grotto, waar de rotsen vol met Koreaanse opschriften staan en de boeddha mediteert in een échte grot. Prachtige en inspirerende plek, waar we tot onze verbazing twee nonnetjes tegen komen.

We klimmen verder naar boven en zijn zeer blij even te kunnen uitrusten op een open plek van waaruit je een prachtig uitzicht op de bijna loodrecht uit het landschap oprijzende Ulsanbawi Rock hebben. De rotsformatie doet me een beetje denken aan Kata Tjuta in Australië. Terwijl we foto’s aan het nemen zijn, komt een hijgende Engelsman naast ons staan. Hij is duidelijk de berg aan het oprennen. Speciale kerel, want eerst leent hij onze zonnecrème (hij is de zijne vergeten en de zon brandt stevig) en dan begint hij te vertellen over die keer dat hij naar het Mount Everest Basecamp hikete zonder voorbereiding. Wat in mijn oren eerlijk gezegd behoorlijk onverantwoord klinkt. Maar dan maakt hij het helemaal te bont: hij steekt zonder ook maar een moment te aarzelen een sigaret op, terwijl overal bordjes staan dat dit strikt verboden is om wille van het brandgevaar. Hij negeert mijn afkeurende blik en vertrekt een paar tellen later op een drafje naar boven. Good riddance.

Mijn vriend en ik doen het iets rustiger aan. Het laatste stuk van de klim bestaat uitsluitend uit trappen en is verschrikkelijk zwaar. Maar de beloning is navenant: na al die trappen staan we zowaar bovenop de grillige rotsformaties van Ulsanbawi Rock. Iets wat we geen van beiden verwacht hadden. Het driehonderd zestig graden uitzicht op Seoraksan National Park rondom ons is ronduit fenomenaal. De wolken zijn voortdurend in beweging waardoor het uitzicht steeds anders is. Prachtig, prachtig! Als ik moet kiezen tussen de hike naar de watervallen gisteren en die naar Ulsanbawi Rock vandaag is dit beslist de beste hike van de twee.

Na ontelbare foto’s genomen te hebben, vangen we de afdaling aan. Mijn benen trillen weer hevig van de inspanning, maar ik ben ergens getroost door al de hijgende mensen die we op de terugweg tegen komen. Ik was gelukkig niet de enige die dit een lastige hike vond. In totaal zou deze hike vier uur moeten duren (twee uur heen en twee uur terug). Slecht hikers als we zijn, hebben wij er vijf uur over gedaan.

Rond 16.15u staan we weer aan het vertrekpunt. Tijd voor het middagmaal! 😉 We zetten ons tussen de Koreanen op plastic stoelen aan een plastic tafeltje en bestellen bibimbap. De presentatie van deze bibimbap is minder aantrekkelijk dan gewoonlijk, maar het smaakt ons enorm! We twijfelen om een fles makgeolli te bestellen (want dat is de typische gefermenteerde rijstwijn die Koreanen drinken na een wandeling), maar besluiten te passen. De volgende keer!

De dag is nog lang niet om, dus besluiten we wat rond te toeren met de wagen en de omgeving van Sokcho te verkennen. We rijden eerst naar Yeongnangho Lake, mooi, maar niet echt spectaculair te noemen. Dus rijden we verder naar de haven van Jangsahang. Het vissersdorpje Jansahang is niet echt mooi, maar we zien er veel vissers en de bergen op de achtergrond geven het geheel toch een pittoreske uitstraling.

Na een kleine wandeling langs het water keren we terug naar het hotel, alwaar, jullie raden het nooit, er weer geen plaats meer is in de parking. We parkeren ons dan maar op een dichtbij gelegen parking die ons aangewezen wordt door het personeel van het hotel en maken van de gelegenheid gebruik om in de combini store iets kleins te kopen voor het avondmaal. Een brownie en amandelbanaandrankje zijn ongetwijfeld niet een standaardavondmaal, maar een mens kan niet elke dag een achtgangenmenu naar binnen werken.

We eten onze snacks op de kamer en maken daarna nog een wandeling in Sokcho. Ik koop mezelf een heerlijk matcha-ijsje. Net op het moment dat ik het potje aan het leeg lepelen ben, verspringt mijn lens echter naar de zijkant van mijn oogbol. Aangezien ik harde lenzen heb, gebeurt dit wel vaker. Dit euvel is meestal op te lossen door de lens met mijn vinger een duwtje te geven waardoor ze weer mooi in het midden van mijn oog over mijn iris komt te zitten. Helaas de lens heeft zich muurvast gezogen in het oogwit van mijn oog en is ze echt niet van haar plaats te krijgen. Een bijzonder onaangename gewaarwording.

Noodgedwongen maken we een eind aan onze wandeling en keren we terug naar de hotelkamer. Meestal is het makkelijker om de lens weer op haar plaats te krijgen met een spiegel in de buurt, maar ditmaal schijnt niets te helpen. Mijn oogwit begint al flink rood te zien rondom de vastgezogen lens en ik moet zeggen dat ik even ten einde raad ben. Gelukkig komt mijn vriend met het geniale idee op de proppen om water in mijn ogen te gieten.

Ik leg mij plat op de grond van de hotelkamer, hou mijn oog open en hij giet met een flesje water in mijn oog. En, jawel, het werkt: door het water komt de lens los van mijn oogbol. Ik blijf achter met een bloeduitstorting in mijn oogwit, maar ben al blij dat ik mijn lens kan uitdoen. De rest van de avond relaxen we op de hotelkamer (ik met mijn bril op mijn neus). We kruipen vroeg in bed, want morgen staat de wekker om 7u.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk