verborgen parels

Contrapunt – Anna Enquist

Contrapunt is het laatste Verborgen Parels boek dat ik las. Titel en cover spraken me niet meteen aan, maar het werd me aanbevolen in mijn allereigenste commentaren, reden genoeg om het boek een kans te geven.

Jammer genoeg klikte het niet echt tussen mezelf en dit boek. Let op, objectief gezien kan ik de krachttoer die dit boek is zeker waarderen. De Goldbergvariaties van Johann Sebastian Bach die als rode draad doorheen het boek verweven zijn en die de pianiste gebruikt om haar grote verdriet te verwerken, de mijmerende herinneringen van de pianiste opgeroepen door de muziek, het verhaal van de rouw van Bach om zijn te vroeg gestorven zoon dat een spiegel lijkt voor het verhaal van de pianiste: al deze elementen worden in een heldere taal met elkaar verbonden. Knap gedaan.

Toch raakte dit boek geen snaar bij mij. Wellicht omdat ik de relatie tussen moeder en dochter moeilijk kon vatten. De relatie leek mij te zeer geïdealiseerd vanuit het standpunt van de moeder en de blik waarmee zij naar haar dochter keek vond ik somsakelig intiem, de afstand tussen beide individuen te klein. Misschien deed de pianiste mij te zeer denken aan mijn eigen moeder die haar wensen en verlangens op mij projecteerde. Een projectie die enkel tot teleurstelling kan leiden.

Conclusie: Van de vijf Verborgen Parels die ik las, is Woesten mijn absolute favoriet.

De buitenkant van meneer Jules – Diane Broeckhoven

Het was wellicht geen goed idee om dit boek vlak na ‘Wit is altijd schoon‘ te lezen omdat de thematiek (afscheid nemen van een ouder persoon die net is overleden) dezelfde is. Toch moet ik zeggen dat dit boek mij veel beter bevallen is. Diane Broeckhoven beschrijft ontroerend mooi hoe de bejaarde dame afscheid neemt van haar echtgenoot die ze ‘s ochtends overleden aantreft op de bank. Het hoofdpersonage besluit de dood van haar man nog even voor zichzelf te houden om in alle rust te kunnen rouwen en die paar dingen te zeggen die ze, toen haar man nog leefde, hem niet kon of durfde zeggen. Ook erg genoten van de interactie tussen Alice en haar autistische buurjongen die in de loop van de dag twee keer op bezoek komt terwijl haar man dood op de bank zit.

Ontroerend levensecht verhaal. Een klein pareltje, het lezen meer dan waard.

Wit is altijd schoon – Leo Pleysier

Yep, alweer een boek dat ik via de Verborgen Parels app las. Een beetje een tegenvaller wat mij betreft. Waarschijnlijk omdat de overleden moeder (tevens verteller van dienst) mij te zeer aan mijn eigen moeder en overgrootmoeder deed denken. En ik altijd een bloedhekel gehad heb aan het soort vrouwen waarvan de mond nooit stil staat en wiens favoriete tijdverdrijf het praten over andere mensen is. Hoe goed bedoeld die woordenstroom ook mag zijn. Het lijkt haast wel alsof de auteur Leo Pleysier met een bandopnemer naast zijn moeder heeft plaatsgenomen en vervolgens letterlijk haar zinnen heeft neergeschreven. Stilistisch heb ik bewondering voor dit werkstuk, maar het boek an sich liet mij ijskoud. Ik heb zelfs even getwijfeld om het weg te leggen, maar heb toch doorgebeten. ‘t Was gelukkig geen volumineus boek.

Not my cup of tea, laten we het daarbij houden.

Problemski hotel – Dimitri Verhulst

Ja, die Verborgen Parels app is er echt wel in geslaagd mijn leestempo serieus op te trekken. Al moet ik er eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat met zijn 107 pagina’s Problemski hotel niet bepaald het dikste boek is.

Zoals ik dat van Dimitri Verhulst ondertussen gewoon ben, leest ook dit boek als een trein. ‘s Mans schrijfstijl herken je meteen bij het lezen van de eerste zin. En je blijft lezen. Tot het laatste punt. En eigenlijk is je leeshonger na iets meer dan 100 pagina’s nog niet gestild. Je wil weten hoe het verder gaat met de personages in het boek, die hoewel verre van sympathiek toch onder je huid kruipen. En je hoopt dat iemand van hen eens een meevaller heeft.

Problemski hotel is allesbehalve een boek om vrolijk van te worden. Het boek kwam tot stand nadat Verhulst in december 2001 enkele dagen verbleef in een opvangcentrum voor asielzoekers. Verhulst slaagt er perfect in de uitzichtloosheid en de leegheid van een verblijf in zo’n centrum te schetsen. Het eindeloze wachten op bericht of je aanvraag al dan niet is goedgekeurd. De kans op afwijzing die steeds boven de hoofden van de aanwezigen hangt. De wanhoop van de asielzoekers spat van de pagina’s ondanks de gehanteerde vlijmscherpe ironie.

Het boek is gezien de huidige vluchtelingencrisis brandend actueel en herinnert ons eraan dat asielzoekers mensen zijn met goede en slechte eigenschappen, maar eerst en vooral zijn het mensen op zoek naar een beter bestaan. Tot alles bereid om dat beter bestaan te bereiken, zelfs in een container kruipen bij vriestemperaturen.

Applaus ook voor het einde van de roman. Prachtig hoe Verhulst de cirkel rondmaakt en je pas op het laatste moment de betekenis van de cover snapt.

PS: De passage over de zwarte lul had niet gehoeven voor mij.

Woesten – Kris van Steenberge

Dankzij de Verborgen Parels app van de Bib kon ik gratis en voor niets genieten van dit prachtige boek. Top initiatief om mensen aan het lezen te krijgen! Aangezien ik geen iPad heb, las ik Woesten op mijn iPhone en ik moet zeggen, dat ging verrassend vlot. Het voordeel is natuurlijk dat je je smartphone elke seconde op zak hebt en elke verloren moment besteed kan worden aan een paar pagina’s. Pagina’s op en smartphone zijn trouwens erg klein, waardoor je het aantal gelezen pagina’s razend snel ziet optellen.

Ik was danig onder de indruk van Woesten. Niet te geloven dat dit een debuutroman is, geen wonder dat het boek overal prijzen wegkaapte. Woesten vertelt het tragische verhaal van een gezin in een klein dorp in West-Vlaanderen. Het verhaal start op het einde van de negentiende eeuw en loopt ten einde enkele jaren na de eerste wereldoorlog. Het boek voelt aan als een ouderwetse familiesaga met hier een daar een streepje vreugde, maar vooral veel kommer en kwel. Prachtig mooi beschreven kwel, dat wel. Let wel, hoewel de Eerste Wereldoorlog een erg belangrijke rol speelt in dit verhaal is Woesten geen oorlogsroman. Woesten gaat over het mooie en het lelijke in de mens en toont aan dat we, hoe nauw we ook bij elkaar staan, de diepste gedachten van de andere nooit echt kennen.

Het boek slorpte me meteen al van de eerste pagina’s op door de bijzondere, ietwat archaïsche schrijfstijl. De roman lijkt uit een andere eeuw afkomstig. Prachtig dat de roman achtereenvolgens de verschillende personages aan bod laat komen en je de ganse geschiedenis telkens vanuit een ander standpunt te lezen krijgt en zo meer begrip krijgt voor de handelingen van de verschillende personages. Samen met de karakterontwikkelingen brengt Kris van Steenberg langzaam alle puzzelstukjes samen van de whodunnit die ook nog eens in dit boek verscholen gaat. Knap schrijfwerk.

Ik vond het prachtig. Alleen het einde, dat hoefde voor mij niet echt. De roman had gerust een paar pagina’s eerder mogen stoppen.