culinair

Het eerste lenteweekend van 2013!

We hebben er lang op moeten wachten, maar dit weekend stegen de temperaturen dan toch eindelijk boven het vriespunt uit. Gelukkig maar, want ettelijke maanden geleden hadden we, ervan uitgaande dat april wel mooi weer zou brengen, afgesproken om met Goya, Lies, Karel, Eveline en de kindjes om naar Planckendael te gaan. Helaas moesten Goya en Lies verstek laten gaan wegens ziekte. Gelukkig waren Karel, Eveline, Kobe en Lore wel van de partij. Ook van de partij: kleine F, het oudste petekindje van mijn vriend. Drieënhalf en een brok vol energie. Mijn vriend is speciaal vroeg opgestaan om haar op te halen bij haar ouders in de verre Kempen, terwijl ik nog wat lag te soezen in bed (ja, opstaan, het is nooit mijn sterkste punt geweest). Terwijl ik op mijn gemak in de trein naar Planckendael zat, moest mijn vriend onderweg stoppen voor een kleine plaspauze, de zielepoot. Gelukkig hebben zowel kleine F als mijn vriend deze uitdaging glansrijk doorstaan.

Buiten het feit dat het voor mij gerust een paar graden warmer had mogen zijn, was het een heel geslaagde dag. We klommen in bomen, zagen olifanten, reigers, zebra’s, bizons, gazelles en nog veel meer. We bewonderden het nieuwe huis van Kai-Mook in het prachtig aangelegde nieuwe stuk van het park. De kinderen beleefden nog meer plezier aan elkaar dan aan de beestjes. Vooral tussen Kobe en kleine F bleek het buitengewoon goed te klikken. Een boomstam om op te balanceren of enkele schoolbanken, meer is er niet nodig om de kinderlijke fantasie te activeren. Ook bootjes of andere dobberende tuigen geschikt om van de ene naar de andere oever te varen, vielen in de smaak. En Kobe  kan zo aan een carrière als schoolmeester beginnen.

We eindigden de dag in de souvenirshop en brachten kleine F ongeschonden weer naar huis. Al kan datzelfde helaas niet van Kobe gezegd worden die onzacht in aanraking kwam met mijn hele zware lens en daar een flinke blauwe plek aan over hield.

Om de dag helemaal mooi te laten eindigen, aten we Thais bij Siam, een klein maar fijn restaurantje in Heverlee. Blijkt trouwens dat zo’n dag achter kinderen aanhollen behoorlijk vermoeiend is. Lang geleden dat we nog zo vroeg in bed lagen op een zaterdagavond. Chapeau voor al die mensen met kinderen!

De zondag was er van uitslapen geen sprake, want in de voormiddag stond een fotoshoot met een communicantje op het programma. Aangezien de jongen nogal een fan van treinen is, leek het station van Leuven een goeie locatie om wat stoere foto’s te maken. Het was een beetje zoeken naar een toffe achtergrond, maar het resultaat mocht er zijn, al zeg ik het zelf.

In de namiddag gingen we nog eens langs het rusthuis voor een bezoekje aan mijn bomma wiens geest steeds verder wegzinkt. We houden onze bezoekjes altijd kort, want vrolijk wordt een mens daar niet van.

Waar ik wel vrolijk van word, zijn zomerse temperaturen en barbecues. Zalig, die zon op mijn gezicht. Het oudste neefje van mijn vriend vierde zondag zijn derde verjaardag en de ouders hadden kosten nog moeite gespaard om er een geslaagd feest van te maken. Het manneke kreeg voor één verjaardag meer speelgoed dan ik tijdens mijn hele minderjarige levensloop verzameld heb. Er moesten zoveel pakjes van hun verpakking ontdaan worden dat er assistentie moest ingeroepen worden. Die jeugd van tegenwoordig, verwend!

Eten was er ook meer dan voldoende, want nadat alle aanwezigen hun uiterste best gedaan hadden om hun wekelijkse portie vlees tijdens één avondmaal naar binnen te werken, bleef er nog genoeg vlees over voor een tweede barbecue. De taart liet ik dan ook wijselijk aan mij voorbij gaan.

Laat ons hopen dat na dit geweldige weekend de lente nu echt uit de startblokken geschoten is!

 

De eerste week van de paasvakantie

Enfin ja, niet dat ik vakantie had, maar kom, een vrije maandag, daar kan een mens alleen maar blij om zijn. Zeker wanneer de treinen voor de verandering wat minder vol zaten en de hoeveelheid mails in mijn inbox wonderwel beheersbaar bleef. Ik kon op het werk zelfs wat tijd vrijmaken om de kast van mijn voorganger uit te mesten!

In al mijn enthousiasme boekte ik onze agenda vol met afspraken, want iedereen bleek net deze week een gaatje in de agenda te hebben.  En hey, vakantie is een ideaal moment om de vriendschapsbanden aan te halen, nietwaar?

Een overzichtje:

Dinsdagavond gingen we op bezoek bij een koppel pas bevallen vrienden (de organisatoren van de leuke babyborrel). Ze waren onlangs verhuisd naar een gigantisch huis met zeer interessante buren. Man, ons appartementje kon drie keer in hun huis. Het was een huis met allerlei onverwachte hoekjes, verborgen gangetjes en raar knutselwerk overgeërfd van de vorige eigenaar. Een huis met veel potentieel, maar ook een huis waar nog veel werk aan is. En dat met een baby in huis. Moedig!

We kregen heerlijke Italiaanse wijn voorgezet, waar ik iets te enthousiast in vloog, en lekkere warme hapjes. De vriendin in kwestie kenden we al sinds onze studententijd, maar buiten een kort gesprek op de babyborrel, was dit de eerste uitgebreide kennismaking met haar vriend. Ongelooflijk hoe perfect die twee bij elkaar pasten. Alleen viel er soms geen woord tussen te krijgen, wat een spraakwatervallen. :-)

Woensdagavond brachten we door in het uitmuntende gezelschap van Goya en de bevallige Lies. We aten ons buikje meer dan rond in La Stanza. Al een geluk dat ik geen broek aan had, want anders had ik zeker een paar knopen moeten open zetten. Wat een overdaad. De anti-pasti alleen al waren meer dan genoeg om mijn honger te stillen. En wat drinkt een mens bij zo’n heerlijke Italiaanse maaltijd: een lekker flesje wijn (of twee of drie). Dat we de dag erna iets minder fris waren, dat namen we er graag bij, want hey, het was vakantie!

Donderdagavond gingen we op bezoek bij vrienden in Leuven die we al een tijdje kennen. We waren er echter nog nooit in geslaagd om bij hen thuis langs te gaan. Dat werd bij deze rechtgezet. We kregen overheerlijke tapenades met vers brood voorgeschoteld, vergezeld van een glaasje bubbels. Ondertussen bewonderden we hun fantastische huis.

Ik ben meestal niet zo snel onder de indruk van huizen, mijn oog valt vaak op de kleine dingen die ik zelf anders zou willen, maar boy, wat een fantastisch huis was dat! Het huis was vroeger onderdeel van een klooster en de twee bogen van de originele pandgang stonden midden in hun living. Twee spitsbogen waarop het dak steunde. Mijn mond viel open en ging even niet meer dicht. Het hele huis was open gewerkt, met een tussenverdiep waar de tv stond en een fantastische trap (waar je niet met je zatte botten vanaf wil vallen, met je nuchtere ook niet). Niet geschikt voor mensen met hoogtevrees, maar ronduit magnifiek. Ok, er was wel drie jaar restauratiewerk aan te pas gekomen, maar per slot van rekening hebben wij ook drie jaar op ons appartement moeten wachten en dat is maar een ordinair rechthoekig geval.

Gelukkig kreeg ik mijn mond weer dicht om te proeven van de overheerlijke zelfgemaakte paëlla, volgens de regels van de kunst bereid. Ik weet daar alles van sinds ons bezoek aan de Koerier van Navarra. Het was een beetje wringen voor het dessert (een heerlijke, maar te zware brownie) en toen lieten we ons verleiden tot het consumeren van een glaasje Ron Zacapa. Bad idea, maar o zo lekker. De dag erna voelden we ons nog wat minder fris, but hey, het was vakantie!

Spijtig genoeg had ik vrijdag best nog veel werk, dus slaagden we er niet in op tijd te zijn voor onze laatste afspraak van de week. Onze gastheer en gastvrouw hadden zelfs weddenschappen afgesproken over hoeveel we te laat zouden zijn (note to self: volgende keer toch maar vroeger stoppen met werken). Er werd een flesje schuimwijn gekraakt, al vrees ik dat mijn alcohollimiet voor de week al lichtelijk overschreden was. (Misschien toch maar eens een alcoholvrije week inlassen.) We speelden met de drie kindjes, terwijl we ondertussen probeerden een gesprek te hebben met de ouders, en ja, een iphone, het is nog altijd de ideale manier om een kinderhart voor je te winnen. Ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was van de mondigheid van de oudste dochter, die gaat het ver brengen, mark my words!

Een geweldige, maar zware week. Al een geluk dat ik tijdens het weekend wat kon recupereren, omdat mijn vriend naar LOADays ging. Al zorgde een gesprek met de bouwfirma op zaterdag (neen, dat is hier nog altijd niet opgeleverd) voor de nodige stress en daaraan gekoppelde slechte nachtrust. Zondag was dan weer wel relax, met een optreden in de stadsschouwburg van de oudste dochter van Leuvense vrienden en een blitzbezoekje aan M. Ik had de Geert Goiris tentoonstelling nog niet gezien, maar was ook aangenaam verrast door het werk van Saskia Olde Wolbers.

En toen was het alweer maandag.

Het paasweekend

De voorbije jaren zaten mijn vriend en ik tijdens het paasweekend in het buitenland. Dit jaar leek het ons echter een goed idee om een beetje zuiniger aan te doen en het paasweekend te gebruiken voor het wegwerken van achterstallige administratie. En om wat bij te slapen, want dat komt er de laatste maanden gewoon niet meer van.

Ik hield het paasweekend dus vrij in onze agenda, maar zoals dat zo vaak gaat, slopen er toch kleine afspraken in. Vrijdagavond gingen we na de after work drink iets eten met onze vrolijk vrijgezelle kameraad K, want dat was echt al veel te lang geleden.  Zaterdag hield Het Depot open deur en dat konden we toch moeilijk aan ons laten voorbij gaan. En ja, die Leuvense paasfeesten, het was lang geleden dat we nog eens naar die traditionele volksdansgroepen waren gaan kijken. Omdat er na de optredens met chocolade eitjes gesmeten werd, hadden we onze vrienden uit Kessel-Lo en hun twee kindjes meegevraagd. Ons gezelschap arriveerde echter net ná het gooien van de eieren, maar niet getreurd: kleine V wist van een traditioneel geklede dame wat eieren af te snoepen.

Na een uur op de koude Grote Markt gestaan te hebben, zochten we warmere oorden op. De Quartiers bleek een uitermate geschikte opwarmplek. De buggy kon zelfs helemaal naar binnen gereden worden. We dronken eerst een warme chocomelk om wat op te warmen, gevolgd door een pannenkoek en een glaasje prosecco. En toen vroegen onze vrienden of we geen zin hadden om ‘s avonds bij hen zelfgemaakte pizza te komen drinken. We twijfelden even, maar ach, een mens leeft maar één keer en wie houdt er zich nu graag bezig met de administratie? Dus belden we rond half acht ‘s avonds bij hun huisje aan voor een lekkere pizza en een glas goeie wijn.

Ook op Paasdag zelf hadden we initieel niets gepland. Maar toen ik een paar weken geleden las over de voorjaarswandeling in het provinciedomein, leek me dat wel leuk om te doen samen met L en E en hun baby’tje, bijna-buren van het domein. Toen de afspraak gemaakt werd, had ik uiteraard niet verwacht dat de winter zo lang zou duren en die dag de temperaturen niet veel hoger dan het vriespunt zouden klimmen. Dat tegelijkertijd de overschakeling naar het zomeruur plaatsvond, was mij ook volledig ontgaan. Hierdoor was het opstaan op zondagochtend toch wat pijnlijker dan voorzien.

Veel volk was er niet, op de voorjaarswandeling: zes volwassenen, twee kinderen en één baby’tje. De gids was echter enthousiast en hier en daar ontdekten we toch een verfromfraaide voorjaarsbloem. Gelukkig scheen de zon volop, wat maakte dat het een aangename winterwandeling werd.

Na de wandeling namen we afscheid van onze vrienden, want de Italiaanse collega’s van mijn vriend hadden hem uitgenodigd voor een “authentieke” Italiaanse paaslunch. Een doucheke later zaten we dus in de auto op weg naar het spectaculaire Brusilia gebouw in Schaarbeek. What a view! Fenomenaal. Uiteraard waren we de allereerste gasten. Italianen zijn nu eenmaal niet gekend om hun stiptheid. De laatste gasten (een Spaans-Italiaans koppel) arriveerden zo’n drie kwartier te laat. Tegen dan had ik al flink veel honger. Gelukkig waren er hapjes voorzien!

Of de lunch zelf volgens de authentieke Italiaans paastraditie verliep, durf ik te betwijfelen. Maar er was authentieke Italiaanse lasagne en veel te veel dessert: kinder surprise, pralines, fruittaart, Italiaanse cake,… Dit alles vergezeld van een glaasje Chardonnay Meerdael of rode wijn. We speelden met de Kinect (ik eindigde ex aequo eerste met bowlen) en hingen een beetje rond tot het avond was. Aan de Červovice heb ik me toch maar niet gewaagd, kwestie van de avond nog min of meer productief door te brengen.

Paasmaandag bleek dan weer ideaal om op de koffie te gaan bij mijn kersvers petekindje. Er waren (veel te zware) gebakjes en paaseieren. En mijn petekindje was een engeltje. Geen kik gegeven terwijl we er waren.

En zo bleek het paasweekend toch meer voor ons in petto te hebben dan oorspronkelijk gepland. Niet dat we klagen!

The weekend that was

Het voorlaatste weekend van maart werd vrijdagavond ingezet met sloten alcohol. We hadden twee oud-collega’s van mijn vriend samen met hun lieftallige echtgenotes over de vloer. Omdat de pasta vorig weekend zo’n succes bleek te zijn, hoefden we niet lang te twijfelen over wat we onze gasten zouden voorschotelen. Pasta van Dolce & Piccante it was. (Ok, ok, we zijn nogal culinair lui de laatste tijd, maar ik heb nog niemand horen klagen.) De pasta werd zoals dat hoort, vergezeld van enkele glaasjes wijn. Of enkele flesjes wijn. Acht flessen wijn voor zes personen in totaal. Yeah, het was erover. Zelfs de chocoladefondue als dessert betekende niet het einde van het drinkgelag. Na het dessert werd er vrolijk verder gepraat tot in de vroege uurtjes. Met als afsluiter een glaasje Vana Tallinn. Deze overdadige drankinname heb ik mij de ochtend nadien uiteraard erg beklaagd. Maar als een vrolijke zestiger het voortouw neemt, dan weet je nooit waar en wanneer de avond zal eindigen.

Oja, ik weet niet hoe mijn vriend het klaargespeeld had, maar de hoeveelheid pasta die hij meegekregen had, daar hadden we makkelijk twaalf personen van kunnen te eten geven. Gelukkig was er nog plek in onze diepvriezer om de helft van de pasta in te vriezen voor toekomstig gebruik. Altijd handig om in huis te hebben als noodvoorraad in het geval de Russen ons land binnen vallen!

Zaterdagochtend (eerder middag) voelde ik mij niet echt fris (understatement). Gelukkig hadden we pas om vier uur in de namiddag een afspraak, waardoor ik na een eerste poging om op te staan, het mij kon permitteren om opnieuw in bed te kruipen. Een wijze beslissing. Drank, het is des duivels!

Na een douche voelde ik me al veel beter en trokken we de stad in om cadeautjes te kopen. We hadden in de stad afgesproken met onze vrienden uit Duitsland. Tegen dan was ik voldoende gerecupereerd om ten volle te kunnen genieten van een heerlijke warme chocolademelk en bijhorend gebakje bij Young Amadeus – House of Taste. Ik was blij dat mijn keuze van etablissement ook bij onze vrienden in de smaak viel. En zo praatten we gezellig bij onder het genot van een overdaad aan zoetigheid.

We namen afscheid van onze vrienden, die op doortocht waren naar zijn ouders (en haar schoonouders) en vertrokken zelf richting Zottegem, alwaar ons een gastronomisch onthaal ten huize Renneboog-Latré te wachten stond. Een stoet van maar liefst twaalf (het dertiende hapje werd wijselijk geschrapt, wegens risico op overdaad) verschillende hapjes marcheerden aan ons voorbij. Het contrast met onze eigen kookinspanningen van de dag voordien kon haast niet groter zijn. Zo lekker allemaal! Hapjes met haring, zalmtortilla, met honing ingestreken wortels, lams, gehaktballetjes, spiesjes van tomaat, mozarella, basilicum en ham, kippenboutjes, zelfgemaakt ijs en vlaai en dan vergeet ik er nog.

De prijs voor het beste hapje werd wat mij betreft met vlag en wimpel gewonnen door de met honing ingestreken wortelen. Zalig gewoon. Ik denk dat ik in mijn eentje ongeveer de halve schotel wortels soldaat gemaakt heb. Ga ik zelf zeker ook eens proberen klaar te maken.

Naarmate de avond vorderde, begon de gestaag vallende sneeuw ons echter zorgen te baren. Zottegem ligt niet bepaald vlakbij Leuven en we hadden nog een lange rit voor de boeg. Het dessert werd dus in een versneld tempo genuttigd en zo rond kwart voor twaalf ‘s nachts namen we afscheid. Onze auto was ondertussen al onder een flinke sneeuwlaag bedolven geraakt en we hielden ons hart vast voor de conditie van de wegen.

De rit naar huis verliep al bij al vrij vlot. We deden er wel dubbel zo lang over dan in normale omstandigheden, maar avontuurlijk was het wel. Op een gegeven moment werden we zelfs ingehaald door twee limousines.

Voor de tweede avond op rij veel te laat in bed, een mens moet iets over hebben voor zijn sociaal leven. 😉

Zondag stond het doopsel van het jongste nichtje van mijn vriend op het programma. Daarvoor moesten we in de Kempen zijn. Het katholieke doopritueel, ik blijf het er moeilijk mee hebben, en de priester moet dat beslist van mijn gezicht hebben afgelezen, want toen het aan mij was om een stukje voor te lezen tijdens de voorbeden, deed hij dit geheel onverwacht zelf. Oh well, ik lag er niet van wakker en ik heb toch enkele geslaagde foto’s kunnen maken als aandenken voor de ouders en grootouders.

Na de doopviering werd er gefeest in het huis van de ouders. De plannen voor de nieuwbouw van het jonge gezinnetje werden besproken (respect om na een gans verbouwproject opnieuw vanaf nul te starten met drie kleine kinderen in huis, zelfs al is het een sleutel op de deur project). Daarna gingen we nog even langs bij de oma en opa van mijn vriend, die er hoe langer hoe breekbaarder beginnen uit te zien. De ouderdom komt helaas met erg veel gebreken.

Een goed gevuld weekend, alweer.

Een kinderrijk weekend

Vorige zaterdag zakten we af naar het Antwerpse voor een bezoekje aan onze vrienden en hun twee schattige dochtertjes (één en drie jaar oud). Er werd in boekjes gekeken tot het bedtijd was, waarna de volwassenen op hun gemak een pizza aten in een restaurantje in de buurt. Met dank aan de oma om op de kleintjes te willen letten. Het was lang geleden dat ik nog eens een restaurantpizza gegeten had, maar de conclusie blijft voor mij dat de lekkerste pizza’s die met spinazie van Dr. Oetker zijn.

Zondag speelden we zelf gastheer en gastvrouw. Twee bevriende koppels en hun kinderen, drie jongens en twee meisjes tussen één en zes jaar, kwamen ‘s middag bij ons lunchen. We hadden ons er een beetje makkelijk vanaf gemaakt: we waren zaterdag pastagerechten gaan kopen bij Dolce e Piccante en taart bij Willems, waar we toen we nog in de Parkstraat woonden regelmatig brood kochten. Voor zes personen en drie grotere kinderen zelf alles vanaf scratch maken, ik had er gewoon geen zin in. En zelf zou ik er nooit in geslaagd zijn om vier verschillende pastagerechten uit mijn hoed te toveren die zo heerlijk waren.

De kinderen amuseerden zich ondertussen kostelijk met alle knuffeldieren uit onze boekenkast te halen en ze namen toe te kennen. Ze werd de  PostgreSQL olifant “Snuffie” gedoopt. Tux mocht zijn naam gelukkig houden. De meisjes vonden ook nog ergens plastic juweeltjes van het nichtje van mijn vriend en toen waren ze helemaal in hun nopjes. De oudste jongen speelde ondertussen braaf spelletje op zijn iPad (waarvoor hij zelf gespaard had).

Uiteraard moest ook mijn nagellakcollectie eraan geloven toen de kleurige flesjes in het vizier van de twee jongedames kwamen. Ze trokken met nageltjes gelakt in alle kleuren van de regenboog naar huis. Best wel een uitdaging om zulke kleine nageltjes te lakken en vervolgens ongeschonden te laten drogen. 😉

Het was ook de eerste keer dat het lukte om een goed contact op te bouwen met voormalig minibaby’tje N, ondertussen al een flinke jongedame. Voordien negeerde ze mij voornamelijk, maar nu kwamen we verrassend goed overeen. Ik mocht zelfs haar nageltjes lakken! Het ijs is gebroken en daar ben ik erg blij om.

Toen we later op de namiddag aan de taart zaten, sprongen mijn broer en zijn vriendin binnen om mijn oude iphone 4 over te nemen (die ondertussen vervangen werd door een iphone 5 van het werk). Gelukkige hadden we meer dan genoeg taart voorzien! Ik verwacht dus binnenkort Facebook updates van hun tripje naar Maleisië!

Normaalgezien zouden we ‘s avonds nog afzakken naar het feestje van Antoon, maar onze pijp was zo ongeveer uit. Een hoop kinderen entertainen zuigt de energie uit je weg. We besloten vroeg onder de wol te kruipen, om uitgerust aan een alweer erg drukke werkweek te beginnen.

Zondag!

Voorbije zondag maakte ik kennis met mijn tweede petekindje! Een coole, flinke kerel van bijna vier kilogram. De ouders waren in de wolken met hun tweede spruit, net zoals de trotse grootouders die gewoon geen genoeg konden krijgen van hun eerste kleinkind. Hij liet zich de aandacht welgevallen en sliep de slaap der onschuldigen. En een goeie smaak heeft hij ook al, want we kregen een reep chocolade van hem mee naar huis in plaats van de klassieke doopsuiker (niet dat ik iets tegen doopsuiker heb, integendeel!).

‘s Avonds kregen we twee nichtjes over de vloer. Het was lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden, dus kozen we gerechten uit die niet al te moeilijk waren:

  • als voorgerecht serveerden we crab cakes, scampi en zalm met geitenkaas van De Walvis, in één woord: heerlijk!
  • voor het hoofdgerecht vielen we terug op ons oude vertrouwde recept gebakken kabeljauw met avocado, gamba’s, room en kaas, dat zoveel lekkerder smaakte met de kabeljauw van De Walvis, echt een wereld van verschil!
  • en als dessert sloten we af met chocoladefondue: you can never go wrong with molten chocolate!

Bij dat alles maakten we twee flessen cava en een flesje witte wijn soldaat. Ja, het was een bijzonder plezante avond. En ik had de geboorte van mijn petekind te vieren, dus die extra fles bubbels, dat mocht wel voor één keertje.

De producten van A. Vogel

Toen Amaury van Enchanté/Adhese mij contacteerde met de vraag of ik graag gezond de lente in wilde door middel van een kuur op basis van natuurlijke producten, heb ik even getwijfeld. Want eerlijk, kuren is mijn ding niet echt. Aan de andere kant drink ik maar al te graag een goed glas wijn en chocolade is mijn grote zonde, dus op het vlak van gezond eten zijn er wel wat verbeteringen mogelijk. Het was mijn vriend die me over de streep haalde. Hij kende de producten van A. Vogel nog vanuit zijn kindertijd en na het nogal overdadige vieren van mijn vriend zijn verjaardag leek zo’n zuiverende week opeens geen slecht idee. Dus ik zei ja en kreeg drie producten van A. Vogel thuis toegestuurd.

Enfin ja, die zuiverende week geraakte vorige week niet echt uit de startblokken, maar kijk, vanavond heb ik mijn eerste portie Molkosan van A. Vogel ingenomen. Molkosan is een product bereid uit gezuiverde en geconcentreerde melkwei van verse Zwitserse alpenmelk. Het zou zorgen voor een dagelijkse milde reiniging, welzijn van binnenuit én helpen bij het behoud van een gezond gewicht. De smaak is fris zurig, niet onaangenaam. En omdat kuren nu eenmaal leuker is met zijn tweetjes, doet mijn vriend ook mee. Ik ben benieuwd!

Voor wie wil meedoen aan de officiële lenteweek van A. Vogel, je kan je inschrijven op http://www.avogel.be/lenteweek en er valt nog vanalles te winnen ook. Een lenteweekpakket kost 25 euro, verzending is gratis.

Cultuurverschillen

Vrijdagavond na alweer een veel te lange werkdag hadden mijn vriend en ik afgesproken om iets te gaan eten met het Roemeense koppel waarmee het zo goed klikte. Onze vrienden hadden wel zin in iets Oosters, dus kwamen we terecht in restaurant Kabuki, spijtig genoeg niet aan de conveyor belt, omdat I niet graag rauwe vis eet. Da’s wel heel jammer, vooral als je weet dat ze dit jaar naar Japan op reis gaan. Hoe je het draait of keert, als je in Japan geen sushi kan eten, dan mis je toch een belangrijke reiservaring.

Het werd een gezellige avond, maar eentje waarop ik toch een paar keer moest slikken. Het politiek correcte denken heeft in Roemenië duidelijk nog geen ingang gevonden, getuige de ronduit racistische uitspraken over de Roma. Ik zal niet ontkennen dat er zich problemen voordoen met dit nomadische volk, maar het is een feit dat deze bevolkingsgroep in Roemenië op verregaande wijze gediscrimineerd wordt en in armoede leeft. Het ongenuanceerde denken over bepaalde bevolkingsgroepen kwam ook naar voren toen het gesprek over de Russen ging. Dat de inwoners van de voormalige Oostbloklanden geen fan zijn van het communisme, de Sovjetunie en de Russische overheersing, dat begrijp ik maar al te goed, maar je kan toch moeilijk voorbij gaan aan het feit dat de Russen zelf ook heel erg geleden hebben tijdens het Sovjetregime. Laten we niet vergeten dat Stalin één van de grootste massamoordenaars aller tijden is. En ja, ik weet dat in de voormalige Oostbloklanden de geschiedenislessen erg gekleurd waren, maar net daarom zou je toch een zekere kritische ingesteldheid verwachten.

Het was voor mij wel wat op de tong bijten en een goeie reality check. Het kan zeker geen kwaad om op tijd en stond met meningen geconfronteerd te worden die radicaal botsen met de mijne. Al hebben we het wel beschaafd gehouden. En een lekker glas warme saké dat helpt om de verschillen te overbruggen.

 

Omdat je een verjaardag niet genoeg kan vieren

Zijn we zaterdagavond nog eens gaan dineren in Het Land aan de Overkant (decadent, ik weet het, maar mijn vriend mocht kiezen wat hij het liefste deed tijdens zijn verjaardagsweekend). Onze kater van vrijdag indachtig, hielden we het iets bescheidener wat de drankconsumptie betreft. Dat mocht ook wel, want gezond leven hebben we de laatste tijd niet echt gedaan. Die actie van A. Vogel komt op het juiste moment!

Birthday boy

Donderdag 28 februari verjaarde mijn vriendje. Alweer een jaartje erbij. Het getal dat tegenwoordig op onze leeftijd plakt, doet vermoeden dat we onze jeugd definitief achter ons gelaten hebben, al komt dat getal helemaal niet overeen met mijn gevoelsmatige leeftijd. Maar goed, een getal is maar een getal, dus lieten we het niet aan ons hart komen en maakten we van de gelegenheid gebruik om een bongobon die hier al ettelijke maanden stof lag te vergaren om te zetten in heerlijke spijzen.

We kozen voor het charmante visrestaurantje Beluga in de Krakenstraat, gekend om zijn lekkere vis én lekkere wijn. De wijn ging vlotjes binnen en de avond werd vrolijker en vrolijker. De chefkok stond te koken op nog geen meter afstand van ons en voordat we het wisten, waren we over het lievelingsgerecht van één van zijn zonen aan het praten (pasta alle vongole). De wijn had ons een beetje overmoedig gemaakt, dus toen de charmante Roemeense bediening (dankzij de moderne technologie konden we haar in het Roemeens bedanken voor haar goede zorgen en leerden we er weer een woordje bij: mulțumesc) kwam vragen of we nog een digestief wilden, knikten we meteen ja.

Dat digestief werd een Japanse whiskey die ons erg bekend voorkwam.

Enfin, de pret kon niet op en er werd meermaals geklonken op een geslaagde avond.

De dag erna was spijtig genoeg iets minder. ‘t Is duidelijk dat al die alcohol iets minder goed verteerd geraakt naarmate de jaren aantikken.