Opgestaan met zon vandaag! We besluiten het ons gemakkelijk te maken en te ontbijten in het hotel (ter info, al onze hotels zijn zonder ontbijt geboekt). De keuze aan het ontbijtbuffet in overweldigend: van een uitgebreid English breakfast over salades, bulgogi en zelfs minidessertjes. De rijstporridge is heerlijk. Geen betere manier om de dag te starten. En oja, had ik al gezegd dat de zon schijnt? Voor de eerste keer deze vakantie. Zalig! We weten na de desastreuze vakantie in IJsland allemaal welk een invloed de zon op mijn humeur heeft.
We pakken onze spullen (inclusief zonnebril, hoera!) en rijden met de wagen naar Seoraksan National Park. Onze eerst halte is het Visitor Center waar info beschikbaar is over de mogelijke wandeltochten en het wild life dat we kunnen tegen komen. De vriendelijke jongeman aan de balie verzekert ons dat het vandaag niet zal regenen. We durven hem amper te geloven
Na deze korte stop rijden we verder naar de ingang van het nationaal park. We betalen bij een paar oudere heren voor de parking en vervolgens voor de inkom van het nationaal park. Alleen cash, uiteraard. Gelukkig gaat het hier over zeer kleine sommen geld.
De zon maakt haar belofte waar en we bewonderen eerst The Great Unification Buddha, een bronzen boeddhabeeld van 14.6-meter hoog dat maar liefst 108 ton weegt. De boeddha symboliseert de wens tot hereniging van het Koreaanse volk. Ik kan deze wens alleen maar bijtreden. Ik hoop van harte dat ik tijdens mijn leven nog de hereniging van de beide Korea’s mag meemaken, net zoals ik de val van de Berlijnse muur en de hereniging van Oost- en West-Duitsland heb mogen meemaken.
De boeddha hoort bij de prachtige Sinheungsa tempel. We bekijken de verschillende gebouwen op ons gemak en genieten van de oase van rust die de tempel vormt. Na dit bezoek maken we rechtsomkeer en lopen we terug naar de cable car die zich bij de ingang van het park bevindt.
We zijn net op tijd om de cable car van 11.55u te halen. Een paar minuten en vele prachtige uitzichten later staan we boven. Vanaf het eindstation van de cable car is het nog een korte, maar steile klim om Gwongeumseong fortress te bereiken. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, valt er op de rotsformatie geen spoor van een fort te bekennen. Wellicht zijn de restanten reeds lang geleden verdwenen. De rotsformatie op zich is echter meer dan de moeite waard en het uitzicht op Seoraksan Park is fenomenaal.
Omdat dit één van de makkelijkst bereikbare plekken in Seoraksan National Park is, is het erg druk op deze mooie, zonnige dag. Iedereen wil een foto van zichzelf met het uitzicht en de rotsformatie. Een vriendelijke jongeman biedt aan een foto van ons beiden te maken. We maken een kort praatje en hij vertelt dat hij een Turk is die momenteel in Canada woont en dat hij op bezoek is in Korea omdat zijn broer trouwt met een Koreaanse. Over een wereldburger gesproken.
We dalen terug af naar de cable car en volgen vandaar een pad dat ons nog wat verder naar beneden leidt tot aan een tempel die er een pak minder mooi uit ziet dat de tempel die we eerder op de dag bezochten. We blijven er maar even en keren dan terug naar de cable car. Dankzij ons zeer stevige ontbijt hebben we niet al te veel honger, maar een gelato met bosvruchten en chocolade gaat er altijd in!
Het korte stukje klimmen naar Gwongeumseong fortress was slechts een opwarming voor onze eerste echte hike van de vakantie. We beginnen aan de tocht naar het Towangseong Falls Observatory. Een mooie tocht door de groene bossen die ons achtereenvolgens langs de Yukdam Falls en de Biryong Falls brengt om uiteindelijk uit te komen bij een observatieplatform vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de fabelachtige Towangseong Falls, één van de hoogste watervallen van Azië.
De hike zelf is echter alles behalve een lachertje. Vanaf de Biryong Falls beklimmen we 900 treden die ons uiteindelijk bij het observatieplatform brengen. Hou er echter rekening mee dat we op dat punt van de hike al een flink stuk klimmen, inclusief een heleboel trappen, achter de rug hebben in tropisch vochtige temperaturen. Ik hoef er beslist geen tekeningetje bij te maken dat mijn hoofd zo rood is als een tomaat als we uiteindelijk boven zijn.
Bizarre gebeurtenis van de dag: terwijl ik vanaf het observatieplatform de Towangseong Falls zo goed mogelijk in beeld probeer te krijgen, merk ik dat opeens het dekseltje van de programmaknop van mijn fototoestel kwijt bent. Je weet wel, de draaiknop die je toelaat de keuze te maken tussen Auto, P, Tv, Av en M. Zomaar weg. Poef. Heel vreemd, want een paar minuten geleden zat dat ding er nog op en ik heb niet gemerkt dat er iets naar beneden gevallen is.
Een behulpzame Koreaan merkt op dat mijn vriend en ik iets kwijt zijn en informeert naar wat we op zoek zijn. Ik toon hem het ontbrekende onderdeel en hij sommeert prompt alle omstaanders om mee te helpen zoeken. Uiteraard vinden we niets, dat knopje ligt waarschijnlijk meters diep in de afgrond. Oh well, het fototoestel is toch aan zijn laatste loodjes bezig.
Na de tevergeefse zoektocht vangen we de tocht naar beneden aan. De klim heeft duidelijk zijn tol geëist: de spieren in mijn benen trillen van de inspanning. Nog nooit meegemaakt. Jammer wel dat we op heel de tocht geen enkele mogelijkheid hebben om onze voeten even in het water te steken, want dat zou nu wel deugd doen. Helaas, elke plek die toegang kan bieden tot de rivier is versperd door hekken of koorden, maar stiekem slaag ik er toch even in het water voelen bij de Biryong Falls door plat op het houten pad te gaan liggen en mijn hand in het water te steken.
Wild life van de dag: twee chipmunks. Niet echt indrukwekkend te noemen.
Bij de cable car eten mijn vriend en ik een heerlijke gimbap (een soort Koreaanse sushi). Een perfecte snack na zo’n stevige wandeling. Mijn spieren zijn trouwens nog altijd aan het trillen. Dat belooft voor morgen!
We vangen de terugrit aan naar het hotel. Bij aankomst daar blijkt de parking helemaal volzet te zijn. Een paar vriendelijke Koreaanse hotelbedienden gebaren ons dat we wat verder op straat moeten parkeren. Eerlijk gezegd zijn we daar niet rouwig op, want de spiraalvormige ingang naar de parking bezorgt ons nog altijd klamme handjes.
We nemen een douche om het zweet (en de zwarte pluisjes, mijn nieuwe kleedje geeft blijkbaar af) van ons af te spoelen en wandelen doorheen de met neon-reclames verlichte straatjes van Sokcho op zoek naar een avondmaaltijd. We lopen een soort overdekte galerij binnen die uitpuilt van de viswinkels met bakken levende vissen voor de deur. Elke viswinkel is tegelijkertijd een restaurantje. Je wijst gewoon de vis aan die er appetijtelijk uit ziet en dan maakt de uitbater die voor je klaar. Dat willen we uiteraard proberen. We vinden een plekje in een piepklein restaurantje in een galerij vlak bij het water en kiezen op goed geluk een crab set menu.
Even later staat de uitbaatster met een reusachtige krab voor onze neus. Jawel, die ziet er lekker uit, hak maar in mootjes! 😉 Wat volgt is een duizelingwekkende opeenvolging van gerechtjes: schelpjes, tempura van garnaal, sashimi, mulhoe (koude vissoep), krab, heel veel krab en wanneer we echt niet meer kunnen: vissoep om de maaltijd af te sluiten. Ze kunnen ons bijna naar buiten rollen. Blijkt trouwens dat we de sashimi al de hele tijd verkeerd eten. Je moet zo’n stukje rauwe vis met wat pikante saus en een stukje knoflook in een blad sla of shiso rollen. Gelukkig is de dame die ons bedient zo vriendelijk om dit te komen demonstreren. We vroegen ons al de hele tijd af waarom we telkens kommetjes met grote bladeren sla en shiso kregen en aten de bladeren altijd apart op.
Na deze copieuze maaltijd wandelen we langs de kitscherige verlichting aan het water terug naar het hotel. We zijn allebei moe van deze goed gevulde dag en kruipen op tijd in bed.
