Een geslaagde Italiaanse avond

Gisterenavond hadden we twee bevriende koppels over de vloer voor een avondje gezellig samen eten en drinken in het nieuwe jaar. Omdat de eerste werkweek van het jaar traditioneel erg druk is en ik volop aan het blokken ~~ben~~ zou moeten zijn, wilden we niet te veel energie in het avondmaal stoppen. Aan de andere kant wilden we onze vrienden natuurlijk wel iets lekkers voorschotelen. Helaas, onze vaste traiteur Convento Food was net deze week met welverdiende vakantie.

Ik zat een beetje zonder goede ideeën tot ik ergens een artikel las over Il Pastaio, een nog niet zo lang geleden naar het De Becker Remyplein verhuisd Italiaans restaurant én traiteur. Het aanbod op de site zag er alvast veelbelovend uit. Aan de andere kant bleek het niet zo voor de hand te liggen om onze bestelling geplaatst te krijgen. Na een tiental onbeantwoorde telefoontjes van zowel mijn vriend als mezelf tijdens de openingsuren (ok, de allereerste keer dat ik belde, kreeg ik een anderstalige dame aan de lijn die zich duidelijk niet zeker genoeg voelde van haar Nederlands om mijn bestelling op te nemen, haar Nederlands klonk nochtans prima) stuurde mijn vriend dan maar een mail. Toen deze ook onbeantwoord bleef, belde ik donderdagmiddag nog maar eens. Gelukkig kreeg ik toen wel de uitbater aan de lijn, die uiteraard onze mail nog helemaal niet gezien had, maar gelukkig wel telefonisch onze bestelling bevestigde.

Ezn parcours met hindernissen dus, maar deze frustraties waren snel vergeten toen mijn vriend en ik vrijdagavond onze bestelling gingen ophalen. De antipasti zagen er verrukkelijk uit en waren prachtig gepresenteerd. En ook de lasagne en de tiramisu zagen er veelbelovend uit. En jawel, de antipasti stelden niet teleur en ook de lasagne met zalm, zeewolf, spinazie, de lasagne della casa en de lasagna met vergeten groenten en salsa verde gingen er bijzonder vlotjes in bij onze gasten. Bij dit alles schonken wij natuurlijk een flesje (of twee) Italiaanse wijn. De tiramisu was een waardig dessert om de maaltijd in stijl af te sluiten, vergezeld van een glaasje limoncello gemaakt door de mama van mijn petekindje.

Ons zullen ze beslist nog vaker zien bij Il Pastaio en het voordeel is dat we onze bestelling te voet kunnen afhalen wegens gelegen vlakbij onze woonst!

Twee keer Japans lunchen op één week

Gisterenmiddag was gereserveerd voor de nieuwjaarslunch met mijn teamleden in de Samourai en vandaag genoot ik met één van de weinige collega’s die de treinstaking had durven trotseren van een heerlijk noedelsoepje. En als het aan mij ligt, eet ik morgen opnieuw Japans! (Maar dat zit er helaas niet in, want morgen werk ik thuis. Of wacht, ik kan natuurlijk altijd sushi bestellen via Just eat of Pizza.be.)

Nog een interessante discussie gehad met mijn collega die ook al twee keer in Japan geweest is: dat ze altijd blij was als ze ergens een McDonalds of zo tegen kwam. En een andere collega beaamde dat hij na een reis in Azië altijd blij was om bij zijn moeder stoofvlees met frieten te kunnzn eten. Dat gevoel is mij dus volkomen vreemd. Ik zou er niets mee inzitten om voor de rest van mijn leven drie keer per dag rijst te eten. Afgewisseld met nu en dan noedels, natuurlijk!

IMG_9240[1]

De eerste nieuwjaarsbrief van mijn petekindje

Deze zondag declameerde mijn petekindje (met wat hulp van zijn mama) voor de allereerste keer een échte nieuwjaarsbrief. Alweer een mijlpaal in zijn jonge leventje. Man, wat vliegt de tijd toch. Dat kleine baby’tje van gisteren is nu al een flinke kleuter.

Ik moet zeggen dat ik op voorhand een beetje mijn hart vasthield voor het voorleesmoment. Mijn petekindje is nogal timide en staat niet zo graag in de belangstelling. Maar hij had duidelijk veel geoefend in de kerstvakantie en hij droeg zijn briefje heel flink voor, met gebaren en al. Deze supertrotse meter werd zelfs nog getrakteerd op een encore toen hij heel fier zijn briefje voor een tweede keer opzegde. Dat verdiende een dikke cent voor op de spaarrekening!

Het was trouwens gezellig druk bij de ouders van mijn petekindje, bij wie we te gast waren. Zij hadden naast mezelf en de peter van mijn petekindje ook de meter en peter van hun jongste spruit uitgenodigd. Allen vergezeld van hun partners, natuurlijk. We aten met z’n allen spaghetti en sloten de maaltijd af met een heerlijke apple crumble. Het hoeft niet altijd gecompliceerd te zijn om te smaken.

Voor het archief, de tekst van de allereerste nieuwjaarsbrief van mijn petekindje:

Liefste meter,

(op de melodie van Jingle Bells)
jingle bells, jingle belss,
‘t is een leuke dag!
Zoentje hier, zoentje daar,
‘t is nu ‘t nieuwe jaar! Hey!

Je kapoen.

IMG_9244[1]

Het eerste feest van 2016

Naar goede gewoonte trekken mijn vriend en ik richting mijn ouderlijke woonst om aldaar nieuwjaar te vieren met mijn ouders, mijn broer en zijn vriendin en mijn nonkel en tante (en eventuele neefjes die in het land zijn en nog geen andere plannen hebben).

Na een lange en moeilijke onderhandelingsprocedure slaagden de vriendin van mijn broertje en ikzelf erin de rest van de groep te overtuigen dat de aloude gourmet-formule aan herziening toe was. Dit jaar stond er dus een visbuffet op het menu. Om eerlijk te zijn, ben ik nooit een echt grote fan van gourmet geweest. Je eet te veel vlees en het is in het algemeen zo’n vettige bedoening (om nog maar te zwijgen over de geur van de gourmet die in je haar en kleren kruipt). Dus dikke hoera voor het visbuffet! En dat het gesmaakt heeft, maken onderstaande foto’s wel duidelijk.

Na het visbuffet moest er even een kleine pauze ingelast worden om het eten wat te laten zakken. Hét ideale moment voor discussies over de huidige politieke toestand, de vluchtelingencrisis, onze sociale zekerheid, ons rechtssysteem, de aankoop van nieuwe gevechtsvliegtuigen en IS. Vredevol is dit nieuwe jaar alvast niet begonnen… 😉

Gelukkig suste een stukje overheerlijke vanille-ijstaart met amarena-kersen de gemoederen wat. En de cognac om de avond af te sluiten, vormde de ultieme vredespijp. 😉

Goodbye 2015, hello 2016!

Niet te geloven dat 2015 er alweer op zit! Op persoonlijk vlak was 2015 een goed jaar met veel vriendschap, liefde en mooie reizen. Toch zal 2015 wellicht de geschiedenis ingaan als het jaar waarin de terrorismedreiging wel heel erg dicht bij huis kwam. Al weiger ik nog steeds mee te gaan in heel de angstpsychose die hier rond gekweekt wordt.

Om 2015 in stijl uit te wuiven, reserveerden we een tafeltje voor twee in restaurant Dumon. Op het laatste nippertje had mijn jongste collega (en dochter van de uitbaters) beslist om samen met een vriendin ook nieuwjaar te vieren in het restaurant van haar ouders. Hoewel het niet meer gelukt was om met z’n vieren aan dezelfde tafel te zitten, gingen we tussen de gangen door geregeld bij elkaar op bezoek en dronken we gezamenlijk ons eerste (maar zeker niet laatste) glas champagne van 2016.

Fantastische avond waarop al dit lekkers op ons bord passeerde:

Champagne met voorproevertjes
**
Cocktail van kreeft – mango – kwarteleitje – mesclunsalade
**
Assortiment oesters – Creuses – Gillardeaux – Fines de Claires
**
Kalfszwezeriken – akkerchampignons – madeira – spinazie pasta – schorseneer
**
Sorbet kalamansi – Yuzu
**
Noordzeetongfilet – garnalen – truffel – Wakkerzeelse aardappel
**
Droomeiland van zoetigheden
**
Koffie en mignardises
**
Champagne

De ideale kerstavond!

Ziet er ten huize yab als volgt uit: aan huis geleverde sushi vergezeld van een glaasje witte wijn, gevolgd door een avondje cinema. Kerstavond moet zowat de rustigste avond van het jaar zijn om naar de cinema te gaan. Ik kan het iedereen aanbevelen.

Natuurlijk moesten we naar ‘Star Wars: The Force Awakens‘ gaan kijken om met eigen ogen (en een 3D-brilletje op de neus) te kunnen beoordelen of al de positieve buzz rond deze film terecht is. En jawel, J.J. Abrams did it again! ‘The Force Awakens’ is een waardige opvolger voor het eerste deel van de trilogie (over de prequels zwijg ik zedig). Een geweldige, bijna ouderwetse avonturenfilm met adembenemend beeldmateriaal én een plotwending die iedereen naar adem zal doen happen. Er was slechts één scène waarbij ik mijn ‘Suspension of disbelief’-kaart moest bovenhalen. Verder heb ik enorm genoten van deze fantastische reboot van deze grootse sterrensaga van deze en de vorige eeuw. Ik kijk al uit naar de twee volgende films!

PS: Extra pluspunten voor de girl power in deze film!

Vietnamese lunch

Een noedelsoepje van slechts 8 euro in gezelschap van drie sympathieke vrouwelijke collega’s, meer is er niet nodig om mij blij te maken. De lunch op deze voorlaatste dag van het werkjaar bracht mij in alweer een nieuw Brussel etablissement. We moeten de Brusselse horeca die erg afgezien heeft onder de terreurdreiging een hart onder de riem steken, nietwaar?

PS: De aperitief maison daarentegen, geen aanrader! Vieze boecht.

Foodtrucks en babybezoek

Uitslapen op een zondagochtend, gotta love it! (Mijn medeleven gaat uit naar al die ouders die door hun engelachtige nageslacht om zeven uur uit bed gezet worden.)

Het gehouden op een yoghurtje bij het ontbijt, want het was ondertussen al bijna tijd om naar het Foodtruck Fiesta op de Bruul af te zakken. Al een geluk dat we daar niet stipt om 12u stonden, want dan hadden we hoogstwaarschijnlijk op onze kin kunnen kloppen. Zelfs om 13u waren nog niet alle foodtrucks open. Maar goed, we slaagden erin onze honger te stillen en konden zelfs nog wat meepikken van Christmas shopping in harmony in het stadscentrum.

Daarna was het tijd om richting Gent te vertrekken om de flinke zoon van Peter en Lynn te bewonderen. Zelden een baby gezien die met zo’n wijze blik de wereld in kijkt. Dat belooft voor later! We werden door onze gastheer en gastvrouw volgestopt met heerlijk gebak en voordat we er goed en wel erg in hadden was het al 19u ‘s avonds. Tijd om afscheid te nemen, kersverse ouders moet je hun rust gunnen, nietwaar?

Friet eten bij deBuren

De middaglunches bij deBuren rond een bepaald thema zijn ondertussen zowat een vaste afspraak geworden voor mij en mijn collega’s. De middaglunch met friet als thema stond oorspronkelijk niet in mijn agenda wegens een conflicterende afspraak. Door omstandigheden (kuch, terreurdreiging, kuch) werd de documentaire over friet verplaatst en kon ik er toch nog bij zijn.

Bij de documentaire kregen we een portie vegetarische stoverij met friet aangeboden. Na lang aanschuiven aan de meest inefficiënte frietkraam te wereld (op die manier wordt vegetarisch stoofvlees nooit een hit) hadden we dan eindelijk onze portie te pakken. Het vegetarisch stoofvlees van seitan was niet om over naar huis te schrijven, maar de frietjes zelf mochten er wel wezen. Nu gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik mij de laatste keer dat ik nog eens frieten van een frietkraam at zelfs niet meer kan herinneren, dus een echt referentiekader heb ik niet.

IMG_9041[1]

De documentaire zelf stelde teleur. Nochtans was de premisse erg interessant: Nederlanders die naar China trokken om de Chinezen te leren frieten bakken. Het is nu eenmaal makkelijker om aardappelen te verbouwen dan frieten. Als komisch element hadden de documentairemakers een Belg (Sven Speybrouck) uitgenodigd mee naar China te reizen om aldaar kennis te maken met de door Nederlanders gebouwde frietfabriek. Want ja, toch wel opvallend dat de Chinezen geen Belg onder de arm namen voor zo’n ambitieus project.

Jammer genoeg liet de (veel te korte) documentaire heel veel vragen onbeantwoord. Graag had ik geweten of de Chinese communistische overheid er nu al dan niet in geslaagd was de rijst-etende Chinezen warm te maken voor de friet. En ik had graag willen zien in wat voor soort établissementen de Chinese frieten aan de man gebracht zouden worden. De stukken opgenomen in een oude frietkraam in Nederland hadden ze wat mij betreft integraal mogen vervangen door meer beeldmateriaal uit China.

Een beetje een gemiste kans, deze documentaire.

House tour

Gisteren brachten we voor de allereerste keer een bezoekje aan het nieuwe stekje van onze onlangs gescheiden vriend. Vol trots toonde hij ons zijn appartement, dat bijna anderhalve keer zo groot is als het onze (nuja, bij hem moeten er natuurlijk halftijds twee dochters inwonen). Hij heeft zelfs een tuintje waar de jongedames buiten kunnen ravotten. Op korte tijd is onze vriend erin geslaagd met meubels van het Spit en IKEA van zijn appartement een echte thuis te maken. Pronkstuk is toch wel de tweedehands Duitse vleugelpiano uit 1948. Prachtig instrument dat terecht een ereplek kreeg.

IMG_9037[1]

Nadat mijn vriend en ik van een klein privéconcert genoten hadden, trokken we de stad in voor een gezamenlijke maaltijd. Natuurlijk hadden we moeten weten dat het de laatste donderdag vóór de kerstvakantie superdruk zou zijn in de stad met het einde van de examens in het middelbaar en de kerstmarkt die veel kooplustigen aantrok. Gelukkig slaagden we er na wat zoekwerk in een tafeltje te bemachtigen bij een vrij nieuwe Indiër in de ‘s Meiersstraat. Masalatop bleek een schot in de roos te zijn. Heerlijke palak en madras curry gegeten.

Na het eten trokken we opnieuw naar het appartement van onze vriend voor een afzakkertje. Tegen een glaasje cava en/of whisky zeggen wij natuurlijk nooit neen!

Fijn om te zien, hoe onze vriend de draad van zijn leven opnieuw opneemt. Hopelijk beleeft hij nog veel mooie muzikale momenten in zijn nieuwe stekje.

IMG_9039[1]

Yet Another Blog

Life on my side

culinair