culinair

Wisselweekend

En opeens liep augustus ten einde en klopte september aan de deur… Al viel daar op weerkundig vlak gelukkig weinig van te merken. Door NMBS-vertragingen (what’s new) miste ik vrijdagavond de opening van de septemberkermis, gelukkig lukte het wel om een tafeltje te bemachtigen in de nieuwste hippe eetplek in Leuven. Na het avondmaal bleven we nog even plakken aan de bar waar we enkele oud-collega’s van mijn vriend ontmoetten en herinneringen ophaalden aan de tijden dat er nog gefeest werd tot de zon op kwam.

Zaterdag stond volledig in het teken van het trouwfeest van een collega. We reden naar Zuid-Limburg (Montenaken om precies te zijn) voor een ceremonie die het koppel volledig zelf in mekaar had gestoken. De locatie was een voormalige kapel die nu dienst deed als cultuurcentrum. Een vriend van het koppel nam de honneurs waar als cerenomiemeester en een andere collega zorgde voor muziek. Het was echt prachtig. En er vloeiden heel wat traantjes (van geluk). :-)

Om de tijd tussen de ceremonie en het avondfeest te overbruggen, gingen we op zoek naar een café of brasserie waar we ons met onze laptops konden neervlijen. Helaas, Montenaken blijkt niet zoveel hippe drinkgelegenheden te hebben als Antwerpen. Uiteindelijk belandden we in Café Marignan in Landen, waar ik een glaasje cava dronk om alvast in de stemming te geraken.

Om half zeven stipt stonden we aan de ingang van de Beekhoeve (nadat we eerst door een speelstraat moesten, de enige manier om de feestzaal te bereiken, don’t worry, we hebben extra traag gereden). We werden onthaald op heerlijke schuimwijn en hapjes en babbelden met de bijzonder sympathieke nicht van de bruid die we eerder ontmoet hadden op de housewarming van het gelukkige koppel. Eén voor één sijpelden de andere collega’s binnen en niet veel later werden we aan de tafel uitgenodigd voor een avond met lekker eten, goed gezelschap en dansvloerfun. Alleen jammer dat de muziek wat tegen viel. Een grote dubstepfan zal ik wel nooit worden en toen de dj’s (die écht niet konden mixen) dan eindelijk rock begonnen te spelen, waren al de andere collega’s al naar huis en was onze pijp zo ongeveer uit. We namen zo rond kwart na drie afscheid van de bruid en bruidegom die eruit zagen alsof ze nog wel een paar uurtjes konden doorgaan. Ach, to be young again!

Mijn vriend had net de motor gestart toen ik in een @reply op twitter las dat mijn collega, die ondertussen al thuis was, haar handtas (met daarin gsm, portemonnée en zo) was vergeten en natuurlijk kon ze zonder de contactgegevens in haar gsm niemand bereiken (nope, geen sync of backup). De @reply dateerde al van een dikke twintig minuten geleden, maar ik belde toch maar het nummer van haar vriend. Al een geluk dat mijn iphone nog niet plat was. Veel heeft het alleszins niet gescheeld. Terug naar binnen en de handtas ergens van achter een gordijn gevist en beloofd de tas maandag mee naar het werk te nemen. Mijn goeie daad weer gedaan!

Zondag was een luie dag. Het enige wat op het programma stond, was een bezoek aan Zuki Sushi om een groupon bon te verzilveren die we cadeau hadden gekregen op ons feestje. Ik moet eerlijk toegeven, ik ben niet echt een groupon fan, maar zoals ze zeggen, een gegeven paard moet je nooit in de bek krijgen. Enfin ja, veel woorden moet ik er niet aan vuil maken: de sushi trok op niet veel. Spijtig dat we daarvoor helemaal naar Antwerpen moesten rijden. En nog spijtiger voor mensen die zo’n groupon bon gebruiken om een eerste keer sushi te gaan proeven. Wat een teleurstellende ervaring. Een boot van zogezegd 73 euro waarop niet eens 1 stukje sashimi viel te bespeuren. Een schande, toch wel.

En juli werd augustus…

En de zon bleef tot mijn grote vreugde het beste van zichzelf geven. Een terugblik op de voorbije anderhalve week:

  • maandag 29 juli: Een bezoekje aan de zoMerbar met vrienden die de dag voordien teruggekeerd waren uit Indonesië. Van een jetlag viel er alleszins niets te merken, want ze waren in topvorm! Met veel plezier naar hun reisverhalen geluisterd onder het genot van een drankje op het mooiste terras van heel Leuven. Alleen jammer dat de wespen zich ook tot deze locatie aangetrokken voelden.
  • dinsdag 30 juli: ‘s Avonds een vergadering van de Raad van Mede-eigendom over een erg vervelend en delicaat onderwerp, gelukkig kon ik daarna de frustratie van me af squashen.
  • woensdag 31 juli: Een uitnodiging om te gaan plonsen in een zwembad bij een vriend, dat slaan wij niet af! Alleen spijtig dat het net deze woensdag wat killer was. Het werd al snel te koud in het zwembad, maar niet getreurd: een lekkere wok, een glaasje wijn en goed gezelschap zijn de perfecte ingrediënten voor een gezellige avond. Niets leukers dan bij valavond in een tuin zitten en de vleermuizen in het schemerdonker zien rondfladderen. Ik word altijd een beetje nostalgisch van die beestjes.
  • donderdag 1 augustus: De M-idzomer kick-of. Veel schoon volk in M, veel bekenden tegen het lijf gelopen. Fijne sfeer op het mooiste en gezelligste festival van Leuven. Bij het concert van Trixie Whitley had ik gemengde gevoelens: mooie stem, goede muzikante, maar vloeken op het podium vind ik niet zo professioneel overkomen. Het M-café was een ideale plek om de drukte en de lange wachtrijen aan de drankstandjes te ontvluchten.
    Geëindigd op het terras van M waar we toevallig onze vrienden uit de Spaanse les tegen het lijf liepen. En ja, als er iemand trakteert voor haar verjaardag, dan kunnen wij geen neen zeggen, he!
  • vrijdag 2 augustus: De tweede M-idzomerdag viel op de heetste dag van het jaar, gelukkig was er de airco van M om te ontsnappen aan de hitte. Schitterende zomeravond waarbij we alweer veel bekende tegen het lijf liepen en genoten van het diverse culturele aanbod in M.
  • zaterdag 3 augustus: Mijn nieuwe bril gaan ophalen bij Optiek Vandenbalck. Erg verschoten van de dikte van de glazen en de onflatterende verkleining van mijn ogen bij het opzetten van mijn modieuze bril. Laat het ons erop houden dat deze bril voor strikt privé-gebruik bedoeld is en slechts in ultieme noodgevallen met de buitenwereld gedeeld zal worden.
    Voorbereidingen getroffen voor Picknick in het Park: inkopen gedaan op de markt in de Brusselsestraat, bij de Walvis en bij Saha in de Pensstraat. Heel veel fruitsla gemaakt.
    Derde M-idzomerdag. Merkelijk minder volk vandaag, wat het aangenaam toeven maakte in de tuin van M. Bekenden tegengekomen, ons goed geamuseerd, iets gedronken in het M-café.
  • zondag 4 augustus: Picknick in het Park met Goya, Lies, hun bevallige dochters, nog een bevriend koppel en hun stoere zonen. Mijn vriend en ik waren speciaal vroeger opgestaan om goeie plaatsen te reserveren voor onze picknick-dekentjes (waardoor we te lang naar mijn goesting moesten wachten op ons gezelschap, gelukkig hadden we de flessen cava even in de diepvriezer gezet). Zalig zonnetje, gezellig ontspannen sfeertje, cava en veel te veel eten (vishapjes, taboulé, humus, quiche, chocoladetaart, brownies, fruitsla,…). Fantastische ochtend. Alleen jammer dat ik wegens Hapje Tapje verplichtingen al om kwart voor twaalf weg moest.
    Op Hapje Tapje veel hapjes en drankjes geproefd (té veel om hier op te sommen, al onthoud ik de overheerlijke zarzuela van Tr3s), gegeten en gedronken met de vrienden uit de Spaanse les. Veel bekenden tegen het lijf gelopen (duhuh). Genoten van het kuieren tussen de kraampjes en de drukte die op geen enkel moment té erg werd.
    Laatste M-idzomeravond. Gelachen met de MEOW tentoonstelling, beseft dat ik geen Wovenhand-fan ben (sorry, Goya!), geëindigd op het terras van M waar we jaja, alweer onze vrienden uit de Spaanse les aantroffen.
  • maandag 5 augustus: Normaal moest dit een rustig avondje worden om te bekomen van het drukke weekend, maar een uitnodiging voor een last minute verjaardagsfeestje doorkruiste deze plannen. Wie kan er neen zeggen tegen een glaasje schuimwijn in een prachtige tuin als de geuren van de net gepasseerde regenbui nog in de zomerlucht hangen? Alleen die vervelende muggen, die waren niet uitgenodigd!
  • dinsdag 6 augustus: Bleven we thuis!
  • woensdag 7 augustus: Hadden we een afspraak met onze vriend uit Hasselt. We aten Indisch in restaurant Mountain Top, brainstormden over mogelijke toepassingen van 3D-printing in het kader van een business-idee dat hij moet uitwerken voor zijn MBA-opleiding en braken ons het hoofd over de problemen in onze Westerse maatschappij. Good times!

En dan moet ik helaas vaststellen dat de zomer al halfweg is. De tijd gaat veel te snel…

Een feestelijk weekend

We zetten het weekend in met een etentje bij een collega van mij. Een koppel kinderloze vijftigers die houden van reizen, jong van geest zijn en wonen in een prachtig huis. Enfin ja, ik zal niet kwaad zijn als mijn toekomst er ook zo uit ziet.

We werden alleszins goed in de watten gelegd, met caipirinha als aperitief, merguez als appetizer, meloen en parmaham als voorgerecht en een stuk heerlijke tonijn op de barbecue vergezeld van patatjes en zomerse groentjes. De tonijn was een tikkeltje te gaar gebakken (tonijn moet voor mij rosé zijn), maar smaken deed hij zeker nog. Bij dit alles hoorde uiteraard een glaasje wijn (of een flesje of drie). Als dessert waren er aardbeien met ijs. Wat nog maar eens bewijst: het zijn de klassiekers die het hem doen!

Na ons bezoek fietsten we naar huis met een iets hoger alcoholpromillage in ons bloed dan wettelijk toegestaan. Gelukkig worden fietsers zelden of nooit tegengehouden voor alcoholcontroles en is het risico dat je op de fiets een onschuldige doodrijdt niet zo groot. Enfin, lieve vriendjes, kruip nooit dronken achter het stuur van een gemotoriseerd voertuig!

Zaterdag stonden de wekelijkse boodschappen op het programma en kochten we pralines en bloemen om als cadeautje af te geven, want er stonden nog twee andere bezoekjes op het programma dit weekend.

Zaterdagnamiddag werden wij en nog een ander koppel bij vrienden verwacht voor, naar we dachten, een barbecue. Uiteindelijk kregen we een heerlijke koude schotel met een ruim assortiment aan vis (gerookt en gekookt) en garnalen voorgeschoteld. Daar doe je mij altijd een plezier mee!

De sterattractie van de dag was toch wel de trampoline. Na wat aandringen van de twee oudjes kinderen (vijf en zeven) liet ik mij overhalen om ook mee te springen. Ik leende een paar sokken van onze gastvrouw (de trampoline zou nogal zwart afgeven) en ik leefde mij uit terwijl ik probeerde mijn onderbroek uit het zicht te houden. Zelfs de driejarige in het gezelschap deed lustig mee. Al waren we natuurlijk extra voorzichtig als zijn mee kwam springen.

Laat me zeggen dat ik mij even het populairste meisje van de klas gevoeld heb, zo hard werd er gevochten om samen met mij op de trampoline te springen. Vooral de driejarige zag het niet zitten om mij te delen. Een mens heeft nu eenmaal maar twee handen. Bij het afscheid nemen, kwamen er zelfs bij de vijfjarige traantjes te voorschijn. Als ik ooit een radicale carrièrewisseling overweeg, kan ik het nog altijd als kleuterjuf proberen. 😉

We genoten alleszins van de mooie tuin van onze vrienden en bleven babbelen tot lang na de normale bedtijd van de kinderen.

Zondag stonden we voor ons doen vroeg op: de wekker stond om half negen, want om half elf werden we verwacht op de brunch bij mijn oud-collega. Altijd leuk om verhalen te horen over je vorige werkgever. 😉 We hadden op de markt in de Brusselsestraat een reusachtige blauwe hortensia gekocht, die we wonderwel heelhuids naar Opglabbeek vervoerd kregen. Onderweg werden we even opgehouden doordat de Limburgers twee rijvakken van de expresweg omgetoverd hadden in parkeerplaatsen voor de ‘Everts and Friends’ Charity Cross.

Op onze bestemming aangekomen genoten we van een heerlijke brunch op het terras met uitzicht op de tuin en het achterliggende natuurgebied. Ik mag mezelf dan al ettelijke jaren een trotse Leuvenaar noemen, ik moet toegeven dat mijn geboorteprovincie niet slecht bedeeld is op het vlak van natuurschoon.

De ochtend liep naadloos over in de namiddag, de gastheer kwam terug van het Te Deum in Hasselt, de temperaturen stegen gestaag, de frisse wind en het kinderzwembadje boden afkoeling. Mijn vriend veroverde twee kinderharten door zijn zwembroek aan te trekken en mee in het zwembadje te duiken terwijl ik met mijn oud-collega bijbabbelde. Pluimgewichtje vond al die heisa maar niets en speelde liever binnen met zijn speeltjes.

Rond een uur of drie trokken we naar het Thor Park in Waterschei om de installatie Harmonic Fields te bewonderen. Spijtig genoeg was er te weinig wind om alle instrumenten in beweging te krijgen, want ik kan me voorstellen dat het geluid dat een stevige wind produceert werkelijk overweldigend moet zijn. Het zeer zachte briesje tokkelde beloftevol, maar onze verwachtingen werden niet ingelost. Heel jammer. Bovendien was het echt veel te heet, daar op die zandvlakte zonder schaduw. De kinderen (behalve pluimgewichtje dan, die trok er zich niet al te veel van aan) begonnen al snel te zagen dat ze terug naar huis wilden. En eerlijk, zelfs ik die zo van de zon hou, had het op een gegeven moment te warm.

We beëindigden de wandeling en keerden terug naar de tuin, waar het frisser was en ik mijn voeten in het zwembad kon steken. Terwijl onze vrienden een barbecue voorbereidden, sprong ik nog wat op de trampoline (ik had de dag voordien toch al goed geoefend) en entertainden we de kinderen.

We genoten van de mooie zomeravond en dronken een glas wijn op ons weerzien. Bij het afscheid was vooral de kleinste verdrietig. Een kinderhart is snel geraakt. Mooi vind ik dat.

Een weekend waarin het kind in mij verwend werd!

Oja, dit weekend werd er ook een koningswissel doorgevoerd. Mijn mening over het koningschap veranderde echter niet: een totaal ondemocratisch instituut dat geen plaats meer heeft in een moderne samenleving.

Een geslaagde week

Hoeveel mooier ziet het leven er niet uit als de zon schijnt! Voeg daar dan nog eens lange zomeravonden aan toe en je krijgt een recept voor een geslaagde week.

  • Maandagavond gaan squashen met mijn vaste squashpartner in een veel te warm squashlokaal (squash is eigenlijk meer een wintersport)
  • Dinsdagmiddag gaan lunchen op het terras van Café Novo met de collega’s van mijn team. Iedereen tekende present! Het duurde wat langer dan gemiddeld om ons eten te krijgen, maar de ober had ons hier al voor gewaarschuwd en we waren voorzien van drank. Geen erg dus. Wel jammer dat het etentje een beetje chaotisch eindigde door een dringend telefoontje van ons afdelingshoofd. Maar verder was het een middag om in te kaderen.
  • Dinsdagavond waren we uitgenodigd bij Leuvense vrienden om iets te eten in hun straat. De straat was een weekje omgetoverd tot speelstraat, dus alle tuinmeubilair werd boven gehaald om op straat te genieten van de prachtige zomeravond. We aten couscous, maakten kennis met de buurtbewoners en babbelden bij met de Australische vrienden van onze vrienden die voor een paar weken in België waren.
  • Woensdagavond hadden we afgesproken met een vriendin. We vonden een gezellig plekje op het terras van At the Bebop en hadden Heel Serieuze Gesprekken. Het leven is spijtig genoeg niet altijd rozengeur en maneschijn en sommige problemen lijken écht onoplosbaar.
  • Donderdag had ik een dagje verlof omdat onze verwarmingsketel nagekeken moest worden door de fabrikant. Bij een eerdere controle bleek de CO-uitstoot veel te hoog te zijn. Niet dat er gevaar voor ons is, want alle gassen worden langs een afgesloten schacht afgevoerd. Helaas bleek die expert voor niks naar ons appartement gekomen te zijn, want bij zijn meting bleek dat er niets aan de ketel scheelde. Dit bezoekje van een kwartier kostte ons bijna 90 euro. Om het met de woorden van de expert zelf te zeggen: “Daar waart ge beter eens goed mee gaan eten.”
  • Verder werkte ik donderdag mooi mijn werklijstje af: naar de dokter gaan, banden laten oppompen (Amerikaans ventiel), een afspraak met de tandarts vastleggen en wat achterstallige administratie wegwerken.
  • Vrijdagavond dineerden we met twee vriendinnen bij Julia en Elias, het restaurant van de broer van Jeroen (wij Leuvenaren mogen elkaar met de voornaam aanspreken, he). Het eten was lekker, we dronken een beetje te veel en er werd uitbundig door mekaar gebabbeld. De avond vloog voorbij.
  • Zaterdag was een afspraak uit onze agenda weggevallen, waardoor we onverwacht een rustige dag hadden. Ik ging langs de opticien om een nieuwe bril te kopen (de vorige dateert nog uit de voorbije eeuw) en we deden op het gemak boodschappen op het marktje in de Brusselsestraat en bij onze favoriete winkels. De rest van de dag werd besteed aan het afwerken van ons beider todolijstjes.
  • Zondag brachten we door op de camping Moulin de Malempré bij de zus en schoonbroer van mijn vriend. Met een gezellige barbecue vierden we de verjaardag van het petekindje van mijn vriend. Vier al, wat vliegt de tijd! Ze was heel blij met haar cadeautjes (waaronder de Monsters University gadgets, een leuk zomers kleedje, onderbroekjes van Tinkerbell en een drakenzoekboek uit Schotland) en we relaxten samen aan de rand van het zwembad. Het was allemaal erg gezellig totdat we de dag wilden afsluiten met een ijsje en een pannenkoek bij een boerderij in de buurt. Het petekindje kreeg een fameuze woedeaanval omdat ze niet meer met mijn iphone mocht spelen. Echt een goede ouderwetse temper tantrum, zo eentje waarin ik mij in een ver verleden specialiseerde. Niet toegeven dus en tonen wie de baas is. Al moet ik zeggen dat ik respect heb voor haar doorzettingsvermogen. Indrukwekkend.

En zo vliegen de zomerse dagen voorbij.

21 juni: De Langste Dag in Schotland

Onze laatste volledige dag in Schotland valt heel symbolisch op de langste dag van het jaar. Een mooie dag om te beginnen met twee buttered kipper fillets. Heerlijk!

We nemen de bus naar Edinburgh centrum voor een bezoek aan de St Giles’ Cathedral gelegen aan de Royal Mile. De St Giles wordt nog wel kathedraal genoemd, maar is dit niet meer sinds John Knox vanop deze plek de Schotse reformatie leidde.

De St Giles is beslist een bezoek waard, met zijn kleurrijke glasramen, indrukwekkende grafmonumenten en prachtig interieur, maar hét pronkstuk van deze niet-meer-kathedraal is de Thistle Chapel. Het schitterend ribgewelf en de gebeeldhouwde heraldische baldakijnen maken dat je niet weet waar eerst kijken. De kapel eert de ridders van de Orde van de Distel. Queen Elizabeth herself staat als koningin van Groot-Brittannië aan het hoofd van deze orde en heeft natuurlijk een speciaal gereserveerd zitje in de kapel.

Volgende halte: de Camera Obscura, nog een jeugdherinnering die ik wilde herbeleven. De Camera Obscura en het uitkijkplatform werden in 1852 door Maria Short toegevoegd aan een vroeg-17de-eeuws gebouw. De Camera Obscura toont livebeelden van de stad. Het blijft geweldig om dit oude optische instrument aan het werk te zien en mensen als poppetjes te vangen met een blaadje papier. Maar de magie die ik als tiener voelde, was er niet meer. Spijtig.

Wel nog altijd even indrukwekkend: het uitzicht vanaf het uitkijkplatform. Alleen jammer van de Tattoo-tribunes die het zicht op Edinburgh Castle helemaal verknoeiden. Na voldoende tijd genomen te hebben om het uitzicht in ons op te nemen en de mensen te bespioneren door de sterke verrekijkers op het dak, gaan we op ons gemak naar beneden langs de tentoonstellingen op de verschillende verdiepingen.

De tentoonstellingen tonen allerlei optische trucjes en wetenschappelijke proefjes, maar niets wat ik nog niet eerder gezien heb. Al blijven de 3D hologrammen natuurlijk altijd leuk. Voor kinderen is dit een absolute must see. Je kan zelf veel opstellingen uittesten en er is gelegenheid genoeg om een paar gekke foto’s te maken.

Voor het middagmaal steken we de straat over. Gemakkelijk! Op aanraden van mijn reisgids lunchen we in Amber, een bar-restaurant in de Scotch Whisky Experience (tip: koop hier zeker geen whisky, de flessen zijn gruwelijk overprijst). Amber is echter wel de moeite: er is een heel uitgebreide whiskykaart en je krijgt professioneel advies van het personeel over welke whisky te kiezen. Ik bestel er de seafood platter en mijn vriend de meat platter. Beide zijn uitstekend en ja, natuurlijk drinken we daar een glaasje whisky (of twee) bij: Highland Park 18yo en Old Pulteny 7yo voor mij en Clynelish Distiller’s Edition en Tomatin 15yo Tempranillo voor mijn vriend. (Hey, het is onze laatste dag, he!)

Na het middagmaal is het tijd om naar The Real Mary King’s Close te vertrekken. Onze rondleiding start om 15u en ik ben echt razend benieuwd naar wat we te zien zullen krijgen: een verborgen wereld van huizen en straten onder straatniveau, het klinkt heel erg boeiend.

En ik word niet teleurgesteld. We krijgen een rondleiding door een gids in historisch kostuum die zich voorstelt als een figuur uit de middeleeuwen en de ganse rondleiding zijn rolletje vol overtuiging blijft spelen. The Real Mary King’s Close toont je een glimp van een wereld die nu niet meer bestaat. Tot in de 18de eeuw leefden de meeste inwoners van Edinburgh langs en onder de Royal Mile. Doordat de stadsuitbreiding binnen de stadsmuren diende te blijven, hadden de inwoners geen andere keuze dan in de hoogte te bouwen. De gangetjes tussen de gebouwen waren zo smal dat je zonder veel moeite met je beide handen de muren aan weerszijden kon aanraken. Langs de Royal Mile vind je nu nog veel Closes die een goed beeld geven van hoe claustrofobisch het er vroeger geweest moeten zijn.

In deze omstandigheden leefden duizenden mensen. Geen wonder dat cholera, tyfus en pokken veel voorkwamen in de op en langs elkaar gestapelde appartementen. Mary King’s Close, gelegen onder de huidige City Chambers, werd berucht doordat de bewoners allemaal stierven aan de pest in 1645.

De rondleiding is echt fantastisch: door slim gebruik te maken van film, verlichting en enkele ‘special effects’ wordt het op momenten echt een beetje creepy. De rondleiding geeft je op een luchtige manier een idee van de levensomstandigheden in die tijd. Ik kan een rondleiding in Mary King’s Close van harte aanbevelen. Het is niet goedkoop, maar geloof me, het geld meer dan waard.

Omdat wij altijd graag nog een beetje extra uitleg krijgen, boekten we een Gold Experience Ticket. Even zijn we in de war over waar het tweede deel van de rondleiding door het bovengrondse Edinburgh start. Uiteraard blijkt de rondleiding te starten bij de coffee bar waar de wachtenden verleid worden (kuch, mijn vriend) door de heerlijke koffiegeuren (ik niet, ik drink geen koffie).

De bovengrondse rondleiding wordt opnieuw door een historisch personage gegeven. Deze keer heb ik wat meer moeite om de gids te verstaan. Hij ratelt en struikelt over zijn woorden en het is me niet geheel duidelijk of dit bij zijn rolletje hoort dan wel of dit zijn normale manier van spreken is. Rond vijf uur is de rondleiding afgelopen en zijn wij heel wat historische feiten over Edinburgh rijker.

De zon schijnt, we hebben nog een mooie namiddag voor de boeg en we besluiten opnieuw een wandeling te maken langs de Royal Mile, maar nu op een iets gezapiger tempo dan de eerste keer. We lopen op ons gemak tot aan Holyrood Palace dat ondertussen al gesloten is. De avondzon geeft het paleis een prachtige warme gloed. Ideaal om nog wat foto’s te maken.

Ondertussen is het half zes en beginnen we na te denken waar we ons laatste avondmaal zullen eten. Tijdens de wandeling gisteren kwamen we langs een restaurant dat een menu aanbood met aangepaste whisky’s. Zo’n aanbod hebben we op andere plaatsen nog niet gezien. Wat opzoekwerk later (danku 3G), vinden we de naam van het restaurant. We bellen voor een reservatie en melden dat we zo’n half uur later zullen arriveren.

Genietend van de avondzon wandelen we langs The Balmoral, het Scott Monument en Princess Street Gardens. We zijn iets vroeger in The Dining Room dan verwacht, maar onze tafel staat al klaar. Het onthaal is erg vriendelijk en we voelen ons meteen thuis. We moeten niet lang nadenken over onze keuze: The Taster Menu, please! Met aangepaste whisky’s, ja graag.

Een overzichtje van wat er zoal op ons bord en in ons glas passeerde:

Broccoli soup
with Loch Arthur ricotta, morel mushrooms and pumpkin seeds
with
121.60
13 year old island

Hand-divided Scallop
with cauliflower, chorizo, squid ink beignet and sauce nero
with
26.90
27 year old Highland

Free range Gartmorn Farm Chicken
with boudin blanc, creamed morels, spring cabbage, thyme and madeira
with
85.24
27 year old Speyside

Chocolate delice
with chocolate mousse, minted caramel ice cream, wild mint syrup
with G3.5
33 year old Grain

Het eten is werkelijk fantastisch. Al laat de bediening wel een serieuze steek vallen door ons bord naar de foute tafel te brengen. Gelukkig wordt de vergissing snel opgemerkt voordat de gasten aan de andere tafel van onze borden kunnen eten. Het zorgt voor een grappig moment wanneer de ober zich uitgebreid komt verontschuldigen.

We drinken van de whisky zoals het hoort: kleine slokjes om de smaken in je mond tot recht te laten komen en de verschillen in het palet van de whisky’s te kunnen onderscheiden. Of we proberen die althans te onderscheiden, want echte kenners zijn we niet.

De gangen volgen elkaar aan een strak tempo op (iets meer tijd tussen de verschillende gangen mocht zeker) en rond tien uur staan we alweer buiten. We twijfelen om nog iets te gaan drinken, maar besluiten onze laatste dag in Edinburgh rustig af te sluiten en op tijd te gaan slapen. Per slot van rekening hebben we morgen nog een lange rit naar Hull voor de boeg.

Goodbye Edinburgh! Hope to see you again in the future!

Het eerste warme weekend van juli!

Of hoe een beetje zon van een sowieso al geweldig weekend een onvergetelijk weekend kan maken.

We trapten het weekend af met een dineetje met onze Leuvense vrienden U en G in restaurant Omaya. Tussen de heerlijke Libanese gerechtjes door hadden we meer dan genoeg tijd om gezellig bij te babbelen. Na het avondmaal trokken we naar de Oude Markt om nog een stukje Beleuvenissen mee te pikken.

We hadden het geluk dat er net een terrasje vrij kwam bij de Louvain Louvain om te genieten van een de mooie zomeravond. Na lang twijfelen bestelde ik een margarita. Can’t go wrong with that, dacht ik zo. Wrong! Langs één kant van het glas hing een substantie die mij aan zandkorrels deed denken. Bij nadere inspectie bleek dit een mengeling van zout en peper te zijn. Nu ben ik, ik geef het toe, wel een beetje een cocktailpurist. En het probleem bij cocktails in cafés is meestal dat ik vind dat ik die zelf beter kan bereiden. Maar er stond een hele rits cocktails op de kaart en ik dacht: ze zullen hier wel weten hoe een goeie cocktail te maken. Maar, beste mensen van de Louvain Louvain, een margarita moet een dun zoutrandje hebben langs de bovenrand van het glas, geen slabbetje dat langs één kant bijna de steel raakt. Dit randje is echt simpel aan te brengen: de rand van het glas insmeren met een beetje limoen of citroen, in zout deppen et voila! Peper hoort niet thuis in een margarita. Niet.

Enfin ja, gelukkig viel het optreden van Urban Trad wel te pruimen, met extra bonuspunten voor de mannen in rokjes!

Als afsluiter van de avond dronken we iets op het splinternieuwe terras van het al even splinternieuwe café-restaurant Houblon (waar vroeger ‘t Poske was). De cocktails waren peperduur (10 euro), maar stelden gelukkig niet teleur. Oef!

We lagen wat later in bed dan verwacht en hadden ook net iets meer gedronken dan gepland waardoor we niet optimaal uitgerust aan onze zaterdag begonnen. Enige punt op het programma: onze vrienden zien trouwen. Googlemaps leidde ons (en nog een paar andere genodigden) eerst naar een foutieve kapel, maar gelukkig waren we nog net op tijd in de juiste kerk in Melsele om het huwelijk van de onvolprezen werkmens bij te wonen. Een mooie viering met live muziek en een heel goede pastoor (dat kom je niet zo vaak tegen) die op een ontspannen manier met het koppel en de bruidskindjes omging.

Na de viering (die om kwart na één gedaan was) hadden we nog wat uurtjes te overbruggen tot het avondfeest. We reden eerst naar Park Spoor Noord omdat deze plek me aangeraden werd door Antwerpenkenners. Na even rondrijden vonden we een parkeerplaatsje én een gezellige plek op het terras van Café Zeppelin. We twijfelden op welk terras op het Damplein we ons middagmaal zouden nuttigen, maar het pleidooi van de joviale uitbaatster van Café Zeppelin trok ons over de streep. Ik hield het bij een simpel soepje en een vers geperst fruitsapje. Soberheid voor de uitspatting of zoiets. De zon op mijn gezicht en de rust van het plein deden mij helemaal ontspannen en ik was opeens niet meer zo gehaast om Park Spoor Noord  te verkennen.

Even getwijfeld om onze laptops te halen en gewoon lui te blijven zitten op het terrasje, maar dan toch maar opgestaan om wat te wandelen. Park Spoor Noord zag er heel gezellig uit, maar ook heel zanderig en vol met waterspetterende kinderen. Mijn vriend had zich in de auto omgekleed zodat hij de namiddag niet in kostuum moest rondlopen, maar ik had geen reservekleren bij. Dus besloten we toch maar iets minder stoffige oorden op te zoeken. Het dak van het MAS bijvoorbeeld! Het was de eerste keer dat mijn vriend van het adembenemende uitzicht op de Schelde en het Eilandje kon genieten en ik vond het fijn dit samen met hem te kunnen delen.

Na deze zware beklimming (kuch) vonden we dat het tijd was voor een drankje! We nestelden ons op een terrasje vlakbij het MAS, klapten onze laptop open en genoten van het mooie weer tot het tijd was om te vertrekken naar De Jachthoorn in Kontich voor een werkelijk formidabel feest. Alles was perfect: de stralende bruid en bruidegom, de mooie tuin van de feestzaal, de champagne, de schitterende zon, het diner, de sympathieke mensen aan onze tafel, het overweldigende dessertenbuffet (het aanbod was zo groot dat het gewoon onmogelijk was om van alles iets te proeven),.. Later op de avond haalde de dj tot mijn grote vreugde het stevigere werk uit de kast zodat ik me nog eens helemaal kon laten gaan op de dansvloer. Én we zaten aan de ‘jonge’ tafel en laat ik dat nu een geweldig compliment vinden, zie!

De zondag sliepen we uit tot één uur ‘s middags. De rest van de dag had ik voor mezelf, want mijn vriendje ging naar een lan-party bij vrienden. Ik maakte een wandeling door het zonovergoten zondagse Leuven en genoot van de rust in de straten en de spelende kinderen in het speeltuintje bij Sint-Maartensdal.

Een weekend om in te kaderen.

 

Het laatste weekend van juni

Het weekend na onze Schotlandreis had ik bewust niet te vol gepland. Kwestie van een beetje te recupereren van deze toch wel vermoeiende reis, want zowel mijn vriend als ikzelf zijn de maandag na onze terugkomst meteen weer het werkleven ingedoken.

Vrijdagavond hadden we afgesproken met mijn squashpartner en zijn nieuwe vriendin om samen sushi te gaan eten. Ik was natuurlijk erg nieuwsgierig zijn nieuwe verovering te leren kennen. Mijn squashpartner is nogal een lady’s man, maar echt veel geluk in de liefde heeft hij, na een mislukt huwelijk, nog niet echt gehad. De nieuwe vriendin bleek een jonge, sympathieke leerkracht te zijn met wie het meteen klikte. Een opluchting, want dat was bij sommige van zijn vorige vriendinnen niet het geval.

We keuvelden gezellig terwijl we ons best deden de reusachtige Titanic sushiboot van de Inari leeg te eten. Het lukte ons bijna, maar we strandden een paar sushi’s voor de finish. Wel jammer dat het zo druk was in de Inari waardoor we wat geluidsoverlast hadden van de andere tafeltjes die te dicht bij de onze stonden.

Na het diner trokken we naar Les Parisiennes in de Schrijnemakersstraat, een vrij nieuwe zaak die ik graag eens wilde uitproberen. Ik dronk eerst een theetje, maar toen ik de cosmopolitan zag die mijn squashpartner besteld had, moest ik niet lang twijfelen over mijn volgende drankje. Een cosmopolitan voor mij, alstublieft! De cosmopolitan was echt perfect, een beetje zuur, zoals ik dat graag heb. Heerlijk!

We namen nog vóór middernacht afscheid om op tijd in bed te liggen.

Zaterdag sliepen we uit en gingen we de stad in om wat boodschappen te doen, al onze eetvoorraden waren uitgeput en dienden dringend aangevuld te worden. Ik ging ook op zoek naar een rood strikje voor mijn vriend. Het eerste weekend van juli worden we namelijk op een huwelijksfeest verwacht waar de dresscode “a touch of red” is. Voor mij niet zo’n probleem, voor mijn vriend nét iets meer. Na een zoektocht langs verschillende winkels vond ik een prachtig rood zijden strikje voor de fabelachtige prijs van 65 euro. Slik, dat is nu wel heel veel geld voor iets wat mijn vriend één keer zal dragen. Dat geld geven we dan toch liever cadeau aan de bruid en bruidegom. Gelukkig leverde een facebookoproep een rode das op. Problem solved! (En dat ik daar niet eerder aan gedacht had.)

‘s Avonds trokken we naar de film en zondagmiddag schoven we met onze Leuvense vrienden en hun twee schattige blonde dochters de voeten onder de Langste Tafel. Het eten was wat minder dan andere jaren, maar het gezelschap maakte veel goed. De jongste dochter is een spring-in-‘t-veld en voordat ik het wist stond ik samen met haar rondjes te draaien op de muziek van het live orkest. Ik voelde me weer kind!

Na afscheid van onze vrienden genomen te hebben, reden we naar het rusthuis om in beperkte kring mijn grootmoeder haar drieënnegentigste verjaardag te vieren. Het is cru om te zeggen, maar ik hoop van harte dat er niet meer te veel verjaardagen zullen volgen. Van de vrouw die mijn grootmoeder eens was, is geen spoor meer te bekennen en ze komt soms echt agressief  uit de hoek. Alleen de taart, daar is ze verzot op. Maar liefst drie stukken speelde ze naar binnen. En wie kan  haar dit kleine pleziertje misgunnen?

Op de terugweg van mijn grootmoeder gingen we nog even langs bij mijn zalig slapend petekindje om een paar souvenirs die we in Skye gekocht hadden af te geven. De mama en papa van mijn petekindje werden het volgend weekend verwacht op de babyborrel van een meisje dat Skye heette, vandaar dat het hen wel leuk leek om een paar items met Skye op cadeau te geven aan de kersverse ouders.

Een fijn, ontspannen weekend.

 

Het laatste weekend van mei

Een redelijk rustig weekend, voor de verandering. Zaterdag werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. Voor het eerst sinds heel lang zaten zowel zijn broer als zijn zus mee aan tafel. Wat maakte dat de sfeer (begrijpelijk) soms wat geforceerd was, maar het is wel een fantastische stap vooruit. Hopelijk kunnen de wonden die geslagen zijn nu eindelijk beginnen helen.

Zondag hadden we volk over de vloer: drie koppels met in totaal vier kinderen. Gezellig druk dus! Om onszelf niet al te veel te belasten, waren we zaterdag lasagne gaan kopen bij Pastificio Antonio in de Mechelsestraat. Wat een succes! De lasagne was heerlijk en het enige wat we moesten doen, was de bakjes op tijd in de oven schuiven. En zo hielden we tijd vrij om bij te babbelen en met de kindjes te spelen.

Terwijl onze slaap- en badkamer gevuld werden met reisbedjes voor de middagdutjes, genoten de volwassenen van een glaasje Chardonnay Meerdael. Voor het dessert hadden we brownies en cheesecake gekocht bij een leuk nieuw kraampje op de Leuvense markt in de Brusselsestraat. Uiteraard konden we niet voorzien dat één koppel een reusachtige aardbeientaart meegebracht had, waardoor we met een gigantisch taartenoverschot kwamen te zitten (tot grote vreugde van mijn collega’s die zich maar al te graag op de restjes stortten).

Een zalige zondag om ontspannen te beginnen aan een zware werkweek.

Het tweede weekend van mei

Speelden we twee keer gastheer en gastvrouw. Zaterdag hadden we onze vrienden van over de taalgrens over de vloer. We grepen terug naar onze vertrouwde succesformule: hapjes van De Walvis, een simpele wok met peultjes, babymaïs, groene asperges, pepertjes en rundsvlees als hoofdgerecht en aardbeien in balsamico met mascarpone (een recept van Jamie Oliver) als dessert. Alleen de wok vond ik wat tegenvallen. Er zaten naar mijn smaak verhoudingsgewijs te veel peultjes in de wok en de peultjes waren niet op het juist moment geplukt, waardoor ze draderig waren en er al erwtjes in zaten. Maar gezond was het wel! We keuvelden gezellig bij onder het genot van een glaasje wijn en klaagden wat over het slecht weer (dat blijkt de laatste tijd zowat een constante te zijn).

Zondag hadden we mijn jongste petekindje over de vloer met de mama en de papa. We maakten er een heuse moederdagbrunch van met taartjes van House of Taste. En ja, we hadden weer veel te veel gekocht. Onze gasten zulle nooit met honger buiten gaan! Tussen de flesjes door organiseerden we een heuse fotoshoot met mijn petekindje. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging de witte muur van de living “uit te branden” om een echt studioresultaat te bekomen. Het lukte bijna, maar net niet helemaal. Misschien mij eens wat extra goedkope flitsen aanschaffen. Maar het belangrijkste was dat de mama van mijn petekindje heel blij was met het resultaat.

En mijn petekindje? Die kan zo in een catalogus voor professionele fotomodellen gaan staan. 😉