London with friends – 16 oktober 2016

Mijn vriend en ik hadden op voorhand met elkaar afgesproken dat we onze eerste ochtend in Londen in bed zouden doorbrengen. We hadden allebei nood aan wat extra slaap en we waren dan ook ontzettend blij dat we na een bijzonder goede nacht tien uur slaap op de teller hadden. Uitslapen kan zo’n deugd doen.

We genoten op ons gemak van het uitstekende English breakfast in Novotel Paddington. Ik ging all the way: vegetarisch worstje, spiegeleitje, roerei, gestoofde tomaten, aardappelkrokantje, champignons en bonen in tomatensaus. Heerlijk! Echt een meevaller op alle vlak, dit hotel. Uitstekende bedden, muisstil in de kamer (en dat ondanks het feit dat we vlakbij Paddington Station zaten) én een goed ontbijt.

Na het ontbijt namen we de tijd voor een uitgebreide douche en voor elkaar, natuurlijk. We hadden pas om twaalf uur afgesproken met een Poolse vriendin en haar echtgenoot om samen te lunchen in restaurant Polpo in Notting Hill, dus we hadden alle tijd.

In Paddington Station duurde het even alvorens we door hadden op welk perron de metro richting Notting Hill aankwam. We moesten meer dan tien minuten verder stappen dan het perron waar we de dag voordien waren aangekomen. Het kostte ons wat zoekwerk, maar uiteindelijk vonden we het juiste perron en waren we om klokslag twaalf uur in restaurant Polpo in Notting Hill.

Geloof het of niet, maar ondertussen was het al zeven jaar geleden dat we de Poolse vriendin waarmee we afgesproken hadden, in levenden lijve hadden gezien. Zeven jaar geleden reisden we naar Kraków voor het huwelijksfeest van de Poolse collega van mijn vriend en maakten we tijdens het feest voor het eerst kennis met zijn kersverse bruid, onze vriendin. De laatste dag dag we elkaar “in ‘t echt” zagen, was op de dag na haar huwelijk. Ten tijde van dat huwelijksfeest woonde ze nog in Kraków en had ze plannen om naar Brussel te verhuizen, waar haar toenmalige man werkte. Ondertussen is dat huwelijk al lang voorbij, woont ze in Londen en is ze hertrouwd met een andere Pool. Al die tijd bleven we contact houden via sociale media en het lukte ons een paar keer ei zo na om af te spreken in Brussel, maar altijd kwam er wel iets tussen.

Nu was het eindelijk zo ver! Zij was nog niets veranderd: nog altijd even welbespraakt en elegant. We maakten kennis met haar nieuwe echtgenoot en dat klikte meteen. We hadden elkaar zoveel te vertellen dat we amper aan de menukaart toe kwamen. Nochtans was overleg nodig, want het concept van restaurant Polpo is food sharing en dan moet je een beetje met elkaar afstemmen wat te bestellen. Bleek dat onze voedselvoorkeuren nogal uit mekaar lagen, maar we zorgden ervoor dat er voor elk wat wils op tafel kwam.

Het was amper te geloven dat we elkaar zo lang niet meer gezien hadden, zo vlot verliep het weerzien. De connectie die ik zeven jaar geleden in Kraków gevoeld had, was er duidelijk nog steeds. We praatten over haar nieuwe leven in Londen, de Brexit (how could we not) en het nieuwe bedrijfje dat ze onlangs had opgericht samen met haar man. Hun bedrijfje brengt een app voor hotels op de markt die gasten toelaat via de app makkelijk diensten van het hotel te boeken.

Het eten in Polpo vond ik helaas maar matig. Als je het food sharing concept en de geweldige pizza’s van de Baracca gewoon bent, is dat van de Polpo een flauw afkooksel. Gelukkig was het gezelschap dik in orde.

Na het middagmaal maakten we een wandeling in het nabijgelegen Holland Park. We bewonderden de mooie Japanse tuin met een overvloed aan kois. Het weer was eerder wisselvallig, maar gelukkig waren er veel pubs om in te schuilen. Zo kwamen we achtereenvolgens in The Scarsdale Tavern en The Brittannia terecht. Vooral de eerste pub was een aanrader. De chocolate and salted caramel tartlet was om duimen en vingers af te likken.

De namiddag vloog voorbij en zo kwam de tijd voor het afscheid veel te snel. In Notting Hill Station scheidden onze wegen. Mijn vriend en ik namen de metro naar Embankment om koninklijk over de Queens Walk te slenteren. De regen bleef uit en we genoten van de beroemde landmarks van het nachtelijke Londen: de Big Ben, de Thames en natuurlijk de London Eye.

We hadden ‘s middags riant gegeten, waardoor de avondlijke honger pas laat kwam opzetten. Allebei hadden we zin in iets lichts. In Londen vind je op elke straathoek wel een sushizaak, dus dat leek een goede optie. Helaas waren de meeste ketens rond acht uur ‘s avonds al gesloten. Tripadvisor leidde ons naar een poepchic hotel met daarin restaurant Ichi Sushi.

Het restaurant was erg fancy en de sushi werd aan de bar bereid. Het prijskaartje was overeenkomstig. Helaas viel de kwaliteit van de sushi tegen. De gebruikte rijst was te droog, terwijl deze bij goede sushi net vochtig en vol van smaak moet zijn. Een tweede culinaire teleurstelling op één dag. Geen goed begin van onze trip!

Ondanks de tien uur slaap die we achter de kiezen hadden, gaven we er de voorkeur aan opnieuw op tijd in bed te kruipen. Kwestie van fris te zijn voor onze eerste conferentiedag op maandag. De metro bracht ons zonder problemen naar Paddington Station. En daarmee zat onze eerste volledig dag in Londen er alweer op.

Een weekendje Brugge – zondag 2 oktober 2016

We startten de dag met een gezamenlijk ontbijt. Onze vriendin had het onderste uit de kan gehaald om ons in de watten te leggen: een overdaad aan brood, koffiekoeken, heerlijk gerookte zalm, ambachtelijk gemaakte kaas, confituur, appelsap uit hun eigen boomgaard. En jawel, bubbels om de dag goed te beginnen. Ik grapte dat als ze haar huidige carrière beu was, ze nog altijd een B&B kon beginnen.

Ondanks de rotslechte voorspellingen voor het ganse weekend, was ook deze ochtend de zon van de partij. Na het ontbijt trokken we dus onmiddellijk de stad in om van het mooie weer te profiteren. En zo kreeg ik toch nog mijn boottochtje. We bemachtigden de laatste vier plaatsen in een toeristenbootje en voeren de reien af. Niet de eerste keer dat ik Brugge vanaf het water bewonderde, maar ik ben altijd aangenaam verrast hoe je al varend toch weer een andere kijk op de stad krijgt. Ergens onderweg tijdens onze boottocht overmeesterden een stel donkere regenwolken op schandalige wijze de zon en begon het te druppelen. We zetten onze kap op en lieten het niet aan ons hart komen. Ook in de regen is Brugge mooi. Gelukkig bleef het bij wat druppels hier en daar en bleef een echte stortbui uit.

Na de boottocht wandelden we verder richting brouwerij De Halve Maan. Helaas waren we te laat om nog te kunnen aansluiten voor het begeleid bezoek. Dan maar verder naar het klein Begijnhof. Helaas was op dat moment ons geluk op weergebied opgebruikt. De hemelsluizen werden nu echt goed open gezet en we hadden geen andere keuze dan iets te gaan drinken om aan de regen te ontsnappen. 😉

Toen de regen iets minderde, waagden we ons aan de wandeling naar de Lobster Pot. Alweer een zeer aangename culinaire ontdekking. Een werkelijk fenomenale zeevruchtenschotel werd voor onze neuzen getoverd. Wat een festijn! Jammer dat wij de enige vier mensen in de ganse zaak waren. Laat ons hopen dat Brugge en zijn bezoekers de weg vinden naar deze zaak, want het zou zonde zijn dat zo’n toprestaurant op de fles gaat.

We tafelden gezellig na met een glaasje wijn en toen was het al tijd om afscheid te nemen. Onze vriend moest om vier uur de trein naar de luchthaven nemen en wij zouden hem vergezellen tot in Brussel-Zuid om vandaar verder te sporen naar Leuven.

Fijn dat we er een nieuwe uitvalsbasis in Brugge bij hebben!

Een weekendje Brugge – zaterdag 1 oktober 2016

Onze vrienden, de levensgenieters met wie we reeds menig klasserestaurant onveilig maakten, kochten onlangs een buitenverblijf in Brugge. Toegegeven, mijn eerste reactie was: ‘huh?’, maar toen mijn vriendin vertelde dat het al lang de droom van haar moeder was om haar oude dag in Brugge te slijten en wetende dat onze vriend zijn geboortehuis in Brugge staat, was het niet moeilijk deze beslissing te begrijpen.

Onze vrienden wilden hun nieuwe aanwinst natuurlijk maar al te graag aan ons tonen. En toegegeven, een uitnodiging om te gaan logeren in het mooie Brugge, die namen mijn vriend en ik uiteraard met beide handen aan.

En zo haastte ik mij zaterdag na de Koreaanse les om in Brussel-Centraal op dezelfde trein als mijn vriend te springen (hij stapte op in Leuven). We vonden mekaar zonder problemen en na een aangename treinrit kwamen we aan in Brugge, alwaar onze vrienden ons op de kiss and ride stonden op de wachten. Punten voor Brugge trouwens, waar men duidelijk wel het nut inziet van een kiss and ride zones, dit in tegenstelling tot Leuven.

Ik kocht mij nog snel een smoothie in het station, want ik had niet de tijd gehad om in Brussel nog iets te kopen voor het middagmaal. Een beetje honger lijden, kon geen kwaad, want onze vrienden kennende, zou dit ongetwijfeld een culinair weekend worden.

Het huisje dat onze vrienden gekocht hadden, was een charmante, ouderwetse rijwoning waar de tijd leek te hebben stilgestaan. Ze hadden de woonst dan ook overgenomen van een oud dametje zonder familie dat nu in een rusthuis verbleef. De ganse woning was perfect bewoonbaar, alleen niet al te hip ingericht. 😉 Maar dat droeg bij aan de charme van het geheel. Wij kregen de grootste kamer vlak onder het dak toegewezen en voelden ons meteen thuis.

Na het welkomstdrankje genuttigd te hebben, trokken we te voet de stad in. Het charmante rijhuisje van onze vrienden bevond zich op wandelafstand van het centrum. Ideaal!

Onderweg sprongen we even binnen in de wonderlijke Jeruzalemkerk niet ver van het huisje van onze vrienden. Zeer interessant bouwwerk met een erg boeiende geschiedenis. Het bezoeken waard.

Toen onze vriendin bezig was met de planning van het weekend had ze mij een aantal voorkeuren gevraagd om op basis daarvan een keuze te mken. Die had ik doorgegeven, maar om de één van andere reden dacht ik dat onze vriendin een boottocht voor ons geregeld had. Dat bleek niet zo te zijn, want tot mijn verrassing hadden onze vrienden één van mijn eerste voorstellen weerhouden: de segway tour. Communicatiestoornis.

Ik vloekte inwendig omdat ik geen sportschoenen aangedaan had, maar laarzen met hakken. Gelukkig bleek deze Segway op de één of andere manier veel makkelijker bestuurbaar te zijn dat het exemplaar waarop we in IJsland rondgetoerd hadden. Brugge is natuurlijk iets vlakker dan het heuvelachtige Heimaey). Het verkrampte gevoel in de voeten dat ik me herinnerde, was nog wel degelijk aanwezig, maar deze Segway was echt een fluitje van een cent om te bedienen. Op geen enkel moment had ik het gevoel dat ik de controle over het ding kwijt was. Integendeel. Ik slaagde er zonder problemen in enkele leuke gopro selfies te maken. En ook de weergoden waren ons goedgezind, want de ganse tocht door Brugge scheen de zon. Onverwacht, want alle weersvoorspellingen hadden regen gegeven.

Dankzij de zeer goede gids vloog het Segway uurtje voorbij. We hadden nog tijd genoeg om even binnen te springen in het Crowne Plaza hotel en daar de ruïnes van de Sint-Donaaskathedraal te bezoeken en de fundamenten van wat ongetwijfeld eens een indrukwekkende kerk was te bezoeken. Daarna was het tijd om ons op te frissen en om te kleden voor het avondmaal.

Wat volgde was een bijzonder aangename avond in restaurant Guillaume, één van de favoriete Brugse restaurants van onze vriendin. We kregen een fijne plek aan de grote tafel toegewezen, vlak langs een prachtig boeket bloemen en lieten ons meevoeren op een culinaire ontdekkingsreis langsheen spijs en drank.

Dit aten wij:

Aperitief van het huis

Appetizers

Ganzenlever – Eendenborst – Vijgenchutney – Chocolademacaron

Scampi – Rabarber – Pijpajuin – Chorizomayonaise

Kwartelfilet – Courgette – Tomaat – Parmezaan – Ansjovis

Kreeft – Copa – Aubergine – Kumquat – Amandelen:

Sneeuwhoender – Raapjes – Zwarte Bes – Truffelaardappel

Verrassend dessertbord

London: Brick Lane, street art en Vertigo 42 – 15 oktober 2016

Om 6.30u ging de wekker. Pijnlijk vroeg voor een niet-ochtendmens als mezelf. We namen snel een douche, gooiden de laatste toiletspullen in onze valies en waren mooi op tijd voor de trein van 7.19u naar Brussel-Zuid. Het begin van onze negendaagse in Londen.

Het fijne aan de Eurostar is dat er geen gezeur is over vloeistoffen aan de security en dat je ook geen uren op voorhand aanwezig moet zijn. En we hadden in de trein zelfs een zitplaats met stopcontact. Ideaal om volledig opgeladen in Londen aan te komen.

Na een bijzonder vlotte rit, kwamen we aan in St Pancras International. Vandaar was het nog maar een korte metrorit naar Paddington station. Googlemaps bracht ons probleemloos naar ons hotel en eens te meer waren we ons bewust van het comfort dat mobiel internet en smartphones ons bieden. Blij dat we niet meer met afgedrukte routebeschrijvingen moeten sleuren!

Tot onze vreugde konden we in Novotel Paddington al meteen op onze mooie, ruime kamer met uitzicht op de sporen. Meevaller! We fristen ons een beetje op en namen vervolgens de metro om te gaan lunchen in Brick Lane. Het was moeilijk kiezen uit al die Bangladeshi restaurants die allemaal beweerden de beste curry ter wereld te serveren. Ook tripadvisor maakte ons niet veel wijzer. Uiteindelijk belandden we in restaurant The Monsoon, waar we de enige klanten waren en dus de volledige aandacht van de bediening kregen.

Een beetje ondoordacht knikte ik ja op de vraag of we graag papadum wilden. Ik had al gezien op de menukaart dat we hiervoor extra moesten betalen, maar ik verwachtte niet dat we zo’n grote portie zouden krijgen. Nu, het smaakte! Een lekkere mango chutney gaat er altijd wel in. Ook het hoofdgerecht (een vegetable thali voor mij, The Monsoon chicken voor mijn vriend) was erg lekker. Alleen veel te veel. Ik deed mijn best, maar moest de handdoek in de ring gooien. Die papadums waren er duidelijk te veel aan.

Tijdens de lunch kreeg ik een bericht van een kameraad die toevallig ook dit weekend in Londen was. We overlegden whatsapp-gewijs of er een mogelijkheid is om ergens af te spreken voor een drankje. Als het niet lukt om in Brussel af te spreken, is Londen een aanvaardbaar alternatief. 😉

Na de overvloedige lunch begaven we ons naar het vertrekpunt voor de Alternative London walking tour. Ik boekte deze tour omdat ik er bij Anneke een artikel over las en een streepje street art er altijd wel in gaat. Londen heeft een bloeiende scène op dat vlak, dus ik keek uit naar de rondleiding van een insider.

Onze gids Doug bleek een zeer chill persoon mét kennis van zaken. Ik hield erg van zijn ontspannen manier van uitleg geven, gecombineerd met een overduidelijke passie voor street art. Het werd een boeiende tocht langs de street art in de omgeving van Brick Lane. We zagen werk van zeer uiteenlopende kunstenaars. En genoten van de zon die haar beste beentje voor zette. Het is moeilijk om een favoriet werk eruit te pikken, maar ik hield enorm van de 3D kunst van Citizen Kane en de gigantische dieren van de Belg ROA (een beetje chauvinisme kan geen kwaad in tijden van slechte pr voor België).

De rondleiding verveelde geen moment, maar het comfort van de deelnemers was spijtig genoeg niet al te hoog. Doug verzekerde ons dat normaal slechts zestig procent van de ingeschreven deelnemers kwam opdagen, maar dat nu uitzonderlijk al de ingeschreven present waren. Dat mocht dan wel zo zijn, maar de te grote groep maakte dat het heel moeilijk was om de wandeling en de toelichtingen op een prettige manier te volgen. (Oja, we zagen zelfs een échte Banksy, enfin ja, een print van een werk van hem gespot doorheen het raam van een appartement.)

Na de wandeling hadden mijn vriend en ik allebei nood aan een drankpauze. Op goed geluk belandden wij in Big Chill Bar, een grote bar met een industriële look and feel. Het was er heel druk maar we slaagden erin twee barkrukken te veroveren. Onze barman uit Melbourne wist van aanpakken en mengde ons twee cocktails die zonder moeite in onze top tien van beste cocktails ooit belandden (na die van het Palm Cafe in Wrocław, uiteraard). Genieten.

Na deze zeer welgekomen pauze keerden we terug naar Old Spitalfields Market. De zon had ondertussen plaats geruimd voor donkergrijze regenwolken waaruit zo nu en dan een dikke druppel viel. Gelukkig is Old Spitalfields Market overdekt! We hadden spijt van ons overvloedig middagmaal want overal rondom ons stegen heerlijke geuren uit markkraampjes op. Street Art en Street Food, een gouden combinatie. Helaas was er voor al dat lekkers geen plek meer in onze magen. Een drankje daarentegen, gaat er altijd wel in.

In de steeds heftiger wordende regen gingen op zoek naar een leuke bar. Tripadvisor bood zoals steeds een helpende hand. Vertigo 42 beloofde een mooi uitzicht op Londen vanaf de tweeënveertigste verdieping, dus gingen we ervoor. De regenjasjes boden bescherming tegen de neergutsende regen en na wat zoeken, vonden we de ingang in een fancy building met veel glas.

Uiteraard moesten we ons eerst aan een uitgebreide security check onderwerpen, maar hey, aan die soldaten in Brussel-centraal ben ik ook verrassend snel gewend geraakt.

Vertigo 42 bleek effectief zijn naam waar te maken. Wat een duizeligmakende bar. De ruimte waar je iets kan eten of drinken beslaat drie zijden van de toren en is verrassend smal om op die manier zoveel mogelijk zitplaatsen aan het raam aan te bieden. Door gebruik te maken van spiegels aan de binnenkant van de ruimte lijkt het alsof je op een smalle weg loopt langs beide kanten omgeven door een afgrond en wordt effectief een heel desoriënterend effect gecreëerd.

Het uitzicht was inderdaad geweldig, maar helaas was er voor ons geen zitplaats meer en waren we genoodzaakt recht te staan. Erg jammer, want er waren wel degelijk nog tafeltjes vrij. Ik begrijp uiteraard dat deze gereserveerd waren, maar geef ons die plekken en jaag ons tien minuten voor het gereserveerde tijdstip weg. Nu stonden er heel veel stoelen met een prachtig uitzicht gewoon meer dan een half uur leeg en moesten wij noodgedwongen rechtstaan op onze pijnlijke voeten.

Het uitzicht was daarentegen langs alle kanten de moeite: een prachtig verlichte Tower Bridge, de Thames, the Shard en één of andere wolkenkrabber vlakbij. Alleen jammer dat de slagregen ons uitzicht vertroebelde. Met of zonder regen, mijn glaasje Chardonnay smaakte, al had mijn vriend minder geluk met zijn glaasje rode wijn. Jammer, want zelfs al wordt de locatie verrekend in de prijs van de drank, dan nog rechtvaardigt dat niet het schenken van inferieure wijn. Zo’n toplocatie verdient topwijn en daar wil ik gerust voor betalen.

Na heel, heel langzaam ons glas wijn opgedronken te hebben, keerden we metrogewijs terug naar ons hotel, alwaar we nog snel een laatavondsnack aten (het was ondertussen al bijna 22 uur): een soepje voor mij en een panini voor mijn vriend.

Na het eten was onze energie volledig opgebruikt en gaven we ons zonder tegensputteren over aan de armen van Morpheus.

Done!

Op de valreep voor een nieuwe trip, ben ik er eindelijk in geslaagd al mijn verslagen van onze Corsica-reis af te werken. Nog nooit heb ik zoveel vertraging opgelopen met het schrijven van mijn reisverslagen, maar ik vond het belangrijk voor mezelf om ook van deze reis een volledig verslag te hebben. Ik kan er erg van genieten oude reisverslagen opnieuw te lezen en zo mooie momenten opnieuw te beleven die mijn geheugen al min of meer uitgewist heeft.

So, goodbye, Corsica, hello London!

Eens iets anders dan een broodjeslunch

Een muzikaal soepintermezzo bij deBuren verzorgd door luitist Jozef van Wissem. De soep slaagde er niet in mijn maag te vullen, maar de repetitieve muziek wist me probleemloos te betoveren. Al had Jozef van Wissem de sporadische zangpartijen wat mij betreft gerust achterwege mogen laten. De schitterende luit die hij bespeelt, heeft geen begeleiding nodig.

Me Encanta Bailar Salsa!

Ondertussen mogen mijn vriend en ik ons geroutineerde salseros noemen. Het is een oprecht plezier om elke maandagavond nieuwe figuren aan te leren. Nu mijn squashpartner en ikzelf er maar niet in slagen om een gemeenschappelijk tijdstip te vinden om tegen een balletje te slaan, is dit de enige hobby waarbij ik mijn hersencellen even rust kan gunnen en ik mij kan laten gaan op de muziek in de armen van een stoere danspartner (of mij dat althans inbeeldt).

Feit is dat zo’n uurtje salsa dansen veel te kort is. Tijd om eens naar een salsafeestje te gaan, zou ik zo denken!

Een vroeg verjaardagsfeestje

Vandaag mocht ik (alweer) genieten van de culinaire geneugten des levens. Mijn vriend en ik waren samen met mijn broertje en zijn vriendin uitgenodigd door mijn vader voor een feestelijke verjaardagslunch bij De Kwizien in Hasselt. De Kwizien is één van de favoriete eetgelegenheden van mijn broertje en zijn vriendin en aangezien zij een goede smaak hebben, waren de verwachtingen hoog gespannen.

Mijn vriend en ik namen ‘s ochtends de trein naar Hasselt en kwamen na een aangename wandeling doorheen het zonovergoten stadscentrum aan bij het restaurant. We waren een beetje te vroeg, maar dat deerde niet, zo konden we nog wat extra van het zonnetje genieten.

Iets na twaalf mochten we plaatsnemen aan tafel en genieten van al het heerlijks dat de vrouwelijk chefkok en haar vrouwelijke sommelier op ons bord en in ons glas toverden. Alweer aangenaam verrast door het culinaire talent in Vlaanderen. De laatste maanden hebben we op culinair vlak al prachtige momenten beleefd. Wij zijn gelukzakken! En ik ben een dubbele gelukzak omdat ik ook nog eens een mooie fles Nikka wisky van 12 jaar oud cadeau gekregen heb. Die zal ik met veel liefde en het nodige ontzag voor al dit vakmanschap opdrinken!

Dit aten wij:

Appetizers:

Mossel – forel – venkel – aardpeer:

Buikspek – Ponzu – zwarte look:

Rundstartaar – maniok – frisé:

Ravioli – butternut – paddenstoel:

Patrijs – pastinaak – spruitjes – kastanje:

Kokos – papaja – guave – gianduja:

Zoetigheden bij de koffie/thee:

Elke gang was een pareltje, met veel zorg en liefde bereid. Heel trouwens heel fijn om de chefkok en haar team aan het werk te kunnen zien in de open keuken. Het is moeilijk om een favoriet gerecht te kiezen uit al dat lekkers, maar ik doe toch een poging. De prijs voor het beste gerecht van de dag gaat naar de overheerlijke ravioli met butternut en paddenstoel. Herfst op een bordje. Zalig!

In totaal zaten we meer dan vier uur aan tafel, al had ik helemaal niet het gevoel dat ons samenzijn zolang geduurd had. De tijd vloog voorbij. Om de trein naar Leuven te halen, moesten we er zelfs op onze volle maag nog een klein sprintje uit persen, zo deden we toch nog een beetje mee aan Dwars door Hasselt.

Een goed gevuld familieweekend!

Een gezellige familieavond

Vandaag hadden we de ouders van mijn vriend te gast in ons appartementje. Altijd een uitstekende gelegenheid om het kuisgerief nog eens boven te halen. Niet bepaald mijn favoriete bezigheid, maar daarmee vertel ik jullie niets nieuws. ‘t Is alleszins lang geleden dat onze woonst er zo proper heeft uitgezien. 😉

Een uitstekende gelegenheid om nog eens uit te pakken met de kookkunsten van onze favoriete hofleverancier Convento Food. Ik kan echt met de hand op het hard zeggen dat de bereidingen van Laura ons nog nooit teleurgesteld hebben. Het was zelfs zo lekker dat ik helemaal vergeten ben foto’s te maken van de carpaccio van rode biet, de overheerlijke pastinaaksoep met peer en de uitstekende schelvisfilet met heerlijke verse groentjes. Om duimen en vingers bij af te likken.

Gelukkig dacht ik er bijtijds aan een foto te maken van de heerlijke chocoladetaart van Zuut. Zo’n pareltje verdient het vastgelegd te worden voor het nageslacht, nietwaar?

The War of the End of the World – Mario Vargas Llosa

Ik moet toegeven dat ik mij tot het uiterste heb moeten inspannen om dit boek tot het einde uit te lezen. Vooral de eerste 200 (van de 750) pagina’s, terwijl op bijna elke pagina een nieuw personage werd voorgesteld, heb ik keihard op mijn tanden moeten bijten.

Let wel, dit boek is een ongelooflijke krachttoer van schrijver Mario Vargas Llosa, een poging om een vergeten burgeroorlog in Brazilië (allez, toch eentje waar ik nog nooit van gehoord had) tot in de details te reconstrueren. Want ja, deze oorlog is gebaseerd op waargebeurde feiten. De roman speelt zich af op het einde van de negentiende eeuw, op het moment dat Brazilië een republiek werd. Godsdienstfanaticus Antônio Conselheiro verzamelt een ganse schare volgelingen achter zich op zijn tochten doorheen de arme provincie Bahia en vestigt zich uiteindelijk met zijn gevolg in Canudos. Zijn volgelingen zien in hem een profeet, de republikeinse Brazilianen zien in hem een tegenstander die de monarchie in ere wil herstellen. Uiteindelijk komt het tot een bloedige burgeroorlog die wellicht zo’n 15.000 mensen het leven kostte.

Deze roman leest als een lange aaneenschakeling van menselijke wreedheden: verkrachtingen, verminkingen, moorden, de pagina’s lopen ervan over. De sterkte van dit boek is echter dat niemand van de personages echt slecht is, zelfs de meest fanatieke en gruwelijke moordenaars zijn geen monsters, maar mensen. En zelfs al staat het godsdienstfanacisme van de inwoners van Canudos mijlenver van mijn eigen overtuiging, ergens kon ik een soort van begrip opbrengen voor de wanhopige situatie waarin deze mensen zich bevonden, die hen in de armen van een valse profeet dreef. Wellicht is dat wat dit boek zo verontrustend maakt. Uiteindelijk zijn we in bepaalde omstandigheden allemaal tot gruweldaden in staat.

Het Engels dat ik dit boek gehanteerd wordt, is van een erg hoog niveau. Normaal zou ik mijn Engels als uitstekend omschrijven, maar dit boek deed mijn geloof in mezelf toch even wankelen. Om de twintig bladzijden kwam ik wel een term tegen die niet direct een belletje deed rinkelen. Dat het ganse boek doorspekt was met Braziliaans termen om de fauna en het landschap te omschrijven, hielp ook niet meteen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik opgelucht ben dat ik niet geprobeerd heb deze roman in het Spaans te lezen. Dan zou ik wellicht niet verder dan de eerste tien pagina’s geraakt zijn…

‘The War of the End of the World’ deed mij qua opzet en gedetailleerde beschrijvingen van gevechten nog het meest denken aan ‘Oorlog en Vrede‘ van Tolstoj. Ook een boek waarover ik verschrikkelijk lang gedaan heb. Uiteindelijk was ‘The War of the End of the World’ gewoon een erg deprimerend boek (met als enige lichtpuntje het liefdesverhaal tussen de journalist en Jurema) en denk ik dat ik daar in deze deprimerende tijden niet zo goed tegen bestand was.

Yet Another Blog

Life on my side

Author: yab