Verjaardagsweekend

Een eeuwigheid geleden reserveerde ik een tafeltje en een kamer In de Wulf. Om alweer een jaartje dichter bij de dood te vieren. 😉 Het was die zaterdag prachtig herfstweer, dus we genoten van een mooie wandeling in het Heuvelland alvorens onze voeten onder tafel te schuiven. De lange schaduwen van de avondzon, de grazende koeien, het prachtige uitzicht op Frankrijk, ik werd er helemaal zen van.

Na een verkwikkende douche begonnen we aan een ware culinaire ontdekkingsreis die er als volgt uitzag:

  • Gefermenteerde wortel
  • Gebrand brood, paddenstoel
  • Varkenskrokant
  • Butternut, vlaszaad, “Keiemse witte”
  • Krokante aardappel
  • Wulken
  • Makreel
  • Rauwe Noordzee garnaal, capucijnenblad
  • Oostendse oester, karnemelk
  • Noordzeekrab, onrijpe peer
  • Koolrabi, zure room, kruiden
  • Wortel, ijzerkruid, rabarber azijn
  • Zeebaars, broccoli, miso van spliterwten
  • Sint-Jacobsschelp van Duinkerke geroosterd in assen en algen
  • Sepia, spinazie, gerookt eigeel
  • Wilde paddenstoelen, wrongel, moerrasscherm
  • Duif uit Steenvoorde gerijpt gedurende 5 (geen typfout!) weken en gerookt op hooi
  • Bloedworst, rode biet, varkensoor-en poot, sleedoorn
  • Vieux gris de Lille, aalbes, roggebrood
  • Rozenbottel, bloemen, yoghurt
  • Braambes, dragon
  • Bereklauw, appel van “De Linde”

We waren een beetje overmoedig en kozen voor de grote degustatiemenu met aangepaste wijnen. Hoe lekker het ook was, misschien was dit toch een tikkeltje van het goede te veel. Vooral omdat de wijnglazen rijkelijk bijgeschonken werden en het lang geleden is dat ik nog zo zat van tafel gegaan ben. Dat nieuwe levensjaar startte de dag nadien met een lichte hoofdpijn. 😉

Ik heb van alle gerechten uiteraard foto’s gemaakt, maar door het beperkte omgevingslicht (ik wilde niet flitsen) is de kwaliteit van de foto’s nogal aan de lage kant. Maar ik kan jullie verzekeren, het smaakte nóg beter dan het eruit zag. Ondertussen hebben we toch al wat culinaire ervaringen opgedaan en ik moet zeggen: In de Wulf kaapt voor mij de hoofdprijs weg.

Mijn favoriete gerechten van de avond:

  • de ongelooflijk zalige makreel,
  • de wortel met ijzerkruid en rabarberazijn,
  • de zeebaars, broccolie en miso van spliterwten,
  • de wilde paddenstoelen met wrongel en moerasscherm
  • en de duif uit Steenvoorde.

Niet goedkoop, maar wat een ervaring. Zo rond middernacht stommelden we naar onze kamer om te genieten van een uurtje extra slaap! Met al die drank konden we dat wel gebruiken. Lang leve het winteruur!

Het ontbijt was lekker en vers, maar kon niet tippen aan het ontbijt bij Hostellerie St Nicolas vorig jaar dat, denk ik, moeilijk te evenaren valt. Al vond ik de sappen heel erg lekker en was de stoof waarop de eitje gebakken werden supercharmant en authentiek.

Na het ontbijt zochten we nog een activiteit om te doen in de buurt en zo belandden we in Les Prés du Hem in Armentières. Een mooi meer dat een combinatie is van recreatiegebied en natuurgebied. We zagen talrijke vogels en maakten een wandeling rond het meer. Het deed deugd om even uit te waaien na die drank- en voedseloverdaad van de vorige dag.

In de namiddag gingen we langs bij onze West-Vlaamse vrienden die zo lief waren geweest om een verjaardagstaart voor mij te voorzien. Dat moet jaren geleden zijn dat ik nog eens verjaardagskaarsjes heb uitgeblazen en natuurlijk bliezen de kindjes dapper mee!

We waren tegen de avond terug in Leuven, net op tijd om Gravity mee te pikken. Met dank aan de Kinepolis om mij een gratis filmticket voor mijn verjaardag cadeau te doen!

Een kinderrijk weekend

Op deze maandagavond kunnen we alweer terugblikken op een geslaagd, maar erg druk weekend.

Zaterdag stond een bezoekje aan ons petekindje in Den Haag op het programma. De datum lag al maanden vast en ik had er echt naar uitgekeken. Het was geleden van de kerstperiode vorig jaar dat we haar nog eens gezien hadden en dat vond ik, eerlijk gezegd, veel te lang. Tijdens ons bezoek in december vorig jaar wilde ze amper haar mama loslaten en ik vreesde dat het ons door de afstand en onze drukke agenda’s niet zou lukken een band met haar op te bouwen. Iets wat ik toch wel erg belangrijk vind.

En in het begin was het weer van dat: ons petekindje wilde niet van mama’s zijde wijken, maar kijk, langzaam kwam ze los. Aangespoord door grote broer en grote zus die bijzonder uitgelaten ondersteboven aan onze armen hingen te zwieren. Want wie wil er nu niet ondersteboven rondgezwierd worden? En op het einde van de dag kroop ze zonder scrupules op mijn schoot om te spelen. Mission accomplished. :-) Gelukkig zal het weerzien ditmaal niet zo lang duren, want het hele gezin komt in december naar ons appartementje om de cadeautjes van de Sint op te halen.

Op culinair vlak werden we naar goede gewoonte weer erg in de watten gelegd. Toch wel jaloers op de kookkunsten van mijn ex-studiegenootje. Een man die zo kan koken, moet zalig zijn om in huis te hebben! Hint, hint! 😉

Tijdens de rit naar huis werd ik overmand door vermoeidheid en sliep ik bijna de ganse rit. Een combinatie van om half zeven uit bed gebonkt te worden door de bouwvakkers op de werf aan de overkant van ons appartement en een veel te drukke werkweek, neem ik aan.

Zondag werden we om twee uur verwacht op het krokodillenfeestje van mijn jongste petekindje. Zes maanden is hij al en het braafste kind dat ik ooit gezien heb. Zo’n flinke, grote jongen! Er was heel wat volk (enkel volwassenen) afgezakt naar zijn feestje en hij werd dan ook bedolven onder de cadeautjes. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat hij meer interesse vertoonde in het inpakpapier dan in de cadeautjes zelf. Dat belooft voor zijn eerste verjaardag… We aten een stukje verjaardagstaart, chocomousse, kaastaart, zelfgebakken koekjes en bewonderden het werk van de mama, die met een bijzonder oog voor detail overal het thema krokodil in had verwerkt. De mama liep er een beetje sip bij, want ze had een ontsteking aan haar oog dat er bijzonder rood en pijnlijk uitzag. Maar toch het feestje niet willen afbellen. Moederliefde overwint alles.

We namen op tijd afscheid, want we moesten om vijf uur bij de ouders van mijn vriend zijn. Ook een afspraak die al maanden vastlag. Het derde petekindje dit weekend, ditmaal dat van mijn vriend: de oudste dochter van zijn zus. Vier jaar al en met een mond die geen minuut stil staat. Het tweede zusje moet in taalvaardigheid trouwens niet onderdoen voor haar oudste zus. En altijd: ikke ook, ikke ook. Gelukkig kan de jongste van de drie gezusters nog niet babbelen. 😉 En jawel, we konden weer menselijke schommel spelen. Het verbaast me telkens weer hoe lang zo’n kind ondersteboven kan blijven hangen zonder ergens last van te hebben. Nog, nog, en hup, daar gaan we weer. Mijn armspieren werden alleszins goed aan het werk gezet, want mijn spieren doen er nog zeer van. Kinderen zijn de beste fitnesstoestellen. 😉

Het laatste huwelijk van 2013

Tenzij iemand van onze vrienden van plan is een quickie wedding te doen, hebben we er dit weekend onze laatste trouwpartij voor 2013 opzitten. Het weer kon moeilijk slechter, maar de bruid en de bruidegom lieten het niet aan hun hart komen.

Tijdens de (zeer klassieke) viering zorgde de Afrikaanse priester met het geweldige accent en zijn leuke grapjes voor de vrolijke noot. Pastoor Innocent (met zo’n naam moet je wel pastoor worden) drukte het koppel op het hart dat hij ook zeer graag kindjes doopte en zorgde voor een onverwacht moment toen zijn Indische vriend (ook pastoor) in het Sanskriet een traditioneel lied bracht. Echt prachtig. Het stopte zelfs even met regenen!

Na de dienst werden al de aanwezigen in de kerk uitgenodigd om een glaasje te drinken op het appartement van de pasgehuwden dat zich letterlijk op twintig stappen van de kerk bevond. Het terras was gelukkig overdekt met een tent en iedereen paste er wonderwel in. Al een geluk dat de meubels al verhuisd waren naar de nieuwe woonst die de bruid en de bruidegom binnenkort zullen betrekken.

Het huwelijk en het avondfeest vonden plaats niet ver van mijn ouderlijke woonst, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om langs te gaan voor een bezoekje. Dat was alweer veel te lang geleden. De tijd gaat zo snel tegenwoordig en onze agenda zit zo vol dat het er gewoon niet vaker van komt. Maar kijk, dan doet er zich een onverwachte opportuniteit voor om de ganse namiddag bij elkaar door te brengen. Mijn broertje en zijn vriendin waren zo lief geweest om sushi voor ons te voorzien. En óf dat smaakte na die paar glaasjes schuimwijn!

We babbelden gezellig bij en voordat we er erg in hadden was het tijd om naar het avondfeest te vertrekken voor – jaja – alweer een paar glaasjes schuimwijn. De fotograaf had mij (en dan vooral mijn toestel) al gespot in de mis en kwam een hbabbel met ons slaan. Leuk, maar voordat ik het wist, werd ik gebombardeerd tot reservefotograaf. Nu heb ik wel altijd mijn toestel bij op zulke feestelijke gelegenheden, maar ik heb het liever dat bruid en bruidegom mij op voorhand vragen om foto’s te nemen, zodat ik mij er een beetje op kan instellen. Maar goed, een goede fotograaf moet ook kunnen improviseren, nietwaar? Dus maakte ik foto’s van het buffet, de taart en de openingsdans. Hopelijk voldoen ze wat aan de verwachtingen, want de fotograaf had zelfs voorgesteld enkele foto’s van mij in het trouwalbum op te nemen (stress!).

De muziek was een pak beter dan op het vorige trouwfeest, maar de sfeer wat minder goed. Dit was duidelijk een publiek dat niet erg op dansen was gesteld en na de polonaise liep de dansvloer dan ook een beetje leeg. Jammer, deze dj verdiende beter! (En ik kan er niks aan doen, maar het seksitische Blurred Lines is toch echt wel dé hit van deze zomer!)

Enfin ja, rond drie uur sloten we het feest af (al het jong volk was toen al lang naar huis, de watjes!) met een herhaling van de prachtige gechoreografeerde openingsdans van het gelukkige koppel en namen we afscheid.

De zondag erna sliepen we tot ‘s middags en hingen we wat rond. Gelukkig besloten we ‘s avonds naar de viering ter gelegenheid van 20 jaar Cirkus in Beweging te gaan kijken. Een welgekomen afwisseling die voorkwam dat we de ganse dag achter onze pc zouden blijven suffen.

Wisselweekend

En opeens liep augustus ten einde en klopte september aan de deur… Al viel daar op weerkundig vlak gelukkig weinig van te merken. Door NMBS-vertragingen (what’s new) miste ik vrijdagavond de opening van de septemberkermis, gelukkig lukte het wel om een tafeltje te bemachtigen in de nieuwste hippe eetplek in Leuven. Na het avondmaal bleven we nog even plakken aan de bar waar we enkele oud-collega’s van mijn vriend ontmoetten en herinneringen ophaalden aan de tijden dat er nog gefeest werd tot de zon op kwam.

Zaterdag stond volledig in het teken van het trouwfeest van een collega. We reden naar Zuid-Limburg (Montenaken om precies te zijn) voor een ceremonie die het koppel volledig zelf in mekaar had gestoken. De locatie was een voormalige kapel die nu dienst deed als cultuurcentrum. Een vriend van het koppel nam de honneurs waar als cerenomiemeester en een andere collega zorgde voor muziek. Het was echt prachtig. En er vloeiden heel wat traantjes (van geluk). :-)

Om de tijd tussen de ceremonie en het avondfeest te overbruggen, gingen we op zoek naar een café of brasserie waar we ons met onze laptops konden neervlijen. Helaas, Montenaken blijkt niet zoveel hippe drinkgelegenheden te hebben als Antwerpen. Uiteindelijk belandden we in Café Marignan in Landen, waar ik een glaasje cava dronk om alvast in de stemming te geraken.

Om half zeven stipt stonden we aan de ingang van de Beekhoeve (nadat we eerst door een speelstraat moesten, de enige manier om de feestzaal te bereiken, don’t worry, we hebben extra traag gereden). We werden onthaald op heerlijke schuimwijn en hapjes en babbelden met de bijzonder sympathieke nicht van de bruid die we eerder ontmoet hadden op de housewarming van het gelukkige koppel. Eén voor één sijpelden de andere collega’s binnen en niet veel later werden we aan de tafel uitgenodigd voor een avond met lekker eten, goed gezelschap en dansvloerfun. Alleen jammer dat de muziek wat tegen viel. Een grote dubstepfan zal ik wel nooit worden en toen de dj’s (die écht niet konden mixen) dan eindelijk rock begonnen te spelen, waren al de andere collega’s al naar huis en was onze pijp zo ongeveer uit. We namen zo rond kwart na drie afscheid van de bruid en bruidegom die eruit zagen alsof ze nog wel een paar uurtjes konden doorgaan. Ach, to be young again!

Mijn vriend had net de motor gestart toen ik in een @reply op twitter las dat mijn collega, die ondertussen al thuis was, haar handtas (met daarin gsm, portemonnée en zo) was vergeten en natuurlijk kon ze zonder de contactgegevens in haar gsm niemand bereiken (nope, geen sync of backup). De @reply dateerde al van een dikke twintig minuten geleden, maar ik belde toch maar het nummer van haar vriend. Al een geluk dat mijn iphone nog niet plat was. Veel heeft het alleszins niet gescheeld. Terug naar binnen en de handtas ergens van achter een gordijn gevist en beloofd de tas maandag mee naar het werk te nemen. Mijn goeie daad weer gedaan!

Zondag was een luie dag. Het enige wat op het programma stond, was een bezoek aan Zuki Sushi om een groupon bon te verzilveren die we cadeau hadden gekregen op ons feestje. Ik moet eerlijk toegeven, ik ben niet echt een groupon fan, maar zoals ze zeggen, een gegeven paard moet je nooit in de bek krijgen. Enfin ja, veel woorden moet ik er niet aan vuil maken: de sushi trok op niet veel. Spijtig dat we daarvoor helemaal naar Antwerpen moesten rijden. En nog spijtiger voor mensen die zo’n groupon bon gebruiken om een eerste keer sushi te gaan proeven. Wat een teleurstellende ervaring. Een boot van zogezegd 73 euro waarop niet eens 1 stukje sashimi viel te bespeuren. Een schande, toch wel.

Party weekend!

Het laatste weekend van augustus stond volledig in het teken van ons jaarlijkse zomerfeestje. Een gelegenheid om onze vrienden vol bier en cocktails te kappen. :-) Ter voorbereiding werd er vrijdagavond en zaterdag druk gekuist. Waarna de 56 mensen en twee baby’s die we over de vloer kregen er opnieuw een flink boeltje van maakten en we zondag het kuisen nog eens dubbel en dik konden overdoen (en ‘t waren niet de baby’s die de grootste smossers waren).

De schoonbroer van mijn vriend speelde zijn rol als barman van dienst voortreffelijk. Iemand met wat ervaring in het horecamilieu achter de cocktailshaker, dat maakt een wereld van verschil. En waren wij daar getuige van het ontkiemen van een nieuwe romance? Spannend!

Zondag bevochten we de al dan niet grote kater (niet slim schatje om al die cocktails van je schoonbroer zonder nadenken binnen te kappen) met een stevig ontbijt op ons terras in gezelschap van het koppel dat was blijven overnachten en genoot ik na het kuisen van een wandeling door het autovrij Leuven terwijl mijn vriend zijn kater probeerde te temmen.

Hilarische afsluiter van het weekend: toen we allebei zondagavond een beetje zaten te suffen achter onze pc, ging opeens de bel. Ik was helemaal niet ingesteld op bezoek, want ik had mijn lenzen al uitgedaan. Bleek dat iemand de uitnodiging niet grondig genoeg had gelezen en een dag te laat op ons feestje was. Al een geluk dat we de boel al min of meer opgeruimd hadden. Onze kameraad vond het erg gênant, wij vonden het vooral heel erg grappig. 😉

Volgend jaar weer!

Het eerste warme weekend van juli!

Of hoe een beetje zon van een sowieso al geweldig weekend een onvergetelijk weekend kan maken.

We trapten het weekend af met een dineetje met onze Leuvense vrienden U en G in restaurant Omaya. Tussen de heerlijke Libanese gerechtjes door hadden we meer dan genoeg tijd om gezellig bij te babbelen. Na het avondmaal trokken we naar de Oude Markt om nog een stukje Beleuvenissen mee te pikken.

We hadden het geluk dat er net een terrasje vrij kwam bij de Louvain Louvain om te genieten van een de mooie zomeravond. Na lang twijfelen bestelde ik een margarita. Can’t go wrong with that, dacht ik zo. Wrong! Langs één kant van het glas hing een substantie die mij aan zandkorrels deed denken. Bij nadere inspectie bleek dit een mengeling van zout en peper te zijn. Nu ben ik, ik geef het toe, wel een beetje een cocktailpurist. En het probleem bij cocktails in cafés is meestal dat ik vind dat ik die zelf beter kan bereiden. Maar er stond een hele rits cocktails op de kaart en ik dacht: ze zullen hier wel weten hoe een goeie cocktail te maken. Maar, beste mensen van de Louvain Louvain, een margarita moet een dun zoutrandje hebben langs de bovenrand van het glas, geen slabbetje dat langs één kant bijna de steel raakt. Dit randje is echt simpel aan te brengen: de rand van het glas insmeren met een beetje limoen of citroen, in zout deppen et voila! Peper hoort niet thuis in een margarita. Niet.

Enfin ja, gelukkig viel het optreden van Urban Trad wel te pruimen, met extra bonuspunten voor de mannen in rokjes!

Als afsluiter van de avond dronken we iets op het splinternieuwe terras van het al even splinternieuwe café-restaurant Houblon (waar vroeger ‘t Poske was). De cocktails waren peperduur (10 euro), maar stelden gelukkig niet teleur. Oef!

We lagen wat later in bed dan verwacht en hadden ook net iets meer gedronken dan gepland waardoor we niet optimaal uitgerust aan onze zaterdag begonnen. Enige punt op het programma: onze vrienden zien trouwen. Googlemaps leidde ons (en nog een paar andere genodigden) eerst naar een foutieve kapel, maar gelukkig waren we nog net op tijd in de juiste kerk in Melsele om het huwelijk van de onvolprezen werkmens bij te wonen. Een mooie viering met live muziek en een heel goede pastoor (dat kom je niet zo vaak tegen) die op een ontspannen manier met het koppel en de bruidskindjes omging.

Na de viering (die om kwart na één gedaan was) hadden we nog wat uurtjes te overbruggen tot het avondfeest. We reden eerst naar Park Spoor Noord omdat deze plek me aangeraden werd door Antwerpenkenners. Na even rondrijden vonden we een parkeerplaatsje én een gezellige plek op het terras van Café Zeppelin. We twijfelden op welk terras op het Damplein we ons middagmaal zouden nuttigen, maar het pleidooi van de joviale uitbaatster van Café Zeppelin trok ons over de streep. Ik hield het bij een simpel soepje en een vers geperst fruitsapje. Soberheid voor de uitspatting of zoiets. De zon op mijn gezicht en de rust van het plein deden mij helemaal ontspannen en ik was opeens niet meer zo gehaast om Park Spoor Noord  te verkennen.

Even getwijfeld om onze laptops te halen en gewoon lui te blijven zitten op het terrasje, maar dan toch maar opgestaan om wat te wandelen. Park Spoor Noord zag er heel gezellig uit, maar ook heel zanderig en vol met waterspetterende kinderen. Mijn vriend had zich in de auto omgekleed zodat hij de namiddag niet in kostuum moest rondlopen, maar ik had geen reservekleren bij. Dus besloten we toch maar iets minder stoffige oorden op te zoeken. Het dak van het MAS bijvoorbeeld! Het was de eerste keer dat mijn vriend van het adembenemende uitzicht op de Schelde en het Eilandje kon genieten en ik vond het fijn dit samen met hem te kunnen delen.

Na deze zware beklimming (kuch) vonden we dat het tijd was voor een drankje! We nestelden ons op een terrasje vlakbij het MAS, klapten onze laptop open en genoten van het mooie weer tot het tijd was om te vertrekken naar De Jachthoorn in Kontich voor een werkelijk formidabel feest. Alles was perfect: de stralende bruid en bruidegom, de mooie tuin van de feestzaal, de champagne, de schitterende zon, het diner, de sympathieke mensen aan onze tafel, het overweldigende dessertenbuffet (het aanbod was zo groot dat het gewoon onmogelijk was om van alles iets te proeven),.. Later op de avond haalde de dj tot mijn grote vreugde het stevigere werk uit de kast zodat ik me nog eens helemaal kon laten gaan op de dansvloer. Én we zaten aan de ‘jonge’ tafel en laat ik dat nu een geweldig compliment vinden, zie!

De zondag sliepen we uit tot één uur ‘s middags. De rest van de dag had ik voor mezelf, want mijn vriendje ging naar een lan-party bij vrienden. Ik maakte een wandeling door het zonovergoten zondagse Leuven en genoot van de rust in de straten en de spelende kinderen in het speeltuintje bij Sint-Maartensdal.

Een weekend om in te kaderen.

 

Het wekelijkse weekendverslag

Ons weekend startte op zaterdagmiddag met een blitsbezoekje aan het Zythos bierfestival in de Brabanthal. Zelf ben ik geen bierdrinker, dus hield ik het bij rondkijken. Jammer, maar helaas, ik krijg mijn smaakpapillen niet getraind op het drinken van bier. Wel een beetje spijtig, want de grote variëteit aan bieren en het feit dat er zoveel kleine ambachtelijke brouwerijen bestaan, maakt dat een bierliefhebber altijd wel iets nieuws kan proberen.

Om drie uur werden we vervolgens verwacht in het Huis van Mihr voor het verjaardagsfeestje van een toffe éénjarige, die een beetje moe van al dat feestvieren de helft van zijn feestje al slapend doorbracht. De jarige was alleszins flink gegroeid sinds de laatste keer dat we hem zagen tijdens ons bezoekje in Kopenhagen (al zo lang geleden! beetje schaamtelijk). Voor ons was het de tweede keer dat we voor een feest gevraagd werden in het Huis van Mihr en het moet gezegd: het was een aangenaam weerzien met deze gezellige plek én met de heerlijke hapjes! We leerden fijne nieuwe mensen (gebeten door de reismicrobe, net als wij) kennen en praatten bij met oude bekenden.

Voordat we er erg in hadden was het al vijf uur en moesten we afscheid nemen, we werden immers om zeven uur verwacht bij vrienden in West-Vlaanderen. Ik hoop alleszins dat dit niet ons laatste bezoekje aan het Huis van Mihr zal zijn. Misschien geven we er zelf wel eens een feestje. 😉

Omdat we de dag nadien bij andere vrienden in West-Vlaanderen verwacht werden en we geen zin hadden om twee keer in één weekend helemaal naar West-Vlaanderen te rijden, hadden we een hotel gereserveerd in Roeselare. Hotel Chamdor is een vierkante blok gelegen op een industrieterrein, maar de kamer was in orde en het onthaal West-Vlaams gastvrij. Alleen het chique “welnessbad” stelde wat teleur. Je kon er amper met twee personen in en de waterdruk was aan de lage kant waardoor al die massagefuncties maar half werkten. Maar het was wel fijn om ‘s ochtends een uitgebreid bad te kunnen nemen.

Maar ik loop vooruit op de feiten. Zaterdagavond onthaalden onze vrienden ons op een uitgebreide kaasschotel, bestaande uit allemaal kazen uit de streek. Heerlijk, maar bijzonder calorierijk, vooral als je er dan ook nog eens een glaasje heerlijke rode wijn bij drinkt. Spijs en drank en goed gezelschap, meer heeft een mens niet nodig om een aangename avond door te brengen. En het was dubbel zo fijn, wetende dat we nadien geen lange nachtelijk autorit naar Leuven voor de boeg hadden.

Na het zondagse ontbijt reden we naar onze vierde afspraak voor dit weekend. De afspraak lag al enkele maanden vast, maar toen konden we niet voorzien dat dit ook een ziekenbezoek zou worden. Onze charmante gastvrouw had aan een accidentje op de trampoline een dubbele beenbreuk overgehouden. Pijnlijke zaak. Ik kreeg letterlijk kippenvel toen ze het verhaal in geuren en kleuren vertelde. Voorlopig ligt ze nog in het gips, maar binnenkort start de revalidatie. Het zal alleszins nog een lange herstelperiode worden. Wij duimen.

Zoals we dat gewoon zijn, werden we op West-Vlaams gastvrije wijze onthaald op de heerlijkste spijzen en dranken. Tussen de gangen door kregen we een rondleiding in het pas gerenoveerde huis en konden we niet anders dan vol bewondering staan voor de goed smaak van onze gastheer en gastvrouw. Hun leuke woning straalt een tof retro gevoel uit. Heel knap en ze hebben de renovatie bijna helemaal zelf gedaan. Chapeau!

In de late namiddag namen we afscheid en vatten we de terugrit naar Leuven aan, moe, maar voldaan.

 

Weekend

Mijn weekend startte zo rond een uur of vijf op vrijdagavond toen ik in de Wetstraat uit de auto met mijn collega’s stapte, mijn spullen vliegensvlug uit de koffer haalde en mijn vriend en zijn internationale collega’s aantrof in een brasserie in de buurt van Schuman. Toch handig die smartphones, gewoon een adres doorgestuurd krijgen en de gps volgen tot in de brasserie. Hoe deed een mens dat vroeger, vraag ik mij soms af.

Zaterdag was er een afspraak weggevallen uit onze agenda, dus kwam er tijd vrij om onze kleerkast aan te vullen (wat nodig was, want hier en daar vielen er (letterlijk) gaten in onze garderobe te bespeuren). ‘s Avonds spoorden we naar Gent om in een studentencafé de nieuwe voordeur van een charmante jongedame te vieren en dronk ik een Mr. Pi-Nuts. Omdat treinen nu eenmaal veel te vroeg stoppen met rijden, moesten we het hoogtepunt van het feestje spijtig genoeg aan ons voorbij laten gaan.

Zondagmiddag lunchten we met vrienden en hun zoontje in een Aziatisch restaurant om vervolgens verder te rijden naar het kasteel van Horst. Spijtig genoeg is een groot deel van het kasteel niet meer toegankelijk om wille van de restauraties, maar we konden toch nog een gedeelte van het stucwerk van Hansche bewonderen.

En daarna was het tijd voor de jaarlijkse receptie en prijsuitreiking van onze favoriete Rome-vereniging, alwaar we met toffe mensen babbelden terwijl we ons te goed deden aan heerlijke Italiaanse hapjes en veel te lekkere prosecco (wat we ons de dag nadien uiteraard beklaagden).

Het paasweekend

De voorbije jaren zaten mijn vriend en ik tijdens het paasweekend in het buitenland. Dit jaar leek het ons echter een goed idee om een beetje zuiniger aan te doen en het paasweekend te gebruiken voor het wegwerken van achterstallige administratie. En om wat bij te slapen, want dat komt er de laatste maanden gewoon niet meer van.

Ik hield het paasweekend dus vrij in onze agenda, maar zoals dat zo vaak gaat, slopen er toch kleine afspraken in. Vrijdagavond gingen we na de after work drink iets eten met onze vrolijk vrijgezelle kameraad K, want dat was echt al veel te lang geleden.  Zaterdag hield Het Depot open deur en dat konden we toch moeilijk aan ons laten voorbij gaan. En ja, die Leuvense paasfeesten, het was lang geleden dat we nog eens naar die traditionele volksdansgroepen waren gaan kijken. Omdat er na de optredens met chocolade eitjes gesmeten werd, hadden we onze vrienden uit Kessel-Lo en hun twee kindjes meegevraagd. Ons gezelschap arriveerde echter net ná het gooien van de eieren, maar niet getreurd: kleine V wist van een traditioneel geklede dame wat eieren af te snoepen.

Na een uur op de koude Grote Markt gestaan te hebben, zochten we warmere oorden op. De Quartiers bleek een uitermate geschikte opwarmplek. De buggy kon zelfs helemaal naar binnen gereden worden. We dronken eerst een warme chocomelk om wat op te warmen, gevolgd door een pannenkoek en een glaasje prosecco. En toen vroegen onze vrienden of we geen zin hadden om ‘s avonds bij hen zelfgemaakte pizza te komen drinken. We twijfelden even, maar ach, een mens leeft maar één keer en wie houdt er zich nu graag bezig met de administratie? Dus belden we rond half acht ‘s avonds bij hun huisje aan voor een lekkere pizza en een glas goeie wijn.

Ook op Paasdag zelf hadden we initieel niets gepland. Maar toen ik een paar weken geleden las over de voorjaarswandeling in het provinciedomein, leek me dat wel leuk om te doen samen met L en E en hun baby’tje, bijna-buren van het domein. Toen de afspraak gemaakt werd, had ik uiteraard niet verwacht dat de winter zo lang zou duren en die dag de temperaturen niet veel hoger dan het vriespunt zouden klimmen. Dat tegelijkertijd de overschakeling naar het zomeruur plaatsvond, was mij ook volledig ontgaan. Hierdoor was het opstaan op zondagochtend toch wat pijnlijker dan voorzien.

Veel volk was er niet, op de voorjaarswandeling: zes volwassenen, twee kinderen en één baby’tje. De gids was echter enthousiast en hier en daar ontdekten we toch een verfromfraaide voorjaarsbloem. Gelukkig scheen de zon volop, wat maakte dat het een aangename winterwandeling werd.

Na de wandeling namen we afscheid van onze vrienden, want de Italiaanse collega’s van mijn vriend hadden hem uitgenodigd voor een “authentieke” Italiaanse paaslunch. Een doucheke later zaten we dus in de auto op weg naar het spectaculaire Brusilia gebouw in Schaarbeek. What a view! Fenomenaal. Uiteraard waren we de allereerste gasten. Italianen zijn nu eenmaal niet gekend om hun stiptheid. De laatste gasten (een Spaans-Italiaans koppel) arriveerden zo’n drie kwartier te laat. Tegen dan had ik al flink veel honger. Gelukkig waren er hapjes voorzien!

Of de lunch zelf volgens de authentieke Italiaans paastraditie verliep, durf ik te betwijfelen. Maar er was authentieke Italiaanse lasagne en veel te veel dessert: kinder surprise, pralines, fruittaart, Italiaanse cake,… Dit alles vergezeld van een glaasje Chardonnay Meerdael of rode wijn. We speelden met de Kinect (ik eindigde ex aequo eerste met bowlen) en hingen een beetje rond tot het avond was. Aan de Červovice heb ik me toch maar niet gewaagd, kwestie van de avond nog min of meer productief door te brengen.

Paasmaandag bleek dan weer ideaal om op de koffie te gaan bij mijn kersvers petekindje. Er waren (veel te zware) gebakjes en paaseieren. En mijn petekindje was een engeltje. Geen kik gegeven terwijl we er waren.

En zo bleek het paasweekend toch meer voor ons in petto te hebben dan oorspronkelijk gepland. Niet dat we klagen!

Omdat je een verjaardag niet genoeg kan vieren

Zijn we zaterdagavond nog eens gaan dineren in Het Land aan de Overkant (decadent, ik weet het, maar mijn vriend mocht kiezen wat hij het liefste deed tijdens zijn verjaardagsweekend). Onze kater van vrijdag indachtig, hielden we het iets bescheidener wat de drankconsumptie betreft. Dat mocht ook wel, want gezond leven hebben we de laatste tijd niet echt gedaan. Die actie van A. Vogel komt op het juiste moment!