En toen

Besloot de slang van de douchekop de onafhankelijkheid te verkiezen boven haar langdurige relatie met de badkamerkraan. Al een geluk dat ik net al het schuim uit mijn haar gespoeld had, of ik had mijn haar onder de keukenkraan kunnen verder wassen.

En dan maak ik mij de bedenking: wonen we nu al echt zó lang in dit appartement dat de dingen nu al stuk beginnen gaan of maken ze badkamerspullen gewoon minder stevig dan vroeger?

Met het geluid van brekend glas

Zo werd ik deze morgen onverwacht uit mijn halfslaap gewekt. Bleek dat ergens in onze koelkast een subtiel evenwicht verstoord raakte waardoor een fles voorgemengde mojito tegen de grond gegaan was bij het openen van de koelkastdeur. Na de grootste scherven bijeen geraapt te hebben, gaven we het op en lieten we de boel plakkerig wezen. Tijd om aan de nieuwe werkdag te beginnen. En zo kwam het dat we deze avond door een aangenaam drankgeurtje op ons appartement verwelkomd werden.

Oh well, ik was toch al nooit een fan van voorgemengde cocktails. Geef mij maar the real thing.

Hoestsiroop

Alles was uitzonderlijk goed gegaan. De champignons gevuld met pesto, zongedroogde tomaatjes en kaas, de pasta met scampi in currysaus, de banario smoothie (met banaan en oreokoekjes), het viel allemaal in de smaak. Totdat ik vol trots, zoals het een goede gastvrouw betaamt, de jassen van de schoonfamilie ging halen en hen met de nodige zoenen uitgeleide wilde doen.

Tot mijn grote verbazing hoorde ik opeens het geluid van brekend glas. Op de vloer aan mijn voeten vormde zich in twee tellen een mooie dikke plakkerige plas met bruinrood spul. Ik: “euh, what the hell happened?” Want dat plakkerige spul kwam mij helemaal niet bekend voor. Bleek dat de vader van mijn vriend een ganse fles hoestsiroop in zijn jaszak had zitten. 

Een fles hoestsiroop. Origineel. Kuch.

Het regent, het regent…

De meubels worden nat.  Momenteel regent het pijpenstelen in de gemeenschappelijke keuken op het werk. Ja, u leest het goed, het regent in de keuken. Het water sijpelt op verschillende plekken uit het plafond. Neen, ‘t is niet een klein lekje op één geconcentreerde plek, het komt gewoon met liters naar beneden, waardoor de ganse keuken in een zwembad is herschapen.

De huidige toestand zou het gevolg zijn van een verstopte afvoerbuis op een balkon op het derde verdiep. Wij bevinden ons op het eerste verdiep. Benieuwd hoe de ruimte vlak boven onze keuken eruit ziet. 😉

De omgekeerde wereld

Bij ons thuis is de wasmachine al een dikke week stuk. Todat de reparateur is langsgekomen om de machine te maken, komt mijn broertje nu op ons appartement in Leuven de was doen. Een kleine wederdienst voor al die jaren tijdens (en ook nog na) mijn studententijd dat ze thuis voor mij de was gedaan hebben. 😉

Mijn werkpc is aan het sterven

Snik. Bijna vier jaar heeft hij mij trouw gediend, maar vlak voor de eindmeet begint hij tegen te sputteren. Ik krijg geheugenerrors en da’s geen goed teken. Ofwel is er een geheugenlatje kapot ofwel begint het moederbord er de brui aan te geven. Het ziet er alleszins naar uit dat onze wegen vroeger zullen scheiden dan voorzien. Lang treuren zal ik daarom niet, want dat wil zeggen dat hier op mijn bureau sneller een splinternieuwe pc zal staan te blinken!

Platte band

Zoals ik al zei, hebben we op weg naar het doctoraat van Q pech gehad. Een platte band meer bepaald. Nu wilde ik dolgraag nog een stukje meepikken van de vragen, dus parkeerden we de wagen met platte band foutief in het Leuvense, staken we een briefje onder de ruitenwisser met daarop de mededeling dat we platte band hadden en dat we de auto zo snel mogelijk zouden depanneren en vertrokken we te voet verder naar de doctoraatsverdediging.

Allemaal goed en wel, maar dat betekende ook dat we (een beetje tipsy van de schuimwijn) ná de doctoraatsverdediging terug moesten om die kapotte band te vervangen. Nu moet u weten, beste lezers, dat mijn vriend en ik nog nooit in ons leven een band hebben moeten verwisselen. Wel al een paar keer platte band gehad, maar er was steeds iemand die van wanten wist in de buurt om ons uit de nood te helpen. Deze keer stonden we daar moederziel alleen. De handleiding erbij gehaald, maar die bleek toch niet zo duidelijk als we wel hadden gewenst. En die vermaledijde wieldop wilde ook al niet loskomen.

Ten einde raad, er kwam maar geen schot in de zaak en de wieldop, heeft mijn vriend één van de mensen aangesproken die ons al een tijdje stonden uit te lachen wegens verregaande onhandigheid. Gelukkig had één van de aangesprokenen medelijden met ons en wilde hij wel een handje helpen bij het vervangen van de band. Hij had de krik amper onder de wagen geschoven toen een kennis van ons passeerde. Zo iemand die bol staat van de goeie raad, maar wel mooi langs de kant bleef staan kijken hoe mijn vriend en de vriendelijke vrijwilliger de band vervingen.

Enfin, eind goed al goed. Met hulp van de vrijwilliger was de band verrassend snel vervangen. ‘t Was trouwens een echte altruïst, want hij wilde geen kleine bijdrage als dank voor zijn hulp aanvaarden. En de kennis vond het allemaal bijzonder grappig. En oja, nu hij ons toch tegen het lijf was gelopen, wilden we hem misschien niet een kleine lift geven. ‘t Regende en zo. Haha, je moet het toch maar durven. Al een geluk dat ik nog steeds schuimwijn in mijn bloed had. 😉