culinair

Wachten

Ok, ik geef toe dat wachten nooit mijn sterkste kant geweest is. Maar zeg nu zelf: reserveren om 18.00u en pas je eten geserveerd krijgen om 20.30u, dat is er toch lichtelijk over. En dat nog wel voor de verjaardagsdiner van mijn vader waarop hij enkele van zijn oud-collega’s had uitgenodigd. Meer dan een zwak gemompelde verontschuldiging kon er zelfs niet af in Brasserie Sint-Jan. En dan te bedenken dat mijn vader daar een trouwe klant is. Sorry, maar zo behandel je je klanten niet. Dat er iets mis kan lopen in de keuken, tot daar aan toe, maar maak het dan op de één of andere manier goed. Omdat ik bijna verging van de honger (geen eten meer gezien sinds een uur of twaalf), ben ik dan uiteindelijk maar zelf gaan vragen waar het eten bleef. Niemand nam de moeite om onze tafel ook maar iets mee te delen.

Brasserie Sint-Jan, daar moet je dus niet heen. Spijtig, want het decor was stijlvol en de fazant echt wel lekker.

Vroeg kerstdiner

Ok, ik geef toe, stiekem ben ik dol op kerstlichtjes en kerstsfeer. Ik ben alleen te lui om zelf een kerstboom te zetten. En na eens rondgekeken te hebben in de AVEVE winkel, serieus geschrokken te zijn van de kostprijs van bomen en ballen, heb ik beslist dat een paar brandende kaarsjes genoeg kerstsfeer zijn voor ons appartementje.

Maar ik wijk af. Ik wilde het hebben over een fijne jaarlijks weerkerende traditie: het kerstdiner met de vriendenkliek die ontstaan is uit mijn momenteel zieltogend IRC-kanaal. Met 21 personen waren we. Een mooie groep, al zeg ik het zelf. We aten net als vorig jaar in D’Artagnan. Het prachtige zaaltje in combinatie met het heerlijke eten, de mooie kerstboom en de lekkere wijn, why change a winning formula?

De avond vloog voorbij en het eten was nog lekkerder dan ik me van vorig jaar herinnerde. Die everzwijn, zo’n zalig zacht vlees!

Rond middernacht zakten we met een beperkt groepje volgelingen af naar ons appartement. Tot een uur of twee was het luchtig en gezellig, maar daarna sloeg de sfeer om, maar daarover meer in een andere post.

Dit aten wij:

Carpaccio van Gebraden Hert met Qumquats en Pas de Bleu
Of
Sint-Jacobsvrucht met een Fondue van Kerstomaat

Medaillon van Everzwijn met Groene Kool en Poivrade
Of
Filet van Red Snapper met Venkel en Gevogeltejus

Kaasbordje
Of
Exotisch Fruit met Sorbet van Lychee

Vlees overdaad

Gisteren waren we samen met Joke, Vincent en hun mondige dochter Emma op bezoek in het nieuwe stulpje van Peter en Lynn. Naar goede gewoonte werden we aan een royale dis uitgenodigd. Eén klein detail waren de gastheer en gastvrouw echter uit het oog verloren: de groentjes die normaal een gourmetfeestmaal complementeren waren in de winkel achtergebleven. Gelukkig waren er patatjes en champignons à volonté!

Ik denk dat ik de rest van de week vegetarisch ga eten.

Soms…

Moet een mens gewoon zijn meerdere durven erkennen. Ik beken deemoedig dat ik er nooit van ze leven in zou slagen zulke kunstwerkjes voor mijn gasten op tafel te toveren:

Ricottataartjes met rodevruchtencoulis en frambozen:

Kokospannenkoekjes met passievruchtencoulis en bananen:

Aardappelpannenkoekjes met gerookte zalm en dressing:

Ja, dat brunchen, het begint mij meer en meer te bevallen…

Wat een geheugen

Deze zaterdag gingen mijn vriend en ik met mijn vader, een verlaat verjaardagsetentje. Mijn motto is dat een mens nooit genoeg zijn verjaardag kan vieren. 😉 We gingen iets eten in de brasserie waar we al een paar keren voordien geweest waren, maar ‘t is niet dat ik daar zo frequent kom, hooguit een paar keer per jaar. En tot mijn grote verbazing herinnerde de ober zich nog dat hij mij een paar maanden geleden roze cava als aperitief had geschonken. En dat terwijl ik mij amper kan herinneren wat ik een week geleden gegeten heb! (Ok, dat is niet helemaal waar, ik kan het opzoeken in mijn foodspotting account, maar dat is valsspelen, natuurlijk.)

Wat een geheugen!

Lunchweekend

We worden allemaal een dagje ouder en dat merken we ook aan het tijdstip van onze afspraken. Tot in de vroege uurtjes doorzakken, wordt een uitzondering en steeds vaker wordt er, vooral met de vrienden die kinderen hebben, ‘s middags afgesproken in plaats van ‘s avonds. Zo hadden we dit weekend zowel op zaterdag als zondag een lunchafspraak.

Zaterdag haalde onze West-Vlaamse gastvrouw werkelijk het onderste uit de kan met een keur aan hapjes die maakten dat er niet meer zoveel plaats over was voor het voor- en nagerecht. Alhoewel we het enorm appreciëerden dat ze zich zo uitsloofde voor ons, had het voor mij gerust wat minder mogen zijn. Want nu stond ze meer in de keuken dan dat ze tijd voor ons had om bij te babbelen. Wel leuk om kennis te maken met de bijna-buren van de gastheer en gastvrouw. Een sympathiek koppel met drie ongelooflijk brave, blonde tienerkinderen (10, 10 en 14). Lang geleden dat ik nog met zoveel blonde mensen in eenzelfde ruimte samen was, we hadden wel familie van mekaar kunnen zijn. De tieners waren opmerkelijk beleefd en welopgevoed. Ik moest even de juiste toon zoeken, want ik ben niet gewoon met tieners te spreken, maar we vonden al snel gespreksonderwerpen. Ik had een beetje schrik dat die jonge mensen waarvoor het eigenlijk allemaal nog moet beginnen, mij een oude zaag zouden vinden, maar ze deden goed alsof. 😉

Zondag was culinair misschien minder vooruitstrevend, maar een lekker brunch met een gekookt eitje, een uitgebreide keuze aan brood en beleg en verse fruitsla met yoghurt gaat er net zo goed in. Een fijne wandeling naar het provinciedomein was ideaal om alles te laten zakken en een plekje te maken voor de taart. Vervolgens verveelden we onze gastheer en gastvrouw nog wat met verhalen en foto’s uit Japan en voor dat we het wisten was het avond.

Het enige probleem met die lunchafspraken is, ik weet nooit goed wanneer naar huis te gaan. Als je ‘s avonds afspreekt is middernacht of het tijdstip waarop de gastheer en gastvrouw gewoonlijk gaan slapen zowat een breekpunt. Maar wat doe je bij zo’n lunchafspraak? Je kan toch moeilijk blijven hangen tot het avondeten? (Al moet ik toegeven dat we dat al wel gedaan hebben.) Wat vinden jullie, wat is een deftig uur om na een lunchafspraak naar huis te gaan?

Housewarming

Ik kan het niet genoeg zeggen, maar ik heb echt geweldige collega’s: toffe mensen die wanneer ze verhuizen hun collega’s uitnodigen voor een rondleiding in hun nieuwe woonst en een hapje en een drankje. We werden alleszins in de watten gelegd: met heerlijke courgettesoep en smakelijke chili con carne. Ook tof dat er ook een paar oud-collega’s van de partij waren. Heel leuk om wat te kunnen bijbabbelen. En ons cadeautje (een gezamenlijke bon van de IKEA) viel ook in de smaak. Je zou bijna hopen dat mijn collega snel opnieuw verhuist. 😉

Verjaardagsweekend

Ik wil jullie even geruststellen, gelukkig heb ik niet alleen maar triestige dingen gedaan tijdens mijn verjaardagsweekend. Na het toch wel zwaarmoedige bezoek aan In Flanders Fields, werden de smaakpapillen verwend in Hostellerie St Nicolas. En omdat bij een uitgebreide meergangenmenu in een sterrenrestaurant nu eenmaal aangepaste wijnen hoorden, hadden we een kamer gereserveerd in Hotel Nicolas van dezelfde uitbaters, gelegen op een paar honderd meter van het restaurant. Een goed overbrugbare afstand, zelfs met wat wijn achter de kiezen.

Man, man, wat we daar allemaal te eten kregen. Het aperitief vergezeld van de eerste hapjes namen we in de bar, waar een gezellig open gasvuur brandde. Uiteraard koos ik voor de huischampagne, terwijl mijn vriend van de sherry proefde. Na enkele culinaire hoogstandjes (een English breakfast hapje, een hapje mossel friet, wie verzint het?), mochten we plaats nemen aan tafel alwaar de ontdekkingstocht werd verder gezet. Nu hebben mijn vriend en ik al enkele ster-restaurants aangedaan (nuja, verder dan één ster zijn we nooit geraakt), maar Hostellerie St Nicolas mag zich zonder schroom bij de beste restaurants die wij al bezocht hebben plaatsen, als het al niet het beste was. Alles was perfect: elk gerecht was een kunstwerk, de smaken waren harmonieus uitgebalanceerd, de wijnen fantastisch. En er waren maar liefst drie voorgerechtjes met Sint-Jacobsvrucht! Alleen die toefjes koffie bij het derde dessert vond ik niet lekker, maar daar at ik vakkundig rond.

Enfin, de foto’s spreken voor zich. Ik laat jullie meegenieten:

Appetizers

Appetizer Met Pompoen en Paddenstoel

Hapje English Breakfast

Hapje van Mosselen met Frieten

Kalfs Tartaar Met Ganzelever

Sint-Jacobsvrucht met Angus Beef

Sint-Jacobsvrucht Met Gerookte Paling

Toast Met Sint-Jacobsvrucht En Tomaten

Zeebaars Met Pijlinktvis En Bouillabaise

Kalfszwezerik Met Risotto Van Oud Brugge Kaas En Eekhoorntjesbrood

Patrijs

Marshmellow Van Appel En Selder Met Groene Thee

Dessert Met Witte Chocolade, Veenbessen En Mandarijntjes

Dessert Met Banaan, Chocolade En Koffie

En de dag nadien werd het genieten gewoon verder gezet aan de ontbijttafel met Het Beste Ontbijt Ever! Wat een verwennerij!

De andere kant van de taalgrens

Zaterdag waren we uitgenodigd bij vrienden die in het Waalse landsgedeelte wonen. Altijd een plezier om bij hen op bezoek te gaan, want de cooking skills van de perfect tweetalige gastvrouw mogen er wezen. Voordat we begonnen aan de hapjes kregen we een rondleiding in hun vernieuwde woonst. Eigenhandig verbouwd en ingericht en het resultaat mocht gezien worden. Vooral de badkamer vond ik prachtig. Ik heb er alvast inspiratie opgedaan voor onze eigen badkamer, die hoewel nog niet zo oud, gerust al een serieuze make-over kan gebruiken.

En oja, ik had even een vroeg Halloween-moment (creepy!):

The food (van de hapjes en het dessert heb ik helaas geen foto’s):

We praatten vooral over de uitdagende job van de gastvrouw, een echte self-made woman die zich zonder diploma heeft opgewerkt en waar ik enorm naar opkijk omwille van haar doorzicht en gezond verstand. Ik twijfel er niet aan dat ze deze uitdagingen tot een goed einde zal brengen.

Paella

Vorige week vrijdag proefde ik van de lekkerste paëlla ooit. In Leuven dan nog wel. Echte Valenciaanse paella klaargemaakt volgens de eeuwenoude traditie. In een gigantische pan op een gasvuur, omdat een open vuurtje stoken in de stad niet zomaar mag.

Heel toevallig bleken onze vrienden ook al een tijd het voornemen te hebben een bezoekje aan de Koerier van Navarra te brengen. Ik denk dat dit restaurant één van Leuvense restaurants is die al het langste op mijn lijstje stonden, maar het was er gewoon nog nooit van gekomen. Misschien omdat ik altijd het idee had dat een bezoek aan de Koerier van Navarra iets is wat je best in groep doet. Al hoeft dat niet, het was toch tof om met zes andere koppels aan tafel te zitten.

We werden door Ivo Hermans op een bijzonder welbespraakte wijze ingehuldigd in de geheimen van de échte gladde paella. Boy, kon die man vertellen. Ongelooflijk. Zijn schitterende verhalen deden me zonder problemen mijn grommende maag vergeten, want je moet wel een beetje geduld hebben, een échte paella warm je niet zomaar even op in de microgolfoven.

Maar het resultaat was fabuleus en smaakvol. En de dagverse crema catalana was om duimen en vingers bij af te likken. En zeg nu zelf, hoeveel restaurants ken je waar je als afzakkertje een absint van het huis krijgt?

Een absolute aanrader voor de liefhebbers van de authentieke Spaanse keuken en wijnen. En oja, voor de prijs moet je het zeker niet laten, we waren net iets meer dan dertig euro per persoon kwijt.