culinair

Het laatste weekend van 2012…

Vormde een waardige afsluiter. Zaterdag deden we het rustig aan. In de namiddag spraken we af in De Dry Coppen met een bevriend koppel voor een warme chocomelk, een kopje koffie, een prosecco en een gezellige babbel. Het was er druk, maar we vonden nog net een plaatsje voor vier (een heel hoogzwangere buik inbegrepen). De rest van de zaterdag ging op aan opruimen en het afronden van het alweer veel te snel voorbij gevlogen jaar 2012.

Zondag kwamen onze vrienden uit Duitsland logeren. We brachten de namiddag door in M, onze Leuvense trots. Het was leuk om het museum door ogen van anderen te zien, want ik herinner me nog goed hoe zeer ik onder de indruk was van de architectuur tijdens mijn allereerste bezoek (in gezelschap van twee koninklijke hoogheden dan nog wel). Ondertussen ben ik M-bassadeur en ben ik er al zo vaak geweest dat de initiële betovering weggevallen is. Het deed deugd om te zien dat onze vrienden even hard van het museum genoten als ik die eerste keer. Al was onze vriend niet echt een fan van de moderne kunst die getoond werd, zelfs niet van de enig over gebleven Sol LeWitt kamer. Snikje.

‘s Avonds kookten we op ons appartementje. Onze Duitse vriendin is vegetarisch, een goeie reden om nog eens een oud receptje van onder het stof te halen: mie met paddenstoelen en paprika’s. Een verrassend eenvoudig, maar zeer lekker gerecht dat we vroeger wel vaker maakten. Voor het voorgerechtje hielden we het sober met wat groentjes en humus en voor het nagerecht had ik fruitsla gemaakt. Kwestie van ons de dag voor oudjaar al niet te overeten. Spijtig genoeg bleek onze vriendin wat allergisch te zijn aan appels en laat ik nu net heel veel appels in de fruitsla gedaan hebben. Gelukkig was er als backup ijs met chocoladesaus. En zo hadden we toch nog allemaal een dessert. En het overschot van de fruitsla kan wellicht nog dienen voor Oudejaarsavond of als ontbijt de komende dagen. Kwestie van een tegengewicht te bieden aan al die culinaire overdaad.

Kerst

De eerste feestdagen zijn alweer achter de rug, het eten en de drank verteerd. Kerstdag vierden we met de ouders van mijn vriend. Toen de nicht van mijn vriend nog even langskwam met haar kroost, werd het even een hectische bedoening: zes kinderen tussen nul en vier jaar, die kunnen wat decibels produceren, maar leveren ook superschattige foto’s op. Al kan ik niet ontkennen dat de weergekeerde rust na het afscheid welkom was.

Het eten vond ik dit jaar een beetje tegenvallen. De kok van dienst had zijn best gedaan om een gezonde maaltijd op tafel te toveren, maar het resultaat was aan de fletse kant. Een beetje meer kruiden hadden het gerecht beslist geen kwaad gedaan. Gelukkig viel het dessert wel in de smaak: met een klassieke ijsstronk (not pictured here) kan je gelukkig niet veel verkeerd doen.

Tweede kerstdag reden we naar Den Haag om ons petekindje te bezoeken. Het was alweer van augustus geleden dat we haar gezien hadden en ze was flink gegroeid. Haar grote broer en zus logeerden bij de grootouders, dus we konden haar onze onverdeelde aandacht geven. Het mag gezegd, het is een pittige jongedame. Nog geen anderhalf en nu al in de neen-fase beland. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven! Het eten dat we voorgeschoteld kregen, was zoals altijd weer voortreffelijk, inclusief de aangepaste wijnen. Die zoete dessertwijn was werkelijk to die for! (Aan de hete sausjes op de foto hebben we ons niet gewaagd.)

Variatie troef

Het bijzonder gevarieerde weekend begon vrijdagavond op café met de collega’s. Onze kantoren sluiten tussen kerst en nieuwjaar en de meeste collega’s hadden ook de maandag vrijaf, dus de avond was opgevat als een afsluitende drink voor dit werkjaar. Spijtig genoeg werd ik geplaagd door een bijzonder vervelende verkoudheid, waardoor ik niet in optima forma verkeerde. Ik hield het dus bij twee glühweins om de hoest te verzachten en keerde op tijd terug naar huis. Jammer, want ik had wel zin in een avondje stappen met de collega’s.

Zaterdag sliep ik uit tot 12 uur, een aantal nachtelijke onderbrekingen door hoestbuien niet meegerekend. ‘t Was duidelijk nodig. Ik voelde me dus al wat beter toen we in de namiddag naar onze vrienden in Meldert reden. Normaalgezien zouden we met drie koppels en vier kindjes zijn, maar helaas moest één koppel (de vrienden die we bezochten in Kopenhagen) het laten afweten door ziekte. Heel jammer, want we hadden zo’n plezier gehad met hun oudste zoon in Kopenhagen en ik keek ernaar uit om hem terug te zien. Ach, volgende keer beter.

We aten samen pasta en panna cotta, babbelden over vanalles en nog wat, bewonderde de twee (2!) kerstbomen, namen foto’s van de fotogenieke kindjes en bleven plakken tot ‘s avonds laat. Heel relax en gezellig. Omdat ik nog altijd niet honderd procent was, keken we nog naar aan aflevering van Bones en kropen we vroeg onder de wol.

‘s Zondags verliep ongeveer in het zelfde ritme: uitslapen, ontbijt/lunchen en dan de auto in voor een ritje naar Tongeren voor de operette “Victoria en haar huzaar” in het Casino. Net zoals twee jaar geleden kwam na veel verwikkelingen alles weer goed op het einde, vonden de geliefden elkaar en beleefden we veel plezier aan de voorstelling. Operette is echt een fijn en luchtig genre dat toegankelijk is voor iedereen.

Na de operette aten we iets met onze vrienden-muzikanten en hun kindjes in de Intermezzo. De kindjes waren moe en trokken met de papa naar huis en wij bleven nog wat plakken met de mama voor Heel Serieuze Gesprekken over Heel Zware Onderwerpen en Veel Triestigheid. Maar ik denk wel dat het haar deugd gedaan heeft. Ook dat is vriendschap:  een luisterend oor bieden als het even minder goed gaat.

Mask’ara!

Een paar weekends geleden dineerden we met een groepje vrienden in een wel heel bijzonder restaurant in het Antwerpse: Mask’Ara. Een spektakelrestaurant, zo stellen ze zich voor op hun website. En spektakel, ja, dat krijg je. Het eten is best ok, maar dat is eigenlijk bijzaak: alle aanwezigen komen voor de show. Vier in drag geklede heren playbacken tussen de verschillende gangen de meest uiteenlopende hits (met een stevige voorkeur voor meezingers), afgewisseld met wat standup comedy. De kostuums zijn al even spectaculair als het überkitscherige interieur. Een ideale plek om vrijgezellenavonden of verjaardagen te vieren en wees maar zeker dat de dames voor de feestvarkens iets bijzonders in petto hebben.

De eerste paar nummers was ik helemaal mee in het concept. Al blijkt dat lagen make-up van een vent nog geen knappe vrouw maken, hoe gladgeschoren die benen en indrukwekkend die danspasjes ook mogen zijn. Na het hoofdgerecht had ik het zo wel een beetje gezien. Ondertussen is het geweten dat ik een moeilijk gevoel voor humor heb. Een over the top dragqueen die belegen moppen brengt in plat Antwerps maakt die moppen niet opeens grappig, al dacht de rest van de zaal daar blijkbaar anders over. Gelukkig kon ik wel smakelijk lachen met de lapdance die mijn tafelgenoot kreeg. En ja, daar is bewijs van en neen, dat ga ik hier niet plaatsen!

Enkele filmpjes:

Wat mij het langst zal bijblijven van deze avond: het moment dat de lagen make-up en kostuums verdwenen en daar gewoon vier gasten stonden, trots op wie ze waren. Allevier in een t-shirt met “I Am What I Am” op. Een universele boodschap tegen het uitsluiten van iedereen die een beetje anders is. Tegen pesten. We zijn allemaal wie we zijn en iedereen mag er zijn. Een beetje verdraagzaamheid zou de wereld zoveel mooier maken.

Wachten

Ok, ik geef toe dat wachten nooit mijn sterkste kant geweest is. Maar zeg nu zelf: reserveren om 18.00u en pas je eten geserveerd krijgen om 20.30u, dat is er toch lichtelijk over. En dat nog wel voor de verjaardagsdiner van mijn vader waarop hij enkele van zijn oud-collega’s had uitgenodigd. Meer dan een zwak gemompelde verontschuldiging kon er zelfs niet af in Brasserie Sint-Jan. En dan te bedenken dat mijn vader daar een trouwe klant is. Sorry, maar zo behandel je je klanten niet. Dat er iets mis kan lopen in de keuken, tot daar aan toe, maar maak het dan op de één of andere manier goed. Omdat ik bijna verging van de honger (geen eten meer gezien sinds een uur of twaalf), ben ik dan uiteindelijk maar zelf gaan vragen waar het eten bleef. Niemand nam de moeite om onze tafel ook maar iets mee te delen.

Brasserie Sint-Jan, daar moet je dus niet heen. Spijtig, want het decor was stijlvol en de fazant echt wel lekker.

Vroeg kerstdiner

Ok, ik geef toe, stiekem ben ik dol op kerstlichtjes en kerstsfeer. Ik ben alleen te lui om zelf een kerstboom te zetten. En na eens rondgekeken te hebben in de AVEVE winkel, serieus geschrokken te zijn van de kostprijs van bomen en ballen, heb ik beslist dat een paar brandende kaarsjes genoeg kerstsfeer zijn voor ons appartementje.

Maar ik wijk af. Ik wilde het hebben over een fijne jaarlijks weerkerende traditie: het kerstdiner met de vriendenkliek die ontstaan is uit mijn momenteel zieltogend IRC-kanaal. Met 21 personen waren we. Een mooie groep, al zeg ik het zelf. We aten net als vorig jaar in D’Artagnan. Het prachtige zaaltje in combinatie met het heerlijke eten, de mooie kerstboom en de lekkere wijn, why change a winning formula?

De avond vloog voorbij en het eten was nog lekkerder dan ik me van vorig jaar herinnerde. Die everzwijn, zo’n zalig zacht vlees!

Rond middernacht zakten we met een beperkt groepje volgelingen af naar ons appartement. Tot een uur of twee was het luchtig en gezellig, maar daarna sloeg de sfeer om, maar daarover meer in een andere post.

Dit aten wij:

Carpaccio van Gebraden Hert met Qumquats en Pas de Bleu
Of
Sint-Jacobsvrucht met een Fondue van Kerstomaat

Medaillon van Everzwijn met Groene Kool en Poivrade
Of
Filet van Red Snapper met Venkel en Gevogeltejus

Kaasbordje
Of
Exotisch Fruit met Sorbet van Lychee

Vlees overdaad

Gisteren waren we samen met Joke, Vincent en hun mondige dochter Emma op bezoek in het nieuwe stulpje van Peter en Lynn. Naar goede gewoonte werden we aan een royale dis uitgenodigd. Eén klein detail waren de gastheer en gastvrouw echter uit het oog verloren: de groentjes die normaal een gourmetfeestmaal complementeren waren in de winkel achtergebleven. Gelukkig waren er patatjes en champignons à volonté!

Ik denk dat ik de rest van de week vegetarisch ga eten.

Soms…

Moet een mens gewoon zijn meerdere durven erkennen. Ik beken deemoedig dat ik er nooit van ze leven in zou slagen zulke kunstwerkjes voor mijn gasten op tafel te toveren:

Ricottataartjes met rodevruchtencoulis en frambozen:

Kokospannenkoekjes met passievruchtencoulis en bananen:

Aardappelpannenkoekjes met gerookte zalm en dressing:

Ja, dat brunchen, het begint mij meer en meer te bevallen…

Wat een geheugen

Deze zaterdag gingen mijn vriend en ik met mijn vader, een verlaat verjaardagsetentje. Mijn motto is dat een mens nooit genoeg zijn verjaardag kan vieren. 😉 We gingen iets eten in de brasserie waar we al een paar keren voordien geweest waren, maar ‘t is niet dat ik daar zo frequent kom, hooguit een paar keer per jaar. En tot mijn grote verbazing herinnerde de ober zich nog dat hij mij een paar maanden geleden roze cava als aperitief had geschonken. En dat terwijl ik mij amper kan herinneren wat ik een week geleden gegeten heb! (Ok, dat is niet helemaal waar, ik kan het opzoeken in mijn foodspotting account, maar dat is valsspelen, natuurlijk.)

Wat een geheugen!

Lunchweekend

We worden allemaal een dagje ouder en dat merken we ook aan het tijdstip van onze afspraken. Tot in de vroege uurtjes doorzakken, wordt een uitzondering en steeds vaker wordt er, vooral met de vrienden die kinderen hebben, ‘s middags afgesproken in plaats van ‘s avonds. Zo hadden we dit weekend zowel op zaterdag als zondag een lunchafspraak.

Zaterdag haalde onze West-Vlaamse gastvrouw werkelijk het onderste uit de kan met een keur aan hapjes die maakten dat er niet meer zoveel plaats over was voor het voor- en nagerecht. Alhoewel we het enorm appreciëerden dat ze zich zo uitsloofde voor ons, had het voor mij gerust wat minder mogen zijn. Want nu stond ze meer in de keuken dan dat ze tijd voor ons had om bij te babbelen. Wel leuk om kennis te maken met de bijna-buren van de gastheer en gastvrouw. Een sympathiek koppel met drie ongelooflijk brave, blonde tienerkinderen (10, 10 en 14). Lang geleden dat ik nog met zoveel blonde mensen in eenzelfde ruimte samen was, we hadden wel familie van mekaar kunnen zijn. De tieners waren opmerkelijk beleefd en welopgevoed. Ik moest even de juiste toon zoeken, want ik ben niet gewoon met tieners te spreken, maar we vonden al snel gespreksonderwerpen. Ik had een beetje schrik dat die jonge mensen waarvoor het eigenlijk allemaal nog moet beginnen, mij een oude zaag zouden vinden, maar ze deden goed alsof. 😉

Zondag was culinair misschien minder vooruitstrevend, maar een lekker brunch met een gekookt eitje, een uitgebreide keuze aan brood en beleg en verse fruitsla met yoghurt gaat er net zo goed in. Een fijne wandeling naar het provinciedomein was ideaal om alles te laten zakken en een plekje te maken voor de taart. Vervolgens verveelden we onze gastheer en gastvrouw nog wat met verhalen en foto’s uit Japan en voor dat we het wisten was het avond.

Het enige probleem met die lunchafspraken is, ik weet nooit goed wanneer naar huis te gaan. Als je ‘s avonds afspreekt is middernacht of het tijdstip waarop de gastheer en gastvrouw gewoonlijk gaan slapen zowat een breekpunt. Maar wat doe je bij zo’n lunchafspraak? Je kan toch moeilijk blijven hangen tot het avondeten? (Al moet ik toegeven dat we dat al wel gedaan hebben.) Wat vinden jullie, wat is een deftig uur om na een lunchafspraak naar huis te gaan?