fles

Met het geluid van brekend glas

Zo werd ik deze morgen onverwacht uit mijn halfslaap gewekt. Bleek dat ergens in onze koelkast een subtiel evenwicht verstoord raakte waardoor een fles voorgemengde mojito tegen de grond gegaan was bij het openen van de koelkastdeur. Na de grootste scherven bijeen geraapt te hebben, gaven we het op en lieten we de boel plakkerig wezen. Tijd om aan de nieuwe werkdag te beginnen. En zo kwam het dat we deze avond door een aangenaam drankgeurtje op ons appartement verwelkomd werden.

Oh well, ik was toch al nooit een fan van voorgemengde cocktails. Geef mij maar the real thing.

Hoestsiroop

Alles was uitzonderlijk goed gegaan. De champignons gevuld met pesto, zongedroogde tomaatjes en kaas, de pasta met scampi in currysaus, de banario smoothie (met banaan en oreokoekjes), het viel allemaal in de smaak. Totdat ik vol trots, zoals het een goede gastvrouw betaamt, de jassen van de schoonfamilie ging halen en hen met de nodige zoenen uitgeleide wilde doen.

Tot mijn grote verbazing hoorde ik opeens het geluid van brekend glas. Op de vloer aan mijn voeten vormde zich in twee tellen een mooie dikke plakkerige plas met bruinrood spul. Ik: “euh, what the hell happened?” Want dat plakkerige spul kwam mij helemaal niet bekend voor. Bleek dat de vader van mijn vriend een ganse fles hoestsiroop in zijn jaszak had zitten. 

Een fles hoestsiroop. Origineel. Kuch.