culinair

Afscheidsfeestje

Vrijdag nam ik na het werk de trein naar Leuven voor het afscheidsfeestje van een vriend die (surprise!) naar de USA verhuist. Ik was eigenlijk van plan vroeger te vertrekken, maar ik wilde per sé de hoeveelheid ongelezen mails in mijn mailbox naar een aanvaardbaar niveau terug brengen. Gelukkig was ik zo slim geweest om op voorhand een blue bike abonnement te nemen, waardoor ik twee codes bij de hand had om bij het Fietspunt aan het station een fiets uit het rek te halen. Best wel handig!

Aangezien ik al wat laat was voor het feestje, fietste ik in volle vaart naar mijn favoriete overnachtingsplek Chez Goofball and friends. Alwaar ik snel snel mijn spullen af dropte, over de jongens hun bolletje aaide en alweer weg was. Onbeleefd van mij, ik weet het. Maar ik maak dit zeker goed op een later moment, beloofd!

Ik was echt aan de late kant voor het feestje, dat al om 18u begonnen was. Veel vrije stoelen waren er niet meer te vinden op de bovenverdieping van de Werf (eerst zou het feestje plaatsvinden in Café Entrepot, maar die weigerden ons gezelschap wegens te groot), dus zette ik me noodgedwongen tegenover mijn collega, toevallig ook een kameraad van het feestvarken. Niet dat ik iets tegen die collega in kwestie heb, integendeel, maar ik ben al zoveel met mijn werk bezig tegenwoordig dat ik echt behoefte had om eens een ander onderwerp aan te snijden. Helaas, voordat ik er goed en wel erg in had, was het onderwerp van het gesprek opnieuw de recente reorganisatie. ‘t Wordt tijd dat ik opnieuw wat hobby’s oppik…

Aangezien ik nog geen avondmaal gegeten had, bestelde ik mij een stukje quiche. Niet echt memorabel, maar ik had er wel mee gegeten. Gelukkig was de cava lekker (en goedkoop).

IMG_6823[1]

Tot mijn grote verbazing begonnen rond 21.00u (!) de eerste mensen naar huis te gaan. Ok, sommige feestvierders hadden een baby bij en ik begrijp best dat mensen met kinderen het niet graag al te laat willen maken, maar 21.00u dat is nu toch wel heel vroeg om het feestje te verlaten van iemand die je wellicht de komende maanden/jaren niet meer zal zien. Om 21.30u bleven we nog met z’n vieren over: drie vrouwen en het feestvarken. Aangezien de Werf vroeg sloot wegens de blok, verhuisden we naar de Irish Pub iets verderop.

Het was er druk, maar we konden bij twee meisjes aanschuiven die toevallig iemand uit ons gezelschap kenden. Zo leer ik nog eens andere mensen kennen! Op zich was ik er niet rouwig om dat ons gezelschap sterk was gekrompen. Meer tijd om te informeren naar de toekomstplannen van onze vriend die België inruilt voor het zonnige Californië. De kans dat hij net als ik van een kale reis zal terugkeren is echter quasi onbestaande. Zijn bedrijf heeft hem gevraagd te verhuizen en zal het nodige doen om het hem ginder comfortabel te maken. En aangezien hij vrijgezel is, is er niets dat hem hier houdt. Ik toastte op het welslagen van zijn avontuur met een lekkere (Schotse!) whisky. Al moet ik toegeven dat ik een steek van jaloezie voelde toen ik het nieuws van zijn vertrek vernam.

Wat mij eraan doet denken. Moet ik een “Hoera, ik ben terug in België” feestje houden?

Culinaire ontdekkingen in het Antwerpse

Vrijdagavond had ik afgesproken met een oud-collega uit het Antwerpse om samen iets te gaan eten. Ik had de locatie volledig aan hem over gelaten. Op culinair vlak word ik graag verrast.

Ik zorgde dat ik op tijd de deur van mijn werk achter me dicht trok en was op een paar minuten na (tja, de NMBS zorgde voor de obligate vertraging) op tijd op de afspraak. Cuichine bleek een erg sympathiek fusion restaurant dat een heerlijke mix van West en Oost serveerde. Geen compliceerde gerechten, maar gewoon eerlijke ingrediënten, perfect bereid en lekker gekruid.

Mijn oud-collega en ik gingen uiteraard voor de verrassingsmenu: 40 euro voor drie gangen, daar kan een mens niet voor sukkelen. Het voordeel is dat ik sinds mijn terugkeer uit Genève alles geweldig goedkoop vind in België. Wat misschien voor een culinaire enthousiasteling als mezelf, bij nader inzien nogal gevaarlijk is, want voor je het weet, zit je elke dag op restaurant.

Ik genoot alvast van het eten (die perfect gebakken kip was om duimen en vingers af te likken) én het gezelschap. Uiteraard blikten we terug op mijn mislukt Genève-avontuur, maar we keken ook vooruit naar de toekomst. En het deed me veel plezier om te vernemen dat mijn oud-collega na een paar verkeerd afgelopen relaties, eindelijk de ware gevonden heeft en dat er nu een dochter op komst is. Dat mijn oud-collega een geweldige papa zal zijn, daar twijfel ik geen moment aan.

IMG_6798

IMG_6802

IMG_6804

We sloten de avond af op de Dageraadplaats. De eerste twee cafés die we aandeden, zaten helaas stampvol maar in de Zurenborger vonden we nog een plekje voor twee aan de toog. En dat de wereld ook in Antwerpen klein is, bleek toen de broer van mijn oud-collega een half uur na ons binnen kwam. 😉

Een zeer geslaagde avond.

Mijn favoriete Brusselse lunchplek

Ik heb lang geen favoriete lunchplek gehad in Brussel. Niet dat ik in het verleden niet regelmatig de Brusselse horeca opzocht, maar er was niet echt een zaak die er voor mij bovenuit stak. De laatste tijd heb ik echter gemerkt dat ik steeds vaker in BOZAR Café Victor terecht kom, wanneer ik met een collega wil gaan lunchen. Het kader is er aangenaam en stijlvol, de bediening snel en efficiënt en het eten is lekker. What’s not to like?

IMG_6791

Zeker nu ik nog wat zoekende ben in mijn nieuwe functie als teamverantwoordelijke, vind ik het belangrijk om zo nu en dan op een informele manier met mijn collega-teamverantwoordelijken van gedachten te kunnen wisselen. Deze vrijdagse lunchdate met huisgemaakte gravad lax kan ik alvast geslaagd noemen.

Wafels met slagroom

Als er één lekkernij waar België om bekend staat, mij helemaal niet kan bekoren, dan zijn het wel de befaamde Brusselse wafels. Ik snap echt niet wat mensen daaraan vinden. In het toeristische centrum van Brussel slaan ze je letterlijk om de oren met wafels, gedecoreerd met al dan niet gezonde toppings. Voor mij smaakt zo’n wafel naar niks en is het vooral de versiering die moet verhullen dat de hoofdattractie eigenlijk een beetje saai is. Ik ga er bijgevolg altijd vanuit dat enkel toeristen die dingen kopen, verleid door toeristische gidsen die je wijsmaken dat België het land van de wafels is. Lijkt me tussen haakjes ook een lastige onderneming om zo’n wafel op straat op te eten zonder te morsen.

Dinsdagmiddag was ik uitgenodigd op een nieuwjaarslunch om kennis te maken met de betrokkenen bij het grootste project dat mijn team opvolgt. Na een bijzonder lekkere koude schotel met vis, kregen we als dessert een dampende wafel met slagroom opgediend. Niet bepaald een combinatie waar ik normaal gezien wild van wordt. Maar het leek me nogal onbeleefd om de wafel te laten liggen terwijl ik met zoveel belangrijke mensen aan tafel zat. En dus zette ik, ietwat twijfelend, mijn tanden erin. En kijk, dat bleek beter mee te vallen dan verwacht. Ik heb de wafel zelfs niet tegen mijn goesting op gegeten. Al zal ik wel nooit een échte fan worden. 😉

IMG_6744[1]

Jour de Fête

Dat het behoorlijk druk is op mijn nieuwe job, is een understatement. Ik hol van de ene vergadering naar de andere en als ik rond vijf uur ‘s avonds de deur van de laatste vergaderzaal achter me dicht trek, wacht mij nog een berg ongelezen mails. Ik klop bijgevolg bijzonder lange dagen, maar heb het er graag voor over. Hoewel steeds verder in de achteruitkijkspiegel, ben ik het spook der werkloosheid nog niet vergeten.

Maar kijk, de boog kan niet altijd gespannen staan, dus ging ik graag in op de uitnodiging van enkele toffe collega’s om na het werk een hapje te gaan eten in Brussel. Het aperitief namen we in Le Fontainas, een gezellig café waar ze zowaar een lekkere cider verkochten! Zoals de trouwe lezer (hallo goofball!) van deze blog ongetwijfeld weet, heb ik een haat-liefde verhouding met cider. In principe ben ik een grote fan van cider, alleen is het moeilijk om geen overdreven gesuikerde chemische brol te vinden. Dus: proficiat, Le Fontainas!

Daarna liepen we een paar straten verder naar restaurant Jour de Fête, een bijzonder fijne eerste kennismaking. De tapasbordjes die we als voorgerecht deelden, vielen zo in de smaak, dat één van mijn tafelgenoten een tweede portie bestelde als hoofdgerecht. Ik liet me verleiden door de tempura van vis met sushirijst. Heel bijzonder dat het tempuradeeg zwart gekleurd was met inktvisinkt. Toegegeven, op de foto ziet het er niet zo sexy uit, maar geloof me, dit gerecht was werkelijk om duimen en vingers af te likken. Dat een glas wijn slechts 3,5 euro kostte, maakte dat de avond alvast niet meer stuk kon.

IMG_6718

IMG_6722

IMG_6725

Alweer een nieuwe culinaire ontdekking in het Brusselse die ik aan mijn lieve collega’s te danken heb. Benieuwd waar we de volgende keer zullen terecht komen.

Kennismaking en nieuwjaarsreceptie

De allereerste nacht in de nieuwe studio kon beter: de zenuwen om kennis te maken met mijn nieuwe team zorgden ervoor dat ik veel lag te woelen. Ik voelde me dan ook allesbehalve fris toen de wekker om iets voor zes (!) ging. Mijn vriend bracht me met de wagen naar Berchem station, alwaar ik de trein van 7.01u naar Brussel nam. Ongetwijfeld vragen jullie je af waarom ik op zo’n onchristelijk vroeg uur het openbaar vervoer nam. Wel, ik verwachtte dat de eerste collega’s al rond 8u op het werk zouden zijn en om te vermijden dat ze daar wat verloren stonden te draaien (de werkplaatsen waren immers nog niet toegewezen), wilde ik de allereerste werkdag op tijd zijn, zodat ik vroege vogels kon opvangen. We hadden koffiekoeken voorzien voor alle collega’s en mijn baas zou een kort welkomstwoordje uitspreken.

Tijdens de treinrit speelde ik scenario’s af in mijn hoofd. Kwestie van op alles voorbereid te zijn. Ik was vooral zenuwachtig over de verdeling van de werkplekken. Ik had me daar al de dag voordien het hoofd over zitten breken en had, om discussies te vermijden, zelf een voorstel uitgewerkt. Mijn nieuwe collega had me tips gegeven waarmee ik moest rekening houden, maar het bleef een moeilijke puzzel om te leggen. Ik besloot mensen per vier functioneel samen te zetten aan de eilanden (rekening houdend met bepaalde gevoeligheden) en ze zelf laten kiezen op welke plek aan het eiland ze wilden zitten.

De koffiekoeken werden geapprecieerd door de collega’s: alvast een goede start van het nieuwe werkjaar in onze volledig overhoop gehaalde organisatie. Mijn baas hield haar welkomstwoord kort, want het was duidelijk dat de collega’s stonden te popelen om hun nieuwe werkplek in gebruik te nemen. Ik trok met mijn team naar de ons toegewezen zone en stelde me kort voor. Daarna deden we een kort rondje om elkaar te leren kennen. Mijn team bestaat voor ongeveer de helft uit nieuwe mensen en ik spande me in om de namen zo snel mogelijk te memoriseren. Mijn eerste indruk was positief: ik had het gevoel dat iedereen in het team er het beste van wilde maken. Ook de verdeling van de werkplekken verliep vlotjes. Op een kleine aanpassing na, kon iedereen zich vinden in mijn voorstel. Een pak van mijn hart.

De rest van de dag werd besteed aan het uitpakken van de verhuisdozen en het regelen van allerlei praktische zaken. Tot 15u, want dan was het tijd voor onze jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. De grote baas blikte tevreden terug op een goed verlopen verhuis en toastte op de vernieuwde organisatie terwijl hij tegelijkertijd niet naliet te benadrukken dat er ons nog veel uitdagingen wachtten. Met een opgelucht gevoel dronk ik mijn eerste glas schuimwijn bijna in één teug leeg.

Het startschot is gegeven. The only way is forward!

Nieuwjaarslunch@work

De allereerste werkdag van het jaar werd ik, samen met mijn collega-teamverantwoordelijken en het management om 10u op de werkvloer in Brussel verwacht. Bedoeling was om in beperkte kring na te gaan of de verhuizers tijdens de kerstvakantie hun werk goed gedaan hadden en de nieuw ingerichte werkplekken er min of meer acceptabel uitzagen. De rest van de collega’s mochten nog een dagje langer vakantie houden.

Na de nacht in mijn ouderlijk huis doorgebracht te hebben, nam ik in een piepklein Limburgs stationnetje de trein naar Brussel. Flashback naar de tijd dat ik wekelijks in dit station door mijn ouders werd afgehaald toen ik nog studeerde in Leuven. Het aantal jaren dat tussen mij en mijn studententijd ligt, tikt gestaag aan en toch heb ik het gevoel dat ik nog maar gisteren mijn diploma’s in ontvangst heb mogen nemen. Het lijkt alsof de herinneringen uit die tijd op de één of andere manier kleurrijker zijn en meer indruk gemaakt hebben dan alles wat daarna kwam.

Bij de overstap in het station van Diest kwam ik zowaar een oud studiegenootje tegen, die ik al jaren niet mee gezien had. Net op het moment dat ik aan het mijmeren was over mijn eigen studententijd. Het ging haar niet zo goed: in 2017 was de relatie met haar man, met wie ze meer dan twintig jaar was samen geweest, op de klippen gelopen. Haar ex-man kon de scheiding moeilijk verkroppen en ze vertelde hoe ijzig de overdracht van de kinderen meestal verliep. Ik wenste haar bij het uitstappen in Brussel van ganser harte een beter 2018 toe.

Het weerzien met mijn collega’s verliep hartelijk. We deden gezamenlijk een rondgang door het ganse gebouw, sleurden wat met kasten, bureaustoelen en bureaus en voor dat we er erg in hadden was het tijd voor de lunch. Ik genoot oprecht van de simpele koude schotel, maar voelde ook de nervositeit opborrelen voor de dag nadien. Woensdag 3 januari zou ik immers voor het eerst kennis maken mijn mijn nieuwe team. En iedereen weet dat een goeie eerste indruk essentieel is…

IMG_6686[1]

Diner op nieuwjaarsdag

Het traditionele nieuwjaarsfeest bij mijn vader zag er dit jaar anders uit dan gewoonlijk. Al jaren vieren we de eerste dag van het jaar samen met de broer en schoonzus van mijn moeder en hun kroost (in steeds wisselende samenstelling, want de vier neven hebben een druk leven). Dit jaar had hij echter aangegeven er niet zoveel zin in te hebben. De mens wordt ook al een dag ouder en zal net als ik wat opgekeken hebben tegen al die ietwat artificiële feestvreugde.

Omdat niemand iets heeft aan tegen je goesting feesten, stelden mijn broer en ik voor om gewoon iets onder ons te doen, met z’n vijven. Mijn broer en zijn vriendin zorgden voor een heerlijk afhaalmenu dat ze professioneel opwarmden. Deze taak klinkt simpel, maar doordat ze enkel een mini-oventje ter beschikking hadden, was het toch nog een hele uitdaging om alles samen warm te krijgen. Maar het smaakte!

IMG_6681

IMG_6682

IMG_6684

En uiteraard sloten we af met de whisky die mijn broertje en ik een eeuwigheid geleden van onze Japanse vriendin kregen, ondertussen sterk in waarde gestegen, maar hey, de fles is toch al open. En een nieuw jaar mag dan een artificieel concept zijn, alle redenen zijn goed om te genieten van een lekker glas whisky!

IMG_6685

Een spetterend Oudjaar!

Met het voortschrijden der jaren ben ik een klein beetje beginnen opzien tegen Oudjaar. Terwijl dit feestje vroeger zowat het hoogtepunt van mijn jaar was, voelt het de laatste tijd meer en meer aan als een verplicht nummer. Maar kijk, elk jaar ben ik weer aangenaam verrast door hoe fijn het is te vieren omringd door vrienden. Eigenlijk is die artificiële overgang van het ene naar het andere jaar gewoon een excuus om eens lekker te eten en goed uit de bol te gaan. En soms moet dat echt niet meer zijn.

We waren met zeven volwassenen en negen kinderen te gast bij onze goede vriend K, die mijn vriend en ik al kennen van in onze studententijd. Zoals we dat van onze vriend gewoon zijn, had hij alles tot in de puntjes voorbereid en kwamen al die hongerige mondjes niets te kort. We startten met een uitgebreide aperitief, gevolgd door een overheerlijke visgourmet (man, dat ik pas op latere leeftijd ontdekt heb dat je ook vis op zo’n teppanyaki plaat kan bakken), om af te sluiten met een heerlijke chocoladefondue.

Tot onze scha en schande moet ik toegeven dat de culinaire bijdrage van mijn vriend en mezelf zich beperkte tot het fruit snijden en het smelten van de chocolade (maar daarin ben ik dan ook expert)! Voor mij was het tevens een blij weerzien met mijn party girl. Ze kwam een beetje schoorvoetend vragen of we nog wel met haar wilden praten, maar ik heb haar uiteraard gerustgesteld: zatte mensen troosten is mijn specialiteit! 😉 Nah, iedereen is al wel eens een keertje ziek geweest van te veel alcohol. Waarom zou ik iemand daarop aankijken? Voor dit feestje had ze haar dochters meegenomen, dus de uitspattingen bleven dit keer binnen de perken. Wie weet, een volgende keer…

De kinderen leefden zich uit met de nerf guns, terwijl de volwassenen ‘Heads up’ speelden. Heel plezant. Al snap ik niet waarom iemand per sé ‘onderbroek’ op mijn kroontje moest plakken. En dat terwijl ik zo vriendelijk was mijn vriend de rol van Indiana Jones toe te bedelen!

Mijn vriend en ik hadden van die rood-gele Zwitserse snoepjes met rotjes erin meegebracht (zonder marmite deze keer, want ik kon er maar drie in mijn handbagage krijgen). Uiteraard een dikke hit bij het jonge volkje. Om twaalf uur lieten we de party poppers knallen en wensten we elkaar veel geluk in het nieuwe jaar. Waarna we nog een beetje doorfeestten tot een uur of vier.

IMG_4544

IMG_4545

Gelukkig konden we blijven overnachten in het gigantische huis van onze vriend. In ons miniappartementje in Genève zouden we nooit onderdak kunnen bieden aan vier volwassenen en zes kinderen. Ik moet zeggen dat ik bijzonder goed geslapen heb op het uitklapbare bed van onze vriend. Als een blok in slaap gevallen en enkel ‘s nachts moeten opstaan voor een kleine sanitaire pitstop.

De ochtend nadien was iedereen natuurlijk een beetje suf, maar de verse pistolets met gerookte zalm waren net wat ik nodig had als opkikkertje. Klaar voor het volgende feestje!