Yep, alweer een boek dat ik via de Verborgen Parels app las. Een beetje een tegenvaller wat mij betreft. Waarschijnlijk omdat de overleden moeder (tevens verteller van dienst) mij te zeer aan mijn eigen moeder en overgrootmoeder deed denken. En ik altijd een bloedhekel gehad heb aan het soort vrouwen waarvan de mond nooit stil staat en wiens favoriete tijdverdrijf het praten over andere mensen is. Hoe goed bedoeld die woordenstroom ook mag zijn. Het lijkt haast wel alsof de auteur Leo Pleysier met een bandopnemer naast zijn moeder heeft plaatsgenomen en vervolgens letterlijk haar zinnen heeft neergeschreven. Stilistisch heb ik bewondering voor dit werkstuk, maar het boek an sich liet mij ijskoud. Ik heb zelfs even getwijfeld om het weg te leggen, maar heb toch doorgebeten. ‘t Was gelukkig geen volumineus boek.
Not my cup of tea, laten we het daarbij houden.
oh my god, er komen allerlei verschrikkelijke herinneringen aan deze verplichte lectuur uit middelbaar terug. Vreselijk boek. En daarna nog eens vreselijk monoloog toneel. Yikes. En dat is een verborgen parel? ‘k zou schrik hebben van de andere suggesties.
De twee andere suggesties die ik tot nu toe las (Woesten en Problemski Hotel), vielen gelukkig wel mee.
Ik ben ook in die app aan het lezen, en een (voor mij toch) absolute aanrader is het boek van Anna Enquist: Contrapunt. Het helpt wel als je zelf actief in muziek bezig bent, anders gaan de beschrijvingen misschien wat de mist in.
Dankjewel voor de tip, Herman, was al aan het bedenken welk boek ik als laatste zou lezen (momenteel bezig met De buitenkant van meneer Jules”).
[…] was wellicht geen goed idee om dit boek vlak na ‘Wit is altijd schoon‘ te lezen omdat de thematiek (afscheid nemen van een ouder persoon die net is overleden) […]
[…] Parels boek dat ik las. Titel en cover spraken me niet meteen aan, maar het werd me aanbevolen in mijn allereigenste commentaren, reden genoeg om het boek een kans te […]