After-opleidingsdag

Na mijn uitstapje naar de Hoge Rielen gisteren, was ik vandaag met mijn collega-teamverantwoordelijken terug te vinden in het prachtige Kasteel van Gaasbeek. Deze keer was ik gelukkig niet afhankelijk van het openbaar vervoer: een Leuvense collega was zo vriendelijke mezelf en nog een derde Leuvense collega op te pikken aan de kiss and ride voor het stadskantoor.

Na een best wel lange rit met veel fileleed, wachtte ons dit prachtige schouwspel: de herfst op zijn best.

De rest van de dag brachten we binnen in het kasteel door terwijl onze lesgeefster onze skills als leidinggevende aanscherpte. Zo nu en dan werd er een pauze ingelast en konden we genieten van de sprookjesachtige omgeving. ‘t Is eens iets anders dan de stinkende Brusselse straten. 😉

Na afloop van de opleiding dronken we nog iets in de Graaf van Egmond. Dat hadden we wel verdiend na een dag nadenken over het verschil tussen competentie en intentie. Al spitste ik vooral de oren toen het onderwerp ‘ruimte creëren’ aan bod kwam, want eerlijk gezegd, ik heb nog nooit zoveel afspraken in mijn agenda gehad. Ik kom zelfs amper aan eten toe. Recorddag was maandag toen ik maar liefst zes opeenvolgende afspraken had. Hoog tijd om hier paal en perk aan te stellen.

Na het aperitief trokken we met een uitgedund groepje (we waren met zes) naar restaurant Molensteen alwaar ik genoot van een heerlijk stukje fazant. Mijn eerste wild van het jaar! De dame blanche achteraf was een tegenvaller (veel te weinig en te waterige chocoladesaus), maar het deed deugd om met de collega’s van gedachten te wisselen. Er is nog veel werk aan de winkel om onze organisatie performant te maken, maar ik wil graag samen met mijn collega’s de schouders onder dit project zetten.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In De Hoge Rielen!

Meteen ook een goed excuus om de keuken ginder eens uit te proberen.

Na mijn bezoek aan De Hoge Rielen ook nog even bij het Frans Masereel Centrum binnen gesprongen, maar toen was het al te donker voor foto’s.

Diner in Le Selecto

Ter gelegenheid van een evenement dat twee van mijn medewerkers organiseerden, werden de sprekers en partners van het evenement de dag voordien uitgenodigd op een etentje in Brussel. Aangezien netwerken zoveel leuker is dan alleen thuis komen in een leeg appartement, ging ik graag op de uitnodiging in om deel te nemen aan het diner. Altijd fijn om nieuwe, interessante mensen te leren kennen. En ik zeg natuurlijk ook nooit neen tegen nieuwe culinaire ontdekkingen. 😉

En zo belandde ik op een doodgewone woensdagavond met een boeiende mix van kunstenaars en architecten in restaurant Le Selecto. Een bijzonder aangename eerste kennismaking moet ik zeggen. We zaten aan een hoge tafel en het eten en de wijnen waren werkelijk fabuleus. Nog nooit zo’n zacht stoofvlees gegeven in mijn leven. Nu begrijp ik volkomen waar de uitdrukking ‘smelt in je mond’ vandaan komt. En dat alles voor een zeer redelijke prijs. Bij Le Selecto zien ze mij zeker terug!

Velouté van coco de paimpol, gerookte Dombes kwartels en geroosterde hazelnoten:

Sauté van hoevekalf zoals Vlaamse karbonades klaargemaakt, wortelen uit Créances, zilveruitjes en mousseline van ratte aardappelen uit Touquet:

Genève – 3 november 2018

Ik heb met mijn vriend afgesproken dat ik zaterdagochtend zou uitslapen. Ik klop tegenwoordig lange dagen op het werk en ik wil van de gelegenheid gebruik maken om wat slaap in te halen. Van zodra ik wakker ben, stuur ik een berichtje zodat hij naar het hotel kan komen om samen te ontbijten. We treffen elkaar in de lobby en zoeken een tafeltje in de ontbijtruimte. Het ontbijt in het hotel is ok, maar ik ben lichtelijk teleurgesteld dat er geen scrambled eggs zijn. Gelukkig is er wel de mogelijkheid om een eitje te koken. We hebben geen grootse plannen vandaag, dus nemen we onze tijd. De situatie is al een pak minder ongemakkelijk dan de vorige dag. En zolang het gesprek niet op onze huidige relatiecrisis komt, gaat alles prima. Het voelt allemaal erg vertrouwd: samen aan een hotelontbijt bijpratend over de laatste ontwikkelingen op het werk.

Het is een zachte, droge herfstdag in Genève en we besluiten daarvan te profiteren om een gedeelte van Genève te bezoeken waar we nog niet vaak geweest zijn: Carouge. Carouge maakt onderdeel uit van Genève, maar begon als een apart stadje dat in de 18de eeuw gebouwd werd door Victor Amaudeus III, de koning van Sardinië, om te concurreren met Genève. De architectuur van deze stadswijk doet eerder mediterraan aan dan Zwitsers, wat Carouge een heel gezellige uitstraling geeft. Alleen jammer dat het bewolkt is, want met de zon komt dit stadsgedeelte ongetwijfeld nog beter tot zijn recht.

We wandelen van mijn hotel naar de Tourist Office. Ik vlieg pas maandagochtend terug, wat ons de gelegenheid geeft om zondag samen iets leuks te doen. Nu we toch met elkaar opgescheept zitten, zullen we er maar het beste van maken. 😉 Ons eerste idee is een uitstapje naar Chamonix boeken, maar dat raadt de vriendelijke dame in het Tourist Office ons af. Blijkbaar zijn de kabelbaan en veel van de andere attracties daar gesloten. Ze stelt ons als alternatief een bezoekje aan Glacier 3000 voor. Best wel een prijzig uitstapje, maar hey, een mens leeft maar één keer…

De temperaturen zijn bijzonder mild voor de tijd van het jaar, net zoals een jaar geleden, toen ik zielig en werkloos door de straten van Genève dwaalde. Het contrast met dit jaar kan amper groter zijn. Vorig jaar voelde ik me miserabel omdat ik geen doel in mijn leven had, maar ging alles goed tussen mijn vriend en mezelf en nu is de situatie volledig omgekeerd. De ironie ontgaat me niet.

We volgen een wandeling die aangegeven staat op het plannetje dat we in ons hotel vonden. De wandeling start bij de Pont Carouge, die ons naar de overkant van de Arve brengt. Ergens in de helft van de wandeling stappen we een bakkerij binnen om iets kleins te eten. Het stevige ontbijt maakt dat we allebei niet veel honger hebben en ik kies het kleinste belegde broodje dat ik in de toonbank zie liggen. Helaas blijkt dit een ongelukkige keuze te zijn. Het broodje is langs beide zijden dik ingeboterd en als er iets is wat is helemaal niet lekker vind (buiten koffie), dan is het boter. Ik besluit het broodje te laten liggen en beperk mijn lunch tot een glas Chasselas.

Na deze korte lunchpauze blijkt opeens de zon door de wolken gebroken te zijn. De laagstaande herfstzon schildert de gevels van de huizen in een warme gloed. Prachtig. De wandeling is naar onze goesting veel te snel gedaan en we lopen nog een stuk verder langs de Arve tot aan de Pont Hans-Wilsdorf, die me altijd een beetje doet denken aan de Helix Bridge in Singapore. Aangezien ik de lunch heb overgeslagen, heb ik plek voor een vieruurtje en de heerlijke pannenkoek met Zwitserse chocolade van Muller’s Factory blijkt ideaal om dit hongertje de kop in te drukken.

Onze wandeling brengt ons naar de oever van het Meer van Genève en het voelt als een fijn weerzien met een oude bekende. We lopen tot aan het nieuwe zandstrand dat momenteel nog volop in opbouw is en maken dan rechtsomkeert om te aperitieven in de oude stad. Ons eerste plan is kaasfondue te gaan eten bij Les Armures, maar we zien verschillende mensen het restaurant binnen gaan en weer naar buiten komen. Volzet, dus. Gelukkig hebben we door ons vieruurtje nog niet veel honger. We drinken twee heerlijke glazen wijn in Le Studio, een gezellige bar die zowaar ietwat betaalbare wijn serveert.

We proberen ons geluk bij een tweede restaurant dat volgens tripadvisor goeie kaasfondue serveert, maar ook daar blijkt alles volzet te zijn. We besluiten op goed geluk toch maar onze kans bij Les Armures te wagen. Misschien is er nog een plekje voor twee aan de toog. En jawel, we hebben geluk, we slagen erin twee barstoelen aan de toog te bemachtigen. De toog wordt bemand (of is het bevrouwd?) door een zeer competente Roemeense jongedame die wel een extra paar handen lijkt te hebben. Ze schenkt wijn, zet koffie, bereidt desserts en allemaal met de glimlach. Indrukwekkend.

We bestellen een portie kaasfondue met paddenstoelen voor twee personen en doppen ons brood in de heerlijke gesmolten kaas. We hebben het heel gezellig met ons tweetjes en slagen erin de discussies van de voorbije weken even te vergeten. Na het avondmaal lopen we naar het appartementje van mijn vriend om wat dikke truien, sjaals en handschoenen bijeen te pakken voor ons uitstapje naar Glacier 3000. Stiekem ben ik erin geslaagd mijn vriend te overtuigen dat het makkelijker is bij mij in het hotel te blijven slapen. 😉

Het doet deugd om weer zoals vroeger samen een bed te delen. Niet dat we deze crisis al achter ons kunnen laten. Daarvoor zijn er te diepe wonden geslagen. But not all hope is lost.

Bezoek aan het Coudenbergpaleis op Allerheiligen

Vandaag had ik afgesproken met twee vrienden en hun dochters voor een uitstapje naar Brussel. We troffen elkaar iets voor het middaguur op de stoptrein in Herent om vervolgens samen verder te sporen naar Brussel-centraal. Na een kort bezoekje aan de fameuze Brusselse Grote Markt was het tijd om onze hongerige magen te spijzen. Onze eerste keuze Pasta Divina bleek helemaal volzet. Of dat maakte de ober aan de ingang ons althans wijs. Volgens ons leek het er eerder op dat hij geen kinderen in zijn restaurant wilde. Beetje belachelijk, want onze bijzonder pientere jongedames van acht en tien weten beslist wel hoe zich te gedragen in een restaurant.

Nu, geen erg, onze tweede keuze Ricotta & Parmesan bleek een schot in de roos. De meisjes waren erg blij met hun pizza, terwijl wij als volwassenen genoten van de verse pasta en (in mijn geval) overheerlijke risotto.

Met volle magen wandelden we via het Warandepark naar het Coudenbergpaleis (drie jaar geleden deed ik al een poging om deze ondergrondse kasteelruïnes te bezoeken, maar dit plannen werden doorkruist door een veel te lekkere lunch). De meisjes deden een zoektocht op de smartphone, terwijl we her en der naar de (te downloaden) audiogids luisterden. Ik vond het een zeer boeiend bezoek, maar denk dat in dit geval een gids zeker een meerwaarde zou bieden om de restanten van het afgebrande paleis in de juiste historische context te plaatsen.

Na het bezoek aan het paleis sprongen we nog even binnen in de Sint-Jacob-op-Koudenbergkerk, alwaar ik te weten kwam dat de eerste Belgische koning Leopold I op de trappen voor de kerk de grondwettelijke eed aflegde. Heel mooie kerk trouwens!

We liepen nog even langs de Kunstberg, maar werden door een typisch Belgische regenbui gedwongen om te gaan schuilen in een café in de buurt. Le Roi Chocolat bleek een erg gezellige plek, ideaal om op krachten te komen met een heerlijke warme chocomelk of een Brusselse wafel. De jongedames hielden het bij een ijsje (en dat bij dit koude weer!).

Alvorens de trein terug te nemen, liepen we nog even snel tot aan Manneken Pis, omdat beide jongedames die nog nooit in het echt gezien had. Het was trouwens opvallend hoeveel toeristen er in Brussel rondliepen. Het zag zwart van het volk op de Grote Markt en de straat die richting Manneken Pis leidde. Nog nooit zoveel mensen op zo’n beperkte oppervlakte wafels zien eten trouwens. Goed om zien dat het toerisme na de aanslagen weer helemaal op peil is. Nu nog een oplossing vinden voor de overdaad aan bedelaars in en rond het centraal station.

We spoorden samen terug naar Leuven na een fijne dag. Ik kijk al uit naar een volgend uitstapje!

Van Seoul naar Sokcho – 29 augustus 2018

Voor onze laatste ochtend in Seoul besluiten we in het hotel te ontbijten. Het ontbijtaanbod is niet meteen om van achterover te vallen, maar het dakterras met uitzicht op het befaamde Blauwe Huis (de officiële werk- en woonplaats van de president) maakt veel goed. En ze serveren heerlijke rijstporridge! Een ontbijtdelicatesse die je bij ons in het Westen niet vindt. En kimchi mag uiteraard ook niet ontbreken aan het ontbijtbuffet. Het is bewolkt maar droog, dus profiteren we van de gelegenheid om buiten te ontbijten.

Na het ontbijt pakken we onze spullen bijeen, checken uit en gaan op zoek naar het filiaal van Lotte Car Rental dat zich in een gebouw vlakbij ons hotel zou bevinden. We vinden het gebouw makkelijk, alleen blijkt het verhuurkantoor zich op een plek op de tweede verdieping te bevinden die enkel via een trap te bereiken is. Resultaat: mijn vriend die twee loodzware koffers de trappen moet op zeulen. Niet praktisch, beste Zuid-Koreanen, dat zijn we niet gewoon van jullie!

Na ongeveer honderd handtekeningen gezet te hebben (met zo’n pennetje op een touchscreen), brengt een charmante jongedame ons naar de wagen. Ze gebruikt haar tablet om de wagen grondig te inspecteren op voorhand en noteert een dikke bluts aan de onderkant. Nu geen erg: mochten wij zelf wat blikschade oplopen, we zijn verzekerd. Onze witte KIA is een automatiek uitgerust met al de nieuwste snufjes. Zo op het eerste gezicht een ruime, comfortabele en praktische wagen voor een road trip.

Het is druk in Seoul, maar we slagen erin vrij vlot uit het stadscentrum weg te geraken en al snel komen we bij de eerste tolweg op onze route. Het is een beetje gokken welke het juiste rijvak is voor buitenlanders zonder een tolkaart, maar we slagen erin te betalen. Cash weliswaar. Onze kredietkaart wordt resoluut geweigerd.

Rond het middaguur stoppen we bij de Hongcheon Service Area, een stopplaats voorzien van alle comfort (winkels, restaurants, kraaknette toiletten) én een prachtig uitzicht op glooiende groene heuvels, doorsneden door een rivier. Het weer is veranderlijk: nu en dan dikke regendruppels, afgewisseld met zware bewolking. Wat zeer pittoreske foto’s oplevert van wolken die aan de heuvels lijken te kleven. Het blijft vochtig warm. We eten ter plekke onze eerste échte bibimbap en die is overheerlijk. Wat een verschil met de brol die ze bij ons in wegrestaurants serveren.

Na de middagpauze krijgen we alweer een hevige tropische stortbui over ons heen. Mijn vriend moet echt heel geconcentreerd rijden doorheen wat ongetwijfeld een prachtig landschap moet zijn. De tunnels volgen mekaar in een snel tempo op. De één al langer dan de andere, maar allemaal zijn ze voorzien van kleurrijke lichten en rare geluiden. Waarschijnlijk om de aandacht van de bestuurders niet te laten verslappen. In de auto zelf is het ook een kakofonie aan geluidjes: twee gps-systemen (Naver en de ingebouwde gps) die met elkaar concurreren én de ingebouwde camera die ons telkens welkom heet wanneer we in de wagen stappen.

Helaas blijft het stortregenen tot we rond 16u in ons hotel in Sokcho aankomen. Het is even spannend wanneer we de parking van het hotel binnen rijden, want de spiraalvormige inrit is bijzonder smal en steil, maar we komen er zonder blikschade vanaf. We checken in, droppen onze spullen op de kamer en springen opnieuw in de wagen om naar het Tourism Office van Sokcho te rijden. Het is veel te slecht weer om deze tocht te voet te doen. We twijfelen of we toch niet nog een uitstap naar de DMZ zouden boeken, maar beperken ons voorlopig tot het verzamelen van enkele kaarten van de omgeving van Sokcho.

Een half uurtje later zijn we terug in ons hotel, alwaar we ditmaal nóg een verdieping hoger moeten rijden om onze wagen geparkeerd te krijgen. Ook nu brengt mijn vriend het er glansrijk vanaf, maar het blijft spannend, die smalle inrit binnen rijden. Boven in onze hotelkamer hebben we het geluk om onze eerste Koreaanse regenboog te mogen aanschouwen. Een dubbele dan nog wel!

Omdat het zo’n wisselvallig weer is, besluiten we last minute van de zwembadfaciliteiten van het hotel gebruik te maken. Er rest ons nog maar een half uur, maar hey, een half uurtje weken in warme baden zal ons zeker deugd doen. Dat half uurtje kost ons wel 11.000 won per persoon (zo’n 8,50 euro), maar we halen er het maximum uit en rekken onze tijd tot zeven na zes. Dan worden we echt met nadruk gevraagd om de faciliteiten te verlaten. We douchen snel (ik geniet altijd van die heerlijke Koreaanse schoonheidsproducten, echte wereldtop) en trekken onze kleren terug aan. Wel jammer dat het zwembad zo vroeg dicht is. Ik had gerust nog wat langer van de warmte kunnen genieten.

We genieten dan maar wat van onze proper gewassen lijven op de hotelkamer om vervolgens op ons gemak naar Sokcho city te trekken voor het avondmaal. Gelukkig is het voorlopig gestopt met regenen, maar we nemen voor de zekerheid toch maar onze paraplu’s mee. De weergoden zijn ons tot nu toe nog niet al te goed gezind geweest…

We zijn een beetje overweldigd door het aanbod aan restaurants. Zoveel keuze en zo weinig volk. De meeste restaurants waar we kunnen binnen kijken, hebben maar enkele klanten. De keuzestress overvalt ons. Uiteindelijk kiezen we op goed geluk voor het enige restaurant dat duidelijk met foto’s afficheert wat er op de menukaart staat.

De dienster vraagt ons onze schoenen uit te doen en brengt ons naar een lage tafel op de eerste verdieping. Ons eerste avondmaal in kleermakerszit in Seoul. Al moet ik toegeven dat ik op den duur toch wat kramp krijg. Lang niet meer in kleermakerszit gezeten. 😉

We bestellen een setmenu met krab (de lokale specialiteit) en krijgen de ene na de andere gang voorgeschoteld. We zijn allebei wat overdonderd door het aanbod: sashimi, allerlei krabbereidingen en om de maaltijd al te sluiten een hotpot met ramen. We moeten flink ons best doen om alles op te krijgen. Qua prijs-kwaliteit is deze maaltijd alvast moeilijk te kloppen. En de soju gaat ook vlotjes binnen. Zo vlotjes dat we na het afrekenen een 7-eleven binnen lopen om nog wat flesjes te kopen voor op de hotelkamer.

We droppen onze inkopen af op de hotelkamer en maken nog een avondwandeling op de pier die zich vlak voor ons hotel uitstrekt. Het is een zalige avond. De straten zijn nog nat, maar het is eindelijk gestopt met regenen en de temperatuur is heerlijk, zo ergens rond de vijfentwintig graden. We lopen tot aan het vuurtorentje op het einde van de pier en kijken onderweg naar de koppeltjes die een romantisch moment delen en de vissers die hun geluk beproeven met soms tot drie verschillende vislijnen.

Terug in onze hotelkamer zien we dat er vanaf de pier vuurwerkpijlen worden afgeschoten. Vanaf ons balkon genieten we van de zomeravond en van elkaar. Het lijkt alsof de vakantie nu pas echt begonnen is.

Diner Cum Laude!

Ondertussen verkenden mijn sympathieke Antwerpse collega en ik al menig Antwerps etablissement. Hoog tijd om onze horizonten te verruimen en naar Leuven te trekken. Mijn collega had me toevertrouwd dat ze nood had een een avondje stoom aflaten. Dus toen net iets later de melding in mijn nieuwsbrief binnen liep dat Cum Laude met Marius Bosmans een nieuwe topchef had aangetrokken, was de reservatie snel gemaakt. Mijn collega zou blijven slapen, zodat we alle tijd van de wereld hadden om ons culinair te laten verwennen.

Mijn vorige bezoek aan Cum Laude had me met gemengde gevoelens achter gelaten, maar na deze ervaring kan ik enkel vol lof zijn. Elk gerecht was een feest voor de smaakpapillen én voor het oog. Heerlijk van begin tot einde. Met wijnen die de perfect in harmonie waren met de gerechten. En, en, en, bij de thee kregen we onze versnaperingen gepresenteerd op een boom gemaakt uit échte chocolade. Veel meer is er niet nodig om mijn hart sneller te doen kloppen.

Ik laat jullie meegenieten van deze sublieme avond in goed gezelschap:

Appetizers:

Brood:

Zeebaars, koolraap, hangop, boekweit, tijm, miso:

Langoustine, venkel, watermeloen, mierikswortel, jalapeño, hijiki:

Foie gras, Elstar appel, Maitake, gekonfijte bessen:

Wit blauw rund 6 weken gerijpt, aardappel, gerookte paprika, Parmezaan , prei , kappertjes:

Sorber als tussendessert:

Framboos, basilicum, shortbread, patissière, witte chocolade:

Chocoladen versnaperingenboom:

Birthday dinner bij Julia en Elias

Na de housewarming in Antwerpen keerde ik samen met mijn broer en zijn vriendin naar Leuven terug. Ik had ter gelegenheid van mijn verjaardag een tafeltje gereserveerd in restaurant Julia en Elias, geen haute cuisine, maar bij elk vorig bezoek al lekker gegeten. We waren wat aan de late kant vertrokken in Antwerpen en konden het oorspronkelijk gereserveerde tijdstip onmogelijk nog halen. Dus belde ik onderweg in de wagen om te melden dat we een drie kwartier vertraging hadden. Allemaal geen probleem.

Hierdoor kwamen we bij aankomst wel midden in het spitsuur van het restaurant terecht. En dat viel te merken. Het duurde allemaal wat langer dan je normaal zou verwachten: de menukaart kwam maar niet, de bediening vergat het water, de wachttijd tussen gerechten was echt te lang en we slaagden er ook met moeite in de rekening vast te krijgen. Maar: het goede nieuws is dat we totaal niet gehaast waren. Ik had die ochtend mijn luchtmatras zichzelf laten opblazen in de logeerkamer en voor kussens en donsdekens gezorgd zodat mijn broer en zijn vriendin konden blijven slapen. Geen discussie dus over wie bob moest zijn: aangepaste wijnen voor ons ganse gezelschap! De lange wachttijden konden ons bijgevolg weinig deren en het werd een heel gezellige avond.

Gebakken coquilles, aardpeer, blanke boter, bieslook:

Kalfszwezerik, creme van artisjok, jus van bospaddestoelen:

Hert met wildgarnituur, sauce grand Veneur:

Panna cotta van yoghurt en citrus afgewekt met rood fruit:

Alleen jammer dat er één persoon ontbrak aan tafel…

Birthday dinner at Masalatop

De avond van mijn verjaardag had ik afgesproken met vrienden die ik leerde kennen in de Spaanse les om samen Indisch te gaan eten in restaurant Masalatop. De vrienden waarmee ik had afgesproken zitten beiden niet zo vaak op social media, dus ze waren zalig onwetend van het feit dat het mijn verjaardag was en ik besloot dat zo te houden. Uiteindelijk heb ik geen verjaardag als excuus nodig om een fijne avond met vrienden door te brengen.

Ik schrok wel even toen ik mijn vriendin zag binnen komen (had haar een paar maanden niet gezien). Zo mager! Het verhaal dat ze vertelde was er eentje dat mijn eigen problemen even naar de achtergrond verdrong: haar ouders die door een moeilijke scheiding gaan, het contact met haar vader verbroken en als klap op de vuurpijl gezondheidsproblemen die de artsen voor een raadsel stellen. Op een gegeven moment viel ze een kilo per week af, zonder een dieet te volgen. Je zag haar nog amper staan, ocharme.

Om erachter te komen wat het probleem is, moet ze nu starten met een superstreng dieet waarbij ze zowat niets mag eten. Langzaamaan worden dan bepaalde voedingstoffen opnieuw geïntroduceerd om na te gaan of zij de oorzaak van het probleem zijn. Dit (glutenvrije en lactosevrije) etentje bij Masalatop was voor haar een soort “laatste avondmaal” alvorens aan het dieet te beginnen. Ik hoop echt dat ze erachter komen wat haar scheelt.

En ook: hoera voor chicken palak! Love me some spinach!

Afscheidsfeestje

Yep, alweer een collega die de deur van ons bedrijf achter zich dicht trekt. De zoveelste op rij en ongetwijfeld niet de laatste. De naweeën van de reorganisatie zullen we maar zeggen. Ik had een afspraak toen het feestje begon, dus kon ik pas aansluiten na de speeches. Het contrast met de vorige afscheidsfeestjes die ik bijwoonde, kon echter amper groter zijn. Op het tijdstip dat ik het feestje vervoegde, zo rond half vijf, was iedereen al bijna naar huis. En ik moet zeggen dat ik dit ergens wel begrijp: ik heb zelf ook nooit echt een band met deze collega opgebouwd en als ik heel eerlijk moet zijn, denk ik dat het voor zowel de organisatie als haarzelf beter is dat ze andere oorden opzoekt. Soms is een job gewoon geen goeie fit voor beide partijen.

Ik praatte voornamelijk met een collega van een ander team die er duidelijk nood aan had om zijn hart eens te luchten en dronk ondertussen braaf een watertje (moest de cava van de dag voordien nog verteren). Wel jammer dat er zo weinig volk was komen opdagen en iedereen zo vroeg vertrok: er waren gigantisch veel hapjes op overschot. Ik denk dat ik in mijn eentje ongeveer een hele bloemkool heb binnen gestopt (rauwe bloemkool is mijn favoriete snack).

Alleszins zat ik mooi op tijd op de trein naar Leuven voor de officiële opening van de twee tentoonstellingen in het kader van het Arenberg Festival: Macht en Schoonheid en Adellijk wonen. Geen uitspattingen vandaag!

Yet Another Blog

Life on my side

culinair