Dinner at Kokoon

Ik moest er even de zoekfunctie van deze blog voor boven halen, maar mijn laatste bezoek aan Leuvens restaurant Kokoon blijkt effectief al drie jaar geleden te zijn. Veel was er nochtans niet veranderd in dit restaurant dat zich gerust tot de klassiekers in Leuven mag rekenen. Een fijne plek voor een last minute dinner date met een vriendin.

Want we hadden iets te vieren, allez beter gezegd, mijn vriendin en haar vriend hadden iets te vieren. Na het verlies van hun eerste zoontje is mijn vriendin opnieuw zwanger. Een echt mirakel, want de kans op slagen was zeer klein en ik denk dat ze de moed bijna hadden opgegeven. Maar kijk, sometimes good things really do happen to good people. Ik ben superblij voor hen! Met de kaap van de twintig weken gerond en alle testen achter de rug, hoop ik dat mijn vriendin nu eindelijk wat kan genieten van haar zwangerschap. En natuurlijk kijk ik er al naar uit om kennis te maken met hun baby.

En oja, het eten was ook lekker. Met klassiekers zoals vitello tonnato en gewokte mosselen kan je mij altijd een plezier doen. Het hoeft niet altijd hipster food te zijn!

IMG_9901

IMG_9902

Een carrière van 48 jaar

Ik denk persoonlijk niet dat er veel mensen zullen zijn die het mijn collega nadoen: 48 jaar onafgebroken werken. Op zijn zestiende levensjaar voor het eerst van Limburg naar het verre Brussel sporen om daar te beginnen op de laagste sport van de ladder en zich vervolgens door zijn goede inborst en onverwoestbaar zonnige humeur een plek in het hart van elke collega te veroveren.

Het was dan ook met spijt in het hart dat we deze vrijdag afscheid namen van deze supercollega, die ik voor het eerst ontmoette toen hij mij en een groepje collega’s met een busje naar Nederland voerde voor één of ander werkbezoek. Wat we toen juist bezochten, ben ik al lang vergeten, maar de gesprekken met deze joviale levengenieter staan me nog altijd fris voor de geest. De drank vloeide dan ook rijkelijk en de cadeaus waren overvloedig en meer dan verdiend. De taart traktatie maakte deze zoetekauw bijzonder gelukkig en afsluiten deden we, naar goede gewoonte met de plakkenblijvers in Scott’s bar. Allemaal iet of wat boven ons theewater.

Dat mijn collega nog vele jaren van zijn pensioen mag genieten!

Verjaardagsfeestje in het Vlaams Parlement

Het gebeurt niet elke dag dat er een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje in het Vlaams Parlement in mijn mailbox belandt. Dus blokkeerde ik maanden op voorhand mijn agenda om toch zeker aanwezig te kunnen zijn. En zie, de agendagoden waren mij gunstig gezind. Geen onverwachte crisis die roet in het eten kwam strooien, dus kon ik mij mooi op tijd naar het feest begeven.

Na wat speeches van prominenten allerhande, mocht Lieve Blancquaert het officiële gedeelte afronden met een zeer pakkende keynote. Ze toonde foto’s van haar projecten ‘Birth day’, ‘Wedding day’ en ‘Last days’ en vertelde het verhaal achter de foto’s. Zeer aangrijpend en een keiharde confrontatie met hoe goed wij het wel niet in het Westen hebben. Al moet ik eerlijk toegeven dat de link tussen de keynote en de jarige mij niet geheel duidelijk was. Ik kan maar hopen dat de aanwezige hoogwaardigheidsbekleders even geraakt waren door haar verhalen als ikzelf en er lessen uit trekken.

Na het officiële gedeelte werden we uitgenodigd voor de lunch. En die was fenomenaal lekker! Wat een variatie aan gerechten. Ik heb zelfs niet alles kunnen proeven! Tijdens de lunch had ik de gelegenheid om wat bij te praten met enkele oude bekenden die ik al een aantal jaar niet meer gezien had. Altijd fijn om de draad weer op te pikken en te horen hoe het hen vergaan is.

IMG_9884[1]

IMG_9886[1]

Dat we als afscheidscadeautje een macaron van Paul meekregen, wist ik uiteraard ook ten zeerste te appreciëren. 😉

Yet another funeral

2018 zal niet alleen de annalen ingaan als het jaar van de hete recordzomer die de zomer van 1976 deed verbleken, maar spijtig genoeg ook als het jaar waarin ik een recordaantal begrafenissen bijwoonde.

Deze ochtend woonde ik samen met een aantal collega’s in Sint-Pieters-Woluwe de begrafenis bij van de moeder van een collega. Het overlijden was niet onverwacht, mijn collega had al een tijd geleden laten weten dat haar moeder terminaal was en zorgverlof aangevraagd om haar te kunnen bijstaan in de laatste weken van haar leven. Dankzij de euthanasiewetgeving kon haar moeder op een waardige manier afscheid nemen van het leven.  88 jaar is een mooie leeftijd om te gaan. En afgaande op de teksten die voorgelezen werden in de viering, had de moeder van mijn collega er een rijkelijk gevuld leven op zitten.

Toch pakte het afscheid me. De sereniteit waarmee haar kinderen en kleinkinderen herinneringen aan haar ophaalden was aangrijpend. Je voelde dat iedereen, inclusief de overledene zelf, vrede had met haar heengaan. En dat de dankbaarheid om een prachtig en liefdevol leven overheerste.

Om stil van te worden.

 

Het ideale recept voor een verjaardagslunch!

Ramen van Samourai Ramen in Brussel! Het was trouwens een bijzondere verjaardagslunch, want de jarige collega in kwestie kondigde zijn vertrek naar Parijs aan. Ik kan niet ontkennen dat ik een steek van jaloezie voelde bij deze aankondiging, maar ik ben toch voornamelijk heel erg blij voor hem. Ik weet dat hij de geknipte man is voor de job en ben er honderd procent van overtuigd dat hij de geboden kans met beide handen moet grijpen. En hey, misschien kan ik dan een keertje cocktails in Parijs gaan drinken. 😉

IMG_9880[1]

Terug naar af

Zo voelde het vandaag toen ik de sleutel in de deur van ons vertrouwde appartement in Leuven stak. Niet het gevoel thuis te komen overheerste, maar wel de herinnering aan mijn persoonlijk falen dat nog steeds niet verteerd is.

Het is ook vreemd om terug te keren in een leeg appartement nadat ik ongeveer een jaar geleden de deur achter me dicht trok vol enthousiasme over een nieuw avontuur. Zo lang ik nog in Antwerpen woonde, kon ik me concentreren op het ontdekken van een nieuwe stad. Ik woonde er niet lang genoeg om in routine te vervallen. In Leuven is dat een ander verhaal.

Maar goed, hét grootste voordeel van deze verhuis is dat ik per dag heel wat tijd zal uitsparen doordat mijn pendeltijd drastisch verminderd is. En dat is tijd die ik ongetwijfeld kan gebruiken voor nuttigere zaken.

IMG_9866[1]

Laatste feestje in Antwerpen

Gisteren vierde ik samen met een handvol andere collega’s het leven en de liefde in de Oude Brouwerij onder het toepasselijke motto ‘What times to l*ve in‘. Mijn ondertussen genezen verklaarde collega gaf samen met haar vriend een feest om deze moeilijke periode in haar leven af te sluiten en met feestgedruis en muziek aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Als dat geen mooie reden is om te feesten, dan weet ik het ook niet meer.

We wrongen ons met vijf collega’s in een té kleine Cambio en reden vanuit centrum Antwerpen naar Stabroek. Best nog wel een eindje rijden. Gelukkig bracht Waze ons zonder problemen op onze bestemming. We werden welkom geheten door een stralende collega en kregen bonnetjes om ons van drank te voorzien. Op voorhand was ik niet helemaal zeker wat de exacte opzet van het feest was, maar de indeling van de zaal en de muziek van de uitstekende dj maakten al snel duidelijk dat het de bedoeling was de beentjes los te schudden.

Doordat ik sommige van mijn collega’s (er was ook een oud-collega van de partij) al even niet gezien had, bleven we misschien iets te lang praten aan ons statafeltje, maar uiteindelijk smeten we ons toch op de dansvloer. Van dansen krijgt een mens honger. De frietjes rond middernacht waren dan ook bijzonder welkom, want tegen dat tijdstip begon mijn maag al serieus te rommelen.

Ik had gerust me nog wat langer willen uitleven op de dansvloer, maar onze Cambio-chauffeur (mama van twee kleine kindjes) vond het welletjes geweest. We namen afscheid en keerden terug naar Antwerpen.

Een mooie afsluiter voor mijn Antwerpse periode, want dit weekend verhuis ik terug naar Leuven.

50 km fietsen

Na een jaartje niet deelgenomen te hebben wegens verhuis naar Zwitserland, deed het dubbel zoveel deugd om dit jaar met mijn gloednieuwe team de uitdaging aan te gaan om 50 kilometer te fietsen. De weergoden waren ons gunstig gezien en het parcours in de omgeving van Hofstade was vlakker dan vlak, peanuts in vergelijking met 35 kilometer fietsen doorheen het heuvelachtige Brussel.

Met ons groepje van elf maalden we probleemloos kilometer na kilometer af, ondertussen genieten van het zonnige weer en de mooie omgeving. Een klein deel van de route had ik al gedaan toen ik van Antwerpen naar Mechelen fietste, maar dat deerde niet. De omgeving van het kanaal is zo mooi dat ik daar gerust nog een derde keer wil gaan fietsen.

‘s Middags stopten we voor de lunch bij ‘t Steencaycken in Boom, geen onverdeeld succes. De kibbeling (nochtans een suggestie) viel wat tegen. En daarnaast had de bediening de fout gemaakt ons gezelschap te veel verschillende gerechten te laten bestellen. De ober die de kassa bediende werd prompt tot de orde geroepen door de chefkok. Wat vervolgens een heel drama opleverde om de initiële bestelling in de witte kassa gecorrigeerd te krijgen. Maar we zaten buiten in de zon en eigenlijk kon het ons allemaal niet deren.

IMG_9853

Na de lunch reden we vrolijk verder, staken we het kanaal over met en veerpondje en passeerden we de beroemde brug van Willebroek. Rond vier uur zat onze rit er bijna op, maar voordat we de huurfietsen inleverden, dronken we nog een afsluitend drankje op het terras van een echt volkscafé.

IMG_9854

IMG_9861

IMG_9862

IMG_9863

Een meer dan geslaagde dag.

Doorweekt

Yep, aan alle mooie liedjes komt een einde, ook aan die eindeloos warme en zonnige zomer van 2018. Na een mislukte poging om de bus te nemen en min of meer droog in het station van Berchem te geraken, kwam ik om de één of ander onverklaarbare reden terug uit bij dezelfde halte als waar ik oorspronkelijk opgestapt was. Noodgedwongen moest ik dus alsnog met een velofiets door de regen naar het station van Berchem fietsen. De regenbui was zo heftig dat ik mijn kleren op de trein kon uitwringen. En dat ondanks het feit dat ik een regenjas aan had. Ik had trouwens geluk dat de trein vertraging had, want anders had ik hem zeker gemist.

De rest van de dag met natte voeten op het werk gezeten in laarzen die zo nat waren dat ze zwarte schoensmeersporen op mijn benen achterlieten.

Ik mis je nu al, zomer van 2018!