Van Olhão naar Tavira – 3 augustus 2021

Ook vandaag is het ontbijt gezellig chaotisch, maar het personeel is zo vriendelijk en enthousiast dat je hen dit amper kan kwaad nemen.

Na het ontbijt vertrekken we met onze huurwagen naar Tavira. Het is maar een korte rit en mijn vriend en ik zijn veel vroeger dan het check-in tijdstip in hotel Don Rodrigues, dat zich iets buiten Tavira bevindt. De vriendelijke onthaalbediende zoekt echter in zijn systeem op of er al schoongemaakte kamers beschikbaar zijn en dat blijkt het geval. Het is wel een kamer met een dubbel bed in plaats van het door ons gevraagde twin bed, maar we knikken snel ja wanneer hij vraagt of dat ok is. Kunnen mijn vriend en ik heroïsche gevechten voeren om het deken! (Ja, wij boeken tegenwoordig steeds vaker aparte bedden, vooral omdat mijn vriend een slechte slaper is en ik hem ‘s nachts vaak wakker maak, omdat ik nogal veel beweeg in mijn slaap en ik naar het schijnt altijd de lakens en dekens monopoliseer.)

We frissen ons even op en trekken naar het stadscentrum van Tavira. Hotel Don Rodrigues is gelegen aan een heel drukke invalsweg, dus het eerste deel van de wandeling is niet zo aangenaam, maar na een paar minuten bereiken we de gezellige straatjes van het mooie Tavira.

We bezoeken eerst de camera obscura, geïnstalleerd in een oude watertoren. Naar mijn aanvoelen is dit ouderwetse optische instrument een goeie manier om inzicht te krijgen in hoe een stad in mekaar steekt. De vriendelijke heer die de camera obscura bedient, spreekt vlotjes Portugees, Spaans, Frans én Engels. Hij schudt zelfs een paar Nederlandse woordjes uit zijn mouw wanneer hij hoort dat we uit België zijn. En ja, hij toont het welbekende camera obscura trucje: met een gevouwen papiertje vangt hij wat voertuigen die op een brug rijden. Blijft leuk. Continue reading →

Dinner and Risk with friends

Na mijn terugkeer uit Antwerpen sprongen mijn vriend en ik de fiets op en fietsen naar Heverlee voor een bezoek aan onze vrienden en hun zoon, die groeit als kool en praat als een tienjarige. Ongelooflijk!

We genoten samen van het prachtige nazomerweer met een glaasje champagne en aperitiefhapjes in de tuin. Ook de jongste in ons gezelschap liet het zich goed smaken.

We bewonderden ook de vooruitgang van de werken in de dakkamer. Benieuwd naar het eindresultaat. (En ja, net buiten beeld van onderstaande foto staan twee stoere heren klaar om meteen in actie te schieten bij de minste foute beweging van deze dappere peuter.)

We genoten samen van verse pasta met scampi en champignons en gooiden ons, voorzien van dessert, vervolgens in een bittere strijd tot het einde. Helaas, de overwinning ontglipte mij net op het allerlaatste moment: één miezerig geel infanteristje versperde mij de weg. Mijn vriend hield dapper stand en zorgde er voor dat ik helaas mijn opdracht, alle gele legers vernietigen, niet kon voltooien. Hierdoor lag de weg naar de overwinning wijd open voor onze kameraad, die de volgende beurt zijn eigen opdracht wél tot een goed einde kon brengen. Zucht, de Risk-goden lieten mij in de steek… Gelukkig was er lekkere wijn als troost!

The ladies who lunch at Frank.

Yep, we houden onze traditie in stand! Binnenkort mogen we ongetwijfeld een dossier indienen bij UNESCO voor een erkenning als immaterieel cultureel erfgoed. 😉

Enfin ja, het was nog net warm genoeg om met ons drietjes een terrasje te doen bij Frank. Al stak er naar het einde van onze date toe wel een fris windje op. We wisselden vakantieverhalen uit en praatten bij over het leven en zo. Gewoon gezellig keuvelen onder vriendinnen.

Ik bestelde een pastrami sandwich, die zo groot was dat ik mijn sandwich met de beste wil van de wereld niet op kreeg. Dat gebeurt mij echt niet vaak. Waar voor mijn geld, dus! En het was nog lekker ook!

Benieuwd waar onze volgende date ons zal brengen.

Afscheid van regenachtig Aubonne – 19 september

Bij het opstaan bleek dat het weer helemaal was omgeslagen. Dat zalige zonnetje had plaatsgemaakt voor een miezerige en grauwe dag. We konden zelfs de bergen aan de overkant van het meer niet meer zien.

We ontbeten samen met spek en eieren en speelden daarna spelletjes met de kinderen. Ze haalden risk boven, maar het was (alweer) een heel andere versie van het spel dat ik thuis heb. Ik denk dat risk zowat het spel met de meeste varianten ter wereld moet zijn. Ik vermoed dat dit een kindervariant was, maar de variant die ik thuis heb, is toffer, naar mijn bescheiden mening.

Het samen spelen verliep niet zo vlotjes. De jongen vond het maar saai en had duidelijk moeite om zijn aandacht bij het spel te houden en bij de oudste vloeiden er twee keer traantjes omdat ze aan het verliezen was. Totaal nergens voor nodig, want uiteindelijk trok zij aan het langste eind en haalde ze de overwinning binnen.

‘s Middags aten we samen raclette en gourmet. Ach, gesmolten kaas, dat was ook al een eeuwigheid geleden! Het smaakte mij ongelooflijk goed. Bij het middagmaal dronken we een flesje lokale wijn gemaakt van druiven uit Aubonne. Onze vrienden vertelden dat ze dit jaar voor het eerst ook druiven van hun druivenstokken zouden laten oogsten en mee verwerken in de lokale wijn. Helaas valt de druivenoogst overal tegen door de extreem slechte weersomstandigheden van het voorbije jaar.

We babbelden nog wat na en toen was het al tijd om opnieuw de trein naar de luchthaven te nemen. Mijn vlucht vertrok immers om 17u. Mijn vriend vergezelde me naar de luchthaven. We namen afscheid en zo kwam er na een vlotte vlucht een einde aan mijn weekendje Zwitserland. Hopelijk lukt het om nog eens terug te keren voordat het jaar om is.

Sushi bij Wabisabi!

Het begint een fijne traditie te worden: samen sushi eten met de vrienden van de Spaanse les. Naar goede gewoonte hadden we gereserveerd op het terras van Wabi Sabi. Het weer was iet of wat twijfelachtig, maar dat weerhield ons er niet van op het terras plaats te nemen. Met de winter in zicht, moeten we profiteren van elke mogelijkheid om een terrasje te doen!

De sushi viel me deze keer een beetje tegen, moet ik zeggen. Niet dat het slecht was, maar minder lekker dan anders. De sushi van Kintsugi is echt wel beter. Maar het is het gezelschap dat het belangrijkste is, nietwaar? We praatten over het aankomende WK-weekend. Onze kameraad is journalist en had een mooi stuk geschreven in de aanloop naar het WK. Zelf ben ik nog wat in dubio of ik moet meegaan in heel die WK-gekte, maar de kans is wel groot dat ik zondag wat in de stad ga wandelen om de sfeer op te snuiven.

Na de sushi trokken we naar Surlie om te proeven van hun heerlijke natuurwijnen. Mijn vrienden waren niet bekend met dit soort wijnen en het deed me plezier te horen dat de wijnen en de amaro in de smaak vielen. Ik proefde zelf een klein beetje van de amaro en dat viel beter mee dan verwacht. Ik associeer amaro altijd met een zeer bittere smaak, maar deze amaro was veel kruidiger en eigenlijk amper bitter. Een ontdekking.

We maakten het niet té laat, kwestie van niet te moe aan de laatste dag van de werkweek te beginnen.

Olhão en Ria Formosa – 2 augustus 2021

Onze eerste volledige dag in Olhão. Ik kijk er alvast naar uit om de komende weken de Algarve beter te leren kennen. We ontbijten rond 9.15u op het terras met uitzicht over Olhão. Zalig om buiten te kunnen eten.

Het ontbijt is simpel: vers brood met kaas en hesp als beleg. De bediening komt alles aan tafel brengen, buiten het fruit en de yoghurt, die moeten we binnen gaan halen. Het geheel verloopt zeer vriendelijk, maar chaotisch. Ze doen hun best om coronaveilig te zijn, maar de verschillende leden van de bediening zijn duidelijk niet op mekaar ingespeeld en komen verschillende keren vragen of we koffie of thee willen om vervolgens te vergeten om ons koffie of thee te brengen. We eindigen ons ontbijt met een gebakje uit de regio. Altijd fijn om streekproducten uit te proberen, maar dit gebakje kon mij toch niet echt bekoren.

Gisteren hebben we om 11.30u een boottocht gereserveerd bij Sabino Boat Tours naar het natuurreservaat Ria Formosa. We hebben dus de tijd en doen het rustig aan. Om 11u melden we ons aan bij de ticket booth van Sabino Boat Tours. En ja, de reviews hadden gelijk: de dame die de ticket booth bevrouwt, blijkt een Nederlandse te zijn. Aangezien we wat te vroeg zijn, raadt ze ons aan een kleine erfgoedwandeling te doen in de smalle straten en steegjes van Olhão, die versierd zijn met muurschilderingen en kunstwerken die de geschiedenis en verhalen van Olhão vertellen. Maar het zijn de azulejos die mij het meest weten te bekoren.

Om 11.25u melden we ons opnieuw aan en vertrekken we samen met de kapitein en nog drie andere koppels naar de boot. De boottocht is echt genieten. De kapitein vertelt enorm gepassioneerd over Olhão, het natuurreservaat en de vele vogels en andere diersoorten die zich daarin bevinden. Hij vertelt ons dat de oorspronkelijke oesters in Olhão afkomstig zijn uit Japan, meegereisd met de boten van de ontdekkingsreizigers. Zeebaars en zeebrasem zijn de lokale vissen die we zeker moeten proberen. Continue reading →

Long time no see, Geneva!

Jawadde, door de coronacrisis was het al van december 2019 geleden dat ik nog eens voet op Zwitserse grond zette. Niet te geloven, want toen ik als vanouds mijn rolkoffertje in het bagagecompartiment propte en mijn vliegtuig opsteeg van de luchthaven in Zaventem had ik helemaal niet het gevoel dat dit al zo lang geleden was.

De gemaskerde vlucht verliep vlotjes en tot mijn verbazing werd bij aankomst op de luchthaven mijn entry form (dat ik nog op het nippertje op de luchthaven van Zaventem had ingevuld) helemaal niet gecontroleerd. Naar goede gewoonte wachtte mijn vriend me op bij het wisselkantoor van de luchthaven en namen we de bus naar het centrum. Voor de gelegenheid hadden we een hotel geboekt vlakbij station Cornavin. Handig, want de dag nadien zouden we met de trein naar Aubonne reizen.

Na onze bagage afgezet te hebben op de kamer, trokken we de stad in. Het was aangenaam warm op deze mooie nazomerse septemberavond en we hoopten ergens een terrasje te doen. Maar eerst trokken we richting het meer om de beroemde Jet d’Eau weer te zien.

Uiteindelijk belandden we opnieuw bij onze favoriete wijnbar Le Rouge et Le Blanc. En ja, de prijzen zijn daar nog altijd even slikken, maar de bediening raadt ons telkens weer heerlijke wijnen aan en het charcuteriebord dat we bestelden was zonder meer fenomenaal.

Na dit aperitiefje trokken we naar Tartares & Co, waar we afgesproken hadden met een collega van mijn vriend. Het was een fijn weerzien en het eten viel ook dik in de smaak. Ik eet niet vaak steak tartaar, maar als het goed is klaargemaakt met lekker vers vlees, kan ik daar zo nu en dan wel eens van genieten. En de voorgerechtjes (ceviche en carpaccio van inktvis) mochten er ook zijn.

Een fijne avond waarop we het niet té laat maakten, de dag nadien moesten we immers al om acht uur aan het ontbijt zitten!

De oude Hanzestad, zot van Dimpna en afscheid van Tallinn – 14 september 2021

Onze laatste dag in Tallinn begonnen met alweer een uitstekend ontbijt.

Na het ontbijt zagen we onze gids van de dag voordien terug. Ditmaal trokken we te voet naar de oude Hanzestad om ons verder te verdiepen in de boeiende geschiedenis van Tallinn. Eén van onze eerste haltes was het Niguliste Museum, gevestigd in de na WOII heropgebouwde Sint-Nicolaaskerk. Dit museum is het meest gekend voor het schilderij de Dodendans van Bernt Notke uit Lübeck, dat mijn vriend en ik elf jaar geleden al mochten bewonderen. Ditmaal waren we er echter om de tentoonstelling Zot van Dimpna te bezoeken. Jammer genoeg hadden we van onze gids maar een half uur de tijd gekregen, wat te weinig was om én het Dimpna-altaarstuk van Goossen Van der Weyden, kleinzoon van de beroemde Rogier én de interactieve scenografie die meer vertelt over de Sint-Dimpna verering en de Geelse psychiatrische gezinsverpleging (immaterieel cultureel erfgoed), goed in ons op te nemen.

Onze gids voerde ons verder naar het mooie gotische stadhuis op het stadhuisplein. En even verder stopten we om te genieten van een heerlijk stukje marsepein dat onze gids kocht in Cafe Maiasmokk dat blijkbaar vlak langs een marsepeinmuseum gelegen is. Continue reading →

Toompea, Muuga harbor en Kadriorgpaleis – 13 september 2021

Eerlijk: bij het opstaan voelde ik de dure wijn van de dag voordien nog rondspoken in mijn hoofd. Ik had nochtans heerlijk geslapen, zij het te kort. Gelukkig was er het bijzonder uitgebreide ontbijtbuffet van Swissôtel om mijn energieniveaus weer helemaal aan te vullen. Echt waar, er gaat niks boven een heerlijk English breakfast, gevolgd door een bord met allerlei Baltische visspecialiteiten!

Na het ontbijt brachten de bussen ons gezelschap naar Toompea, de Domburg van Tallinn. Tallinn bestond vroeger uit twee aparte steden die door een indrukwekkende omwalling met torens van elkaar gescheiden waren. Ondanks het feit dat Tallinn zwaar te lijden heeft gehad onder bombardementen in WOII, zijn grote delen van de oude stadsomwalling bewaard gebleven. Alhoewel dit al mijn derde bezoek aan Tallinn was, genoot ik opnieuw van deze prachtige stad. We hadden ook een zeer goede gids die met veel passie over de geschiedenis van Tallinn wist te vertellen. Het was trouwens al snel duidelijk wie de slechteriken in het verhaal waren: de Russen. Amai, die afkeer is diep geworteld in de harten van de inwoners van de Baltische staten.

Doordat er een stevige wind stond, was de gevoelstemperatuur tijdens de wandeling veel kouder dan verwacht. Ik was maar al te blij dat ik geïnvesteerd had in een warme jas en sjaal. Al had ik stiekem spijt dat ik geen handschoenen meegenomen had. Maar wie denkt er nu aan om handschoenen mee te nemen als de weersvoorspellingen twaalf graden geven! Continue reading →

Een halve teamdag in Mechelen

Het voordeel van mijn (ondertussen niet meer zo) nieuwe functie als afdelingshoofd is dat ik nu aan drie teamdagen kan deelnemen in plaats van slechts aan eentje. Al moet ik toegeven: ik ben niet zeker of ik in niet-corona-omstandigheden aan alle teamdagen zou deelnemen. Nu zie ik deze dagen als een ideale opportuniteit om de banden met de collega’s wat strakker aan te halen en mijn oor te luisteren te leggen naar wat er zoal leeft.

Aangezien ik de twee eerste dagen van de week al afwezig was, hield ik het op een halve dag. De teamdag was gepland in Mechelen, makkelijk bereikbaar met de trein vanuit Leuven, dus ik moest zelfs niet al te vroeg opstaan. We startten de dag met een drankje op het terras van taverne Oase op de Grote Markt van Mechelen.

Vervolgens wandelden we naar koninklijke manufactuur van wandtapijten De Wit voor een geleid bezoek. Helaas was het niet toegestaan om binnen foto’s te maken van de prachtig gerestaureerde wandtapijten. Heel erg spijtig, want dit bijzondere ambacht verdient het in de kijker geplaatst te worden. Tijdens de weefdemonstratie kregen we zoveel details over het proces te horen dat ik deze hier onmogelijk kan reproduceren. Al weet ik nu wel hoe ik oudere wandtapijten van meer recente kan onderscheiden. Heel veel respect voor de ambachtslieden die ons gewoven erfgoed herstellen. Zij beschikken over een geduld waarop ik alleen maar jaloers kan zijn.

Voor het middagmaal trokken we naar Barbib. In het prachtig gerenoveerde Predikherenklooster kregen we een maaltijd van Tinèlle geserveerd. Heerlijk!

Heel tof: tijdens de lunch kwam een collega die in zwangerschapsverlof is haar baby tonen. Zowel mama als baby straalden. Fijn om kennis te maken met de nieuwe generatie!

Na de lunch nam ik afscheid van mijn collega’s. Er wachtten mij immers een berg ongelezen mails die schreeuwden om een antwoord.

Zelfs al was het maar een halve teamdag, het deed deugd om met de collega’s op te trekken.

Yet Another Blog

Life on my side

culinair