new mexico

Op restaurant met een baby

De frequentie van het aantal geboortes in onze vriendenkring neemt stelselmatig af, maar zo nu en dan ziet er nog eens een nieuwe spruit het daglicht. Ik moet zeggen dat ik een beetje verrast was toen ik het geboortekaartje in mijn brievenbus vond, want ik wist niet eens dat het koppel in kwestie in blijde verwachting was. De gevolgen van een tijdje in het buitenland en Antwerpen wonen, zeker? Maar goed, het koppel woont ongeveer om de hoek bij mij, dus ik had geen excuus om niet op babybezoek te gaan en ik was ook wel nieuwsgierig om dit nieuwe mensje te ontmoeten.

Via Whatsapp zochten en vonden we een geschikte avond. Ik was een beetje verbaasd toen ik het berichtje van de kersverse mama las: “Aja, ik zal dan een restaurantje reserveren.” Euh, op restaurant gaan met een baby van 1 maand en 10 dagen oud? Ok, ja, eigenlijk, waarom niet? Zo’n baby slaapt en eet toch alleen maar en de ouders zouden wel weten wat ze deden.

Dus ging ik woensdagavond eerst aperitieven op het appartement van onze vrienden en wandelden mijn vriendin met de baby in de draagdoek en ikzelf met de kinderwagen naar de Muntstraat. Het was een beetje wringen om de kinderwagen gepositioneerd te krijgen aan onze tafel op het terras in de Muntstraat, maar waar een wil is, is een weg.

En de baby sliep ondertussen heerlijk in de draagdoek. Moe van een drukke dag poseren op de waterlelies van de Plantentuin Meise. Jawel het was al de tweede keer op één dag dat dit kleine dametje van een maand en tien dagen oud op stap was. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. Ik moet zeggen dat ik fan ben van deze manier van opvoeden. Niet te veel gedoe, just go with the flow. ‘t Is niet omdat je een baby hebt dat je je thuis moet opsluiten.

Mijn vriend en ik bestelden als aperitief een grote karaf margarita, in afwachting van de trotse papa die sollicitatiegesprekken had afgenomen in Nederland. Even later voegde hij zich bij ons gezelschap en konden we bestellen. Ik ging voor de fajitas carne, die minder smakelijk en sappig waren dan ik mij herinnerde. Toch wel een beetje teleurgesteld, ja. Gelukkig was het fijn bijpraten, daar op het terras van de New Mexico. De baby gedroeg zich de ganse dinner date voorbeeldig. Alleen op de terugweg naar huis sputterde ze even tegen, ik vermoed dat ze liever nog wat had doorgezakt met een cocktail op café. 😉

IMG_4150

IMG_4155bewerkt

IMG_4156

Tim Tam Slam

Zaterdagmiddag hadden we afgesproken om samen te lunchen in Tex-Mex restaurant New Mexico met de vrienden die we enkele jaren geleden bezocht hebben in Sydney. Man, dat lijkt al zo lang geleden. De tijd glipt als korrels zand door mijn vingers en hoe hard ik ook zou wensen dat het allemaal wat trager ging, het lijkt alsof ik opgesloten zit in een racewagen die enkel maar kan versnellen.

Onze vrienden hadden bezoek uit Australië over de vloer, hetzelfde koppel dat we voor het eerste ontmoetten in een Chinese bakkerij in Sydney en die we vervolgens al enkele keren terugzagen in ons eigenste Leuven. Zij is een Chinees-Australische en hij is een Nieuw-Zeelander. Hun enige dochter (die nog niet geboren was toen wij hen leerden kennen) wordt met Chinese strengheid en Nieuw-Zeelandse omkoperij opgevoed. Altijd even wennen voor mij, moet ik toegeven.

Spijtig genoeg was het mooie terras achteraan niet open en waren we dus genoodzaakt met ons gezelschap van zes volwassenen en drie kinderen binnen te eten. Ik liet me verleiden om een jumbo margarita te drinken bij mijn Burito Durango (een tarwetortilla met chile sin carne, geserveerd met een gevulde jalapenopeper, zure room, sla en rijst). De margarita smaakte zo goed dat ik de fout begin een tweede te bestellen. Ik vermoed dat door de hitte de alcohol sneller naar mijn hoofd steeg dan gewoonlijk, want mijn vriend moest me helpen om dat tweede glas leeg te maken.

IMG_7394

Na de lunch namen we afscheid, omdat mijn vriend en ik in de namiddag nog enkele boodschappen moesten doen. Het afscheid duurde echter niet lang, rond een uur of zes fietsten we naar het gezellige rijhuisje van onze vrienden en zetten we de terrastafel buiten om samen te genieten van de rust op straat. Fantastisch initiatief die speelstraten. De kinderen amuseren zich rot en de volwassenen leren elkaar beter kennen terwijl ze bij elkaar op de stoep een glas drinken.

Na het vrij zware middagmaal (Mexicaans is lekker, maar achteraf heb ik altijd het gevoel dat ik mij overeten heb) hielden we het ‘s avonds bij een lichte tapasmaaltijd met olijfjes, tomaatjes, wat kazen, charcuterie, zalm en stokbrood. De avond viel en voordat we er erg in hadden was het al later dan gepland. Aangezien we de dag nadien vroeg op moesten voor een uitstapje naar Pairi Daiza besloten we het verjaardagsfeestje van een vriendin At The Bebop wijselijk te skippen. Wel jammer, want ik had best nog wel zin in een nachtelijk terrasje, maar soms moet het verstand al eens de bovenhand halen.

Oja, jullie vragen je ongetwijfeld af waarom deze blogpost de titel ‘Tim Tam Slam’ meekreeg. Wij kregen zowaar een heel pakket (meerdere dozen) van deze Australische chocoladekoekjes cadeau. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van deze koekjes geproefd heb, maar ik kende de koekjes van de beruchte Tim Tam Slam. Dus ik roep enthousiast uit: “Ha, nu kan ik eindelijk zelf eens een Tim Tam Slam uitproberen!” Totaal onbegrip bij onze Australische vrienden. Ze hadden nog nooit van de Tim Tam Slam gehoord en ik die dacht dat dat zowat de nationale sport van Australië was. 😉