Dinner at Nano

Gisteren hadden we afgesproken in Bistro Nano in Hasselt om samen te gaan eten met onze vriend S en zijn nieuwe vriendin. Altijd spannend om de nieuwe liefde in iemands leven te leren kennen. Zal het klikken of niet? En jawel, vanaf het eerste moment klikte het geweldig. Zo goed zelfs dat ik me in de loop van de avond een beetje schuldig voelde omdat onze vriend zelf wat weinig aan het woord kwam. We bleken gewoon heel veel dingen gemeenschappelijk te hebben. Op het einde van de avond maakten we zelfs een afspraak om in de zomer op de Noordzee te gaan zeilen. ‘k Ga mij toch niet laten tegenhouden door een beetje zeeziekte, zeker!

Omdat het zo plezant was, waren we de tijd wat uit het oog verloren en moesten mijn vriend en ik een klein sprintje plaatsten om onze trein van 22.38u naar Leuven te halen. Drie minuten voor het vertrekuur kwamen we puffend aan op het perron. Just in time, zoals ze zeggen. De trein stond al klaar met de deuren open, maar de lichten in de wagons zelf waren gedoofd. We vroegen aan de conductrice die op het perron rondliep of we al mochten instappen. Ze antwoordde bevestigend en we stapten in. Gelukkig zijn smartphone-schermpjes verlicht. 😉 Het vertrekuur passeerde en de trein bleef staan. Na zowat tien minuten in het donker gezeten te hebben, leek het ons verstandig een plan B uit te werken. Met name: uitstappen en de allerlaatste trein naar Leuven nemen, die van 22.57u.

Mijn vriend ging nog even bij de conductrice informeren of de trein alsnog zou vertrekken. Het zag er niet naar uit dat er meteen schot in de zaak zou komen, want blijkbaar was de treinbestuurder niet komen opdagen. Mijn vriend werd zelfs even aangezien voor de alsnog opgedoken treinbestuurder. Hij bedankte toch maar vriendelijk voor de eer, al lijkt het mij wel leuk om eens met een trein te rijden. Gelukkig vertrok de trein van 22.57 wel, zij het met een vertraging van tien minuten. Ach, de NMBS, er zijn nog zekerheden in het leven. We lieten het niet aan ons hart komen.

Bistro Nano in Hasselt is trouwens een absolute aanrader. Mooi interieur, vriendelijke bediening, lekker eten en werkelijk uitstekende wijntjes. En dat voor een zeer redelijke prijs. Echt een plek om nog vaak naar terug te keren.

Dit aten wij:

Vitello Tonato
Gemarineerde Zalm Met Een Kruidendressing
Kabeljauwhaasje Met Risotto En Reductie Van Kreeft
Parelhoen Met Geprakte Aardappelen, Basilicum En Oesterzwammen
Tiramisu Van Speculaas

Vitello Tonato

Gemarineerde Zalm Met Een Kruidendressing

Kabeljauwhaasje Met Risotto En Reductie Van Kreeft

Parelhoen Met Geprakte Aardappelen, Basilicum En Oesterzwammen

Tiramisu Van Speculaas

Engelenburcht

Gisterenavond hadden we een date met een bevriend koppel in de Engelenburcht. De Engelenburcht is een restaurant in het voormalige Sint-Angela klooster dat sinds 2002 een beschermd monument is. De suggestie kwam van onze vriendin, want ik had eerlijk gezegd nog nooit gehoord van deze plek. Wat een aangename verrassing om ergens weggestopt in een onooglijk dorpje zo’n schitterend decor voor een diner te vinden. Heel bijzonder om omringd door religieuze objecten de ene na de andere heerlijke gang voorgeschoteld te krijgen. Ik vond het dan ook spijtig om te moeten vaststellen dat, ons tafeltje meegerekend, slechts tien mensen die avond hun benen onder tafel schoven in de kapel. Dus mensen uit Leuven en omstreken: hier valt een schitterende parel te ontdekken!

Het enige nadeel aan de Engelenburcht is de locatie. Omdat ik vind dat ik dringend wat meer rij-ervaring moet opdoen (meestal werk ik op de computer terwijl mijn vriend chauffeur speelt), had ik mezelf kandidaat gesteld om BOB te zijn. Ik had echter het aantal kleine en donkere wegjes die van het huis van onze vrienden naar de Engelenburcht leidden onderschat. Man, man, man, er leek maar geen einde te komen aan de smalle, slecht verlichte kronkelbaantjes met diepe putten, bizarre vluchtheuvels en grachten. Zelfs voor een goed chauffeur zijn zulke baantjes een uitdaging. Enfin ja, het goede nieuws is dat we allemaal in één stuk ter plekke geraakt zijn én dat ik er eveneens in slaagde onze vrienden zonder kleerscheuren opnieuw thuis af te zetten. Al moet ik zeggen dat het met klamme handjes was. Een goeie oefening waren deze avondlijke ritten zeker! Al moeten we de volgende keer misschien toch maar met de taxi gaan. 😉

Wat wij aten:

Carpaccio Van St-Jacobsvrucht/ Tartaar Van Rode Biet Met Jonagold En Gerookte Geitenkaas / Velouté Van Groene Asperges
Carpaccio Van Zalm Gemarineerd Met Limoen En Zeekraal
Gebakken Skrei, Verse Spinazie, Adoornknolletjes En Blanke Botersaus
Lamskroon, Prei-Rozet Van Wortel, Romanesco En Boontjes, Gratin Dauphinois Met Champignons
Chocoladefantasie
Fireside Rooibos Thee

Carpaccio Van St-Jacobsvrucht/ Tartaar Van Rode Biet Met Jonagold En Gerookte Geitenkaas / Velouté Van Groene Asperges

Carpaccio Van Zalm Gemarineerd Met Limoen En Zeekraal

Gebakken Skrei, Verse Spinazie, Adoornknolletjes En Blanke Botersaus

Lamskroon, Prei-Rozet Van Wortel, Romanesco En Boontjes, Gratin Dauphinois Met Champignons

Chocoladefantasie

Fireside Rooibos Thee

PS: Excuses voor de crappy iphone foto’s.

Comfort food

Niets beter om wat te bekomen van een hectische werkweek dan een lunch op vrijdag met een heerlijke kom ramen in het gezelschap van mijn collega’s. Had ik al gezegd dat ik geweldige collega’s heb?

IMG_9690[1]

Afscheidsdiner met Indian Food

Vandaag adopteerden mijn vriend en ik een cactus van vrienden die binnenkort naar San Francisco verhuizen. Op 18 maart zitten ze op het vliegtuig en vandaag was de laatste dag dat we hen nog zouden zien. Reden te meer om er een gezellig diner van te maken met Indisch afhaaleten en een glaasje wijn. Hun nog geen eenjarig zoontje was de ster van de avond, met zijn brede glimlach en mooie rode wangetjes. Niet te geloven dat hij binnenkort zal opgroeien in een land waar Donald Trump als een serieuze presidentskandidaat beschouwd wordt.

Ik ben altijd stiekem een beetje jaloers op mensen die het aandurven al het vertrouwde achter zich te laten en elders een nieuw leven te beginnen. Soms heb ik het gevoel dat ikzelf vastgeroest zit in een comfortabel leven dat mij te weinig uitdagingen biedt. Maar aan de andere kant is er ook de onzekerheid van het alles en iedereen achter laten. Misschien moet er iemand mij eens een schop onder mijn gat geven zodat ik eindelijk voor mezelf kan uitmaken wat ik nu eigenlijk wil in het leven.

IMG_9689[1]

Japanse Lunch

Gisteren ben ik gaan Japans lunchen met een vriendin die ik al veel te lang niet meer gezien had, de mama van pluimgewichtje. Hoe gaat dat in het leven? Zij druk met haar gezin met drie kinderen en een echtgenoot die te veel en te hard werkt, ik met mijn agenda die maanden op voorhand volgeboekt is. Ondanks het feit dat er maanden voorbij gegaan waren zonder elkaar te zien, klikte het als vanouds. Mijn vriendin is één van die personen die ik enorm bewonder. Ondanks de tegenslagen die het leven haar toebedeeld heeft, blijft ze immer opgewekt. Nooit komt er een klacht over haar lippen, altijd is ze bereid anderen te helpen.

Een persoonlijkheid waar ik nog veel van kan leren. We hebben meteen een nieuwe afspraak voor deze zomer geboekt. Benieuwd of de kinderen mij nog gaan herkennen na al die tijd.

IMG_9683[1]

Gestrand in Wijgmaal

Zoals jullie weten (of niet weten), ga ik regelmatig op stap met de Leuvense dames van het werk.

Deze vrijdag was het opnieuw zover. De datum lag al een tijdje vast, maar het was nog niet zeker of onze pas bevallen Leuvense dame ons zou vervoegen voor een gezond diner bij het nieuwe hippe Leuvense restaurant Noordoever.

De pas geboren dochter van onze collega had echter een klein groeisprintje, dus leek het haar niet zo raadzaam om met de dochter op stap te gaan. Geen nood, als Mohammed niet naar de berg komt… Wij zouden gezellig met z’n allen gaan aperitieven bij onze collega in Wijgmaal.

Vanuit Brussel namen we de trein naar Leuven om daar over te stappen op de trein naar Wijgmaal (blijf het onnozel vinden dat je daar een extra ticket voor moet kopen). Natuurlijk vond onze uitstap net plaats op de dag dat er problemen waren met de bovenleiding vlakbij het station Gent-Sint-Pieters. Het treinverkeer was al de ganse dag flink verstoord, maar wij geraakten wonderwel zonder al te veel problemen in Wijgmaal.

Het toeval wil dat we samen met de echtgenoot van onze pas bevallen collega op de trein van Leuven naar Wijgmaal zaten. Konden we al wat bijpraten tijdens de wandeling naar hun huis. Het was voor ons immers de eerste keer dat we hun baby’tje in levende lijven zouden zien.

De mama zag er alvast stralend uit. Met een mooi nieuw kapsel en apetrots op haar dochter met van die schattige bolle wangetjes om in te bijten. We toastten met een glaasje bubbels op de gezondheid van het nieuwe gezinnetje.

Rond een uur of acht namen we afscheid, want we wilden de trein van 20.13u naar Leuven nemen. Helaas, ons NMBS-geluk was opgebruikt, want de trein van 20.13u bleek afgeschaft te zijn, terwijl die tien minuten eerder nog gewoon op railtime aangekondigd stond Dank u, NMBS! En de volgende trein zou pas een half uur later vertrekken.

We waren niet de enigen die gestrand waren op het bijzonder onhippe perron van Wijgmaal. Een dame van middelbare leeftijd was even ontstemd als wij dat de trein zomaar afgeschaft was. Zij maakte bij het vernemen van het nieuws meteen rechtsomkeer om haar vader te waarschuwen die haar met de wagen bij het station van Wijgmaal had afgezet. De vader was al serieus op leeftijd en reed niet zo graag naar Leuven centrum. Nu de trein was afgeschaft, had hij natuurlijk weinig keus.

Het vriendelijke duo bood ons groepje een lift aan naar Leuven centrum. Uiteraard pasten we niet alle vijf in de wagen. Ik besloot samen met een vriendin achter te blijven en ons geluk al liftend te beproeven. Helaas bleek Wijgmaal station op een vrijdagavond niet meteen de beste plek om een lift te versieren. Al slaagden we er toch in om op een kwartier tijd twee auto’s te laten stoppen. De eerste persoon die stopte was een vader met zijn kind op de achterbank. Die moest echter richting Herent, dus dat hielp ons niet veel vooruit. De tweede wagen die stopte was een koelwagen met twee heren erin. De heren boden ons vriendelijk een plek in de koelwagen aan, maar dit aanbod sloegen we toch liever af. 😉

Ik moet wel zeggen dat ik het hele liftavontuur geweldig vond. Het is van mijn studententijd geleden dat ik mijn duim omhoog stak om auto’s te laten stoppen. Ik voelde me weer helemaal jong. 😉

Ondertussen kwam de volgende trein naar Leuven bijna aan in Wijgmaal station. We besloten ons liftavontuur te laten voor wat het was en toch maar de trein te nemen. Wel jammer dat de keycard van onze vriendin al ingevuld was voor vijf personen terwijl we maar met twee waren. We legden heel de historie uit aan de conducteur en die raadde ons aan naar het loket te gaan om ons geld terug te vragen. Hij schreef achterop de keycard een bericht dat hij effectief had vastgesteld dat we maar met twee waren.

In Leuven station aangekomen, gingen we meteen naar het loket alwaar mijn vriendin een formulier kreeg om in te vullen. Benieuwd hoe lang het zal duren alvorens ze haar geld terug krijgt.

We gingen allebei onze fiets ophalen en spraken af in de Noordoever waar de rest van ons groepje op ons zat te wachten. En zo werd het toch nog een gezellige avond!

PS: Dankjewel aan al de mensen die bereid waren mijn vriendin en mezelf te komen redden in Wijgmaal!

Een Limburgs weekend

Dit weekend stonden er maar liefst drie Limburgse afspraken op het programma. Om heel eerlijk te zijn, heb ik een beetje een haat-liefde verhouding met de provincie waar ik opgroeide. Het is er mooi en groen en er wonen veel mensen die mij dierbaar zijn, maar ik slaak telkens weer een zucht van verlichting als ik Vlaams-Brabant binnen rijd. De landelijke rust en ik, we zijn nu eenmaal niet voor elkaar gemaakt.

Zaterdagavond waren we te gast bij onze vrienden en hun drie kinderen. Twee van de kinderen waren onlangs ziek geweest, dus ze waren niet in topvorm. Gelukkig zijn er dan digitale hulpmiddelen om de kinderen rustig te houden, zodat de volwassenen ongestoord van een hapje en een drankje kunnen genieten. Ik was BOB, dus ik beperkte mij tot het schuimende aperitief. Onze vriend, de hobbykok, toverde allerlei lekkers uit zijn mouw, terwijl wij hem aanmoedigden vanop de barkruk aan de keukenbar. Iemand die mij garnalen, sint-jacobsvruchten en zalm voorschotelt, weet duidelijk wat ik lekker vind. 😉 Het gerecht met zalm, spinazie en zoete appel moeten we misschien zelf een keertje proberen. Zalig lekker!

Als dessert hadden mijn vriend en ik gezorgd voor taartjes van Demeestere. De smaakcombinaties waren een tikkeltje te speciaal voor de kinderen, al denk ik niet dat onze gastvrouw en gastheer dat erg vonden. Zo bleef er nog ruim genoeg over om zondag opnieuw te smullen.

Zondagmiddag waren we uitgenodigd bij vrienden die onlangs in hun gerenoveerde huis getrokken waren. We kregen een volledige rondleiding doorheen het huis, bewonderden de prachtige grote ramen die op het gelijkvloers uitkeken op de tuin en spotten meteen het paar kleine schoentjes in de kinderkamer. De hint leek duidelijk en jawel… We mochten onze vrienden feliciteren met een eerste baby op komst. Nieuw leven in een nieuw huis. Zo blij dat onze vrienden na een heel moeilijke en zware periode betere tijden te wachten staan.

We aten samen van de lekkere pastaschotel met broccoli en ik liet me een beetje gaan met de apple crumble. Zo, zo lekker, recht uit de oven!

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en reden we verder naar mijn ouderlijk huis, op slechts een paar minuten rijden van het huis van onze vrienden. Mijn vader was er niet, maar we hadden een fijne babbel met mijn broertje en zijn vriendin en legden meteen al een culinaire afspraak voor september vast. Onze nonkel en tante kwamen ook nog even langs om gedag te zeggen en we sloten ons Limburgs uitstapje af met een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis.

Een goed gevuld weekend.

Brno – 6 februari 2016

Vroeg opgestaan om samen met mijn vriend te ontbijten. Na het ontbijt namen we afscheid: hij ging opnieuw naar de conferentie en ikzelf maakte van de gelegenheid gebruik om op mijn gemak uitgebreid te douchen. Thuis heb ik nooit de tijd om langer dan tien minuten onder de douche te staan.

Ondanks het feit dat ik op voorhand geen tickets geboekt had voor een bezoek, wilde ik toch graag naar Villa Tugendhat wandelen. Ik zou de villa zelf niet kunnen bezoeken, maar de buitenkant leek me, afgaande op de foto’s, ook de moeite zijn.

Villa Tugendhat werd in 1930 gebouwd in opdracht van Fritz en Greta Tugendhat en is een klassiek voorbeeld van functionalisme. De villa van de hand van de Duitse architect Ludwig Mies van der Rohe wordt beschouwd als een meesterwerk van modernistische architectuur. In 1992 was de villa de plaats voor de onderhandelingen die leidden naar de opsplitsing van Tsjecho-Slowakije in Tsjechië en Slowakije. Sowieso een interessante historische plek om te bezoeken.

De villa bleek op zo’n twintig minuten wandelen van ons hotel te liggen. Het was een prachtige, zonnige dag en het leek me een fijn idee om deze afstand te voet te overbruggen om zo eens een ander stuk van Brno te zien dan enkel het historische centrum.

De wandeling bracht me langs een andere merkwaardige plek: Stadion Za Lužánkami, een verlaten voetbalstadium dat langzaam staat te vervallen. Altijd goed voor wat bijzondere foto’s.

Villa Tugendhat zelf bleek een tegenvaller. Vanaf de straatkant kon je bijzonder weinig van de architectuur zien. De villa is op een helling gebouwd en weg van de straatkant georiënteerd om optimaal te kunnen genieten van het uitzicht op historisch Brno. Ik deed een poging om een paar foto’s te nemen door op het muurtje rondom te villa te klimmen, maar deze deden de villa geen recht aan. Jammer dat je maanden op voorhand moet reserveren voor een rondleiding.

De wandeling naar Villa Tugendhat had me alleszins deugd gedaan en ik besloot verder te stappen richting het historische centrum. In het centrum aangekomen zag ik een pasgehuwd koppel uit een kerk komen en stralend de felicitaties van familie en vrienden in ontvangst nemen. Nog geen twee minuten later passeerde ik een kerk waaruit net een doodskist naar buiten gedragen werd, gevolgd door een rouwstoet. Leven en dood, geluk en verdriet, ze liggen vaak dichter bij mekaar dan we beseffen.

Het was ondertussen tijd voor het middagmaal. Ik herinnerde me dat we de voorbije dagen langs een kaiten sushi gepasseerd waren. Een ideale plek om een snel middagmaal te nuttigen. Sushi gaat er altijd wel in! Wang running sushi bleek echter een teleurstelling. De kwaliteit van de sushi was matig en er passeerden veel te veel gefrituurde gerechten op de conveyor belt. Te vermijden.

Tijdens de lunch zocht ik een leuke plek om ’s avonds te gaan dineren. Simplé kreeg goeie kritieken op tripadvisor, dus boekte ik een tafeltje voor twee personen.

Toen ik na de lunch buiten kwam, hoorde ik in de verte allerlei lawaai afkomstig uit de richting van het Náměstí Svobody. Ik besloot op verkenning te gaan en kwam midden in een anti-migranten en anti-vluchtelingen betoging terecht. Een politicus stond de hele tijd met luide stem te fulmineren in zijn micro terwijl het (o ironie) Freedom Square vol met gelijkgezinden stond. Ik verstond niets van de toespraak, maar de spandoeken en borden die de menigte meedroeg, spraken voor zich.

Ik liet het Freedom Square achter mij en besloot een nieuwe poging te doen om het Labyrinth onder Brno te bezoeken. Ik kwam om 14.45u ter plekke aan en kreeg te horen dat de eerstvolgende rondleiding om 15.30u was. Ditmaal besloot ik door te zetten en een kleine wandeling in de omgeving te maken, alvorens terug te keren. Ik liep in de richting van de terrassen rond de kathedraal en was zo aan het genieten van het uitzicht en het prachtige weer dat ik de tijd wat uit het oog verloren was en het opeens al 15.25u was. In zeven haasten repte ik mij terug naar het Labyrinth alwaar ik van een ander meisje dan dat mij eerder op de dag te woord gestaan had, te horen kreeg dat de volgende rondleiding om 16.30u was.

Het was net 15.32u geworden! Zo makkelijk liet ik mij niet afschepen! De rondleiding van 15.30u kon nog maar net vertrokken zijn. Ik drong aan en zei dat ik drie kwartier geleden ook al hier geweest was en vroeg of ik toch niet nog kon aansluiten bij de net vertrokken rondleiding. Gelukkig kwam het meisje dan mij oorspronkelijk geholpen had eraan en was die iets klantvriendelijker ingesteld dan haar collega. Ik kreeg een ticket en een audioguide en werd naar de gids en de bijhorende groep gebracht. Mission accomplished!

De groep was eigenlijk te groot voor de kleine ondergrondse gewelven en de uitleg van de gids was enkel in het Slovaaks. Ik was dus erg blij met mijn Engelstalige audioguide. Wel jammer dat de groep zo groot was, wat maakte dat ik minder kon genieten van deze bijzondere rondleiding.

Na de rondleiding laste ik een pauze in bij Soul bistro, een zeer aangename plek vlakbij de Sint-Jacobskerk. Het was een stralende maar koude dag en ik kon een opwarmertje wel gebruiken. De warme mangosap met chilipeper en vanillesiroop was net wat ik nodig had. Heel sympathiek van de ober om aan te bieden er een scheut rum door te doen. 😉

Ik liet aan mijn vriend weten in welk etablissement hij me kon vinden en een tijdje later schoof hij bij aan tafel voor een koffie. Mijn vriend was heel tevreden over de tweede conferentiedag. Boeiende talks en interessante mensen. We hadden het erg gezellig in Soul Bistro. Zo gezellig dat ik er een beetje tegenop zag om naar een andere plek te gaan voor het diner.

Gelukkig bleek Simplé een supertof restaurantje te zijn, ingericht in felle, vrolijke kleuren en met als plafondversiering een uitvergroting van een mooi bord met heerlijke ingrediënten. Natuurlijk konden we de lokroep van het degustatiemenu opnieuw niet weerstaan. Al de gerechten waren lekker, maar minder mijn smaak dan bij Restaurant Pavillon en Borgo Agnese. Wel tof dat Simplé er specifiek voor koos om klassieke gerechten uit de Tsjechische keuken te herwerken.

Dit aten wij:

Wild Boar Terrine, Onion, Vinegar
Pike Perch, Pumpkin, Clementine, Broad Beans
Pork Sweetbread, Barley, Wine, Truffles
Micro Beef Stew, Cheek, Heart, Cranberries, Dumpling
Black Tea, Lemon, Sugar, Božkov

bread and dips

Amuse Bouche

Wild Boar Terrine, Onion, Vinegar

Pike Perch, Pumpkin, Clementine, Broad Beans

Pork Sweetbread, Barley, Wine, Truffles

Micro Beef Stew, Cheek, Heart, Cranberries, Dumpling

Black Tea, Lemon, Sugar, Božkov

De ober vertelde ons dat in het dessert Božkov rum verwerkt zat. Wij waren erg nieuwsgierig naar deze lokale rum en kregen zomaar een glaasje aangeboden. Kijk, dit soort klantvriendelijkheid weet mij altijd te bekoren.

Na de maaltijd bestelden we een taxi om ons terug naar het hotel te brengen. In het hotel aangekomen kwamen we toevallig wat mede-conferentiegangers van mijn vriend tegen. Die stelden voor iets te gaan drinken in de bowlingbal in de kelder. Jawel, je kan bowlen in de kelder van hotel Avanti. Wij hielden het bij een glaasje wijn of een pintje. Gezellige manier om de avond af te sluiten. Wel jammer dat de bar niet rookvrij was. Het verbaast me altijd weer hoe snel ik gewend ben geraakt aan een rookvrije omgeving om te eten en te drinken.

Valentijnslunch

Ja, deze Valentijn was een beetje a-typisch. ‘s Avonds naar een film met een sarcastische superheld in de hoofdrol en ‘s middags een uitnodiging voor een gezellige lunch met vrienden.

We zaten rond de tafel met zes volwassenen en vier kinderen en genoten van het met liefde bereide eten. Het gebeurt niet vaak dat iemand mij een bord zelfgemaakt koninginnenhapje met vlees van zelfgekweekte kippen voorschotelt! En jawel, de servetten waren in een hartje gevouwen door de kinderen van onze gastheer en gastvrouw. Kwestie van in het thema te blijven. Leuk nieuw spel ontdekt trouwens: Scotland Yard! We slaagden er moeiteloos in Mister X te klissen (over mijn roemloze nederlaag tegen onze negenjarige schaakkampioen zal ik maar zedig zwijgen). Een overwinning is altijd goed voor mijn gemoed!

IMG_9613[1]

IMG_9614[1]

IMG_9615[1]

Recupereren op zaterdag

Geslapen tot kwart voor twaalf deze ochtend! Amai, het was nodig. Dat tripje naar Brno was vermoeiender dan gedacht. Fijn dat ik dankzij de krokusvakantie niet vroeg uit bed moest voor de Spaanse les.

De namiddag besteedden we aan boodschappen doen (een niet zo aangename, maar wel noodzakelijke taak) en ‘s avonds werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. Ze hadden speciaal voor ons hun beste kookkunsten bovengehaald. Blijkbaar zijn ze momenteel helemaal in de ban van Pascale Naessens. Zelf doe ik niet mee aan al die voedselrages, vind het meestal maar dikke zever, maar goed, ik was wel eens benieuwd om één van die befaamde recepten te proeven. Om heel eerlijk te zijn, onder de indruk was ik niet echt. Vond het geheel een beetje flets smaken, maar dat kan ook gelegen hebben aan het feit dat de ouders het recept wat aanpasten en de pastis weglieten. Enfin ja, het zag er alleszins erg gezond uit. Gelukkig stond er wijn op tafel om een tegengewicht te geven aan al dat gezonde eten. 😉 De pralines die ik als dessert at, maakten de maaltijd helemaal af!

IMG_9611[1]

Yet Another Blog

Life on my side

culinair