27 oktober: Walvisspotten

Weer wakker gelegen tussen half vier en vijf. Gelukkig leek de ergste vermoeidheid weggewerkt en voelde ik me een pak beter dan gisteren. We trokken voor ons ontbijt weer naar de Food Court. Mijn vriend liet zich verleiden door sushirolletjes en ik at een wrap. Na het eten bestelden we een large smoothie, die groot genoeg bleek om dorst de wereld uit te helpen. Jullie mogen het opschrijven: ik ben een fan van food courts, vooral dan van degene die vlakbij ons hotel liggen.

Eerste stop van de dag: het Sydney Aquarium. Over het aquarium valt niet zo heel veel te vertellen. We zagen mensenetende, giftige, onschuldige, platte, ronde, langwerpige, gecamoufleerde, gestreepte en fluorescerenede visjes in alle maten. We leerden ook het verschil kennen tussen een freshie en een saltie (krokodil). Heel leuk en boeiend allemaal.

Daarna was het tijd voor de Whale cruise. E, T en M waren tot onze verbazing mooi op tijd op de afspraak. We waren toen ze aankwamen nog bezig aan ons broodje met gegrilde kip. Uit voorzorg voor de boottocht hadden mijn vriend en ik touristil ingenomen. Iets waar we achteraf gezien, beslist geen spijt van hadden.

De boot bracht ons buiten de baai van Sydney naar de open zee. Een zeer woelige open zee. Enfin, ik moet er geen tekeningetje bij maken: de kotszakjes werden bovengehaald. Mama T, zwanger van haar tweede kindje en dus touristilloos, was bij de slachtoffers. En uit solidariteit deed kleine M dan maar mee. Gelukkig bleef het bij M bij één kleine overgeefbeurt en viel ze daarna in slaap.

Boven op het dek zochten mijn vriend en ik naarstig naar walvissen. En ja, al gauw zagen we de eerste waterstraal naar boven schieten, gevolgd door een stukje rug en een staart. Walvissen zijn indrukwekkende beesten, maar helaas zeer moeilijk te fotograferen. Ik denk dat ik meer foto’s van de zee heb dan van stukjes walvis.

De terugreis naar de haven verliep nog woeliger. Er stond een stevige wind en de golven waren hoog. Ons bootje werd heen en weer geslingerd. Ik voelde de misselijkheid opgekomen, maar gelukkig bleef het daarbij. Geen kotszakje nodig gehad. Danku touristil. Al moet ik zeggen dat ik behoorlijk opgelucht was de vuurtoren die de ingang van de haven van Sydney markeert, op te merken. Oef, kalmer water. Respect voor alle mensen die hun boterham op zee verdienen.

Toen we weer vaste grond onder onze voeten hadden, ging de tocht via de speeltuin (na aandringen van kleine M) naar China Town. E en T kenden er een goeie Chinees en dat bleek niet gelogen te zijn. Zeer lekker eten voor een fijne prijs. Al kregen we allemaal andere schotels dan we besteld hadden, lekker was het wel. En dan maar gokken wat de ingrediënten van een bepaalde schotel zouden zijn. Nog nooit zo’n malse eend gegeten.

Na het eten spraken we af voor woensdag. Want morgen moeten we supervroeg opstaan voor een dagje Blue Mountains. Ik heb er zin in!

26 oktober: Verjaardag in Sydney

Een onbepaald aantal jaar geleden werd ik geboren. Dit was de allereerste keer dat ik mijn verjaardag in het buitenland vierde. Het tijdsverschil met België speelde ons nog steeds parten. Zo rond een uur of vier was ik klaar wakker om dan een uur of meer wanhopig te proberen de slaap te vatten. De ochtendstond voelde aan alsof ze lood in de mond had. Zelfs een frisse douche kon niet de nodige verlichting brengen.

Moe of niet moe, we stonden vroeg op om op tijd te zijn voor onze coffee cruise in Sydney Harbour. Op zoek naar een ontbijt (in Australië betaal je enkel voor overnachting, niet voor ontbijt), kwamen we een Food Court tegen. Een leuk concept dat ik in België enkel nog maar in de City 2 in Brussel gezien heb. Met dit verschil dat je in Australië erg goedkoop kan eten in zo’n Food Court. Wij bestelden een smoothie en een broodje voor onderweg aan één van de vele standjes.

De cruise zat in de prijs van het hotel inbegrepen, dus we stelden er ons niet al te veel van voor. De cruise bleek echter een aangename verrassing. We voeren heel de baai rond, kregen professionele uitleg van een gids en werden onthaald op niet alleen thee en koffie, maar ook een overdaad aan gebak (tot grote vreugde van alle bomma’s aan boord, die bijna wild werden). Twee muffins later zat ik tevreden te zuchten op mijn bankje. Rondvaren in de baai van Sydney blijkt de ideale manier om de stad te bekijken. We zagen de flat van Russel Crowe, enkele peperdure huizen, een (zoals de gids zei) “ouderwetse” ophaalbrug, een nudistenstrand, een schattig vuurtorentje en de alomtegenwoordig Opera House en Harbour Brigde.

Na de cruise richtten we onze schreden naar de Botanic Garden. Grote botanische tuinen waar je gemakkelijk een namiddag kan ronddwalen. We keken naar de exotische plantencollectie, genoten van een fruitsla die we, net als de inboorlingen van Sydney, op het gras van het park opaten, zagen mooie orchideeën, lazen wat over de eerste kolonisten en roken aan de rozen in de rozentuin. Ik was erg onder de indruk van de gigantische kolonie vleermuizen die in de botanische tuin huizen. De takken van de bomen puilden uit van de vleermuizen. En niet van die kleine gevalletjes als bij ons in België. Neen, serieus uit de kluiten gewassen exemplaren. Een mooi schouwspel.

‘s Avonds ontmoetten we E, T en kleine M aan Circular Quay. We zouden samen dineren ter ere van mijn verjaardag. Ze waren zelfs zo attent om een klein cadeautje mee te brengen. In onze reisgids stond dat The Rocks een veelvoud aan eetgelegenheden zou bevatten, maar dat viel in de praktijk zwaar tegen. Veel restaurants waren er niet en de enige die open waren, schenen Italianen te zijn. En daar had ik voor mijn verjaardag geen zin in. Enfin, bij gebrek aan alternatieven en door onze hongerige magen belandden we toch bij een Italiaan. Het eten was ok, maar ik was toch een beetje teleurgesteld.

Na het eten en anderhalf glas wijn was mijn pijp volledig uit. Ik moest enorm veel moeite doen om de gesprekken te volgen. Wijselijk besloten we naar het hotel terug te keren. We waren zo moe dat we al om half tien in bed lagen. Ik denk dat ik op mijn verjaardag nog nooit zo vroeg in bed gelegen heb.

25 oktober: Eerste dag in Sydney

Een prachtige dag vandaag. Vrienden E en T vertelden ons dat het de laatste dagen niet zo’n goed weer was. Daar viel vandaag niet veel van te merken. Een stralend zonnetje en een prachtige blauwe hemel begeleidden ons naar het treinstation. Hurstville was onze bestemming, waar we afgesproken hadden met E, T en een met hen bevriend koppel. We ontbeten samen in een Chinese bakery. Je kon er allerlei gebak en broodjes krijgen. En iced chocolate. Zeer lekker, al vond moeilijke eter M er niets naar haar zin. Zo jong en al zo kieskeurig, dat belooft. 😉

Na het ontbijt gingen we het nieuwe appartement van E en T bewonderen. Ze zijn deze week pas verhuisd, dus het was er nog wat chaotisch, maar het zag er erg gezellig uit. Ze hadden maar liefst drie luxueuze instapdouches in huis. Daarna trokken we met wat vertraging naar Sydney Harbour. We aten iets kleins op een terrasje en smeerden ons als gek in met zonnecrème. Mijn witte velletje is al die zon niet meer gewoon. We maakten een mooie wandeling langs het water, bewonderden het beroemde Opera House en trokken dan in de richting van The Rocks en Harbour Bridge, hét symbool van Sydney. We wilden geen geld geven aan de bridge climb, maar klommen in plaats daarvan naar de top van één van de pilonen. Ook leuk en daar mocht je wél foto’s nemen.

Na nog wat rondgeslenterd te hebben in de leuke straatjes van The Rocks, vonden we een gezellig café waar ik me aan mijn eerste glaasje schuimwijn van de reis waagde. We maakten afspraken voor de volgende dagen en namen afscheid van onze vrienden. De vermoeidheid begon toe te slaan, al was het nog maar zeven uur plaatselijke tijd. Ons avondmaal nuttigden we in een plaatselijke sushibar. Een mooie afsluiter van de dag, ware het niet dat we het plotseling toch wel heel erg vroeg vonden om al te gaan slapen. In de buurt van ons hotel was een lounge bar en voor cocktails zijn we altijd wel te vinden. Ik dronk een apple martini (volgens de drankenkaart de favoriete cocktail van Nicole Kidman) en mijn vriend een margarita. Terwijl we aan onze rietjes slurpten, vroegen we ons af hoe een zaak kon blijven draaien met zo weinig klanten. Het was half tien op een zaterdagavond en op een gegeven moment waren mijn vriend en ik de enige klanten. Jammer, want de cocktails waren heel lekker.

Oja, het uitzicht vanaf het dak van ons hotel is werkelijk adembenemend.

23-24 oktober: lange uren op het vliegtuig

De vliegtuigreis was, zoals men dat zegt, uneventful. Ik heb op de vierentwintig uur durende reis, maximum drie uur geslapen, de andere uren brachten we door met eten, lezen en halve filmpjes kijken. Halve filmpjes omdat het “entertainmentsysteem” aan boord het om de haverklap liet afweten, waarop het systeem herstart moest worden. Blijkbaar raakte het spul zo oververhit dat het soms een uur of meer uitlag. Enfin, ik heb Peter Pan uitgelezen en het boek dat ik van mijn tante kreeg, is over de helft. Verder zag ik in stukken en brokken: Baby mama met de geweldige Tina Fey, Iron Man en Hulk (het einde van deze film heb ik niet meer gezien, maar ik ben er vrij zeker van dat de Hulk het heroïsche gevecht wint).

Het spannendste moment van de vlucht was de dertig minuten durende pitstop in Singapore en de gigantische wachtrijen aan het toilet aldaar. Verder ergerde ik me aan de te krappe beenruimte en de slechte geluidskwaliteit van de films en aan het feit dat ik altijd zo veel naar het toilet moet en noodgedwongen ons sympathieke Australische buurmeisje daardoor moest wakkermaken.

Gelukkig waren we al deze ongemakken snel vergeten, toen onze vrienden E, T en kleine M ons met een grote glimlach kwamen ophalen aan het vliegveld. We zijn zelfs nog gezellig samen iets gaan eten en dat terwijl we propvol vliegtuigeten zaten (vooral ik, want ik heb al de ijsjes van mijn geen-ijsjes-lustend-vriendje opgegeten).

Rond twaalf uur Australische tijd lagen we in bed. Doodop.

Is je valies al gemaakt?

Ik ben onderhand de tel kwijtgeraakt hoeveel mensen me die vraag de voorbije week gesteld hebben. Mijn antwoord luidde steevast: “Neen.” Waarop de meeste vragenstellers mij met verdwaasde blik aankeken, alsof het zo vreemd is je valies pas te pakken de avond voor het afreizen. Op maximaal twee uren waren onze valiezen gepakt. Meer dan wat kleren, ondergoed, lenzen, bril, zonnebril, lenzenproducten, zonnecrème, je tickets, identiteitsbewijzen en wat leesvoer heeft een mens toch niet nodig, zeker? En oja, speciale tandpasta voor het dochtertje van onze vrienden in Sydney.

En wat we hier vergeten, zullen we wel in Australië kopen.

Lang leve Mollom

De comment-spam nam hier op yab.be de laatste dagen werkelijk draconische proporties aan. Aan aksimet heb ik me nooit gewaagd, omdat ik als commentaargever al wat nare ervaringen met dit stukje software gehad heb. Maar nu is er dus Mollom. Mollom spaart mij een hoop tijd uit. Geen dagelijkse berg spamcomments meer die moeten verwezen worden naar de eeuwige jachtvelden. En dat kan een mens alleen maar blij maken.

Mochten jullie toch problemen ervaren met het verdwijnen van comments die niet zouden mogen verdwijnen, stuur me een mailtje.

Vrolijke vrijdag

Ik wilde dit weekend vertellen over wat ik vrijdag deed, maar die plannen kwamen in de verdrukking door wat ik zaterdag en zondag deed en niet deed. Toch vind ik dat vorige vrijdag memorabel genoeg was om er toch nog een kleine uiteenzetting aan te wijden.

Mijn belevenissen tijdens de werkdag sla ik gemakshalve over, niemand zal behoefte hebben aan nog eens wat gezeur over vergaderingen. Vrijdagavond was echter andere koek. We startten onze avond met een Mexicaans etentje in de Vera Cruz. Met de bonnen die ik elk jaar toegestuurd krijg voor mijn verjaardag was het een heel voordelig etentje. Zeker omdat we voor één keer de margarita-verleiding konden weerstaan. Niet moeilijk, we wisten immers dat we mojito’s in het vooruitzicht hadden.

Na een portie werkelijk voortreffelijke fajitas trokken we naar de openingsreceptie van de vereniging die op het gelijkvloers van onze appartementsblok huist. De lokalen waren al langer open, maar nu waren ze ongeveer volledig afgewerkt en alle bewoners van het gebouw hadden een uitnodiging gekregen. Jongens, dat was niet zo’n goeie beslissing. We werden bijna omvergestaard. Toegegeven, ik had een niet zo bescheiden décolleté aan, maar ik voelde me bepaald ongemakkelijk onder al die blikken van oude madammekes en meneren. Gelukkig was er de vriendelijke meneer van de radioclub die ons een privérondleiding gaf.

Van de ene rondleiding naar de andere. Na de tegenvallende receptie (geen druppel drank gezien), woonden we een paar straten verder een fijne pre-housewarmingparty bij. Al een geluk dat we zelf een flesje schuimwijn bijhadden, want de rumleverancier liet op zich wachten. 😉 Chic volk komt altijd te laat, nietwaar? Tijdens de rondleiding in het leuke huisje werd ons het geheim van de vastgeketende kelderbewoners verklapt. Handig om de was en de strijk gedaan te krijgen, naar het schijnt.

Toen dan eindelijk de drank samen met twee sympathieke bloggers gearriveerd was, begaf ik mij naar de keuken om met wat kunst- en vliegwerk mojito’s te maken. Help me eraan denken dat ik de volgende keer geschikte mojitoglazen meeneem én mijn eigen stampers. De icecrusher daarentegen bleek een geheel overbodig accessoire te zijn door de aanwezigheid van mini-ijsblokjes in plastic zakjes. Sorry alvast voor het plakkerig achterlaten van je keuken, werkmens.

Het was een supergezellige avond, met toffe gesprekken, nu en dan een nerderig zijsprongetje (ik pleit schuldig), steken boven en onder tafel en jawel, we mochten de sympathieke verovering van Kathleen in het echt bewonderen. We sloten de avond af met een paar spelletjes weerwolven. Duivels koppel Ntone en Greet kunnen in de toekomst, wat mij betreft, by default gelyncht worden. Volgens mij waren ze 75 procent van alle keren weerwolf. En toch bleven de mensen mij maar by default lynchen. Why? Why?

Indigestiezondag

Jawadde, ik denk dat ik na vandaag een paar dagen ga vasten. Het vreetfestijn begon deze namiddag met een tasje koffie (water voor mij, het vieze bruine goedje dat koffie heet, krijg ik niet binnen) en heerlijke gebakjes van Demeestere. Een vervroegde traktatie van mezelf voor mijn familie ter ere van mijn verjaardag, die ik op een ander continent zal vieren. Ik kreeg wat zakgeld voor de reis, een Dirkjan strip en het boek “De boekhandelaar van Kaboel” van Asne Seierstad cadeau. Die gebakjes van Demeestere zijn zo lekker dat je heel even vergeet (of doet alsof) hoeveel calorieën deze kleine kunstwerkjes bevatten. En eentje is geentje, nietwaar?

Na ons bezoekje aan het thuisfront, ging het richting schoonfamilie. Voordat ik er erg in had, lag er een gigantische berg pasta op mijn bord. Echt zo’n portie waar je met twee personen van kan eten. Het was erg lekker en als beleefde gast wilde ik geen restjes op mijn bord achterlaten (stom, ik weet het). Na puffend het laatste beetje spaghetti binnengewerkt te hebben, kon mijn maag aan het verteerwerk beginnen. Maar dat was buiten het dessert gerekend. Pannenkoekjes met ijs en chocoladesaus. Normaal ben ik daar dol op, maar nu heb ik het op één minipannenkoekje met een beetje saus en helemaal géén ijs (onvoorstelbaar!) gehouden. Ik kon nog net pap zeggen.

Hmmm, had ik morgenochtend niet een ontbijtvergadering met koffiekoeken? Aiaiai, dat komt niet meer goed.

Spijbelen

Eigenlijk moest ik vanavond naar een verjaardagsfeestje in Antwerpen. Maar noch mijn vriend, noch ikzelf hadden er veel zin in. We zijn deze ochtend allebei opgestaan met een lichte verkoudheid (neus verstopt, nood aan zakdoekjes, u kent dat wel). Niets ernstigs, maar wel een reden om vanavond niet in een rokerig café tot superlaat in de nacht alcohol binnen te kappen. We willen superfit zijn voor onze Australiëreis, nietwaar. Het cadeautje dat we gekocht hadden voor de jarige, sturen we dan wel met de post op. Eens vroeg in bed kruipen zal deugd doen.