Zeven kinderen en vier volwassenen

Mijn vriend en ik hebben geluk dat een aantal van onze vrienden momenteel vakantie in de buurt van Genève houden, want de dag na ons uitstapje naar Frankrijk, maakten onze vrienden uit Willebroek met hun kroost een tussenstop in Genève op weg van Oostenrijk naar Frankrijk. Afspreken was een heel gedoe, want mijn vriend en ik hadden beloofd om die zondag op de kinderen van onze vrienden uit Aubonne te passen, opdat zij zich volop op de verhuis konden concentreren. Omdat onze vrienden uit Willebroek slechts een voormiddag in Genève zouden zijn, leek het ons het handigste om op te splitsen: mijn vriend zou de kinderen gaan afhalen in Aubonne en ik zou onze vrienden uit Willebroek om 9.30u ontmoeten aan de ingang van de Jardin Botanique.

Alles verliep volgens plan. Ik stond een tiental minuten op voorhand aan de ingang van de Jardin Botanique te wachten, terwijl ik whatsapp-gewijs updates doorgestuurd kreeg van mijn vriend. Onze vrienden uit Willebroek waren mooi op tijd. Terwijl onze vriend de wagen ging parkeren, trok ik met zijn echtgenote en kroost de tuin in. Ik moet zeggen dat ik twee keer met mijn ogen moest knipperen, zo groot dat die kinderen geworden worden zijn! Hun oudste dochter is al een heuse jongedame, terwijl ze in mijn hoofd nog steeds dat kleine meisje is met wie we op een swamp tour in Louisiana alligators zijn gaan bekijken. Ik had zelf de Jardin Botanique nog niet bezocht, dus het werd een fijne ontdekkingstocht. We bezochten een serre waar we nat werden van de vernevelaars die de luchtvochtigheid op peil moesten houden om de tropische planten in optimale omstandigheden te laten gedijen.

Het duurde lang voordat onze vriend zich bij ons voegde en even begonnen we te vrezen dat het hem niet lukte om een parkeerplaats te vinden, maar gelukkig dook hij toch op om ons gezelschap compleet te maken.

Vanaf de Jardin Botanique wandelden we terug langs het Meer van Genève richting de Quai du Mont-Blanc, alwaar ik afgesproken had met mijn vriend. Omdat het zondag was, bleek de Quai du Mont-Blanc echter afgesloten voor het verkeer en moesten mijn vriend en ik last minute een andere plek zoeken om af te spreken. Ik liet onze vrienden uit Willebroek even achter om de kinderen op te halen, zodat mijn vriend de wagen op zijn werk kon gaan parkeren (daar staat hij gratis). mijn vriend zou dan met de fiets terugkeren naar de plek die ik hem whatsapp-gewijs zou mededelen.

En zo waren we met een groepje van drie volwassenen en zeven kinderen. Het eerste contact tussen de kinderen verliep een beetje stroef. Ik had eerlijk gedacht dat het vlotter zou gaan, maar ze kenden elkaar natuurlijk helemaal niet. En misschien lagen de leeftijden wat te ver uiteen. Het leek me een leuk idee om samen een Mouette te nemen naar de overkant van het meer. Een ticketje voor zo’n overtocht kost niet veel geld, je ziet Genève vanaf het water en je spaart er een wandeling mee uit. mijn vriend was net op tijd terug met de fiets om aan te sluiten bij ons groepje en op een zucht waren we aan de overkant van het meer.

We liepen met ons groepje van zeven kinderen en vier volwassenen over de pier naar de Jet d’Eau (met zijn 140 meter één van ‘s werelds hoogste fonteinen). Ideaal om wat leuke foto’s te nemen.

Helaas was het ondertussen al middag geworden en moesten we afscheid nemen van onze vrienden uit Willebroek. Het weerzien was te kort, maar het was fijn dat ze de moeite deden om speciaal voor ons een extra tussenstop in hun programma in te lassen!

Uitstapje naar de buren

Zaterdag zouden we voor de allereerste keer bezoek krijgen in Genève van onze vrienden uit Zoutleeuw en hun kinderen. Voor hen zou het hun laatste vakantiedag zijn, alvorens terug te keren naar België. Ze hadden de voorbije weken in het bloedhete Italië (alwaar Lucifer ook stevig zijn best doet) doorgebracht en na een oververhitte ervaring in Milaan zagen ze het, begrijpelijkerwijze, niet echt zitten om met drie kinderen opnieuw een hete stad in te trekken.

Geen probleem voor ons, momenteel beschikken wij nog altijd over een (zij het lichtelijk gedeukte) wagen. We spraken iets na de middag af bij het Lac des Ecoles in Les Gets, waar een soort waterpark is in het midden van het meer. Mijn vriend en ik konden ook wel een beetje verfrissing gebruiken. 😉

Het werd een supergezellige reünie. En het verbaasde me vooral hoe groot de kinderen alweer geworden waren. Vooral de oudste is al een hele jongedame, met haar instagram en musical.ly account. Een coole chic, die er (voorlopig) gelukkig nog geen graten in ziet om wat rond te hangen met twee oudjes zoals mijn vriend en mezelf.

Jammer genoeg was het waterpark afgehuurd voor de ganse namiddag en konden we dus dat cool uitziend parcours niet uitproberen. Gelukkig was er een glijbaan om voor de nodige waterpret te zorgen. Zullen we dus nog eens voor moeten terugkomen. Lac des Ecoles ligt op slechts een uur een twintig minuten rijden van Genève, ideaal voor een daguitstapje.

Toen we genoeg hadden van het relaxen en zwemmen, reden we met de wagen naar Les Lindarets, aka het geitendorp. En dat mogen jullie gerust letterlijk nemen: het stikte er van de geiten. Je kon er geitenhapjes kopen om de geiten te lokken, al was dat niet echt nodig. De beesten waren zo tam dat je geen trucjes moest uithalen om hen te aaien. Heel leuk, al moet ik bekennen dat de geur van geitenuitwerpselen in het dorp vrij overheersend was. Er waren wel veel leuk uitziende eetgelegenheden, maar het idee om in deze geur te moeten eten, sprak geen van ons allen aan.

Terwijl een gedeelte van ons groepje wat de berggeit uithing, belde mijn vriend om een tafel voor zeven personen te reserveren bij Le Grillon. Een goede keuze, want de bediening was supervriendelijk én het eten was er sneller dan dat ik drie keer met mijn ogen had kunnen knipperen. Ik kon de verleiding van de fondue savoyarde aux cèpes niet weerstaan en vond gelukkig in mijn vriend een bondgenoot om dit streekgerecht te proberen. Voor het dessert liet ik me verleiden door de colonel (citroensorbet met wodka) op de kaart. Heerlijk en een perfecte afsluiter van deze kleine reünie met mijn oud-klasgenootje en haar gezin.

Hopelijk lukt het de volgende keer wel om af te spreken in Genève!

Crarae Garden, Inveraray Castle en Callander – 15 april 2017

‘s Nachts wakker geworden van een serieuze storm. Da’s dan weer het nadeel van wonen op het platteland: je bent veel meer blootgesteld aan de element dan in de stad. Tot onze grote spijt kunnen we deze laatste ochtend niet genieten van het fenomenale ontbijt in onze fantastische B&B Kentraw Farmhouse. We moeten immers om 7 uur de ferry in Port Askaig halen. Ja, 7 uur is een belachelijk vroeg uur, maar ik was blijkbaar te laat voor het boeken van de ferry, waardoor dit de enige optie was. Spijtig, maar niets aan te doen. We steken snel een yoghurtje binnen en vertrekken stipt om 6 uur met een steeds voller geladen auto (het gewicht aan flessen whisky benadert ondertussen ongetwijfeld dat van onze bagage).

Onderweg naar de ferry groet ons een eenzaam ochtendlijk hert. Een mooie manier om afscheid te nemen van Islay. Gelukkig is er om 7 uur ‘s ochtends niet al te veel verkeer en zijn we mooi op tijd voor de ferry. Dat is deze reis al anders geweest! Op de boot eten we voor de tweede keer ontbijt. Al moet ik bekennen dat de pancakes niet echt om over naar huis te schrijven zijn.

Onze eindbestemming vandaag is Abbotsford Lodge in Callander. Onderweg lassen we echter een kleine plaspauze in bij The Rumblin’ Tum Café in Ardrishaig. We laten ons verleiden door al de lekkere baksels in de koeltoog en voordat ik het goed en wel besef zit ik met een grote tas warme chocolademelk mét slagroom en een cake met maltesers voor mijn neus. De verleiding is soms moeilijk te weerstaan.

Na deze zoete zonde is onze volgende stop Crarae Garden, een rondom schitterende tuin met een ongelooflijke variatie aan planten (de één al exotischer dan de andere). Zo is er een mooie collectie planten en bomen uit China, Nepal en Tibet. Het sprankelende riviertje Crarae Burn vormt het middelpunt van de tuin, die door de vele hoogteverschillen ons steeds andere gezichten biedt. Van al de tuinen die we deze vakantie bezochten, is deze tuin, ondanks het bijzonder wisselvallige weer, ongetwijfeld mijn favoriet. In de shop laten we ons verleiden tot de aanschaf van twee whiskyglazen. Niet dat we thuis geen whiskyglazen hebben, maar met dat het drankje steeds populairder wordt, is het wel leuk om wat extra glazen te hebben.

De volgende stop op onze tocht in Inveraray. Inveraray lijkt me op zich een interessant stadje om meer in detail te bekijken, maar zwij springen er enkel een supermarkt binnen om wat haggis voor de schoonbroer van mijn vriend te kopen en te lunchen in The George. The George is een tegenvaller. Helemaal niet de goede reviews op tripadvisor waard. De bediening is op zijn best onverschillig te noemen en ook het eten is maar zo zo. De minimosseltjes maken op mij alvast geen indruk.

De hoofdreden voor ons bezoek aan Inveraray is immers Inveraray Castle, het voorvaderlijke huis van de Duke of Argyll, Chief of the Clan Campbell. Dit kasteel is werkelijk een pareltje. Prachtig gelegen te midden van een schitterende tuin. Door het wisselvallige weer wordt de voorgevel belicht door de zon terwijl op de achtergrond dramatisch donkere wolken dreigden. Een droomplaatje. De collectie in het kasteel is nogal eclectisch (van verhalen over WOI, tot foto’s van de huidige Duke en zijn gezin), maar ik vond het zeker de moeite van een bezoek waard. Al blijft het concept ‘adel’ voor mij iets dat niet thuis hoort in de eenentwingtigste eeuw.

Rond 18.30u komen we aan in Abbotsford lodge in Callander. Aangezien het Paaszaterdag is, lijkt het ons verstandig om een tafel te reserveren. En effectief, het is niet gemakkelijk om een restaurant te vinden dat én open is én nog een tafel beschikbaar heeft. Gelukkig heeft restaurant Callander Meadows nog een tafel voor vier personen om 20.30u. Mijn broer en zijn vriendin willen even uitrusten in het hotel, wat mijn vriend en mezelf de gelegenheid geeft om nog een kleine wandeling te maken vóór het avondeten. We volgen een stukje van de Roman Camp Walk, zien een mooi bruggetje en besluiten dat Callander een gezellig stadje is.

Het avondeten in Callander Meadows is lekker, al mochten de porties wat mij betreft iets groter zijn. De voorbije dagen waren onze maaltijden nogal copieus en een mens raakt dat snel gewend. 😉 Ik bega wel de vergissing om als dessert ‘caramelised pineapple mess’ te bestellen. Een dessert dat voor een groot deel uit slagroom blijkt te bestaan. Gelukkig is mijn broer bereid het dessert van mij over te nemen.

Na het eten is onze pijp uit. Vroeg in bed om op Pasen genoeg energie te hebben om de Trossachs te verkennen!

Barbecue in het park + Ciné transat

Donderdag hadden mijn vriend en ik afgesproken met vrienden om samen van de Zwitserse zomer te genieten. Deze vrienden wonen al een tijdje in Genève en zijn twee ingenieurs die ik heb leren kennen tijdens een cursus Russisch aan het CLT. Het toeval wil dat onze vriendin nog als onderzoekster samengewerkt heeft met een goede vriend en mij en momenteel voor hetzelfde bedrijf als mijn vriend werkt. It’s a small world.

De Zwitserse zomer staat dit jaar trouwens volop in het teken van Lucifer. Dit om te zeggen dat, sinds mijn vriend en ik in Genève zijn gearriveerd, het kwik al elke dag boven de 30 graden gestegen is. Dat was donderdag niet anders. Om 17.30u ‘s avonds haalden we nog moeiteloos de 36 graden. Al een geluk dat de bus die mij naar het bedrijf van mijn vriend bracht van airconditioning voorzien was! De afspraak was dat ook de echtgenoot van onze vriendin naar ginder zou komen en dat we dan samen zouden gaan winkelen voor onze barbecue in het park. Kwestie van meteen een goede Zwitserse gewoonte over te nemen, want in het park een barbecue aansteken, is hier behoorlijk populair.

Ik was een beetje te vroeg op de afspraak, dus kreeg ik nog een kleine rondleiding op het mooie dakterras van het bedrijf, mét splinternieuwe kleurrijke stoeltjes én uitzicht op de Jet d’Eau.

Toen de echtgenoot van onze vriendin arriveerde, begaven we ons gezamenlijk naar de dichtstbijzijnde COOP om barbecuevlees en groentjes in te slaan. Ikzelf had een flesje champagne en rode wijn meegenomen. Om er zeker van te zijn dat de champagne nog enigszins koud zou zijn, had ik hem op voorhand in het vriesvak van onze frigo gelegd. De champagne was bijna helemaal bevroren toen ik vertrok, maar met deze hete temperaturen maakte ik mij geen zorgen dat de fles snel zou ontdooien.

Ik moet zeggen dat ik op voorhand niet helemaal overtuigd was van de efficiëntie van zo’n kleine draagbaar barbecuestel, maar mijn twijfel bleek ongegrond. Meer zelfs, zelden een barbecue gezien die zo snel het vlees gaar kreeg. Misschien moeten mijn vriend en ik ons ook zo’n ding aanschaffen. Als we naar een groter appartement verhuizen, wel te verstaan, want in onze huidige stek hebben we geen plaats om zo’n ding op te bergen.

We waren alleszins niet de enigen die besloten hadden van het mooie weer gebruik te maken voor een barbecue. De concentratie aan barbecues in het Parc de La Perle du Lac was hoog. Op het grasveld waar wij zaten waren ook een paar publieke barbecues ter beschikking die druk gebruikt werden. Het is duidelijk dat de Genèvois elke mogelijke kans grijpt om te genieten van de gezonde buitenlucht. En oja, die fles champagne was helemaal ontdooid toen ik de fles ontkurkte (al schuimde de champagne wel heviger dan normaal). De fles rode wijn die ik had meegenomen bleek echter per ongeluk een fles witte wijn te zijn. Vergissing van mijn kant, maar geen reden om de fles niet te kraken. 😉

Na de barbecue huurden we een strandstoel om samen te genieten van de gratis openluchtprojectie van de film Me and Earl and The Dying Girl, met dank aan Ciné transat. Ergens halverwege de filmvertoning werd ik ietwat afgeleid door het vuurwerk op de achtergrond. Maar ik moet zeggen dat de film een dikke aanrader is die me oprecht ontroerd heeft. Al vond ik het thema wel wat zwaar voor een luchtige zomeravond.

Na de film namen we afscheid van onze vrienden en gingen we nog iets drinken bij een andere collega van mijn vriend die ook naar de filmvertoning was gekomen. Een glaasje rum was de ideale manier om de brok in mijn keel na het bekijken van de film door te spoelen.

Avondwandeling in Genève

Na een dagje kuisen, organiseren en opruimen, had ik gisteren wel zin in een avondwandeling. Kwestie van wat te kunnen genieten van onze mooie nieuwe woonplek. Momenteel zucht Genève onder een hittegolf. De voorbije dagen steeg het kwik hier ruim boven de 30 graden, wat maakt dat het overdag niet echt ideaal is om buiten te komen. ‘s Avonds is het echter zalig genieten van deze zwoele zomeravonden.

Mijn vriend en ik liepen naar het meer, want water, dat brengt verkoeling. Langs de oevers van het meer gonsde het van de bedrijvigheid: er werd volop gewerkt aan de opbouw van een kermis en allerlei eet- en drinkstandjes. Daar zullen we de komende dagen beslist nog eens langs gaan. 😉 We liepen tot het uiterste puntje van de pier van Les Bains de Pâquis en genoten van het uitzicht op de Jet d’Eau. Een schitterende zomeravond. Dankjewel Genève!

Islay en Jura – 14 april 2017

Ronduit heerlijk geslapen! Wat een luxe om te kunnen slapen op een plek waar zo’n stilte heerst. Als stadsmensen zijn we gewend geraakt aan een niet-aflatende stroom van lawaai, zonder dat we ons hiervan bewust zijn. Het ontbijt is evenzeer fabuleus. Wat een overdaad! Het traditionele Scottish breakfast dat onze gastvrouw voor ons bereid heeft, is op zich al fantastisch, maar aangevuld met heerlijke yoghurt en vers fruit zijn onze magen voldoende gevuld om er voor een tijd tegen te kunnen.

Het weer ziet er een beetje twijfelachtig uit vandaag, maar dat stoort niet, want we hebben twee bezoeken aan distilleries gepland. Bunnahabhain distillery is de eerste Islay distillery op ons lijstje. Minder bekend misschien, maar ik ben meteen gecharmeerd door de oude, karaktervolle gebouwen. De rondleiding vertrekt vanuit de piepkleine whiskyshop, enkel te bereiken na het beklimmen van een smalle en steile trap. Wat een contrast met de moderne en fancy shops van de grotere distilleries die we bezocht hebben.

De gids verzekert ons echter dat het bedrijf dat Bunnahabhain overgenomen heeft, van plan is flink te investeren in de distillery en de toeristische faciliteiten. Goed voor hen natuurlijk, maar nu is het vooral de ruwe charme die me aantrekt. Deze rondleiding is veruit de beste van de rondleidingen die we tot nu toe gehad hebben: de gids is duidelijk gepassioneerd door wat hij doet en zijn uitleg is erg duidelijk (én goed verstaanbaar). Hij dringt er trouwens bij al de aanwezigen op aan om wat meer sherry te drinken, want al die lekkere whisky’s kunnen natuurlijk niet op sherryvaten rijpen, als er daarvoor niet eerst sherry in gezeten heeft.

De gids vertelde ook dat er meer whisky uit de vaten weglekt dan vroeger. Dit is te wijten aan nieuwe regelgeving die bepaalt dat de vaten niet langer met kurken stoppen afgesloten mogen worden, maar wel met een houten afsluiting die op een bepaalde manier verzegeld wordt, zodat het minder makkelijk is om stiekem whisky af te tappen en zo minder belasting te betalen. Helaas heeft dit als gevolg dat er soms whisky verloren gaat.

Binnenkort opent er trouwens niet ver van Bunnahabhain een nieuwe distellery. De gids vertelt ons dat dit goed nieuws is voor heel Islay, aangezien het whiskytoerisme hierdoor enkel zal toenemen. Ik ben alleszins enorm gecharmeerd door de whisky’s van Bunnahabhain, één van de weinige whisky’s op Islay die niet peated zijn. Hoera! Want die rokerige smaak is minder aan mij besteed. Na de rondleiding laten we ons alleszins flink gaan in het piepkleine winkeltje. De whisky is onze smaak en we kopen zelfs een genummerde fles als investering: nummer 164 van 833.

Volgende distillery op ons programma: Jura. Jura is een eiland dat enkel bereikbaar is met de ferry vanuit Islay. De ferrytocht duurt maar een tien minuutjes, maar wij arriveren net als het middagpauze is voor de ferrybestuurders. Het is ondertussen hevig beginnen regenen, dus er zit niet veel anders op dan in de auto te wachten tot we de ferry kunnen nemen. Gelukkig valt de wachttijd mee en niet veel later komen we aan op Jura.

We parkeren onze auto in de buurt van de Jura distillery, maar gaan eerst op zoek naar een plek om snel iets te eten. We komen terecht in het charmante Antlers café, waar we snel lunchen (quiche met frieten, beetje vreemde combinatie) om vervolgens naar de distillery te wandelen. Helaas, omdat het goede vrijdag is, zijn er in de namiddag geen rondleidingen meer. De dame in de whiskyshop leest de teleurstelling van ons gezicht en stelt voor om ons voor een verminderde prijs een korte rondleiding te geven. Daar zeggen wij geen neen tegen! Die Schotten zijn toch geweldige mensen!

De short tour is toch nog vrij uitgebreid, alleen de opslagplaats krijgen we niet te zien, omdat de verantwoordelijke al naar huis is. Na de rondleiding krijgen we zelfs nog een vrij uitgebreide tasting aangeboden. Tijdens de rondleiding merkte ik dat er nog Vlamingen in onze groep zaten. En één van de deelnemers kwam me erg bekend voor, maar ik kon er niet meteen de vinger op leggen waarvan ik hem kende. Na de rondleiding spreekt hij ons echter aan en blijkt hij een oud-studiegenoot van mijn vriend te zijn. Toch ongelooflijk dat we elkaar jaren niet meer zien en elkaar dan tegen het lijf lopen op een onooglijk klein eiland in Schotland. What are the odds?

We kopen (uiteraard) wat whisky en besluiten het eiland Jura wat verder te verkennen. Helaas hebben we niet echt veel tijd om dit te doen, want de laatste ferry is al om 18.55u en bij voorkeur zouden we een eerdere ferry willen nemen om niet het risico te lopen om op Jura vast te komen zitten als er niet genoeg plaats is op de piepkleine ferry. We rijden naar Loch Tarbert en genieten onderweg van de prachtige landschappen die Jura ons te bieden heeft. In de verte zien we een regenbui, maar wij houden het gelukkig droog. We stappen uit voor een miniwandeling doorheen een drassig grasland, maar erg ver durven we ons niet van de wagen te verwijderen, kwestie van niet te veel achter te geraken op schema.

Onderweg zien we hopen fazanten en reigers, maar het hoogte punt moet nog komen: we zien prachtige herten langs de kant van de weg die zich niet al te veel van ons schijnen aan te trekken. Op de terugweg (de avond begint te vallen, zien we om de heuvels rondom ons grote kudden herten. Schitterende rit door een fenomenaal natuurlandschap.

We slagen er zonder problemen in de ferry van 17.55u te halen. Hoera, we moeten niet in de wagen op Jura blijven overnachten!

Voor ons laatste avondmaal op Islay besluiten we terug te keren naar Yan’s Kitchen waar we de eerste avond zo heerlijk gegeten hebben. Ik bel onderweg om zeker te zijn dat we plaats hebben. We zouden de teleurstelling anders niet overleven. 😉 En jawel, ook ditmaal genieten we van overheerlijke vis en sint-jacobsvruchten. We sluiten onzen maaltijd, hoe kan het ook anders, af met een glaasje whisky. Islay is werkelijk één van de hoogtepunten van deze trip geweest. Jammer dat we morgen alweer afscheid moeten nemen.

Fête Nationale – 1er août 2017

1 augustus vieren alle Zwitserse kantons de Nationale Feestdag. Deze zomerse datum werd gekozen omdat begin augustus 1291 (exacte datum is niet gekend) de drie Alpenstaatjes Uri, Schwyz en Unterwalden een overeenkomst sloten om elkaar tot in de eeuwigheid bij te staan in hun verzet tegen buitenstaanders. Pas sinds 1994 is 1 augustus een officiële feestdag in gans Zwitserland.

Onze vrienden hadden ons uitgenodigd om samen met hen onze allereerste nationale feestdag op Zwitserse bodem te vieren en tegelijkertijd ook een beetje de verjaardag van ons petekindje, hun jongste dochter, die in juli verjaard was. Tegen de middag waren we in Aubonne om eerst ons petekindje cadeautjes te zien uitpakken en dan te genieten van een heerlijke gezamenlijke Mexicaanse lunch op hun terras met uitzicht op het meer. Ok, burrito is niet echt Zwitsers, maar op een hete dag van meer dan 30 graden wellicht beter geschikt dan kaasfondue. 😉 Als voorgerechtje serveerde onze chefkok een heerlijk boekweitpannenkoekje met gerookte zalm en zure room. Samen met een glaasje champagne de ideale manier om een feestelijk dag te beginnen.

Na het verorberen van ettelijke burrito’s (helaas geen fotografisch bewijs ter illustratie), maakten we een wandeling naar het nieuwe huis van onze vrienden. Eind augustus trekken ze erin en het zag er al bijna helemaal afgewerkt uit. Na de vertering bevorderende wandeling was er weer een beetje plek voor een typisch Zwitsers dessert met meringue, room en ijs. Heerlijk!

Ondertussen was de avond gevallen en was het tijd om naar het centrum van Aubonne te trekken om deel te nemen aan de feestelijkheden op het binnenplein van het kasteel van Aubonne. De binnenplaats was feestelijk versierd met vlaggen en er stonden lange tafels en banken opgesteld om aan te eten en te drinken. We dronken een glaasje wijn, aten een stukje saucisse, maakten kennis met wat dorpsbewoners en deden ons best om het Zwitserse volkslied mee te playbacken. Het enthousiasme waarop het volkslied werd meegezongen, was groot. En ook het daaropvolgende ‘prière patriotique’ werd uit volle borst mee gebeden. Het lijkt erop dat de mensen in Zwitserland iets religieuzer zijn dan in België.

Na het gebed trokken we in optocht door de straten van Aubonne. De kinderen kregen papieren lampionnen uitgereikt en de stoet werd begeleid door de plaatselijke fanfare.

Daarna liepen we terug naar het huis van onze vrienden om van daaruit met de wagen naar Saint-Prex te rijden voor het grote vuurwerk dat zou afgeschoten worden vanaf twee platforms op het meer. We waren duidelijk niet de enige mensen die van het vuurwerk wilden genieten. Het was erg druk in het centrum van Saint-Prex, maar gelukkig slaagden we er zonder al te veel moeite in om een plek te vinden aan de oever van het meer met goed zicht op het vuurwerk. We moesten even geduld uitoefenen, maar om 22.47u was het dan eindelijk zover! De vuurpijlen schoten de lucht in en ik moet zeggen: die Zwitsers kennen iets van vuurwerk maken. Behoorlijk indrukwekkend!

Het late uur zorgde ervoor dat ons petekindje tijdens het vuurwerk in slaap gesukkeld was in de armen van haar mama. Begrijpelijk, want het was dan ook een vermoeiende dag. 😉

Na al die feestelijkheden lagen we uiteraard veel te laat in ons bed, maar dat hadden we er graag voor over!

Verhuis naar Zwitserland

De ochtend gespendeerd aan nog wat spullen bijeen pakken, puzzelen om deze allemaal (inclusief mijn bureaustoel) in de wagen te krijgen en het appartement netjes achterlaten voor bezoeken van potentiële huurders. Tot onze eigen verbazing ging al onze bagage redelijk makkelijk in de wagen en konden we zo rond 11.30u vertrekken naar Genève. We hadden een beetje stress om wille van de gigantische files op “Zwarte Zaterdag”, maar voorlopig zag onze route er filevrij uit.

Onze rit verliep verrassend vlotjes en zelfs de stops waren, alhoewel niet zo gepland, dezelfde als de vorige keer: in het AC restaurant waar ik de vorige keer een kleine plaspauze had ingelast, aten we nu een snelle spaghetti. Het duurde een eeuwigheid voordat de spaghetti klaar was, maar ik moet zeggen dat de kwaliteit beter was dan ik van een wegrestaurant zou verwachten. De spaghetti was zelf al dente en meer dan warm genoeg!

Dat het drukker was dan de vorige keer, bleek uit de lange wachtrijen bij het damestoilet. Al een geluk dat we de grote drukte hadden weten te vermijden door pas rond 13.15u te gaan lunchen. Veel mensen waren op dat moment alweer aan het vertrekken.

Ook de volgende stop kwam ons bekend voor: L’arche, hadden we daar niet de vorige keer wat op het gras zitten uitrusten? Ik kocht er een magnum framboos, het ideale vieruurtje tijdens een lange autorit. En fijn dat de toiletten gratis waren!

Hoe meer we naar het zuiden afdalen, hoe rustiger het op de baan wordt. Geen spoor van die monsterfiles waar gisteren zoveel om te doen was. Het weer begint echter te verslechteren. We zien in de verte dikke regenwolken hangen. En dan opeens: bam, zitten we midden in een gigantische hagelbui. Een epische hagelbui die wel het einde van de wereld lijkt aan te kondigen. De hagelstenen zijn zo dik dat we nog amper boven het geroffel op het dak uitkomen.

We hebben duidelijk niet de goeie reflex gehad om meteen een brug op te zoeken om onder te gaan schuilen en nu komen we er uiteraard geen meer tegen. Het lawaai op de carrosserie doet vermoeden dat onze wagen niet ongeschonden uit dit avontuur zal komen. En dat nu de leasing bijna afgelopen is.

Wanneer de hagelbui eindelijk stopt, zien we voor ons op de weg een spoor van hagelstenen en afgerukte bladeren. Door het grote temperatuurverschil sublimeert het ijs en rijden we door een mistig landschap. Echt een beetje surreëel. Tijdens de hagelbui zagen we de temperatuur trouwens met meer dan 14 graden dalen. Spectaculair.

Rijkelijk laat, besluiten we de radio af te stemmen op frequentie 107.7 (zoals aangegeven op de infoborden boven de snelweg) om meer info te vernemen over de huidige weersomstandigheden.

Onze rit verloopt verder zonder problemen, maar natuurlijk begint het net opnieuw te regenen op het moment dat we beginnen uitladen. Gelukkig regent het niet al te hard en kunnen we fout parkeren vlak voor de inkom van ons appartementsgebouw waardoor het uitladen vrij vlot verloopt.

Helaas maakte deze rit zoals gevreesd een slachtoffer: de carrosserie van onze wagen staan vol met deuken. Niet leuk, maar goed daarvoor zijn we verzekerd, nietwaar?

Inpakken en wegwezen!

Deze zaterdag stond (uiteraard) volledig in het teken van onze nakende verhuis. Ik gaf nog wat dingen weg via GIFT Leuven, maar bij nader inzien blijkt dat er altijd meer spullen in zo’n appartement gaan dan je verwacht. Veel rommel ook waarvan je na een tijd het bestaan gewoon vergeet.

Met pijn in het hart nam ik afscheid van onze laatste grote plant, mijn favoriet, een nogal uit de kluiten gewassen hibiscus. Onze hibiscus, die we als geschenk kregen tijdens ons tien jaar samen feest en die sindsdien zo’n tien keer in omvang is toegenomen, vond een nieuw pleeggezin bij onze vrienden uit Roosbeek. Het was een hachelijke onderneming om de plant min of meer heel in de wagen van onze vrienden te krijgen, maar het lukte ons en achteraf kreeg ik een foto doorgestuurd van onze plant in zijn nieuwe leefomgeving. Hopelijk ziet hij niet te veel af van de verhuis.

Mijn vriend en ik begonnen ook met het leegmaken van de boekenkast. Al de gelezen boeken staken we in Shurgard dozen en ik maakte een selectie van een paar ongelezen boeken om mee te nemen naar Genève. Zolang ik daar nog geen job heb, hoop ik eindelijk de tijd te vinden om wat te kunnen bijlezen.

Ik zocht de kleren bijeen die ik de komende weken zou nodig hebben en vulde koffers en sportzakken met schoenen, kapstokken, computermateriaal, fotomateriaal en dergelijke. Ook mijn bureaustoel zal naar Genève meereizen. Mits wat puzzelwerk moet het lukken om alles in de wagen te krijgen.

Klaar voor het grote avontuur!

The day after

Toegeven, echt fris voelde ik me niet toen ik zaterdagvoormiddag uit bed rolde. Gelukkig had mijn schoonzus goed geslapen en de rest van de nacht nergens meer last van gehad. Mijn broer ging naar de bakker en de express GB zodat we gezellig samen konden ontbijten (met de verhuis in het vooruitzicht had ik niets anders dan drank en yoghurt in huis).

Terwijl wij aan het ontbijten waren, arriveerde mijn vriend, die dezelfde ochtend met het vliegtuig vanuit Genève naar Brussel gevlogen was. Net op tijd om een pistolet mee te eten en kennis te nemen van de heroïsche verhalen over het feestje de dag voordien. Na het ontbijt namen we afscheid van mijn broer en zijn vriendin en begonnen we met het inpakken van onze spullen en het kuisen van ons appartement.

Rond half twee zouden immers de eerste geïnteresseerde huurders langskomen om ons appartement te bezichtigen. We konden hen wel niet zelf rondleiden, want op datzelfde moment werd ik in het CLT verwacht voor het in ontvangst nemen van mijn certificaat en een kleine receptie (niet dat ik op dat moment echt stond te springen om alcohol). Op het moment dat mijn vriend en ik vertrokken, stond de makelaar reeds buiten op de stoep te wachten om de potentiële huurders rond te leiden.

Tot mijn grote tevredenheid stond er ‘grootste onderscheiding’ op mijn certificaat. Als dat niet mooi is om aan mijn CV toe te voegen, dan weet ik het ook niet meer… We dronken nog een glaasje samen met de leerkracht en de andere leerlingen, namen afscheid en wensten iedereen een fijn leven toe. De kans dat deze mensen ooit nog mijn pad zullen kruisen, acht ik niet groot. Maar je weet nooit natuurlijk, ik ben in het verleden al op de gekste plekken bekenden tegen het lijf gelopen.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk