Ja, die Verborgen Parels app is er echt wel in geslaagd mijn leestempo serieus op te trekken. Al moet ik er eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat met zijn 107 pagina’s Problemski hotel niet bepaald het dikste boek is.
Zoals ik dat van Dimitri Verhulst ondertussen gewoon ben, leest ook dit boek als een trein. ‘s Mans schrijfstijl herken je meteen bij het lezen van de eerste zin. En je blijft lezen. Tot het laatste punt. En eigenlijk is je leeshonger na iets meer dan 100 pagina’s nog niet gestild. Je wil weten hoe het verder gaat met de personages in het boek, die hoewel verre van sympathiek toch onder je huid kruipen. En je hoopt dat iemand van hen eens een meevaller heeft.
Problemski hotel is allesbehalve een boek om vrolijk van te worden. Het boek kwam tot stand nadat Verhulst in december 2001 enkele dagen verbleef in een opvangcentrum voor asielzoekers. Verhulst slaagt er perfect in de uitzichtloosheid en de leegheid van een verblijf in zo’n centrum te schetsen. Het eindeloze wachten op bericht of je aanvraag al dan niet is goedgekeurd. De kans op afwijzing die steeds boven de hoofden van de aanwezigen hangt. De wanhoop van de asielzoekers spat van de pagina’s ondanks de gehanteerde vlijmscherpe ironie.
Het boek is gezien de huidige vluchtelingencrisis brandend actueel en herinnert ons eraan dat asielzoekers mensen zijn met goede en slechte eigenschappen, maar eerst en vooral zijn het mensen op zoek naar een beter bestaan. Tot alles bereid om dat beter bestaan te bereiken, zelfs in een container kruipen bij vriestemperaturen.
Applaus ook voor het einde van de roman. Prachtig hoe Verhulst de cirkel rondmaakt en je pas op het laatste moment de betekenis van de cover snapt.
PS: De passage over de zwarte lul had niet gehoeven voor mij.
