Train World met mijn petekindje

Zondag had ik afgesproken om iets leuks te doen met mijn petekindje. Ik moet eerlijk toegeven dat het mij volkomen aan inspiratie ontbrak om een leuke activiteit te verzinnen, dus ik was zeer blij dat de papa van mijn petekindje een bezoek aan Train World voorstelde.

Mijn tweede bezoek aan Train World was opnieuw een schot in de roos. Mijn petekindje is dol op voertuigen en al helemaal op treinen. Hij kon zijn geluk dan ook niet op toen hij merkte dat hij bij veel treinen in de bestuurderscabine mocht en liep enthousiast van de ene naar de andere trein. Het deed me plezier hem zo te zien genieten , want hij is meestal nogal introvert van aard. Toen ik hem vroeg welke trein hij de coolste vond, antwoordde hij: “Alle treinen!” We hadden echt een heel fijne namiddag samen en ik kan zijn papa niet genoeg danken voor dit geweldige idee.

Na zo’n tweetal uur in het museum rondgelopen te hebben, vonden de twee jongens dat het tijd was voor iets anders en gingen we iets drinken in de bijhorende brasserie. Toch knap dat Train World er moeiteloos in slaagt twee jongens van drie en vijf jaar twee uur lang te betoveren. Echt, dit museum verdient alle lof. Alleen nog zorgen voor een betere verlichting in sommige zalen en dan is de museumervaring nagenoeg perfect. De brasserie daarentegen was een dikke tegenvaller. Nooit eerder werd ik bediend door mensen die zo overduidelijk tegen hun goesting werkten. Tragisch. Gelukkig waren we er alleen maar om iets te drinken.

IMG_7100

Le Belge, de eerste locomotief van Belgische makelij uit 1835:

IMG_7101

IMG_7102

Voor het avondmaal wilden we graag iets eten in de Abdijmolen in Leuven (de ouders van mijn petekindje waren zo vriendelijk mij een lift te geven). Helaas, het bleek daar stampvol te zitten en wij konden er met ons vijven niet meer bij. Gelukkig is Brasserie 500 altijd een waardig en kindvriendelijk alternatief. Zeer te spreken over de heerlijke tongrolletjes die ik voorgeschoteld kreeg!

IMG_7108

Ik werd door de ouders van mijn petekindje mooi afgeleverd bij het station van Leuven, alwaar ik, zeer gepast, met de trein terug naar Antwerpen spoorde.

Genieten in Brugge!

Eén trein later dan gepland (I know, mijn punctualiteit heeft te leiden onder de hoge werkdruk), spoorde ik vrijdagavond naar Brugge. Aan het station werd ik opgepikt door onze lieve vrienden die ginder een huisje hebben. Bourgondiërs als ze zijn, hadden ze een tafeltje voor drie gereserveerd. Vooruitziend als onze vrienden zijn, gelukkig pas om 20.30u, zodat we, ondanks mijn latere aankomst, toch mooi op tijd in Tom’s Diner waren.

Trouwens nog nooit gedineerd in een restaurant waarvan de naam zo slecht de lading dekt. Bij het woord ‘diner’ denk ik meteen aan van die typische Amerikaanse toestanden met nep-leren zitbanken, waitresses met kauwgom in hun mond en goedkoop eten. Tom’s Diner in Brugge serveert echter zeer verfijnde en mooi afgewerkte gerechten tegen een eerlijke prijs. Oordeel zelf, ziet dit er niet lekker uit? (

IMG_7048

IMG_7052

De avond vloog voorbij. Uiteraard waren mijn vrienden benieuwd om te horen naar mijn ervaringen in Genève. Een periode in mijn leven waar ik niet echt met plezier op terug kijk, maar goed, het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn. En uiteindelijk heb ik weinig recht te klagen over een situatie waarvoor ik zelf bewust gekozen heb.

Op zaterdagochtend sliepen we heerlijk lang uit. Ik kan niet zeggen hoeveel deugd het deed om tot half elf (!) in bed te liggen. Ik denk dat mijn gastheer en gastvrouw er hetzelfde over dachten, want zij waren niet veel vroeger op dan ik. Het was dan ook een heel bijzondere dag waarop een beetje verwennerij gepast was: de veertigste verjaardag van mijn lieve vriendin. Een pittige dame vol met grootse plannen die over een kleine maand start in een splinternieuwe job. Ik duim van harte dat dit haar droomjob zal worden, want haar professionele leven is de laatste jaren wat in woelige wateren verzeild geraakt. You can do it, girl!

Doordat we de dag nogal op ons gemak gestart waren, waren we net te laat om nog te kunnen ontbijten bij Bistro Sint-Anna. We moesten dus genoegen nemen met een paar croques en een slaatje. Ook lekker, natuurlijk, maar second best ten opzichte van een écht ontbijt met een heerlijk spiegeleitje.

IMG_7064

Na de lunch profiteerden we van het heerlijke zonnetje om door de straten van het mooie Brugge te slenteren. De winterzon op mijn gezicht deed ongelooflijk deugd, zeker na de voorbije grauwe maanden. We bezochten twee kunstgalerijen (Jan Desmarets en Absolute Art Gallery), waar vooral de recyclagekunstwerken me aanspraken en ik liet me ergens onderweg verleiden tot de aankoop van een lekker ouderwetse negerzoen. Gelukkig kon ik wél de verleiding weerstaan om gans The Chocolate Line leeg te kopen (ja, die eenhoorn is volledig uit chocolade gemaakt). Eerst zorgen dat er weer wat geld op mijn rekening staat. 😉 Een warme glühwein in een lokale brasserie was de ideale manier om weer op te warmen.

IMG_7068

IMG_7070

IMG_7071

IMG_7077

IMG_7079

IMG_7081

IMG_7083

IMG_7093

IMG_7092

De rest van de namiddag brachten we door in het gezellige rijhuisje van onze vrienden. Rond vijf uur brachten ze me terug naar het station van Brugge en namen we afscheid. Oprecht genoten van onze momenten samen!

Leuvense culinaire ontdekking: Barba

Dinsdagavond ging ik na het werk op stap met ons vast kliekje Leuvense dames (waarvan er ondertussen steeds minder in Leuven wonen, mezelf inclusief). Doordat ik (weer!) beroep kon doen op de gastvrijheid van Goofball, moest ik me niet haasten om de laatste trein van Leuven naar Antwerpen te halen. Het gezellige rijhuis van Goofball and friends in Leuven is ondertussen zowat mijn tweede thuis geworden en ik geniet oprecht van het enthousiasme waarmee haar twee jongens me telkens weer begroeten.

Doordat ik te laat vertrokken was op mijn werk (een collega wilde per sé nog haar hart uitstorten), viel heel mijn strakke timing in duigen en kwam ik een dik kwartier te laat op de afspraak in restaurant Barba. Mijn 6 andere collega’s hadden net hun eerste cocktail besteld, dus kon ik niet achter blijven! En die eerste cocktail was zo lekker dat ik het gewoon aan mezelf verplicht was om een tweede te bestellen.

Wat volgde was een heerlijke avond waarop geen enkel onderwerp uit de weg gegaan werd. Het heerlijke eten en het attente personeel maakten het een avond om in een doosje te doen en nog lang te koesteren. Lang geleden dat ik me nog zo volkomen ontspannen gevoeld heb na een avondje uit. Alsof ik even al mijn zorgen achter mij had kunnen laten. Ik kroop dan ook met een goed gevoel onder de lakens in de logeerkamer van mijn Leuvense gastheer en gastvrouw.

IMG_7006

IMG_7009

IMG_7012

IMG_7015

IMG_7018

IMG_7021

IMG_7023

Brussels afscheid

Na twee fijne dagen samen in Brussel, moest ik op zondag helaas afscheid nemen van mijn vriend en mijn comfortabele hotelbed. Reden te meer om uit te slapen en voor de laatste keer te genieten van een uitgebreid hotelontbijt. Ik nam zelfs de moeite om mijn eigen gepersonaliseerde smoothie (appelsien, wortel en spinazie) te laten maken door het hotelpersoneel. Ik zat dus nog aan de ontbijttafel toen mijn vriend terug kwam van FOSDEM om afscheid te nemen. De komende drie weken zullen we elkaar immers weer moeten missen. Snif.

Ik moet zeggen dat het deugd deed om elkaar terug te zien. Al die moderne communicatiemiddelen kunnen helaas niet wedijveren met het gevoel van huid op huid en de uitwisseling van allerlei lichaamssappen. 😉

IMG_6999[1]

IMG_7002[1]

Authentic Belgian cuisine

Ok, ik moet toegeven dat ik het op zondagochtend niet kon opbrengen om om 7 uur op te staan om te ontbijten samen met mijn vriend en zijn collega’s. In plaats daarvan maakte ik van de gelegenheid gebruik om lekker lang uit te slapen (ik werd op een haar na door de kuisvrouw uit bed gezet) en op mijn gemak een gans uur lang te genieten van een overheerlijk ontbijt met alles wat ik lekker vind: gerookte zalm, roerei, kappertjes, augurkjes, brie, vers gebakken brood, vers fruitsap, verse mini-chocoladebroodjes én studentenhaver (de allereerste keer dat ik een ontbijtbuffet tegen kom dat studentenhaver serveert).

Het was een druilerige dag, heel anders dan de dag voordien. Niet echt aantrekkelijk weer om erop uit te trekken, dus besloot ik van het comfort van de hotelkamer gebruik te maken om wat te lezen, filmpjes te kijken en te bloggen. Ik vond dat ik een beetje ontspanning verdiend had, na zoveel lange werkdagen.

‘s Avonds had mijn vriend gereserveerd voor de ganse bende in restaurant Le Chou de Bruxelles. Alleen al voor de naam zou je er gaan eten. 😉 Voor de ronde prijs van 32 euro konden we eender welk voorgerecht, hoofdgerecht en dessert bestellen dat op de kaart stond. Van een goeie deal gesproken. Ik ging (het zware eten van de dag voordien indachtig) ditmaal voor een lichte carpaccio van Belgisch rundvlees en de befaamde mosselen. De carpaccio was ok, maar het waren de mosselen die de show stalen. Ik zweer dat ik nog nooit in mijn leven zo’n goeie mosselen gegeten heb.

De bavet die de ober me kwam omdoen, vond ik lichtelijk overbodig, maar alles om onze buitenlandse vrienden te entertainen. Nu denken ze zeker dat je in België geen pot mosselen op restaurant kan eten zonder dat ze je een slabbetje omdoen. 😉

De tarte tatin was een waardige afsluiter.

IMG_6979

IMG_6982

IMG_6985

IMG_6994

IMG_6996

Laat me zeggen dat dit weekend voor mij in teken stond van een hernieuwde kennismaking met de klassieke Belgische keuken. Het was me een eer en een genoegen.

De toerist uithangen in Brussel

Ondanks het feit dat ik het razend druk op het werk had, besloot ik even de pauzeknop in te drukken en vrijdag een dagje verlof te nemen. Uiteindelijk had ik mijn vriend al niet meer IRL gezien sinds begin januari. We hadden dus wel wat in te halen…

In feite was mijn vriend in het land om deel te nemen aan FOSDEM, maar was hij twee dagen vroeger overgevlogen om bij mij te zijn. Omdat het officieel dus om een werkbezoek ging, betaalde zijn bedrijf de vlucht én twee overnachtingen in het Brusselse hotel Barsey by Warwick, vlakbij de ULB campus. Aangezien ik niet neen zeg tegen de luxe van een hotelkamer en een heerlijk ontbijt, ging ik graag mee als zijn plus one.

Vrijdag vertrokken we dus vanuit Berchem naar Brussel. Een trein- en tramrit later dropten we onze valiezen in het hotel en gingen we op verkenning in de buurt. Ondanks het feit dat ik al jaren in Brussel werk, blijft deze stad een nobele onbekende voor mij. Brussel heeft zoveel verschillende gezichten dat het moeilijk is de stad in één vakje te stoppen. En ik geef toe dat mijn actieradius zich normaal beperkt tot de directe omgeving van mijn werk.

Elsene (of Ixelle) was bijgevolg grotendeels onbekend terrein voor mij (een paar bezoekjes aan Flagey uitgezonderd). En ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de statige schoonheid van de ongetwijfeld peperdure villa’s en de mooie vijvers vol met watervogels.

Ik was echter het meest onder de indruk van de abdijsite van de Abdij Ter Kameren. Wat een prachtige, rustgevende plek in het hartje van grootstad Brussel. Alsof je door een portal stapt die je naar een andere tijd katapulteert. Enorm genoten van onze wandeling doorheen dit schitterende stukje erfgoed. Ik heb het al vaak gezegd: je hoeft niet ver te gaan om schatten te ontdekken. En het gezelschap mocht er ook zijn, natuurlijk. 😉

IMG_6916

IMG_6918

IMG_6919

IMG_6920

IMG_6922

IMG_6923

IMG_6925

IMG_6926

IMG_6930

IMG_6932

IMG_6933

IMG_6938

Helaas gaat de zon begin februari vroeg onder en hadden we nog een uur of twee te doden tot aan de dinner date met de collega’s van mijn vriend. Eens de zon weg begon het ook flink koud te worden. We zochten een beetje op goed geluk een plek om iets te drinken en kwamen dankzij Googlemaps (het moet niet altijd tripadvisor zijn) terecht in wat de beste wijnbar van heel Brussel moet geweest zijn: Wine Fever.

Wat een geweldige plek! Het was er al gezellig vol toen we binnen kwamen en ons een plekje aan de toog uitzochten en het werd alleen maar drukker naarmate de avond vorderde. De bijzonder charmante uitbaatster was duidelijk trots op haar zaak, waarvoor ze elke wijn die er geschonken en verkocht werd persoonlijk had uitgezocht. En terecht: ik proefde er enkel uitstekende wijnen. Om te vermijden dat we al helemaal tipsy op onze afspraak met de collega’s van mijn vriend zouden aankomen bestelden we een fantastisch lekkere tapenade, geserveerd met het beste stokbrood van Brussel, zo verzekerde onze gastvrouw ons. De bubbels die ik er dronk, vielen zo in de smaak, dat ik niet anders kon dan een flesje kopen om cadeau te doen.

IMG_6951

Lichtelijk aangeschoten begaven we ons naar het restaurant waar we afgesproken hadden: Le Bugatti. De collega’s van mijn vriend waren tijdens de vorige editie van FOSDEM per ongeluk in dit restaurant beland en waren er razend enthousiast over. Ik moet eerlijk toegeven dat geen haar op mijn hoofd eraan gedacht zou hebben te gaan dineren in een restaurant dat van zichzelf beweert authentieke Belgische keuken te serveren. Maar hey, soms moet je open staan voor nieuwe ervaringen en ik moet zeggen dat het kader verrassend gezellig was.

De menukaart las inderdaad als een soort best-of van de oerklassieke Belgische keuken en het eten stelde niet teleur, al lag het me achteraf wel wat zwaar op de maag. De authentieke Belgische keuken is niet bepaald goed voor de lijn… Ik maakte van de gelegenheid gebruik enkele gerechten te bestellen die je niet overal op de kaart aantreft: petits gris de Namur en paling in ‘t groen. Beide gerechten waren zeer smaakvol en ik moest echt wringen om nog een plekje te vinden voor één van mijn favoriete desserts: crème brûlée.

IMG_6953

IMG_6961

IMG_6963

IMG_6973

Het glas wijn dat ik bij mijn maaltijd dronk, kon helaas niet tippen aan wat we eerder op de avond bij Wine Fever gedronken hadden, maar dat had ik ook niet verwacht.

Volkomen voldaan keerden we terug naar het hotel. Het weekend kon al niet meer stuk voor de collega’s van mijn vriend. 😉

Culinair Antwerpen: El Warda

Bestaat er een betere manier om te werken aan mijn integratie in grootstad Antwerpen, dan op culinaire ontdekkingsreis te gaan? Ik ben alvast overtuigd van niet.

Vorige dinsdagavond had ik samen met drie andere collega’s (waarvan twee uit het Antwerpse en eentje uit Brussel) afgesproken om te dineren met een collega die wegens ziekte al een tijdje out is. Een zeer tragisch verhaal: na het verlies van haar ongeboren kindje werd er borstkanker bij haar vastgesteld. We waren allemaal in shock toen we het nieuws vernamen. Hoeveel ellende kan één mens verwerkt krijgen?

Maar onze collega vocht terug en deze dinsdag konden we in El Warda klinken op het feit dat de kanker overwonnen is. De behandeling was succesvol en hoewel de littekens van de operatie nog aan het helen waren en een pruik de gevolgen van de chemo moest maskeren, zag onze collega er goed uit. Blij dat deze zware periode achter haar lag en voorzichtig hopend op een terugkeer naar het werk en de normaliteit. Ik gun het haar van harte.

En oja, het eten bij El Warda was de perfect combinatie van warme huiselijkheid met een toets exotisme om er een geslaagde avond te maken. Bonuspunten voor de kaneellikeur.

IMG_6875

IMG_6876

IMG_6878

Parkour in Hal 5

Ik geef toe dat ik zaterdagochtend na het feestje van de gelegenheid gebruik gemaakt heb om wat uit te slapen. Hierdoor waren Jan, Kabouter en Beertje (Goofball was een weekendje weg met vriendinnen) al de deur uit voordat ik goed en wel gedoucht en aangekleed was. Op de tafel beneden wachtte me echter een fijne verrassing: heerlijke pannenkoeken. Een ideale manier om de dag te beginnen!

IMG_6829

Na bij hun thuiskomst het nieuwe kapsel van Kabouter en Beertje bewonderd te hebben, nam ik afscheid en fietste ik met mijn blue bike naar Heverlee. Daar werd ik opgewacht door drie enthousiaste jongens. Helaas was de oudste van de vier broers net een dag eerder ziek geworden en was hij naar zijn oma en opa om daar opnieuw op krachten te komen. Spijtig, want ik had ernaar uitgekeken hen allevier terug te zien. De jongens waren weer flink gegroeid en ik was behoorlijk onder de indruk van de hoeveelheid eten die ze konden verzetten. De tweede jongste speelde maar liefst drie stukken taart naar binnen!

IMG_6837

In de namiddag fietste ik samen met de mama naar Hal 5, terwijl de papa met zijn drie jongens de auto nam. We vonden elkaar in de parkour zaal waar de jongens hun overtollige energie kwijt konden en ik vol bewondering keek naar hoe de mama vlotjes over plinten en klimrekken sprong. Mijn vriendin is een coole chick die niet alleen vier superjongens op de wereld gezet heeft, maar ook aan haar eigen ontplooiing werkt. Sinds ze parkour als hobby ontdekt heeft, geeft ze zelfs les aan de allerkleinsten. Chapeau! Geen wonder dat ze de keuze gemaakt heeft om het daarom op professioneel vlak wat kalmer aan te doen.

Ik was ook behoorlijk onder de indruk van de parkour-skills van Nico, blijkbaar een lokale held, bekend van tv! Uiteraard had ik nog nooit van Nico of het programma waarin hij meespeelt gehoord, maar onze drie jongens vonden hem duidelijk geweldig. En ik moet zeggen dat een mooi gespierde torso mij ook wel kan bekoren. 😉

We sloten de namiddag af met een glaasje bubbels en een falafel sandwich/ schotel van Yalla Yalla, want Hal 5 mag zich sinds kort een echte foodcourt noemen. Al was het, ik moet daar eerlijk in zijn, nogal aan de frisse kant om optimaal van deze plek te kunnen genieten. Ik vermoed ook dat dit (en de beperkte openingsuren) één van de redenen is waarom het concept geen overdonderd succes is. Het was er niet bepaald druk te noemen en dat voor een zaterdagavond. Als deze foodcourt er niet in slaagt meer volk aan te trekken, vrees ik voor het voorbestaan ervan.