Moe, maar tevreden

De blogdrink was een succes! Er waren mensen die ingeschreven waren en er waren mensen die niet ingeschreven waren. Ik schat dat er in totaal meer dan vijftig mensen langsgeweest zijn. Ik geraakte op den duur de tel een beetje kwijt. Het was alleszins gezellig druk in het STUK-café. Ik ga geen poging doen om al de mensen op te noemen met wie ik gesproken heb, dat zijn er te veel. Ik wil gewoon iedereen bedanken die er was en mij bij deze ook verontschuldigen dat ik met sommige aanwezigen maar een paar woordjes gewisseld heb. Hopelijk kan ik dat bij een volgende gelegenheid goedmaken.

Door al die nieuwe mensen en nieuwe indrukken heb ik vannacht wel superslecht geslapen. Mijn hersenen bleven al de gesprekken maar herkauwen en ik heb de blogdrink een paar keer opnieuw beleefd. Ik ga nog een tweede nacht nodig hebben om alles te verwerken, denk ik. Punt voor mezelf: de volgende keer de mensen nog meer aanzetten tot mengen. Al kan zoiets natuurlijk niet geforceerd worden.

Dé sterren van de avond:

Blogdrinkeendjes

Blogdrinkeendjes

Blogdrinkeendjes

PS: Ntone, ik heb toch nog een paar mensen (waaronder de DJ van ‘t STUK) blij kunnen maken met een paar stronken van je drie kilo witloof. Sommige mensen hebben zelfs een zeer winstgevende ruilhandel opgezet met de witloof. 😉

PS2: Bart, ik weet nog steeds niet waar ik je van ken.

PS3: Die ene foto van mij en Sponzen Ridder, ‘k zou het niet zo erg vinden moest die ergens in een vergeetput verdwijnen of zo.

PS4: Ik kan het beddengoed van ons stapelbed nu nooit meer wassen. De Lord Himself heeft erin geslapen!

PS5: Een dikke dankjewel aan Clo, organisatrice van de girl geek dinners, die mij een overgebleven goodiebag bezorgd heeft.

Ziekenhuisverveling

Vanavond zijn we op pré-kraambezoek geweest bij het zwangere nichtje van mijn vriend. Het nichtje is zwanger van haar eerste kindje en moet al anderhalve maand platliggen omdat ze last heeft van voortijdige weeën. Ze is al enkele keren in het ziekenhuis opgenomen geweest, maar mocht meestal na een dag of twee naar huis. Vorige week was de hartslag van het baby’tje echter te hoog en heeft haar gyneacoloog haar laten opnemen ter observatie. Ze is nu 30 weken ver en hoopt de 34 weken te halen. Wij duimen alvast dat het lukt. Elke dag extra is een dag gewonnen. Ondertussen verveelt ze zich natuurlijk steendood, daar in dat bed in het ziekenhuis. Ze leest niet graag, dus boeken kunnen de verveling niet verjagen. En de ganse dag tv-kijken, daar wordt een mens debiel van. Vanavond hebben mijn vriend en ik voor wat entertainment gezorgd. Ik hoop dat ze er deugd van gehad heeft.

PS: Uit de parking van het ziekenhuis van Middelheim geraken, is moeilijker dan je op het eerste gezicht zou denken.

Een laat valentijnsgeschenk

Van mijn werk dan nog. Ongeveer wel de laatste persoon/organisatie van wie ik zulk een cadeautje verwacht had. Blijkbaar hebben mijn collega’s donderdag hun cadeautje gekregen toen ik op conferentie zat: een houwtouw (ik heb ondertussen al een prachtige verzameling houwtouwen) en een fotokader, allebei met het gloednieuwe logo. Nu nog een sexy foto van mijn vriendje vinden om in die kader te zetten. ‘k Zal eens vragen of hij niet wil naakt poseren voor mij. 😉

Een nieuwe juf

Vorige zaterdag was het de eerste les Russisch van het tweede semester. Blijgezind trok ik richting de les (hoe weinig ik ook geslapen heb, ik trek altijd blijgezind naar de Russische les) terwijl de stad rondom mij ontwaakte.

Groot was de verrassing toen bleek dat onze lieve blonde juffrouw O met het sexy Russische accent vervangen was door een soort tante nonneke op leeftijd. Geheel onverwacht was deze plotse gedaanteverwisseling echter niet. Juffrouw O had in het begin van het jaar meegedeeld dat ze een vervangster was. De mevrouw die normaal de lessen Russisch gaf, was al een dik half jaar ziek en zou waarschijnlijk na de kerstvakantie terugkeren.  ‘t Is niet echt mooi van mij, maar stiekem hoopte ik dat die mevrouw nog wat langer ziek zou blijven, gewoon omdat juffrouw O helemaal mijn hart gestolen had.

Helaas, aan alle mooie liedjes komt een eind. En daar was ze dan, juffrouw C, terug uit ziekteverlof na een jaar afwezigheid. Het was even een aanpassing, maar ik vond dat ze het erg goed deed. Het moet voor haar ook niet gemakkelijk zijn om na zo’n lange afwezigheid weer voor een klas te staan. En om dan in het midden van het jaar voor de leeuwen geworpen te woren en een erg populaire juffrouw te moeten vervangen, niet eenvoudig. Er was in onze groep wat gemor, enkele leerlingen smeedden zelfs plannen om over te stappen naar een andere groep waar juffrouw O wel nog lesgeeft. Ik ga dit zeker niet doen. Juffrouw C verdient een eerlijke kans.

De M van Museum

Vandaag hebben mijn vriendje en ik fotomodel gespeeld. Samen met 234 anderen hebben we een prachtig mooie M gevormd op de binnenplaats van bibliotheek Tweebronnen. M is de naam van het nieuwe Leuvense museum dat volgend jaar zal opengaan. De menselijke M werd gefotografeerd door fotograaf Marco Mertens die op onderstaande foto’s druk bezig is met aanwijzigingen geven. “U daar meneer, u vervormt het beentje van mijn M, kan u een beetje dichter bij die mevrouw gaan staan. Danku!”

Marco Mertens

Dus als er binnenkort grote affiches in het Leuvense straatbeeld verschijnen met een grote, door mensen gevormde, M op, weten jullie dat ik daar ergens tussensta. Het zal niet zo moeilijk zijn om mij te vinden. Ik ben het blonde meisje dat heel hard haar ogen dichtknijpt tegen het veel te felle schijnsel van de zon.

De omgekeerde wereld

Bij ons thuis is de wasmachine al een dikke week stuk. Todat de reparateur is langsgekomen om de machine te maken, komt mijn broertje nu op ons appartement in Leuven de was doen. Een kleine wederdienst voor al die jaren tijdens (en ook nog na) mijn studententijd dat ze thuis voor mij de was gedaan hebben. 😉

Afscheid van de Amerikagangers

De grote uittocht der yab-vrienden gaat gestaag verder. Gisteren namen we afscheid van vrienden K en L die samen met hun drie kindjes voor tweeënhalf jaar naar Amerika trekken (en dus niet voorgoed, oef). Amerika is natuurlijk niet zo ver als Australië, dus wie weet lukt het ons toch om de komende tweeënhalf jaar op bezoek te gaan. Ik hoop alleszins dat ze hun belofte zullen houden om hun blog frequent van updates en foto’s te voorzien. Ik zal de deugnietenstreken van de kindjes zeker missen. Vooral het oudste dochtertje (drie jaar) heeft zich als een echt fotomodel ontpopt, al blijft ze mijn naam hardnekkig fout uitspreken. 😉