Dunkirk

Veruit één van de meest indrukwekkende oorlogsfilms die ik in mijn leven gezien heb. Misschien wel niet de beste keuze om tot rust te komen na een dag opruimen, maar dat wist ik op voorhand.

Dunkirk was absoluut een film die ik op groot scherm wilde zien om de fenomenale cinematografie ten volle tot zijn recht te laten komen. Dunkirk slaagt er naar mijn mening perfect in om de ontreddering, desoriëntatie en pure wanhoop weer te geven van soldaten in een uitzichtloze situatie: op het strand omsingeld door de Duitse vijand. De film toont het pure rauwe gevecht om te overleven, wat soms het laagste in de mens naar boven haalt, maar tevens ook de moed en onbaatzuchtigheid van zowel militairen als burgers. De moedige burgers die met boten groot en klein het kanaal overstaken om het Britse leger te helpen evacueren, zij zijn de echte helden van deze film.

Als je één film dit jaar gaat zien, laat het dan Dunkirk zijn.

Al hoop ik wel dat jullie in alle rust van de film zullen kunnen genieten. Iets wat mijn vriend en mezelf niet gegund was. Geen idee waarom het koppel de rij achter ons per sé naar Dunkirk wilde kijken om letterlijk de ganse film te zitten praten. Erg storend, zeker als je naar zulke aangrijpende scènes zit te kijken. In het midden van de film kreeg ik het zo op mijn heupen dat ik ze toesiste te zwijgen, dat werkte tien minuten en toen was het gefezel alweer terug. Na de film kookte mijn bloed zo erg over dat ik gerust een Nazi de kop had kunnen inslaan. Ik hield het echter bij het op scherpe wijze veroordelen van hun gedrag. Als je naar de film gaat, heb dan ten minste respect voor je medefilmgangers. Of ga naar een romantische komedie om op de achterste rij wat aan elkaar te zitten prutsen. Of beter nog: abonneer je op Netflix en kijk thuis. Een smet op onze kijkervaring.

IKEA en afhaalchinees

Omdat wij ons appartement gemeubeld verhuren, was het nodig om de eetkamerstoelen en de bureaustoelen te vervangen. Onze eigen (dure) bureaustoelen verhuizen mee naar Genève en de eetkamerstoelen waren zo tot op de draad versleten dat de vulling zichtbaar was. Naar de IKEA dus! Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik niet zo’n fan ben van de IKEA (te druk, te groot, te lang en bochtig parcours doorheen gans de winkel), maar goed, ze verkopen hun meubilair tegen een redelijke prijs en we willen ook geen al te dure meubelen in ons appartement zetten, aangezien we er zelf niet het comfort van zullen hebben.

Uiteindelijk kochten we twee Millberget bureaustoelen en zes Volfgang eetkamerstoelen en nog wat opbergdozen om onze verhuis te vergemakkelijken. Het was nog een heel puzzelwerkje om alle dozen in de auto te krijgen, maar het paste net. Ik had zelfs nog riant veel plaats op mijn autostoel in vergelijking met een voorgaand bezoek aan de IKEA.

Aangezien het ondertussen bijna middag was, besloten we die befaamde balletjes van de IKEA eens te proberen. Ik ging voor de vegetarische versie, mijn vriend hield het op de klassieke köttbullar met vlees. Best wel een lekkere maaltijd voor de prijs die we betaalden. Ik was ook onder de indruk van de verzorgde slaatjes van de salad bar. Heel erg lekker.

‘s Avonds hadden we afgesproken om naar Limburg te rijden voor een bezoekje aan mijn broer en zijn vriendin, die ondertussen opnieuw zijn ingetrokken bij mijn vader, omdat het huis van mijn bomma waar ze woonden tegen de grond is gegooid. Na heel veel, zeer onplezante verwikkelingen met hun originele stuk bouwgrond, beslisten ze hun nieuwe woonst op te trekken op de plek waar het huis van mijn bomma stond.

Het was een vreemd zicht, het oude huis dat er al stond sinds de negentiende (!) eeuw en waaraan in de loop de jaren zoveel gesleuteld en geknutseld was (de originele woonst had nog lemen muren), was er niet meer. Alleen een paar houten balken restten nog. Het huis zal nu voortleven in onze herinneringen en daar langzaam vervagen tot we ons de specifieke geur, de houten balken en de rare vloeren niet meer zo goed voor de geest zullen kunnen halen.

Ik moet zeggen dat de afbraak een heel mooi stuk bouwgrond opgeleverd heeft. Ben erg benieuwd naar het uiteindelijke resultaat van de bouwwerkzaamheden die starten in september. We zullen nog wel een paar keer terugkomen uit Genève om de vorderingen te aanschouwen. Toch wel spannend allemaal!

Omdat het maandagavond niet echt geweldig barbecueweer was, besloten we het ons gemakkelijk te maken en afhaalchinees te bestellen. Eeuwen geleden voor mij, maar mijn mihoen smaakte wel!

Na de maaltijd ruimden we nog wat oude dozen op, toch ongelooflijk wat een mens allemaal verzamelt in de loop der jaren. Er lijkt geen einde aan te komen. En jawel, ook nu doken er weer een aantal schatten op.

Een duidelijk teken dat ik ooit naar de bergen zou verhuizen:

Waar is de tijd dat we met de hand (!) liedjesteksten neerpenden voor onze vriendinnen?

Hondendrolletjes

Een tijdje geleden werd het gezinnetje van mijn petekindje uitgebreid met een chocoladebruine viervoeter. Toen ik via mail op de hoogte gesteld werd van de nieuwe aanwinst, stond ik uiteraard te popelen om kennis te maken met het jongste lid van het gezin. Dus spraken we af om elkaar de zondag na onze terugkeer in Leuven te zien. Na een paar uur dozen inpakken, ging ik ervan uit dat we wel een beetje ontspanning zouden kunnen gebruiken.

Omdat de ouders van mijn petekindje altijd koken wanneer ik er op bezoek ga, wilde ik het hen graag een keertje gemakkelijk maken. Aangezien dozen inpakken en maaltijden voorbereiden geen ideale combinatie zijn, riep ik mijn vertrouwde hulplijn in: Convento Food. De tomatensoep met balletjes en gehaktballen in Luikse saus gingen er alleszins vlotjes in bij jong en oud.

En jawel, de nieuwe aanwinst, een chocoladebruine labrador met de enigszins bekend klinkende naam Jon, was een dotje. Een heel lief beest dat er een nogal bizarre voetenfetish op nahield (hij likte nogal graag aan voeten). De jongens waren alleszins dol op hun nieuwe speelkameraadje. En Jon liet het zich allemaal welgevallen.

Dat het een fantastisch mooie zomervond was, werd geïllustreerd door het feit dat er een luchtballon opsteeg praktisch in de achtertuin van onze vrienden. Na de ballenoverdaad van voor- en hoofdgerecht vond ik nog net een plekje voor een snippertje nutellataart vergezeld van een klein bolletje ijs (om in het ballenthema te blijven).

Ter ere van de aankomst van Jon, kregen we nog een potje met hondendrolletjes (aka maltesers) mee naar huis.

Kano varen op de Kleine Nete (revisited)

Omdat de kanotocht vorig jaar zo goed was meegevallen, organiseerden de ouders van mijn vriend een tweede editie dit jaar. Om heel eerlijk te zijn, had ik er niet zo heel veel zin in, de dag na onze lange rit naar Leuven. Het weer was een pak minder goed dan de vorige keer: koud en met grote kans op regen. En zoals jullie weten heb ik een bloedhekel aan de combinatie kanovaren en regen.

Gelukkig hielden de weergoden zich gedeisd tijdens ons kanotochtje van een uur en drie kwartier. Er vielen een paar druppels uit de hemel, maar een echte stortbui bleef uit. We werden natter van het gepletst van de kinderen dan van de regen. En het was frisser dan gehoopt, maar doordat we er een vrij hoog tempo probeerden in te houden, kregen we het al snel warm. Helaas geen tussenstop dit jaar om de kinderen in het water en de modder te laten spelen en dat was maar goed ook, want toen ze op het einde van de rit heel even het water in gingen, bleken ze al na een minuut of twee onderkoeld te zijn. En een kanotocht met onderkoelde, zeurende kinderen, neen, dat lijkt toch niet zo ideaal.

Na het kano-avontuur, kwam de zon er eindelijk door en aperitiefden we op ons gemak in de tuin, om vervolgens toch maar naar binnen te verhuizen om het barbecuevlees op te peuzelen.

En dan komt de terreur wel heel dichtbij

De mama van de jongen die zo bevlogen over mieren kon praten, is er niet meer. Van de weg gemaaid door terroristen die onze samenleving als verdorven aanzien. Zomaar, paf, in een flits, gedaan. Of hoe een fijne gezinsvakantie eindigt in een drama.

Het is de eerste keer dat iemand met wie ik zelf persoonlijk contact gehad heb, overlijdt na een terroristische aanslag. De aanslagen in Brussel hadden wel enkele collega’s van mijn vriend verwond, maar dit is toch anders. Zelfs al was de dame in kwestie maar een kennis, mijn hart bloedt voor haar echtgenoot en kinderen.

Hoe zinloos, allemaal.

Back in Leuven

Na een lange rit door verschrikkelijk slecht weer, waarbij we alweer dezelfde wegrestaurants aandeden als de vorige keer (het lijkt wel alsof er zich op gans de route van Genève naar Leuven maar drie wegrestaurants bevinden), zijn we aanbeland in Leuven. Klaar om ons appartement volledig leeg en verhuurklaar te maken. Wat Indisch afhaalfood achter de kiezen, zodat we er morgen met frisse moed kunnen invliegen!

Laatste Ciné transat

Allez, voor dit seizoen dan toch. 😉 De zomer in Genève blijft maar duren en het vooruitzicht om de avond voor ons vertrek naar Leuven onderuitgezakt in strandstoelen te kunnen genieten van een film, was te aanlokkelijk om niet over te gaan tot actie.

Toegegeven, ik had nog nooit van Almost Famous gehoord, maar de hoge scores op imdb en Rotten Tomatoes in combinatie om de uitstekende cast deden het beste verhopen. De film gaat over de complexe relatie tussen rock-‘n-roll bands, hun groupies en de rockjournalisten die over dit alles schrijven. Interessant is hoe de film verteld wordt vanuit het standpunt van een vijftienjarige, hoogbegaafde scholier.

Ik ken het rock-‘n-roll wereldje niet echt, maar de kleurrijke figuren en de liederlijke uitspattingen, zijn het ideale onderwerp voor een spetterende film. Die gelukkig dieper graaft dan de oppervlakkige glamour and glitter, want uiteindelijk zijn rocksterren ook mensen met gevoelens. En het zijn net de fouten en kleine kantjes die de hoofdpersonages zo herkenbaar maken.

Prachtig meeslepend verhaal met de nodige humor in beeld gebracht.

Grand Feu d’Artifice

Als troost voor het feit dat we een maand langer moeten wachten om de kersverse uitbreiding van het gezinnetje van onze vriendin te bewonderen, gingen we deze zaterdag naar het Grand Feu d’Artifice kijken. Het grote vuurwerk op de laatste zaterdag voor het einde van de feesten is de apotheose van de Fêtes de Genève.

Aangezien het onze eerste keer was, wisten we niet goed wat de beste plek was om het vuurwerk te aanschouwen. Wat we wel wisten was dat er massaal veel volk naar de oevers van het meer zou afzakken om te genieten van het vuurwerk. We vertrokken dus anderhalf uur voordat het vuurwerk begon, maar afgaande op de massale stroom mensen die allemaal in dezelfde richting gingen, was dit wellicht nog niet vroeg genoeg. We volgden de mensenstroom in de hoop een goeie plek te vinden. Aangezien ik wist waar het vuurwerk zou afgeschoten worden, gokte ik erop dat de pier van Eaux-Vives een goeie plek zou zijn om het vuurwerk te zien. Er was al veel volk toen wij er aankwamen, maar we vonden een redelijk ok plekje. We keken wel recht op de masten van de jachthaven, maar ik ging ervan uit dat dit niet al te storend zou zijn op de foto’s.

De collega van mijn vriend waarmee we eerder al afspraken, vervoegde ons wat later (eerlijk waar, hoe vonden mensen elkaar in tijden vóór smartphones en googlemaps?) en toen was het wachten tot het vuurwerk begon. Omdat er nog wat bootjes rondvoeren in het gebied waar het vuurwerk zou afgeschoten worden, werd het begin van het vuurwerk om veiligheidsredenen uitgesteld tot de bootjes de gevaarlijke zone verlaten hadden. Deze boodschap werd door de aanwezigen op boegeroep onthaald. Toegegeven ik heb zelf ook een hekel aan wachten heb, maar veiligheid voor alles, nietwaar?

Uiteindelijk begon het vuurwerk met zo’n 25 minuten vertraging. En wat een vuurwerk was me dat! Zonder twijfel één van de meest spectaculaire vuurwerkshows die ik ooit zag. Het vuurwerk werd afgeschoten op muziek en was vergezeld van een indrukwekkende lasershow. Fenomenaal. Het was zo mooi dat ik me de vraag stelde of ik volgend jaar niet beter zou betalen voor plaatsen op de tribune. Enfin ja, de foto’s geven al dat moois maar in beperkte mate weer, maar het is wel een fijne herinnering.

Oja, je kan de Jet d’Eau zien in deze foto’s.

Na het vuurwerk had ik nog zin om iets te gaan drinken. Helaas was mijn gezelschap niet in optimale vorm. Mijn vriend was nog altijd heel moe en durfde het nog niet aan alcohol te drinken en de collega van mijn vriend had een kater van de dag voordien. 😉 Enfin ja, uiteindelijk hielden we het op één drankje in de gezellig tapasbar Bodega 21. Non-alcoholisch voor mijn vriend, uiteraard. 😉 Want daarna moesten we nog een flink stuk naar huis wandelen.

Op verkenning in de buurt

Zaterdagnamiddag voelde mijn vriend zich goed genoeg voor een korte wandeling in de buurt. Misschien werkt die antibiotica dan toch. 😉

Sinds we hier wonen, hebben we vooral de omgeving van het meer verkend, hoog tijd om eens een andere kant op te wandelen. We wandelden in de richting van het Viaduc de la Jonction. Wat opvalt is dat er overal in Genève kleine parkjes zijn met wat speeltuigen en de onvermijdelijke publieke barbecuestellen, waarvan bijzonder enthousiast gebruik gemaakt worden. Op veel plekken zijn er zelfs ondiepe waterbassins om in te spelen.

Het viaduct bleek jammer genoeg afgesloten voor voetgangers wegens werken. Pas eind november zullen we deze brug te voet kunnen oversteken. Aan de oever van de Rhône, vlakbij het viaduct ontdekten we een verlaten bouwwerk dat nu dienst deed als canvas voor graffiti-artiesten, we zagen zelfs een paar jongelingen enthousiast aan het werk. Tot mijn verbazing deden ze zelfs niet eens de moeite om hun gezicht te verbergen. Iets wat de straatkunstenaars die we in Londen zagen, consequent deden. We bewonderden de graffiti en verbaasden ons tegelijkertijd over het ongelooflijke kleurverschil tussen de Rhône en de Arve, die vlak voor het viaduct samenvloeiden. De Rhône prachtig helder groenblauw, terwijl de Arve een soort modderig groen was.

We wandelden verder langs de oevers van de Rhône in de richting van het meer, langs een mooie schaduwrijk pad. Dat het water deze mooie zomerdagen als een magneet op de inwoners van Genève werkt, moge duidelijk zijn. Onderweg kwamen we talrijke vissers, barbecueënde expats en zonnekloppers tegen. We spotten zelfs wat wildlife: een rode eekhoorn in de bomen en een scharrelende rat op de oevers.

Via de Pont de Sous-Terre staken we de Rhône over en zetten we onze wandeling verder op de andere oever van de rivier langs de Sentier des Saules. We passeerden een aaneenschakeling van publieke barbecues die druk gebruikt werden. Elk groepje had zijn eigen muziek bij, wat een potpourri van muziekstijlen opleverde. We hoorden een mengelmoes van talen: Spaans, Engels, Italiaans, Portugees… Frans daarentegen hoorden we amper. Ook hier werd elk vrij plekje aan de oever en op aanlegsteigers ingenomen door zonnebaders. Huidkanker is hier blijkbaar niet echt top of mind.

We liepen helemaal tot aan het puntje van de Pointe de la Jonction, waar de Rhône en de Arve samenvloeien. Ik bestelde een glaasje citronade om de dorst te lessen en toen vonden we het welletjes. Tijd om terug te keren. We kozen een andere route om terug naar huis te gaan. Deze route bracht ons langs een overdekte spoorweg. De overkapping zorgt ervoor dat de treinen de buurt niet kunnen storen en tegelijkertijd is er extra ruimte voor een mooi wandelpad met groen, speeltuigen en paviljoens met plaats voor ateliers, creatieve bedrijven en start-ups.

Change of plans

Noodgedwongen, dat wel. Normaal zouden mijn vriend en ik dit weekend naar Varese gaan om de tweede zoon van onze vriendin te bewonderen. Helaas, een gemeen virus stak stokken in de wielen en besloot mijn vriend voor een paar dagen werkonbekwaam te maken. ‘t Was zelfs zo erg dat hij zich genoodzaakt zag thuis te blijven van het werk en naar de dokter te gaan. Meteen een eerste test voor de Zwitserse gezondheidszorg. Nog 25 minuten wachten in de wachtkamer, stond hij na een consultatie van 5 minuten alweer buiten, mét twee voorschriften in de hand. Tot mijn verbazing was één van die twee voorschriften er eentje voor antibiotica. Blijkbaar hebben de Zwitserse dokters hun antibioticavoorschrijfgedrag nog niet aangepast. Ik snap alleszins niet hoe je antibiotica kan voorschrijven zonder zelfs maar een grondig onderzoek en dat voor iets wat wellicht een buikgriepvirus is, waar antibiotica niet eens tegen helpt…

Enfin ja, onze afspraak met onze vriendin werd dus verzet naar september. We willen absoluut niet op ons geweten hebben dat de baby ziek wordt door een virus dat wij met ons meebrengen. En als je zelf ziek bent, is een rit van meer dan 3 uur naar Italië wellicht ook niet het beste idee. Dat wordt een rustig weekendje!

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk