Author: yab

Mannen die kunnen koken!

Ok, ik weet dat ik het op heel wat vlakken heel erg getroffen heb met mijn vriendje, maar een kookwonder is hij helaas niet (don’t worry, zelf ben ik dat ook verre van). Dus wanneer ik op bezoek ben bij een vriend die echt graag kookt en die de moeite heeft gedaan om een hele feestmaaltijd voor ons te bereiden, geniet ik daar dubbel en dik van. Ik heb onze vriend dan ook verscheidene keren oprecht gecomplimenteerd voor zijn culinaire inspanningen, maar hij bleef er bescheiden bij. Onterecht, want iemand die maar liefst twee verschillende voorgerechtjes uit zijn oven tovert, verdient een dikke schouderklop.

En jawel, dames, hij is recentelijk terug op de markt. Dus waar wachten jullie nog op?

IMG_8971

IMG_8972

IMG_8974

IMG_8975

Decadent verjaardagsfeestje

Een kermis is een geseling waard, zo luidt het spreekwoord. En oh boy, truer words have never been spoken.

Het was inderdaad een memorabel feestje in Brasserie D’Achtste Zaligheid. Twee bon vivant broers die samen hun vijftigste en vijfenvijftigste verjaardag vierden, dat beloofde zeker een culinaire avond te worden. Reden genoeg om een nachtelijke rit naar Leuven te vermijden en een kamer te boeken in B&B Kop en Moor. En jawel, we werden niet teleurgesteld. Het eten was lekker (en overvloedig) en de drank vloeide rijkelijk. Iets té rijkelijk achteraf bezien. Het lukte me na vijf gangen zelfs niet meer om nog een gaatje te vinden voor het dessert en ook de waarschijnlijk overheerlijke dessertwijn moest ik noodgedwongen laten staan. Respect voor de jarige (die tegenover mij aan tafel zat) die met dit alles geen enkele moeite scheen te hebben. ‘t Is nochtans niet dat ik niet getraind ben. 😉

Heel leuke babbels gehad ook en dat ondanks het feit dat we buiten het vijftigjarige feestvarken verder niemand op het feestje kenden. Leuk om interessante mensen te ontmoeten die open staan voor een goed gesprek.

IMG_8934

IMG_8936

IMG_8948

IMG_8949

IMG_8952

IMG_8953

Laat het ons erop houden dat we ons de volgende ochtend bij het wakker worden in onze B&B suboptimaal voelden. Even dacht ik de kater te kunnen bedwingen met het stevige ontbijt van Kop en Moor (uitstekende B&B trouwens), maar de autorit terug naar Leuven was er te veel aan. Ik moest alle moeite van de wereld doen om de opkomende misselijkheid te onderdrukken. Gelukkig bleef het bij misselijkheid en moesten er onderweg geen noodstops ingelast worden.

IMG_8959

IMG_8961

IMG_8962

Ja, ‘k heb de indruk dat ik vroeger dit soort uitspattingen toch nét iets vlotter verteerde… Ik hoop alleszins dat we ook een uitnodiging voor de zestigste verjaardag van onze kameraad mogen verwachten!

Oekraïne versus Rusland

Het voordeel van in een studentenstad wonen, is dat je ‘s avonds de gelegenheid hebt om af en toe een interessante lezing mee te pikken. En zo kwam het dat ik deze donderdagavond doorbracht op de ongemakkelijke banken van een aula in het Mgr. Sencie Instituut om te luisteren naar een voordracht over het ontstaan van het Russisch-Oekraïens conflict. Bottom line is: ze zijn daar in Oekraïne nog niet direct uit de miserie. Kan ook moeilijk anders als de Russen jouw hoofdstad zien als de wieg van de Russische natie. Laten we hopen dat beide kanten in de nabije toekomst inzien dat dit gewapend conflict tot niets leidt en dat er een oplossing uit de bus komt waarin alle partijen zich kunnen vinden.

IMG_8914[1]

Problemski hotel – Dimitri Verhulst

Ja, die Verborgen Parels app is er echt wel in geslaagd mijn leestempo serieus op te trekken. Al moet ik er eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat met zijn 107 pagina’s Problemski hotel niet bepaald het dikste boek is.

Zoals ik dat van Dimitri Verhulst ondertussen gewoon ben, leest ook dit boek als een trein. ‘s Mans schrijfstijl herken je meteen bij het lezen van de eerste zin. En je blijft lezen. Tot het laatste punt. En eigenlijk is je leeshonger na iets meer dan 100 pagina’s nog niet gestild. Je wil weten hoe het verder gaat met de personages in het boek, die hoewel verre van sympathiek toch onder je huid kruipen. En je hoopt dat iemand van hen eens een meevaller heeft.

Problemski hotel is allesbehalve een boek om vrolijk van te worden. Het boek kwam tot stand nadat Verhulst in december 2001 enkele dagen verbleef in een opvangcentrum voor asielzoekers. Verhulst slaagt er perfect in de uitzichtloosheid en de leegheid van een verblijf in zo’n centrum te schetsen. Het eindeloze wachten op bericht of je aanvraag al dan niet is goedgekeurd. De kans op afwijzing die steeds boven de hoofden van de aanwezigen hangt. De wanhoop van de asielzoekers spat van de pagina’s ondanks de gehanteerde vlijmscherpe ironie.

Het boek is gezien de huidige vluchtelingencrisis brandend actueel en herinnert ons eraan dat asielzoekers mensen zijn met goede en slechte eigenschappen, maar eerst en vooral zijn het mensen op zoek naar een beter bestaan. Tot alles bereid om dat beter bestaan te bereiken, zelfs in een container kruipen bij vriestemperaturen.

Applaus ook voor het einde van de roman. Prachtig hoe Verhulst de cirkel rondmaakt en je pas op het laatste moment de betekenis van de cover snapt.

PS: De passage over de zwarte lul had niet gehoeven voor mij.

Een goeie opwarming!

Vandaag maakte ik een bijzonder goeie squashbeurt. Alles lukte. De balletjes die meestal nét buiten zijn, landden nu allemaal nét binnen en het ene lucky shot volgde op het andere. Mijn squashpartner kreeg er grijze haren van (ok, misschien had hij er al een paar op voorhand). Ik wijt mijn uitzonderlijke prestaties geheel en al aan de salsa-opwarming. Een uurtje salsa-les blijkt de perfecte voorbereiding voor een uurtje hard op een balletje meppen. Dat ga ik meer doen!

Blue eyed boys

Weekends! Tijd voor vriendschap en lekker eten!

Zaterdagavond waren we uitgenodigd samen met een ander koppel bij vrienden hier in Leuven. We werden onthaald op een heerlijk stukje rosbief. Moet jaren geleden zijn dat ik dit traditioneel Vlaams feestgerecht nog eens gegeten heb. Is (wat onterecht) helemaal uit de mode geraakt. Verdrongen door hippere bereidingen en sushi. 😉 Maar het smaakte heerlijk!

IMG_8883

Heel veel respect trouwens voor de wilde plannen van onze vrienden, die binnen een drietal maanden met hun negen maanden oude zoontje naar San Francisco zullen migreren. Een tijdje in het buitenland leven en werken is ook altijd stiekem een droom van mij geweest, maar om de één of andere reden is het er (tot nu toe) nooit van gekomen. Enfin ja, San Franciso schijnt een heel fijne vakantiebestemming te zijn. 😉 Nu alleen nog mijn vriend over zijn VS-aversie helpen.

Zondag was het onze beurt om gastheer en gastvrouw te spelen voor twee bevriende koppels en hun respectievelijke zoontjes. Omdat wij graag onze tijd maximaal in gesprekken met onze vrienden investeren (en ook omdat koken niet onze sterkste kant is), bestelden we een fijne collectie quiches bij Convento Food. Een overzichtje:

  • Quiche met grijze garnalen, paprika en dille
  • Quiche met broccoli, doperwten, mascarpone en pijnboompitten
  • Quiche met zalm en broccoli
  • Quiche met lamsvlees, butternutpompoen en fetakaas

Allemaal superlekker!

Heel grappig ook om te zien hoe verschillend van karakter beide jongens waren. Al zal de leeftijd daar wellicht ook voor iets tussen gezeten hebben. De ene was al een flinke peuter die heel goed wist wat hij wilde (en ook wat hij niet wilde), terwijl de tweede een rustig ventje was dat zich alles liet welgevallen.

PS: De titel is ontleend aan het feit dat al de baby’s die we dit weekend zagen, prachtig blauwe ogen hadden.

De slechtste cava aller tijden

Vanavond woonde ik de opening bij van het Kortfilmfestival in de Kinepolis, een event waar ik elk jaar naartoe probeer te gaan. Dit jaar was het ‘land in de kijker’ Spanje, wat mij al deed uitkijken naar de hapjes en de drank op de receptie. Helaas, wat een teleurstelling. De door de Spaanse ambassade gesponsorde cava was een verschrikking. Mierzoet. Alsof er ergens tijdens het proces iets was misgelopen en de wijnmaker in kwestie er dan maar pakken suiker bij had gekapt om te verdoezelen dat het eigenlijk om een mislukte wijn ging. Echt desastreus. De slechte cava was gewoon hét gespreksonderwerp van de avond. Nog nooit meegemaakt dat de bediening de mensen bijna moest smeken om hun glas te mogen bijvullen. Het regende beleefde weigeringen. En de hapjes stelden ook al niet veel voor. Alleen de pulpo kon ermee door.

Tja, Spanje is natuurlijk hard getroffen door de crisis, maar een beetje fierheid op de eigen producten mag toch wel. Spanje heeft zoveel goede, niet te dure cava, jammer dat er dan op zo’n pr-moment brol geschonken wordt. Slechte punten voor de Spaanse ambassade.

Our City – Maria Tarantino

Deze middag mochten mijn collega’s en ikzelf gratis en voor niks de documentaire ‘Our City‘ bijwonen in Cinema Avonture. Eens geen lunchvergadering, maar wel een interessante documentaire over de grootste terroristische broeihaard van ‘t land, aka Brussel. De documentaire werd aangekondigd als een cinematografische reis door de vele lagen van onze hoofdstad. Toch bleef ik na de vertoning op mijn honger zitten. Het Brussel dat in beeld gebracht werd, toonde enerzijds het Brussel van de migranten en anderzijds het Brussel van de eurocraten. Het rijke spectrum aan Brusselaars die zich daartussen bevinden, bleef schandelijk onbelicht. Jammer, want het beeld dat in de documentaire van Brussel geschetst werd, kwam naar mijn aanvoelen slechts gedeeltelijk overheen met deze mooie, lelijke, interessante, complexe stad that I love to hate or hate to love.

Jammer dat er na de voorstelling geen gelegenheid tot vragen stellen meer was, want ik had graag van de regisseuse gehoord waarom ze net voor déze beelden gekozen had. Misschien was er gewoon te weinig tijd om gans de Brusselse caleidoscoop in beeld te brengen. Enfin ja, ik kon mijn hart alleszins ophalen aan de vele beelden van bouwwerven. Kan ik uren naar blijven kijken!

Alweer een afscheid

Het lijkt wel alsof dit najaar bestaat uit één langgerekte stroom afscheidsfeestjes. Deze donderdag was het opnieuw zover. Door alweer een reorganisatie zullen een tiental collega’s begin januari ons departement verlaten. Ik kwam zelf slechts sporadisch in contact met deze collega’s die voornamelijk ondersteunende taken uitvoeren, maar toch zal het vreemd zijn om begin januari terug te keren naar de werkvloer en vast te stellen dat het daar alweer een beetje leger is. Hopelijk komen ze op een plek met een positieve werksfeer terecht!