Lac de Gileppe – 2 november 2019

Uiteraard zijn de drie meisjes al om 7u wakker, niets nieuws onder de zon. Gelukkig bestaat er een wondermiddel genaamd tablets waardoor mijn vriend en ik nog een beetje langer in bed kunnen blijven liggen. Aangezien ons gezelschap een stuk vroeger wakker is dan de jongens in het appartement naast ons, spelen we ‘Mens Erger Je Niet’ tot iedereen klaar is om te ontbijten. ‘Mens Erger Je Niet’ duurt laaaaaang als je dat met vier spelers speelt, dus zetten we het speelbord aan de kant om later verder te spelen.

Erg genoten van het ontbijt met eitjes en lekker verse broodjes. Evenement van de dag: het middelste nichtje verliest een tand bij het bijten in een broodje. Dat moet uiteraard meteen gemeld worden aan het thuisfront en levert de brandende vraag op: zal de tandenfee ook langskomen in Lontzen? We laten deze existentiële kwestie blauw blauw en maken ons op het gemak klaar voor een wandeling in de omgeving van het Lac de Gileppe. Toegegeven, voordat we naar Lontzen kwamen, had ik nog nooit van dat stuwmeer gehoord, maar op de foto’s ziet het er mooi uit. Het weer is niet echt om over naar huis te schrijven, grauw en grijs, maar voorlopig ziet het ernaar uit dat het droog zal blijven. En meer kan een mens eigenlijk niet verwachten van een herfstweekend.

We parkeren onze auto’s op de parkeerplaats vlakbij de Tour de La Gileppe. We begeven ons eerst naar een uitkijkpunt om een goed zicht op het meer te krijgen en dalen dan af naar de dam. Op de dam prijkt een reusachtige stenen leeuw. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben door de schoonheid van de omgeving. Zelfs het weer valt mee, zo nu en dan komt er een waterzonnetje tussen de wolken door piepen.

We maken een mooie wandeling doorheen het prachtige herfstbos, zoeken paddenstoelen en genieten van de geur van natte herfstbladeren. De kinderen zijn superflink. Geen gezeur en gezaag, geen kinderen die dramatisch op de grond gaan liggen en uitroepen dat ze sterven van de honger. Om te vermijden dat het zover komt, besluiten we de wandeling wat in te korten. Het is immers al na 13u en we weten uit ervaring dat hongerige kinderen geen aangenaam gezelschap zijn. We nemen een shortcut doorheen het bos naar het stuwmeer. De kinderen gooien stenen in het meer en balanceren op de oevers. Ik duim ondertussen keihard dat er geen kind uitglijdt en in het meer valt.

En jawel, op de terugweg naar de Tour de La Gileppe hebben we toch een accidentje. Het oudste nichtje van mijn vriend (dezelfde die de dag voordien al een buiteling maakte op het zebrapad) slaagt erin over haar eigen voeten te struikelen en maakt een stevige val. Gelukkig zijn we op dat moment op een pad dat wat verder van het meer loopt. Ze heeft een paar stevige schaafwonden, maar gelukkig hebben wij vooruitziende vrienden met een EHBO-kit in de rugzak. We ontsmetten en verzorgen de wonden en gaan ervan uit dat ze het wel zal overleven

Rond 14u zijn we terug bij de Tour de La Gilippe. Om het onszelf niet te moeilijk te maken, besluiten we iets te gaan eten in het panoramische restaurant. Doordat we wat later zijn, is de grote middagdrukte achter de rug en slagen we erin een tafel voor zeven personen te bemachtigen. Het is nog even spannend of we wel allemaal zullen boven geraken, want het kleinste nichtje van mijn vriend heeft opeens hoogtevrees en durft de glazen lift niet in. Mijn vriend en ik moeten haar letterlijk in de lift sleuren, maar uiteindelijk blijkt het allemaal best mee te vallen. Soms moet je mensen een duwtje of een trekje geven om hun grenzen te verleggen.

Het uitzicht vanaf de toren is werkelijk fantastisch en het eten is heel lekker. Ik smul van mijn eend met kroketjes en de kinderen eten allemaal superflink. De meisjes schrokken hun borden leeg, duidelijk hongerig van de frisse buitenlucht. Het was een verstandige beslissing om de wandeling wat in te korten. 😉

Op de terugweg naar ons appartement rijden mijn vriend en ik met de nichtjes langs een boerderij waar ze lekker hoeve-ijs verkopen. Op het erf worden we welkom geheten door een Berner Sennenhond en haar puppy. De meisjes zijn niet te houden en willen meteen knuffelen met de honden. Na mijn eerdere ervaring bewaar ik liever mijn afstand. We kopen uiteindelijk drie liter ijs bij Laitsenciel en keren terug naar het appartement.

Op het appartement breken we ons het hoofd over een avondactiviteit. Het is immers nog te vroeg voor het avondmaal. Tijdens de wandeling had onze vriendin gebeld naar een bowlingzaal niet zo ver van ons appartement, maar die nam geen reservaties aan. We besluiten alsnog ons geluk te proberen en naar de bowlingzaal te rijden. Ik heb er eerlijk gezegd niet zoveel zin in, maar hey, dat komt misschien nog.

Bij aankomst blijkt het verschrikkelijk druk te zijn in de bowlingzaal. We krijgen de boodschap dat we een uur moeten wachten voordat er een baan vrij komt. Niemand van ons heeft veel zin om een uur te zitten wachten in een lawaaierige omgeving met schreeuwerig licht.

We keren onverrichter zaken terug naar onze appartementen en spelen de rest van de avond spelletjes. Hét top-spel van dit weekend is toch wel exploding kittens. Een leuk spel voor alle leeftijden met genoeg toevalselementen om aan iedereen de kans te geven om te winnen. Superleuk en veel toffer dan bowlen, als je het mij vraag.

Doordat we zo laat middag gegeten hebben, heeft ‘s avonds niemand grote honger. We houden het op een bescheiden boterham met een ijsje als dessert. Het ijs is zeer lekker, maar drie liter blijkt toch wel wat te veel te zijn. Oh well, morgen is er nog een dag om ijs te eten.

We entertainen de kinderen verder met TikTok filmpjes maken en leren de meisjes hoe chapeau te spelen. En dan is het tijd om de kinderen in bad en bed te steken.

Na het licht in de kinderkamer uitgeknipt te hebben, is het tijd voor de volwassenen om te spelen! We beginnen onze kindervrije avond met een glaasje champagne om te klinken op het succes van onze kameraad. Hij is er immers na lang en hard werken in geslaagd om een artikel te publiceren in Nature. In Nature! Een betere reden om een flesje champagne te kraken ken ik niet. Hij mag met recht en reden trots zijn op het werk dat hij verzet heeft. We sluiten deze gezellige avond af met een glaasje van mijn persoonlijke whisky.

Sinterklaas in Bierbeek

Vrijdagavond waren mijn collega-teamverantwoordelijke en ik te gast bij onze collega in Bierbeek. De drie trouwe volgers van deze blog weten ongetwijfeld dat ik bij elk bezoek aan Bierbeek dik in de watten wordt gelegd. Dat was deze keer niet anders. We startten de avond met een aperitiefje (cava voor mij, gin tonic voor de drie anderen) en zetten deze verder met een uitstekende risotto met paddenstoelen als voorgerecht en een heerlijk lapje kalfsvlees als hoofdgerecht. Afsluiten deden we met de heerlijke chocoladetaart van Les Tartes de Françoise. En natuurlijk dronken we daar een lekker glaasje wijn bij.

Als special guest had ik mijn persoonlijke fles whisky meegenomen. Kwestie van mijn lieve collega’s kennis te laten maken met deze lekkere op sherryvaten gerijpte whisky. Het doet me altijd plezier om te genieten van mijn whisky in gezelschap van mensen die een goeie whisky weten te appreciëren. Het feit dat ik deze fles beschouw als een gezamenlijk project van mijn broer en mezelf maakt dit uiteraard nog meer bijzonder.

De avond vloog voorbij en opeens was al het na één uur ‘s nachts. We belden taxi Jenny en nog geen twintig minuten later zette onze taxi mijn collega en mezelf voor de deur van mijn appartement af. Om te vermijden dat mijn collega nog helemaal naar Antwerpen moest terug reizen, bleef ze bij mij logeren in het grote bed. We zijn ondertussen toch al gewoon samen een kamer te delen. 😉

Afterwork, de Leuven Experience

Gisteren woonde ik op uitnodiging van Visit Leuven een wel heel bijzondere afterwork bij. Samen met een aantal andere Leuvenaars was ik ‘s avonds te gast in de prachtige Abdij van Park. De vriendelijke dames van Visit Leuven heetten ons welkom met een glaasje warm appelsap, gemaakt van appelen die gekweekt worden op het domein. Eén van de witheren van de Abdij gaf ons wat uitleg bij de geschiedenis van dit voor Europa unieke domein en blikte vooruit naar het moment dat de restauratie van het complex voltooid zal zijn.

Vervolgens gaf brouwer Joris Brams ons een zeer boeiende rondleiding in de gloednieuwe abdijbrouwerij van Abdij van Park en mochten we proeven van het bier met de toepasselijke naam Braxatorium Pracensis. Op zo’n momenten vind ik het altijd jammer dat ik geen bier drink, want de rijke Belgische biercultuur is echt iets om trots op te zijn. Beiaardier Luc Rombouts vertelde over het project van de vredesbeiaard en we mochten zelfs een paar verzoeknummers doorgeven voor zijn beiaardconcert die avond.

We sloten de avond af met een lekkere maaltijd bereid door Wups Biocatering met ingrediënten van Bioboerderij De Wikke. Heerlijke soep, quiches en brownies van amandelmeel. Meer is er niet nodig om mij gelukkig te maken. Al was ik wel bijzonder blij dat ik mijn dikke sneeuwlaarzen had aangedaan, want het eten werd buiten opgediend. En die paar warmtestralers waren echt niet voldoende om zowel hoofd als voeten warm te houden.

Met deze afterwork wilde Visit Leuven de aanwezige Leuvenaars een bijzondere toeristische beleving in eigen stad bezorgen en tegelijkertijd inspiratie opdoen om Leuven te positioneren als gastvrije stad voor internationale bezoekers. Ik kan alleen maar zeggen dat ze prima geslaagd zijn in hun opzet en hopelijk een paar van de ideeën die ik opgeschreven heb mee zullen nemen!

Van Leuven over Geel naar Lontzen – 1 november 2019

Vroeg opgestaan want dit allerheiligenweekend knopen we weer aan bij onze jaarlijkse traditie, na vorig jaar een jaartje overgeslagen te hebben. En ja, ik had er stiekem naar uitgekeken om deze fijne traditie nieuw leven in te blazen: een herfstweekend op stap met onze lieve vrienden, hun twee zonen en de drie nichtjes van mijn vriend.

Mijn vriend huurde een cambio, want Lontzen bleek niet zo makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer en tja met drie meiden op de achterbank is de wagen nu eenmaal het handigste vervoersmiddel. We pikten de drie jongedames (10, 8 en 7) op en reden richting brasserie De Berwien in Voeren, waar we onze vrienden en hun twee zonen (11 en 7) ontmoetten. Deze brasserie bleek een schot in de roos te zijn. De gastvrijheid van de bediening was hartverwarmend. Onze ober deed zijn uiterste best om het ons naar de zin te maken en het was helemaal geen probleem om gerechten op de kaart aan te passen om daar kindvriendelijke porties van te maken. Dikke, dikke aanrader. En nog vriendelijk voor de portemonnee ook! Meteen een goed begin van het weekend.

Na deze fijne lunch moesten we nog een klein half uurtje rijden voordat we rond 15u Villa&Loge bereikten, een werkelijk fenomenale verblijfplaats voor gezinnen met kinderen. We hadden twee gigantische appartementen helemaal alleen voor ons, uitgerust met het meest moderne comfort: gloednieuwe keukenapparatuur, wasmachine, spelletjes, gezellige zithoek, fenomenale douche, fancy multimediaset (die we niet gebruikt hebben, want: tablets) en zelfs een koffiemachine met echte bonen! Jawadde. We kregen een bijzonder uitgebreide rondleiding in het appartement van de eigenares. Misschien iets té uitgebreid, want ik zag mijn medereizigers één voor één afhaken tot ik nog alleen overbleef.

We installeerden ons op het gemak terwijl de kinderen al wat spelletjes speelden, maar beslisten dan toch nog een wandeling te maken, voordat de zon zou ondergaan. Kwestie van de kinderen moe genoeg te maken zodat ze goed zouden slapen. Het contrast met het vorige weekend in Turijn kon amper groter zijn. In Turijn liep ik rond in mijn zomerkledij, nu had ik mijn dikke winterjas aan om me te beschermen tegen het vochtige herfstweer. We begaven ons naar het beginpunt van een wandeling die op één van de wandelkaarten stond aangegeven, bij de kapel van Astenet. Helaas bleek de gps van onze vrienden ons niet naar het juiste beginpunt te leiden. Ik volgde mee op de kaart en zag ons steeds verder en verder wegrijden van ons doel, in de richting van Eupen.

Een belletje naar onze vrienden later maakten we rechtsomkeert en nam ik het heft in handen. Gelukkig ben ik mijn kaartlees-skills nog niet verleerd en geraakten we ook zonder googlemaps op de juiste bestemming. Ondertussen was het al valavond. Er restte ons nog maar een streepje daglicht, maar we lieten ons niet kennen en startten aan de wandeling doorheen een drassig veld. Echt jammer dat het al zo donker was, want de wandeling doorheen de velden (oppassen voor die koeienvlaaien!) en bossen was echt mooi. De kinderen doopten de wandeling al snel ‘poortjeswandeling’ omdat we steeds door poortjes moesten die het vee moesten verhinderen te ontsnappen. De kinderen vonden het geweldig, zo in het donker door de bossen hossen. Ik moet zeggen dat ik matig enthousiast was. Ik had echt schrik om uit te glijden op sommige natte stukken, maar gelukkig bleef het zwaarste accident beperkt tot een struikelpartij van het oudste nichtje van mijn vriend op het zebrapad (don’t ask) na het bezoek aan een met kaarsen verlichte kapel. Zeer sfeervol.

Na deze nattevoetenwandeling keken we allemaal uit naar het avondmaal. De pompoensoep en de boterhammen gingen vlotjes binnen. Het was duidelijk dat deze spannende wandeling de eetlust van de kinderen had opgewekt, want ze aten als wolven.

Na het avondmaal stopten we de drie jongste kinderen in bed. De twee oudsten mochten nog even langer opblijven. Tot onze grote vreugde gingen alle kinderen ditmaal probleemloos slapen. Wat een verschil met vorige weekends, toen mijn arme vriend soms moest post vatten op de kamer om ervoor te zorgen dat de dames in slaap vielen.

We vierden deze eerste overwinning onder volwassenen met een glaasje wijn, olijfjes en tapenades. Laat maakten we het niet, want we wilden de volgende ochtend fris zijn.

Ontsnapte whisky

Ok, ik loop een beetje achter op de hype, want gisterennamiddag ontsnapte ik voor de allereerste keer uit een Escape Room. Een laat verjaardagscadeautje van mijn broer en zijn vriendin. Om het onszelf niet té gemakkelijk te maken, gingen we voor de Escape Room in het X-Files thema. Die hersenen kunnen wel een beetje uitdaging gebruiken, nietwaar? En ik was vroeger een grote fan van Mulder en Scully/ Met dank aan een paar hints (eerlijk: zonder die hints was het niet gelukt), slaagden mijn broer, zijn vriendin, mijn vriend en ik erin te ontsnappen met nog veertig seconden op overschot. Just in time, zoals ze dat zeggen. Kwestie van het maximum uit ons geld te halen. 😉 Ik vond het wel leuk, maar sommige raadsels bezorgden me toch een déjà-vu gevoel. Ik vermoed dat je snel door hebt hoe de vork in de steel zit als je vaker zo’n escape room doet.

Na onze succesvolle ontsnapping reden we met ons vieren naar de opendeurdag van drankenhandel TasTToe. Naast rum, viel er ditmaal ook whisky, calvados en porto te proeven. Aan de porto waagde ik me niet en ik hield me ook ver van de Jamaicaanse rum, na mijn eerdere slechte ervaring. We kregen professionele uitleg en profiteerden van de gelegenheid om kennis te maken met heel veel uiteenlopende smaken. Veel lekkere dingen geproefd, maar de Teeling whisky van 29 jaar oud ging moeiteloos met de hoofdprijs lopen.

Van al dat whisky proeven krijgt een mens honger, dus bestelden we op de terugweg naar ons appartement Thais (lang leve Deliveroo!). Met een dikke dankjewel aan de vriendin van mijn broertje die zo vriendelijk was om bob te spelen voor drie benevelde whiskyliefhebbers.

Na het eten speelden we nog een beetje black stories en toen was onze pijp ver uit.

Museo Egizio – 28 oktober 2019

Ons laatste ontbijt met beschuit. Fantastisch mooie B&B, maar het ontbijt was wel voor verbetering vatbaar. Can’t win ‘m all, can you?

We brengen eerst onze koffers naar de bagagebewaardienst in het station en lopen dan verder naar het Museo Egizio, het tweede grootste Egyptische museum na het museum in Caïro. Dat wil wat zeggen, natuurlijk.

Ik heb op voorhand tickets gekocht. Superhandig, want daardoor kunnen we fijn de wachtrijen voorbij lopen. We krijgen een audiogids en starten onze verkenning van het museum. We zijn er vrij vroeg en toch is het al bijzonder druk. Dit museum is één van de topattracties van Turijn en het wordt ons al snel duidelijk waarom. De collectie artefacten is werkelijk indrukwekkend.

De rondgang in het museum is chronologisch opgevat. Je start in de pre-dynastieke periode om te eindigen in de Romeinse periode. Mij spraken vooral de pre-dynastieke periode en het Middenrijk aan. Maar dat kan ook zijn omdat mijn hoofd toen nog fris was. De collectie is zo uitgebreid dat het op den duur lastig wordt om alles op te nemen, zeker in combinatie met de audio guide die ook nog eens hopen interessante info bevat. Information Overload.

Ik ben het meeste onder de indruk van de graftombe van Iti en Neferu met zijn prachtige muurschilderingen. Tegelijkertijd heb ik een dubbel gevoel wanneer ik kijk naar de foto’s van de vele opgravingen die de medewerkers van het museum uitgevoerd hebben in Egypte. Lange rijen Egyptenaren dragen hun eigen erfgoed uit graftombes naar buiten om vervolgens dat erfgoed te zien verscheept worden naar Italië. Het voelt als diefstal. En ja, ik weet dat Egypte zelf nog talloze schatten bezit, maar toch… Ik hoop alleszins dat een bezoek aan dit museum de mensen aanmoedigt om het prachtige erfgoed in Egypte zelf te gaan bekijken.

Uiteraard zijn we veel langer in het museum gebleven dan verwacht (niet nieuws onder de zon) en is het al bijna half twee wanneer we buiten staan. Aangezien onze vlucht naar België al om 17.55u vertrekt, hebben we niet zoveel tijd om nog ergens uitgebreid te gaan lunchen. Dus besluiten we (bijzonder onorigineel) opnieuw naar de Mercato Centrale te gaan.

Omdat het onze laatste maaltijd in Turijn was, mag het wel wat meer zijn. We willen graag iets eten bij het La Farmacia del Cambio, waar onze food tour gids Adam nog een tijdje gewerkt heeft. La Farmacia del Cambio is een beetje chiquer dan de rest van de eetkramen in de Mercato Centrale. La Farmacia heeft gereserveerde tafels met linnen tafellakens en er is bediening aan tafel. Wij willen graag de tweegangendegustatiemenu nemen en informeren voor de zekerheid of het mogelijk is die twee gangen vrij snel na mekaar te laten komen. De vriendelijke jongedame aan de kassa garandeert ons dat dit geen enkel probleem is.

En inderdaad, we krijgen ons eten bijzonder vlotjes, zodat we ons geen zorgen hoeven te maken dat we niet tijdig op de luchthaven zullen geraken. De risotto met gorgonzola en rode biet is fenomenaal lekker en de kabeljauw met bloemkool mag er ook wezen. En jawel, we trakteren onszelf op een laatste glaasje heerlijke Italiaanse wijn.

riso gorgonzola, barbabietole e limone:

merluzzo con cavolfiore e melograno:

We eten nog een laatste gelato en dan is het echt tijd om afscheid te nemen van de fantastische Mercato Centrale. We wandelen op ons gemak terug naar het treinstation, pikken onze bagage op en nemen een taxi naar de luchthaven. We zijn riant op tijd om onze vlucht te halen, dus laten we ons verleiden om in een gezellige wijnbar/winkel nog een allerlaatste glas Italiaanse prosecco te drinken. En dan nog een aller-allerlaatste glas wijn. 😉 En ja, de prosecco is zo lekker dat we meteen een paar flessen mee naar huis nemen als souvenir. Het vlees is zwak… En we moeten toch iets te drinken hebben op ons Allerheiligenweekendje in Voeren!

A non-sushi date

Het moet niet altijd sushi zijn dat mij naar mijn favoriete Goofball brengt! Een heerlijk stukje gebakken zalm met groentjes en een lekker glas wijn volstaan ruimschoots! Dat in combinatie met een goed gesprek en de blije gezichtjes van Kabouter en Beertje, natuurlijk!

Dankjewel Goofball omdat ik altijd welkom ben bij jullie!

Champagne bij Harvest

Donderdagavond sloot ik de werkweek een dagje vroeger dan gewoonlijk af met een heerlijk diner bij Harvest in Brussel. Ik had daar afgesproken met een vriendin om te vieren dat ze een nieuwe job gevonden heeft als scrum master. Een sterke vrouw op een IT-sleutelpositie, daar hoort een glaasje champagne bij!

De rest van het menu mocht er anders ook wel wezen. Al was het vooral de Douro wijn die mij van mijn sokken blies. Als ik deze wijn op een wijnbeurs was tegen gekomen, zou ik meteen zes flessen gekocht hebben. Zó lekker! Een gezellige avond met voor de verandering eens wat vrolijkere onderwerpen, want mijn vriendin vond niet alleen een nieuwe job, maar ook een nieuw lief. Een dubbele reden om te vieren, dus!

Bietensalade, gerookte paling en kweepeer puree vergezeld van een glas Loire, Montbenault « Poïesis » 2017, Olivier Lejeune:

Konijn bereid op lage temperatuur, aardpeer mousseline, gekarameliseerde witlof chips van schorseneer, jus met mosterd en bonenkruid vergezeld van een glas Douro, Vinha das Lameiras 2011, Monte Cascas:

Palazzo Reale en Mole Antonelliana – 27 oktober 2019

Gelukkig is er vandaag (zondag) geen markt en kunnen we ongestoord slapen tot de wekker gaat om 8u. Dankzij de overschakeling van zomer- naar winteruur mogen we een uurtje langer slapen, maar zelfs dan voelen we ons nog niet volledig uitgeslapen. Oh well, I’ll sleep when I’m dead! (Zó jaloers op mensen die met weinig slaap toegekomen, ik zou die extra uren in een dag goed kunnen gebruiken.)

We ontbijten opnieuw met crackers, babybels, smeerkaas en chocoladecake. Gelukkig zijn er kiwi’s om de schijn van een gezond ontbijt hoog te houden. Voordat we ons naar het Palazzo Reale begeven, één van de topattracties van Turijn (ik heb tickets voor 11u), wandelen we naar het station Torino Porta Nuova. We willen nagaan of er lockers zijn om morgen onze bagage achter te laten en taxi’s om ons naar de luchthaven te brengen. In plaats van lockers heeft het station een bagagebewaarplaats waar je je koffers bij een échte persoon kan afgeven. Even goed als een locker, maar wel iets duurder natuurlijk.

Gerustgesteld wandelen we onder een stralend zonnetje met een stevige pas verder naar het Palazzo Reale. We moeten ons zelfs een beetje haasten om er om 11u te zijn. Bij aankomst is het even zoeken naar de juiste ingang, want dat is niet zo duidelijk aangegeven. Uiteindelijk vinden we onze weg en kunnen we aan ons bezoek beginnen. Het eerste wat je ziet als je binnenkomt is een fabuleuze trappenhal met een fenomenale plafondschildering. De toon is gezet, de pracht en praal die volgt doet onze monden open vallen. De ene kamer is nog mooier dan de andere. Het is gewoon onmogelijk om alle details goed in ons op te nemen, we weten echt niet waar eerst kijken. Tegelijkertijd confronteert dit Palazzo ons ook met de ongelijkheid in de wereld. De rijkdom rondom ons is duidelijk het resultaat van een klassenmaatschappij waarvan de echo’s ook nu nog in onze maatschappij doorklinken.

Op het einde van de rondleiding komen we terecht in de Cappella della Sacra Sindone, waarin de befaamde Lijkwade van Turijn wordt bewaard. De Lijkwade is een linnen kleed waarop vaag een beeld van een man te zien is met verwondingen die zouden kunnen ontstaan zijn bij een kruisiging. Volgens sommige gelovigen is deze lijkwade het kleed waarin Jezus werd gewikkeld en begraven nadat hij aan het kruis gestorven was. Een koolstofdatering situeert de lijkwade echter in de late middeleeuwen. Enfin, mij fascineert vooral de prachtige kapel, die, net zoals de Notre Dame, niet gespaard bleef van rampspoed. In 1997 werd de kapel zwaar beschadigd door een brand waarvan de oorzaak nog steeds onbekend is. Het kostte 30 miljoen euro en duurde meer dan 21 jaar om de kapel in zijn originele toestand te herstellen. Dat belooft voor de Notre Dame…

Na de kapel is er een ruimte in het paleizencomplex waar je meer info krijgt over de restauratie en je via een VR-bril de structuur beter kan bekijken. De beelden (gefilmd met een drone) zijn uiteraard indrukwekkend, maar de VR-toepassing hapert soms, want het effect een beetje teniet doet.

Mijn vriend en ik zijn een beetje verzadigd na al de overdaad die we te zien kregen en twijfelen of we de laatste ruimtes in het paleizencomplex niet beter zouden overslaan. Gelukkig doen we dat niet, want we ontdekken een schitterende collectie schilderwerken van grootheden zoals Rubens, Van Dijck, Bruegel en Caravaggio. We eindigen ons bezoek aan het Palazzo letterlijk in schoonheid.

Wanneer we opnieuw buiten staan, schijnt de zon met volle kracht. volgens mijn weerapp zou het zo’n 24 graden zijn. Een aangenaam herfstweertje zoals ze zeggen. 😉 Vervolgens beklimmen we de Campanile del Duomo. Het hele bouwwerk ziet er redelijk bouwvallig uit. Laat ons hopen dat de stabiliteit van deze toren regelmatig gecontroleerd wordt. Eens boven vergeten we de tot op de draad versleten constructie en genieten we van het mooie uitzicht. Vooral het uitzicht op de mooie koepel van de Cappella della Sacra Sindone maakt de klim de moeite waard.

Opnieuw beneden is het al bijna twee uur. Time flies when you’re having fun. We hebben stevig honger gekregen van al dat slenteren. Lang moeten we niet nadenken over een geschikte lunchplek: de Mercato Centrale die we zaterdag bezochten lijkt de ideale plek om te proeven van de heerlijke Piëmontese keuken. Het is niet makkelijk om te kiezen, maar uiteindelijk bestellen we ons allebei een pasta. Ik ga voor de tagliolino al nero di sepia, cozze, vongole e pomodorini. Mijn vriend betaalt onze gerechten aan de kassa en dan is het wachten tot ons nummer wordt afgeroepen. Een niet zo handig systeem, om eerlijk te zijn. Het zou handiger zijn om met van die buzzers te werken die afgaan wanneer je eten klaar is. Bij mijn pasta drink ik een glaasje uitstekende Calice Sharis voor de zeer schappelijke prijs van 4 euro. Dat smaakt naar meer! Aangezien het mijn verjaardagsweekend is bestellen we ons nog een glaasje prosecco om te klinken op een tot nu toe al bijzonder geslaagd verblijf in Turijn. Als dessert koop ik een gelato van Alberto Marchetti. En ja, we kunnen het niet laten als afsluiter een Moscow Mule te drinken, een cocktail die je hier werkelijk op elke menukaart ziet staan.

Ondertussen is het tijd om te vertrekken naar Mole Antonelliana. We hebben tickets gereserveerd om 17u en willen niet het risico lopen om onze time slot te missen. Na een mooie wandeling komen we om tien voor vijf aan de ingang aan. We mogen meteen binnen. Ik moet toegeven dat het plezant is die lange rij wachtenden zomaar te kunnen voorbij steken. Lang leve online ticketing systemen die mij het leven zoveel aangenamer maken. De lift brengt ons verrassend snel naar boven, we zoeven voorbij de verdiepingen van het Museo del Cinema naar het panoramische terras op 85 meter hoogte. Ik heb mij een beetje misrekend bij het kiezen van het tijdstip voor ons bezoek. Ik dacht dat we om 17u nog meer dan een uur tot zonsondergang zouden hebben, maar door de omschakeling van zomer- naar winteruur, gaat de zon natuurlijk een uurtje vroeger onder. We zien nog net de laatste zonnestralen achter de bergen verdwijnen.

Terwijl ik druk foto’s aan het maken ben van het uitzicht, voel ik opeens iets landen op mijn hoofd. Mijn vriend bevestigt mijn vrees: er heeft een vogel op mijn kop gekakt. Dat brengt geluk, zeker? Mijn vriend probeert zo goed als mogelijk het plakkerige goedje uit mijn haar te verwijderen met een papieren zakdoekje. Gelukkig hebben we nog tijd genoeg om even terug naar het hotel te gaan voordat we ‘s avonds gaan dineren.

In het hotel was ik de uitwerpselen uit mijn haar en maken we de gelegenheid gebruik om nog snel een sekspartijtje in te lassen als aperitief voor het avondmaal.

Voor het diner heb ik gereserveerd bij Taverna dell’Oca, een restaurant gespecialiseerd in ganzenvlees. Ik koos dit restaurant uit omdat je gans niet zo vaak op de menukaart aantreft in België. Het restaurant blijkt een schot in de roos. Natuurlijk kiezen we de menu met bereidingen van gans, al klinken de twee andere menuopties ook zeer lekker. Voor vijf gangen, inclusief een klein aperitief betalen we 39 euro. Aaah, Italië….

Het is bijzonder lekker, maar wel een beetje veel. Zeker de schotel met charcuterie en paté waarmee we starten, is stevig. We zullen wat op de lijn moeten letten als we weer thuis zijn, nietwaar?

Plateau of goose: goose foie gras paté, goose terrine, raw ham, speck & salami, parcaloca, ecumenico, itan & sasak served with gherkins:

Browned parcaloca ham with potatoes and porcini mushrooms sautés, cheese fondue and quail egg:

Big ravioli filled with goose and pumpkin in mascarpone cream perfumed with green pepper:

Stewed goose with porcini mushrooms:

Figs with grappa sherbet:

De wijn die we bij het eten drinken is eveneens uitstekend. We verwachten niet anders van Piemonte. 😉

Om af te sluiten vragen we aan onze dienster om ons een digestief aan te raden. En opeens komt daar een ober aanzetten met vijf verschillende soorten drank, van een halfzoete dessertwijn, over een Amaro tot een grappa. We krijgen van elke fles een proevertje. Ik hou het bij de dessertwijn, maar mijn vriend gaat uiteraard voor de grappa. We hadden deze dag niet beter kunnen eindigen!

Bonsoir Clara

Ongeveer een week nadat ik had afgesproken met haar toekomstige ex-echtgenoot, hadden mijn vriendin en ik een date bij Bonsoir Clara. Kwestie van de neutraliteit hoog te houden en ook de andere kant van het verhaal te horen. Hoewel ik rationeel gezien weet dat er bij scheidende koppels veel opgekropte gevoelens naar boven komen en ik echt mijn best doe om beide kanten van het verhaal te zien, voelde ik dat mijn eerdere afspraak in Zaventem mij beïnvloed had. Hoe zeer je dat ook zou wensen, volledige neutraliteit bestaat niet.

Het eerste wat me opviel tijdens ons gesprek, was hoe anders mijn vriendin omging met de breuk. Waar haar bijna ex-echtgenoot vol met opgekropte woede zat, zag ik bij haar vooral veel verdriet, verdriet om het verlies van zoveel jaren samen. Verdriet ook, omdat de laatste jaren zo moeilijk waren geweest en ondanks haar inspanningen de brokken nu niet meer te lijmen waren. Heel bizar ook om uit haar mond bijna identiek dezelfde verhalen te horen als degene die mijn kameraaed mij verteld had, maar dan helemaal anders. De feiten waren ongeveer hetzelfde, de interpretatie die ze er beiden aan gaven verschilde dag en nacht.

Na onze avond samen wist ik dat het schip van hun relatie definitief gezonden was. Zo spijtig voor hen beiden dat het niet lukt om zo’n belangrijk hoofdstuk in hun leven op een beschaafde manier af te sluiten. ‘t Is een cliché, maar liefde en haat liggen zo verdomd dicht bij elkaar dat het soms beangstigend is.

Oja, het eten was lekker, uiteraard.

Huisbereide grijze garnalenkroketten met een coulis van schaaldieren:

Gebakken sint-jakobsschelpen, Mousse van zoete aardappel met notenolie, blanke boter met citroengras:

Yet Another Blog

Life on my side

culinair