Mensensmokkel

Toen ik deze ochtend (ok, eerder middag) dit bericht in de krant las, was ik daar even niet goed van. Hoe wanhopig zijn mensen die zich voor de gigantische som van 20.000 euro op een beestachtige manier laten behandelen om toch maar hun land te kunnen verlaten? Worden ze met valse beloftes naar het buitenland gelokt? Denken ze dat het in het Westen een land van melk en honing is? Weten ze dan niet dat ze hier als uitschot behandeld zullen worden? De slechtste banen krijgen en een onzeker bestaan leiden in de illegaliteit?

20.000 euro, daar moet je toch al flink voor sparen om zo’n bedrag bijeen te krijgen. Waarschijnlijk moeten ze om aan dit bedrag te geraken in hun eigen land hun hele hebben en houden verkopen. En als ze dan hier als illegaal opgepakt worden, zet men hen gewoon op het vliegtuig terug naar huis. Helemaal berooid. Wat een klootzakken zijn het die op de kap van zulke mensen geld verdienen.

Te geef!

Nu ons appartement een totale facelift heeft ondergaan, vonden we het tijd eens een beetje orde te scheppen in de chaos die zich meester gemaakt had van de tweede slaapkamer. We hebben het één en ander verzameld om naar het Spit te brengen. Tijdens onze opruimactie stootte ik op een berg manga’s die ik eens van een collega gekregen heb, maar die na een eerste leesbeurt toch niet echt mijn ding bleken de zijn. De rest van de manga’s heb ik zelfs niet meer bekeken.

Nu dacht ik, misschien kan ik daar wel iemand van mijn lezers een plezier mee doen? Dus, als je een mangaliefhebber bent (of er eentje wil worden), stuur me dan een mailtje en dan bekijken we samen hoe deze manga’s tot bij jou geraken.

Dit zijn ze (klik op de foto om te vergroten):

De nieuwe lampen

De lamp die boven onze eettafel hangt:

Van deze lampen hebben we er vier (twee in de leefruimte, eentje in de keuken en eentje in de hal):

Dit eenzame spotje hangt in het halletje dat naar de wc en de badkamer leidt:

Dit is de lamp die wel al hadden gekocht voor de slaapkamer, maar die nog steeds niet opgehangen was:

En dit is de lamp in het toilet die voor licht zal zorgen tijdens onze eenzame afzondering aldaar:

Dit is de nieuwe lamp die we in de berging hebben laten installeren ter vervanging van de vorige lamp die te weinig licht gaf:

En last but not least, onze wc-rolhouder!

Tiens

Ik dacht dat ik morgen een vergadervrije dag had. Ja tarara, op een half uurtje tijd krijg ik twee vergaderverzoeken in de mailbox. Eentje voor in de voormiddag en eentje voor in de namiddag. Zo geraak ik nooit bijgewerkt!

Squashavonturen

Het is ook altijd wat met mijn squashpartner. De ene keer vergeet hij dat het squash is, de andere keer is hij te laat, dan weer te vroeg, dan vergeet hij zijn sportschoen en zijn squashraket,…

Vandaag kreeg ik om tien voor zeven een telefoontje: of ik om zeven uur op de squash kon zijn. Lichte verwarring bij mezelf, want in mijn agenda stond dat de squash om half acht begon en dit stond ook zo in de mail die hij me stuurde na de reservatie. Jaja, hij had zich vergist, hij had gereserveerd van half zeven tot half acht, maar mij het foute tijdstip doorgeven, maar ondertussen had hij al gevraagd of we een half uurtje later konden beginnen, om zeven uur dus. En of ikafkwam ik? Ik: ok. Ondertussen ben ik al het één en ander gewoon, dus sprong ik in mijn squashkleren, haalde mijn squashraket ergens vanonder een stapel rommel tevoorschijn en repte ik mij in zeven haasten naar de squashzaal.

Daar aangekomen had ik al mijn energie blijkbaar in het haasten gestopt, want met het squashen zelf was maar povertjes gesteld vandaag. En dan bleek na afloop dat we allebei platzak waren en niet genoeg geld hadden om onze tienbeurtenkaart te verlengen. Iets wat was al een week geleden hadden moeten doen, gelukkig was de uitbater zo vriendelijk om de squashbeurt van vorige week op te schrijven. Hij bood aan dit weer te doen. Omdat ik nu vier weken niet kan squashen, wilde ik de rekening echter niet laten openstaan. Dus hup, naar een bankautomaat in de buurt gespurt en geld afgehaald.

Eind goed, al goed.

Olga’s verhaal

Olga’s verhaal van Stephanie Williams is één van de boeken die ik oppikte tijdens het Boekenfestijn. Normaal gaat mijn voorkeur uit naar fictie, maar dit boek intrigeerde me meteen. De kaft met daarop de foto van het kleine blonde meisje Olga en ja, Rusland is een land dat op mij een bijzondere aantrekkingskracht uitoefent.

Ik heb de biografie van Olga, geschreven door haar kleindochter Stephanie, met veel plezier gelezen. De schrijfstijl is eenvoudig en duidelijk ondergeschikt aan de gebeurtenissen in het boek. Het beste gedeelte is de beschrijving van de jeugd van Olga in Siberië: de liefde en de heimwee voor dit ondoorgrondelijke stukje Rusland druipt ervan af. Na een redelijk idyllische kindertijd komt Olga terecht in de maalstroom der geschiedenis: de Russische revolutie, haar broers die tegen de communisten vechten en zij die hen daarbij helpt. Als de bolsjewieken definitief de macht grijpen, is een vlucht uit haar eigen land onvermijdelijk.

Na haar vlucht komt ze in Tientsin, in  China, terecht, waar ze haar Engelse man leert kennen. En alweer moet ze na een tijd op de vlucht. Ditmaal voor de Japanners en de tweede wereldoorlog. Ze komt in Canada terecht, maar keert na de oorlog terug naar haar man in Shangai. Ik vond het een schitterend verhaal. Een verhaal over een inspirerende vrouw die zich ondanks de tegenslagen in haar leven niet klein liet krijgen en steeds haar Russissche trots behield. Een vrouw die door haar vlucht voor de communisten gedwongen werd definitief met haar familie in Siberië te breken, omdat ze hen anders in gevaar zou brengen. Totalitaire regimes, het is iets vreselijks.

Een aanrader voor mensen die iets willen lezen over het begin van het communisme in Rusland. Het stuk van de biografie na de vlucht uit Rusland is duidelijk minder goed uitgewerkt. Wat op zich wel spijtig is, want ook deze periode is historisch zeer interessant. Het laatste deel werd te veel een opsomming van feiten, maar het eerste deel maakte dat je dat door de vingers ziet.

Kanji

Tijdens de Japanse les kregen we voor het eerst een woordenboek met kanji onder onze neus geduwd. We konden meteen het ingenieuze systeem bewonderen dat de Japanners verzonnen hebben om orde te scheppen in hun wirwar van tekens en symbolen. Streepjes tellen mensen, streepjes!