Birthday boy

Donderdag 28 februari verjaarde mijn vriendje. Alweer een jaartje erbij. Het getal dat tegenwoordig op onze leeftijd plakt, doet vermoeden dat we onze jeugd definitief achter ons gelaten hebben, al komt dat getal helemaal niet overeen met mijn gevoelsmatige leeftijd. Maar goed, een getal is maar een getal, dus lieten we het niet aan ons hart komen en maakten we van de gelegenheid gebruik om een bongobon die hier al ettelijke maanden stof lag te vergaren om te zetten in heerlijke spijzen.

We kozen voor het charmante visrestaurantje Beluga in de Krakenstraat, gekend om zijn lekkere vis én lekkere wijn. De wijn ging vlotjes binnen en de avond werd vrolijker en vrolijker. De chefkok stond te koken op nog geen meter afstand van ons en voordat we het wisten, waren we over het lievelingsgerecht van één van zijn zonen aan het praten (pasta alle vongole). De wijn had ons een beetje overmoedig gemaakt, dus toen de charmante Roemeense bediening (dankzij de moderne technologie konden we haar in het Roemeens bedanken voor haar goede zorgen en leerden we er weer een woordje bij: mulțumesc) kwam vragen of we nog een digestief wilden, knikten we meteen ja.

Dat digestief werd een Japanse whiskey die ons erg bekend voorkwam.

Enfin, de pret kon niet op en er werd meermaals geklonken op een geslaagde avond.

De dag erna was spijtig genoeg iets minder. ‘t Is duidelijk dat al die alcohol iets minder goed verteerd geraakt naarmate de jaren aantikken.

Babyborrel!

Tot elf uur in bed liggen op zondag, het komt er niet elk weekend van. Hoewel ik hou van actieve en goed gevulde weekends, moet ik toegeven dat dit uitslapen mij enorm deugd heeft gedaan. Die vervelende luchtwegeninfectie/hoest/verkoudheid/whatever waar ik nu al een week of twee mee sukkel, laat zich moeilijker overwinnen dan eerst gedacht. We lieten er zelfs een middernachtelijk feestje op zaterdag voor schieten.

Lekker lui gebruncht en dan op het gemak naar een babyborrel in Bertem gereden. In januari werden maar liefst vier baby’s geboren in onze vriendenkring, waardoor we in februari heel wat babybezoekjes op de agenda hebben staan. Eerst was het een beetje zoeken, op de babyborrel. We kenden er buiten de trotse mama niemand (met de papa hadden we enkel nog maar virtueel kennis gemaakt). Dus kozen we op goed geluk een plek uit aan tafel bij een koppel dat er ook een beetje eenzaam bij zat.

Een mens kan al eens geluk hebben: na een eerste kennismaking bleken ze even fervente reizigers als wijzelve te zijn. Japan en Australië waren twee reisbestemmingen die we gemeenschappelijk hadden en waar we wel een paar uurtjes over konden doorbomen. En, en, en, de man van het koppel bleek binnenkort voor een paar weken naar Schotland te gaan en kon ons geweldig goeie tips geven voor onze Schotlandreis in juni (die ik tot mijn grote schande nog helemaal moet plannen). En zo vloog de namiddag voorbij en bleven we tot ongeveer de laatsten plakken.

Nice.

De laatste nieuwjaarsreceptie van 2013

Was er eentje op ons eigen appartementje. Met tien medewerkers aan een gezamenlijk project rond onze tafel en een kerstboom die nog voor een klein beetje eindejaarssfeer zorgde. Wat cava, prosecco, witte wijn, hartige en zoete hapjes en het werd twee uur ‘s nachts voordat we er goed en wel erg in hadden. We toastten éénmaal met Estse wodka op een gelukkig en geslaagd 2013. Als de rest van het jaar voorbijvliegt zoals de maand januari voorbijgevlogen is, zal het niet lang duren of we kunnen alweer klinken op 2014.

Misschien moeten we die kerstboom gewoon laten staan. 😉

Exit de nieuwjaarsfeestjes, lang leve de verjaardagsfeestjes

Ik was eigenlijk een beetje moe, vorige vrijdag, na de eerste volledig werkweek van het jaar. Een werkweek waarin ik niets anders deed dan van de ene vergadering naar de andere hollen. Langzaam warmlopen bij de start van het nieuwe jaar, het werd me niet gegund. Dus ik was niet van plan lang te blijven op het verjaardagsfeestje van de collega die zo vriendelijk was me uit te nodigen.

Maar kijk, het kan verkeren. Met een glaasje rode wijn in de hand maakten we kennis met een aantal toffe vrienden en familieleden van de jarige. Ik leerde bij over Verbindende Communicatie, deelde tips uit over reizen in Australië en haalde tegelijkertijd herinneringen aan onze eigen Australiëreis op (ondertussen al meer dan vier jaar geleden). De tijd vloog voorbij en voordat we het goed en wel beseften waren we bij de laatste gasten. Groot voordeel: het feestje was zowat bij ons om de hoek. Nog geen tien minuten later lagen we al in bed. Ideaal!

PS: Ik dacht dat ik altijd té veel eten en drinken voorzag, maar dit moet toch wel het feestje zijn met de grootste overschot ooit. Er zaten nog ganser dozen Dr. Oetker pizza’s in de diepvries. Er waren nog genoeg sandwiches en hotdogs om een half leger te voorzien en dan waren we nog niet eens toegekomen aan de versgemaakte soep. Genoeg food voor een stevige day after-party alleszins. 😉

Een bijzondere zaterdag

De eerste zaterdag van het nieuwe jaar was er eentje om in te kaderen. Een aaneenschakeling van eerste keren, altijd leuk om de routine van het dagelijkse leven te doorbreken.

Het petekindje van mijn vriend las voor het eerst haar nieuwjaarsbrief voor. En ze deed dat werkelijk schitterend. Met veel overgave en een bijzonder goede intonatie. Heel knap voor zo’n ding van drie. Uiteraard kreeg ze daarna een centje en een dikke knuffel.

Omdat we haar extra in de watten wilden leggen, nu ze de aandacht van de mama en papa met een extra zusje moet delen, namen we haar mee naar een binnenspeeltuin in de buurt. Handig, zo’n binnenspeeltuin, je laat het kind in kwestie los op de speeltuigen en vervolgens zie het je het kind alleen nog maar terug als het dorst of honger heeft. Werden binnengespeeld: een fristi in recordtempo, een flesje water dat iets spaarzamer genuttigd werd, een K3-ijsje en een kleine portie spaghetti. Het petekindje was superbraaf, alleen bij het naar huis gaan, werden we even op een scène getrakteerd, maar dat had ik wel verwacht. Ik ben er alleszins zeker van dat ze ‘s nachts als een roosje geslapen zal hebben, ze was helemaal uitgeteld toen we haar bij haar ouders afleverden.

Vanuit de Kempen reden we vervolgens door naar Brussel voor het verjaardagsfeestje van een collega van mijn vriend. Dezelfde collega wiens huwelijk we een aantal jaar geleden bijwoonden. Spijtig genoeg is het huwelijk ondertussen alweer voorbij, maar geen erg, beide ex-echtgenoten hebben opnieuw de liefde gevonden. Ik wist niet zo goed wat te verwachten van een Pools verjaardagsfeestje, maar eigenlijk feitelijk had ik het moeten weten: een overdaad aan drank en eten. En een gastheer en gastvrouw die voortdurend bezorgd vroegen of we wel genoeg te eten of te drinken hadden. Dik spijt van die veel te grote en niet zo bijster lekkere spaghetti die we in de binnenspeeltuin binnengepropt hadden.

We knoopten een heel fijn gesprek aan met een Roemeens koppel dat plannen had om voor hun huwelijksreis naar Japan te gaan, haalden herinneringen op aan Japanse onsens, lachten wat geforceerd met de grapjes van een absoluut onverstaanbaar Engels sprekende Pool, vroegen ons af tot welke taalfamilie Fins behoort (Oeraals, net zoals het Ests) en vergat ik in een vlaag van verstandsverbijstering dat Roemeens een Romaanse taal is. Tijdens de rit naar huis herinnerde mijn vriend me eraan dat we van het Roemeense koppel met wie het zo goed klikte een uitnodiging gekregen hadden voor hun trouwfeest in Bulgarije, maar dat dit samenviel met ons reeds geplande weekend in Kopenhagen. En dat vond ik even heel erg spijtig, maar tja, een mens kan niet alles hebben, zeker?

Nieuwjaarsdag

Ik val op deze blog zo hard in herhaling dat het niet mooi meer is: nieuwjaarsdag 2013 was een bijna exacte replica van nieuwjaarsdag 2012, met gourmet en taarten van Demeestere. Met als enige verschilpunt dat het aanvangsuur van het feestje tot ieders tevredenheid verlaat werd van 13.00u naar 17.00u. Kwestie van toch een beetje te kunnen bekomen van de kater van de dag voordien. 😉

Maar ik hield er wel een prachtcadeau aan over: De Man Zonder Gezicht van Masha Gessen belooft interessante inzichten te bieden in de trukendoos van dictator Poetin.

En oja, ik proefde van de beste whisky ooit. Normaalgezien ben ik niet zo’n whiskyliefhebber, maar het flesje Japanse whisky van 21 jaar oud dat mijn broertje gekocht had, verdorie dat mocht er wezen. Alleszins een drankje dat met respect behandeld moet worden. En zo ontstond een nieuwe jaarlijkse traditie! Benieuwd hoeveel jaar die fles zal meegaan.

Exit 2012

Ziezo, 2012 werd zoals dat hoort in stijl uitgewuifd. Dit jaar vierden we Oudjaar op ons appartementje met twee bevriende koppels. Het was onze allereerste kennismaking met de nieuwe vriendin van kameraad-wereldburger H, die na een jaar in Madrid gewerkt te hebben, terugkeert naar zijn geliefde Chicago en zijn Chinese vriendin daar. De Chinese vriendin viel meteen in de smaak, vriendelijk, intelligent en maakster van bijzonder lekkere dumplings. En jullie zullen ondertussen al wel weten dat ik een echte dumpling-liefhebber ben. Het voorgerecht was dan ook een schot in de roos.

Het was voor de Chinese vriendin haar eerste bezoek aan België en bij uitbreiding Europa. Het was voor haar dan ook een erg bijzondere reis: kennismaken met de familie van haar vriend én met een nieuw continent. Behoorlijk spannend allemaal. Geen wonder dat het reizen zijn tol had geëist in de vorm van een zware verkoudheid. Het arme kind heeft de hele avond zitten snuffelen. Echt jammer. We zullen ze nog eens moeten gaan opzoeken in Chicago, of wie weet, in China voor een trouwfeest of zo (een mens kan maar dromen!).

Natuurlijk had ik het even met vriend H over de fiscal cliff. Amerikaanse politiek is nu eenmaal één van onze favoriete gespreksonderwerpen. Maar om de avond niet te zwaar te maken, stapten we al snel over op lichtere onderwerpen zoals de recente vakantie in Costa Rica van het andere aanwezige koppel.

Voor het hoofdgerecht hadden we ons er een beetje makkelijk vanaf gemaakt: het is gewoon superhandig om zo’n goeie traiteur als Vis&Gevogelte bij ons om de hoek te hebben. Iedereen genoot dan ook van de hertensteak in jagersaus met peertjes en veenbessen en aardappelgratin met truffel. Jammie!

Om eerlijk te zijn, zat ik al vol na het hoofdgerecht, maar er moest toch geproefd worden van de chocoladetaart met chocomousse en chocoladeganache die vriendin U gemaakt had. Een beetje te zwaar voor mij, maar ik moet toegeven dat het mij niet zou lukken zo’n taart uit de oven te toveren. Mijn bakkunsten zijn erg beperkt.

Na het dessert werd de champagne bovengehaald en genoten we vanaf het balkon van het vuurwerk in Leuven. En ik placeerde in het nieuwe jaar een Gangnam Style dansje. Aja!

We moesten helaas te vroeg afscheid nemen van vriend H en zijn Chinese vriendin, omdat ze echt te ziek was om nog langer te blijven. Met z’n vieren speelden we nog een paar uurtjes Boonanza en daarmee was 2013 ook alweer ingezet.

Kerst

De eerste feestdagen zijn alweer achter de rug, het eten en de drank verteerd. Kerstdag vierden we met de ouders van mijn vriend. Toen de nicht van mijn vriend nog even langskwam met haar kroost, werd het even een hectische bedoening: zes kinderen tussen nul en vier jaar, die kunnen wat decibels produceren, maar leveren ook superschattige foto’s op. Al kan ik niet ontkennen dat de weergekeerde rust na het afscheid welkom was.

Het eten vond ik dit jaar een beetje tegenvallen. De kok van dienst had zijn best gedaan om een gezonde maaltijd op tafel te toveren, maar het resultaat was aan de fletse kant. Een beetje meer kruiden hadden het gerecht beslist geen kwaad gedaan. Gelukkig viel het dessert wel in de smaak: met een klassieke ijsstronk (not pictured here) kan je gelukkig niet veel verkeerd doen.

Tweede kerstdag reden we naar Den Haag om ons petekindje te bezoeken. Het was alweer van augustus geleden dat we haar gezien hadden en ze was flink gegroeid. Haar grote broer en zus logeerden bij de grootouders, dus we konden haar onze onverdeelde aandacht geven. Het mag gezegd, het is een pittige jongedame. Nog geen anderhalf en nu al in de neen-fase beland. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven! Het eten dat we voorgeschoteld kregen, was zoals altijd weer voortreffelijk, inclusief de aangepaste wijnen. Die zoete dessertwijn was werkelijk to die for! (Aan de hete sausjes op de foto hebben we ons niet gewaagd.)

Wachten

Ok, ik geef toe dat wachten nooit mijn sterkste kant geweest is. Maar zeg nu zelf: reserveren om 18.00u en pas je eten geserveerd krijgen om 20.30u, dat is er toch lichtelijk over. En dat nog wel voor de verjaardagsdiner van mijn vader waarop hij enkele van zijn oud-collega’s had uitgenodigd. Meer dan een zwak gemompelde verontschuldiging kon er zelfs niet af in Brasserie Sint-Jan. En dan te bedenken dat mijn vader daar een trouwe klant is. Sorry, maar zo behandel je je klanten niet. Dat er iets mis kan lopen in de keuken, tot daar aan toe, maar maak het dan op de één of andere manier goed. Omdat ik bijna verging van de honger (geen eten meer gezien sinds een uur of twaalf), ben ik dan uiteindelijk maar zelf gaan vragen waar het eten bleef. Niemand nam de moeite om onze tafel ook maar iets mee te delen.

Brasserie Sint-Jan, daar moet je dus niet heen. Spijtig, want het decor was stijlvol en de fazant echt wel lekker.

Vroeg kerstdiner

Ok, ik geef toe, stiekem ben ik dol op kerstlichtjes en kerstsfeer. Ik ben alleen te lui om zelf een kerstboom te zetten. En na eens rondgekeken te hebben in de AVEVE winkel, serieus geschrokken te zijn van de kostprijs van bomen en ballen, heb ik beslist dat een paar brandende kaarsjes genoeg kerstsfeer zijn voor ons appartementje.

Maar ik wijk af. Ik wilde het hebben over een fijne jaarlijks weerkerende traditie: het kerstdiner met de vriendenkliek die ontstaan is uit mijn momenteel zieltogend IRC-kanaal. Met 21 personen waren we. Een mooie groep, al zeg ik het zelf. We aten net als vorig jaar in D’Artagnan. Het prachtige zaaltje in combinatie met het heerlijke eten, de mooie kerstboom en de lekkere wijn, why change a winning formula?

De avond vloog voorbij en het eten was nog lekkerder dan ik me van vorig jaar herinnerde. Die everzwijn, zo’n zalig zacht vlees!

Rond middernacht zakten we met een beperkt groepje volgelingen af naar ons appartement. Tot een uur of twee was het luchtig en gezellig, maar daarna sloeg de sfeer om, maar daarover meer in een andere post.

Dit aten wij:

Carpaccio van Gebraden Hert met Qumquats en Pas de Bleu
Of
Sint-Jacobsvrucht met een Fondue van Kerstomaat

Medaillon van Everzwijn met Groene Kool en Poivrade
Of
Filet van Red Snapper met Venkel en Gevogeltejus

Kaasbordje
Of
Exotisch Fruit met Sorbet van Lychee