Je moet er niet gaan voor de gezellige atmosfeer of de vriendelijke bediening (hell, het zijn niet eens Japanners), maar Anata in Brussel serveert wel een lunch die qua prijs-kwaliteit en snelheid moeilijk te overtreffen is. Met dank aan mijn collega’s voor de suggestie om er samen te gaan lunchen.
![IMG_0080[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/05/IMG_00801.jpg)
Net zoals twee jaar geleden mocht ik dit jaar opnieuw Bob spelen voor de heren die naar het Zythos bierfestival gingen. Oorspronkelijk was het de bedoeling om samen te gaan, maar een onverwachte opdracht voor het werk doorkruiste te plannen. Mijn vriend vertrok dus alleen met de wagen en ik zou achterna komen met de bus, zodat ik hem en zijn gezelschap veilig thuis kon brengen.
Ik arriveerde zo rond half zes op het festival en de heren, die nochtans al de ganse namiddag aan het drinken waren, zagen er nog bijzonder fris en bij de pinken uit. In het kleine uurtje dat ik er was, liepen we een hele hoop bekenden tegen het lijf. Sommigen had ik zelfs al enkele jaren niet meer gezien. Bier, het brengt mensen samen. 😉
Voor we de terugweg aanvatten met mezelf achter het stuur, kocht ik nog snel een zakje bierpralines, het enige wat ik écht lekker vind op het festival. 😉 De heren kochten nog een laatste glas bier voor onderweg en we vertrokken. Helaas reed ik net iets te snel over een diepe goot, waardoor één van mijn passagiers de resterende inhoud van zijn bierglas over zichzelf uitkapte. Maar buiten dat verliep de terugtocht vlekkeloos.
Na een bijzonder saaie algemene vergadering met de syndicus en mede-eigenaars van ons appartementsgebouw (noot: ik dacht dat saai algemene vergaderingen de norm waren, maar vernam nu van een collega dat dit in hun appartementsgebouw een heel gezellige bedoening is die tot laat op de avond duurt en waarbij er zelfs meerdere flesjes wijn gekraakt worden), glipte ik een beetje vroegtijdig weg om zeker op tijd te zijn voor de jaarlijkse prijsuitreiking van S.P.Q.R., de Romevereniging waar mijn vriend en ik lid van zijn.
Het contrast had amper groter kunnen zijn: de glaasjes prosecco stonden al klaar en de hapjes volgden snel. De witte wijn was iets minder mijn ding, maar de heerlijke carpaccio, risotto, aspergesoepjes en andere delicatessen, maakten veel goed. Mijn vriend en ik hadden ons voorgenomen dit jaar niet te lang te blijven plakken, maar hey, opeens stonden we samen met de laatste mensen van de organisatie aan de toog nog een glas (rode) wijn te drinken. Het aanbod om nog te gaan doorzakken in de Muntstraat sloegen we vriendelijk doch beleefd af. Het deed deze vrijdagochtend al zeer genoeg om uit bed te geraken. 😉
Na een fijn ontbijt In de Wulf stelden onze vrienden voor om een dagje naar Lille/Rijsel te gaan. Fantastisch voorstel, want alhoewel deze stad niet bepaald ver van Leuven is, waren mijn vriend en ik er nog nooit geweest.
Toen we aankwamen in Lille straalde de zon, maar tijdens de wandeling naar het Belfort van het stadhuis doken er steeds meer wolken op en tegen dat we met de lift boven waren, was de hemel helemaal dichtgetrokken. Al hield dat me niet tegen om een honderdtal foto’s te maken van het fenomenale uitzicht. 😉
Op de terugweg naar het historische centrum passeerden we een paviljoen ter ondersteuning van de kandidatuur van Frankrijk voor de Wereldtentoonstelling van 2015. Omdat ik, na de fijne ervaring in Milaan, een bezoekje aan een toekomstige Expo in een buurland wel zag zitten, liepen we het paviljoen binnen. Het leukste vond ik de kijkboxen met 3D foto’s in zwartwit uit lang vervlogen tijden. Het moderne 3D-filmpje dat we te zien kregen, was een pak minder indrukwekkend, maar goed, een lovenswaardige poging. Ik maakte nog snel een selfie en toen was het tijd voor het middagmaal.
Niemand van ons gezelschap had grote honger, dus een pannenkoek leek ons een ideaal middagmaal. Crêperie Beaurepaire had een zeer uitgebreid aanbod pannenkoeken. Mijn tafelgenoten gingen voor de hartige variant, maar ik kon het niet laten voor een pannenkoek Normande te gaan. En daar hoorde natuurlijk een warme chocolademelk bij.
![IMG_0007[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/04/IMG_00071-e1461624153171.jpg)
![IMG_0004[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/04/IMG_00041-e1461624161731.jpg)
Helaas vielen onze plannen voor de namiddag letterlijk en figuurlijk in het water. We hadden graag deelgenomen de gegidste wandeling door Vieux Lille, maar helaas was de wandeling volledig volzet. We besloten wat op eigen houtje door het stadscentrum rond te kuieren, maar het weer was spelbreker. Van het fijne zonnetje in de voormiddag geen spoor meer, de regen viel met bakken uit de hemel.
Gelukkig konden we gaan schuilen in de mooie, en zeer recent (1947) voltooide kathedraal van Lille. Genoeg glasramen en religieuze kunst om mij een tijdje zoet te houden!
Daarna deden we nog een poging om van de ene winkel naar de andere te lopen en hielden daar een fijn assortimentje Kusmi tea aan over, maar gaven er al snel de brui aan. Ik ben nu eenmaal niet zo’n fan van shoppen in het algemeen en al helemaal niet in de regen. We dronken nog ergens een theetje en namen dan afscheid van onze vrienden om terug te keren naar Leuven.
Jammer dat het weer niet mee zat, want Lille lijkt me zeker de moeite van een uitgebreider bezoek waard.
Na ons bezoek aan Hertog Jan en mijn nogal onfortuinlijke zeiltocht de dag nadien hadden we meteen een nieuwe datum vastgelegd voor een volgende culinaire ervaring met onze vrienden. Waar die zou plaatsvinden, hadden we echter nog niet bepaald. Tot ik in de kranten las dat Kobe Desramaults eind 2016 zou stoppen met In de Wulf, wat mij betreft nog altijd het beste restaurant waar ik ooit gegeten heb. De keuze was dus snel gemaakt. Helaas bleek de zaterdag die wij oorspronkelijk geprikt hadden voor onze afspraak helemaal volzet. Gelukkig was er op vrijdag wel nog plek. Wat heen-en-weer-sms-verkeer later, was alles in kannen en kruiken. Een tafeltje voor vier personen en twee slaapkamers om niet in het holst van de nacht vanuit het verre Heuvelland te moeten terug rijden.
Mijn vriend zag het niet zitten om met de auto vanuit Brussel te vertrekken, dus spoorden we eerst terug naar Leuven om van daaruit te vertrekken. Een lange, lange autorit met redelijk wat file later, arriveerden we een klein half uur voor de aanvang van ons diner. Net op het moment dat we met de wagen de parking op draaiden, zagen we opeens twee bekende gezichten. En neen, het waren niet de vrienden waarmee we afgesproken hadden. Het waren de vrienden waarmee we op de vestingen in Ieper waren gaan wandelen! Zij hadden net als wij gedacht: als we nog één keer In de Wulf willen gaan eten, dan is’t nu of nooit. En ‘t grappige is, dat ze in gezelschap waren de ouders van het vriendje dat mee de zoektocht op de vestingen had gedaan. Wat een ongelooflijk toeval en wat een fijne verrassing!
We probeerden een gezamenlijke aperitief met z’n achten te regelen, maar dat bleek te lastig. Het personeel was wel zo vriendelijk om aan te bieden om de afsluitende koffie te serveren in het salon waar we wel met acht personen samen konden zitten. Ideaal!
En toen begon de maaltijd waarbij we van de ene naar de andere smaaksensatie geleid werden. Ok, ik kan natuurlijk niet vergelijken met The Jane of zo, maar voor mij blijft In de Wulf het beste restaurant van België. Echt subliem. En fijn dat we een rondleiding in de keuken kregen, waar de geuren van het eten dat er gerookt werd ons al op voorhand deden watertanden.
Wat wij aten:
Wat wij dronken (want zo’n menu, daar moet je wel de aangepaste wijnen bij drinken):
Super dat er een paar ‘oranje’ wijnen tussen zaten. Deze ongefilterde witte wijnen waarbij de schil van de druif verwerkt wordt, heb ik nog niet zo lang geleden leren kennen bij het Land aan de Overkant. Een kennismaking die naar meer smaakte. Oja, de wijnen werden dit keer niet bijgeschonken, dus zo zat als de vorige keer waren we beslist niet. 😉
Het personeel hield woord en we sloten de avond met z’n achten af in het salon met heerlijke thee en nog enkele versnaperingen om de laatste gaatjes te vullen.
µ
Doodzonde dat dit geweldige restaurant eind dit jaar de deuren sluit.
Zondag 10 april bleek een fantastisch mooie zonovergoten dag te zijn, zo eentje van het soort dat we dit jaar nog niet al te veel gezien hebben. Ons bezoekje aan Isaak en zijn mama en papa had niet beter gepland kunnen zijn.
In de namiddag maakten we een fijne wandeling in de buurt en genoten we met een drankje en een portie gemengd van het lentezonnetje op het terras van Den Duiventoren. Isaak ontpopte zich tot charmeur eerste klas en bood mij verschillende zelf geplukte madeliefjes aan. Nog een beetje oefenen en hij wordt net zo’n Don Juan als zijn papa. 😉
Na de wandeling zetten we het aperitieven verder bij onze vrienden thuis en werden we onthaald op huisgemaakte vegetarische lasagne. Tijdens en na het dessert (eveneens huisgemaakte appeltaart) speelden we Brieven uit Whitechapel. Ik kreeg de twijfelachtige eer Jack The Ripper te mogen spelen, maar al snel voelde ik de hete adem van de detectives in mijn nek. Het stond dan ook in de sterren geschreven dat ik bij de lurven gevat werd voordat ik al de hoertjes op gruwelijke wijze had kunnen vermoorden. Al wil ik graag een rematch, want volgens mij werden mij de spelregels niet helemaal goed uitgelegd. 😛
PS: Naar ‘t schijnt is het Wookiee zoekboek een groot succes!
Oftewel: de bijna gemiste dinner date.
Al in december had ik een tafeltje voor vier gereserveerd bij restaurant EssenCiel, om toch maar zeker te zijn van een tafeltje in dit populaire Leuvense restaurant. Elk jaar proberen we minstens één keer chique te gaan dineren met de zus en schoonbroer van mijn vriend. Met drie kinderen en twee drukke jobs is dat voor hen niet altijd vanzelfsprekend, dus ik kijk er altijd erg naar uit. Dit keer hadden ze zelfs een hotelletje geboekt in Leuven om optimaal van de avond te kunnen genieten. Toch dreigde onze afspraak nog op het nippertje fout te lopen.
Vrijdag kregen wij een whatsapp-je van de schoonbroer met de vraag of wij voor hem een doosje pralines bij Bittersweet konden halen. Geen probleem uiteraard, hij bedankte ons vriendelijk en typte vervolgens: “tot zondag”. Op dat moment gingen bij mij de alarmbellen af. “Tot zondag”??? De reservatie was op zaterdag! Ik typte meteen terug dat onze afspraak op zaterdag was en gaf mijn vriend de opdracht tegelijkertijd te bellen.
Aangezien het vrijdag 1 april was, hoopte ik nog even dat die “tot zondag” een zeer misplaatste 1 april-grap was. Helaas, dat bleek niet het geval. De zus van mijn vriend had de foute datum in haar agenda genoteerd. Zondag 27 maart in plaats van zaterdag 26 maart. Het logeerpartijtje voor de drie kinderen was geregeld voor zondag op maandag en ook het hotel was geboekt van zondag op maandag. Aiaiaiai! EssenCiel is gesloten op zondag en zelfs al was het open, de reservatie verzetten zou zeker niet lukken in een weekend. En op een zondagavond uitgebreid gaan dineren is ook niet meteen de beste start van de werkweek. De beste optie was de hotelboeking verplaatsen, wat wellicht niet zo moeilijk zou zijn en dan heel hard duimen dat een bereidwillige grootouder de drie dochters zou willen opvangen.
Maar kijk, soms zit alles mee en een dik half uur later kregen we al een bericht dat onze afspraak op zaterdag kon doorgaan. Dikke zucht van verlichting. Reden te meer om de maaltijd op zaterdagavond met een flesje champagne af te trappen! En af te sluiten met een heerlijk digestief. 😉
Dit aten wij:
Dat je niet altijd op restaurant hoeft te gaan om een uitstekende maaltijd te eten, bewijzen onderstaande foto’s ten overvloede. Met deze fenomenale feestschotel De Walvis brachten wij het visrestaurant gewoon binnen in onze leefruimte.
Natuurlijk had ik voor de zekerheid op voorhand bij mijn collega en haar man gepolst of ze niet allergisch aan zeevruchten waren (na een op het nippertje vermeden incident met een vriendin die allergisch aan noten bleek te zijn, ben ik extra voorzichtig). Dat zou immers bijzonder onfortuinlijk geweest zijn voor de feestelijke avond die mijn vriend en ik in gedachten hadden. Dat bleek gelukkig niet het geval te zijn. In tegendeel, mijn collega smulde zo smakelijk van haar halve kreeft dat ik er spijt van had niet speciaal voor haar een extra kreeft besteld te hebben. Het doet altijd plezier als je ziet dat je gasten oprecht genieten.
Dat heerlijke flesje Colli Maceratesi Ribon uit 2013 dat wij erbij dronken, was de kers op de taart. Een avond om in te kaderen.
Na een paar doodles en nog meer mails werd uiteindelijk een datum gevonden voor de lang verwachte whiskyproeverij. Mijn vriend en ik liepen al een tijdje met dit idee rond, maar omdat onze whisky minnende vrienden allemaal zo’n druk leven hebben, bleek het een zeer lastige opgave te zijn om een geschikte datum te vinden. Na veel vijven en zessen werd paasmaandag geprikt als datum, ondanks het feit dat niet iedereen kon. Reden te meer dus om een tweede editie te organiseren. 😉 Het concept van onze proeverij was simpel: iedere aanwezige werd vriendelijk verzocht één of twee flessen van zijn of haar favoriete whisky mee te brengen. Mijn vriend en ik zouden aanvullen met onze eigen whiskyvoorraad.
Na een last minute afzegging zaten we in totaal met 7 personen rond de tafel. In mijn enthousiasme vergat ik helemaal een overzichtsfoto te maken van het whisky-aanbod, dus een volledig en correct overzicht van de whisky’s die geproefd werden, moet ik jullie helaas schuldig blijven. Omdat alleen maar whisky drinken me niet zo’n goed idee leek, bestelde ik antipasti bij Il Pastaio (ook al vergeten foto’s van te maken). Makkelijk, lekker en de overschot konden mijn vriend en ik de dagen nadien nog wegwerken.
Dé ontdekking van de dag was voor mij de Bretonse whisky Armorik die gestookt wordt in distilleerderij Warenghem. Een zachte whisky met een fijne nasmaak. Helemaal mijn ding. Het kriebelt alvast om eens een uitstap naar deze regio te maken voor een bezoekje aan de distilleerderij en omgeving. 😉
Op Paasdag waren we uitgenodigd bij onze vriendin in Tongeren. Opnieuw aanknopen met een jaarlijkse traditie die we de laatste jaren wat hadden laten verwateren. Gewoon gezellig samen rond de tafel zitten en een vleesje bakken of een kaasje smelten, meer moet dat niet zijn.
![IMG_9849[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/03/IMG_98491-e1459711653692-1024x1024.jpg)
Spijtig genoeg heeft onze vriendin het nog altijd heel moeilijk met haar onlangs stukgelopen relatie. Tegelijkertijd slaagt ze er toch in om, ondanks alle tegenslagen, tijdens de paasvakantie elke dag aan haar eindwerk psychologie te werken. En dat in combinatie met haar job en huishouden met twee kinderen die het merendeel van de tijd bij haar zijn. Ze overweegt zelfs niet haar eindwerk in tweede zit af te leggen. Straffe tante!
We kunnen maar hopen dat het haar deugd heeft gedaan haar hart nog eens te luchten en dat er binnenkort betere tijden aanbreken voor haar.