50 jaar Destelheide

Doordat de collega die mij en een andere collega met de wagen zou ophalen aan het station van Halle noodgedwongen moest afhaken wegens ziekte, moesten we onze plannen last minute wijzigen. Gelukkig vond mijn collega iemand anders bereid om ons op te halen aan het station van Buizingen, anders waren we wellicht nooit in Destelheide geraakt voor het verjaardagsfeestje ter ere van hun vijftigjarig bestaan. Mooie plek, Destelheide, maar berucht om wille van de moeilijke bereikbaarheid met het openbaar vervoer.

Dat Destelheide veel vrienden heeft, moge duidelijk zijn. Er was massaal veel bekend volk op deze druilerige oktoberavond afgezakt naar het pittoreske Dworp voor dit feest, dat helaas met meer dan een half uur vertraging startte wegens de laattijdige aankomst van één van de eregasten.

Wat volgde was een cultureel hoogstaande avond met goeie (en korte) speeches, een filmpje over de bijzondere architectuur, een gedicht opgedragen aan Destelheide, twee toffe presentatoren en fenomenale muzikale intermezzo’s van Astrid Stockman en Philip Catherine (een werkelijk fantastische jazzmuzikant die mij tot op heden onbekend was, wegens niet echt een jazzliefhebber). Ik laat jullie graag meegenieten van al dat moois dat ik vanop een ereplaats op de eerste rij kon meevolgen.

Het programma was geweldig, maar een beetje aan de lange kant (natuurlijk was de avond ook te laat gestart). De receptie begon hierdoor pas om 22u en zowel mijn collega als ikzelf hadden nog geen avondmaal gehad. Jullie kunnen je voorstellen dat die hapjes en dat stuk verjaardagstaart alvast erg naar waarde gesmaakt werden! Er is zelfs geen beeldmateriaal om dit te illustreren. 😉 Uiteindelijk namen we na veel fijne babbels de laatste trein om 23.13u vanuit Buizingen terug naar Leuven.

Van harte gefeliciteerd, Destelheide! Op naar de volgende vijftig jaar!

Verjaardagscadeautje in de post!

Daar gaan we wel even mee toekomen! Met dank aan de ouders van mijn vriend!

Fashionably late

Zaterdagnamiddag, mijn vriend en ik stonden net op het punt de trein naar Antwerpen te nemen voor het verjaardagsfeestje van mijn jongste achternichtje (dochter van mijn jongste neef langs moeders kant), ging de telefoon. De zus van mijn vriend belde om te zeggen dat haar jongste dochter positief getest had op COVID-19. Een week eerder hadden we nog samen gevierd ter ere van de communie van de twee zussen van ons besmette nichtje. Beetje vervelend als je net van plan bent naar een feest te gaan met heel veel kleine kinderen en heel veel oude mensen en al een paar dagen last hebt van een verkoudheid. Niets waarover we ons eerder zorgen hadden gemaakt, maar in dit geval namen we toch het zekere voor het onzekere. Mijn vriend haastte zich naar de apotheker om een sneltest en een dik kwartier later konden we opgelucht adem halen: allebei negatief. Natuurlijk is zo’n sneltest geen honderd procent garantie dat je virusvrij bent, maar het is wel een goede indicatie.

Spijtig genoeg hadden we ondertussen de snelle trein naar Antwerpen die over de luchthaven gaat gemist en moesten we de boemel nemen, waardoor we nog extra vertraging opliepen. In Antwerpen-Centraal namen we een blue-bike uit de fietsenrekken en spoedden we ons zo snel we konden naar de scoutslokalen van Merksem. Helaas ligt gans Antwerpen open door wegenwerken allerhande en leek onze fietstocht soms meer op een veldrit. Al een geluk dat het niet geregend had.

Bijna twee uur te laat konden we eindelijk de jarige feliciteren, die duidelijk niet echt onder de indruk was van het feit dat ze één jaar oud werd. Alleen de taart gunde ze een blik waardig. En samen met mij op de foto gaan, zinde haar al helemaal niet.

Al snel bleek trouwens dat mijn vriend en ik zelfs niet de laatste gasten waren, mijn andere neef met zijn gezin waren nóg later. De rest van de namiddag genoten we van fijne babbels in de warme oktoberzon. We bleven plakken tot het feest gedaan was en hielpen het feestcomité met opruimen. Na afscheid genomen te hebben, sprongen we opnieuw op de fiets naar Antwerpen-Centraal. Ditmaal namen we een omweg om de wegenwerken te vermijden.

Buiten wat pannenkoeken als vieruurtje hadden mijn vriend en ik die dag niet veel gegeten, dus besloten we samen te dineren in de Chinese wijk van Antwerpen. We belandden bij Phở Viet, een eenvoudig restaurant dat Vietnamese streetfood tegen zeer betaalbare prijzen serveert. Ik smulde van mijn Phở Satay en mijn vriend ging voor de eendenfilet. Als dessert probeerde ik een traditioneel Vietnamees dessert: Chè Ba Màu, beter bekend als three colour dessert. Het dessert deed me wat denken aan de shaved ice desserts in Singapore. Slecht was het zeker niet, maar op het vlak van desserts gaat er toch weinig boven een klassieke chocomousse, tiramisu of een crème brûlée.

Vuurkorven en oesters

Een dikke twee maanden na het verjaardagsfeestje van onze vriend in Wijgmaal, deden we dit nog eens over voor zijn lieftallige vrouw. Toegegeven, we hadden gehoopt dat de zomerse temperaturen van de werkweek zich dit weekend zouden verder zetten, maar helaas, de aprilse grillen lieten zich in volle hevigheid gelden. Dus trok ik opnieuw mijn dikke winterjas en bijhorende sneeuwbotten aan om te genieten van de gezelligheid in de tuin van onze vrienden. Naar goede gewoonte zorgden mijn vriend en ik voor de oesters, want ja, onze vriendin is een liefhebber. En ze verdient het om op haar verjaardag in de watten gelegd te worden.

Wat deze gelegenheid extra speciaal maakte, was het feit dat onze vrienden een paar dagen voor dit verjaardagsfeestje na een grondige renovatie opnieuw in hun huis getrokken waren. De leefruimte, zithoek en open keuken hadden een total make-over gekregen en het resultaat was bijzonder indrukwekkend! Door de herinrichting leek de oorspronkelijke ruimte veel groter en de lichtkoepel zorgde voor veel licht, ook in het achterste gedeelte van de ruimte. En ja, sommige zaken waren nog niet volledig afgewerkt en de deur naar de hal ontbrak nog, maar hey, een verbouwing die min of meer op schema eindigt, dat is in mijn persoonlijke ervaring een mirakel.

Onze vriend en vriendin waren alleszins opgelucht dat ze weer in hun eigen huis konden wonen. Sinds Valentijn verbleven ze immers met hun twee zonen op een klein appartementje in Kessel-Lo en ondanks het feit dat dit een prima tijdelijke oplossing was, liepen ze op den duur met twee thuiswerkende ouders en twee actieve jongens daar tegen de muren op.

Onze vriend haalde alleszins het onderste uit de kan om zijn vrouw te verwennen met heerlijke hapjes (die ik niet allemaal fotografeerde, helaas) en als afsluiter nacho’s op de barbecue. Al hoeft het voor mij allemaal niet zo fancy te zijn. Met wat rauwe oestertjes met citroen en vodka ben ik al lang tevreden. 😉

Last night’s birthday dinner

De oesters hadden we vrijdag al soldaat gemaakt, kwestie van geen voedselvergiftiging te riskeren, maar dat nam niet weg dat mijn vriend en ik met zijn tweetjes genoten van het uitstekende menu van Convento Wijnbistro. En ja, daar hoorde een lekker flesje Chardonnay bij.

Huisgebakken dille-sodabrood, gerookte zalm ‘Zalmrokerij Wauters‘, remoulade knolselder:

Deconstructie van kalfsblanquet, millefeuille van aardappel:

Pastinaak, vanille, rode vruchten:

We sloten deze feestelijke avond af met een aflevering van Peaky Blinders, een serie die al wat jaren meegaat, maar die we pas onlangs ontdekt hebben.

Het ideale verjaardagscadeau

Arriveerde deze week maar liefst twee keer via de post. Proficiat met je bijna-verjaardag, baby!

En ja, ik mocht ook een keertje proeven!

PS: Het ideale verjaardagscadeau voor whiskyliefhebbers, wel te verstaan.

Oesters en vuurkorven

Gisteren was onze goede vriend uit Wijgmaal jarig. En hoewel deze feestelijke gebeurtenis dit jaar onmogelijk met veel feestgedruis gepaard kon gaan, spraken mijn vriend en ik toch af om samen met hem en zijn vrouw rond de vuurkorf te klinken op alweer een jaar ouder en wijzer.

Geleerd uit vorige ervaringen legden we een stevige bodem met een heerlijke sushiboot van bij Kintsugi.

Mijn vriend en ik hielden de ganse dag angstvallig de weersvoorspellingen in het oog en lange tijd zag het ernaar uit dat de regen ons openluchtfeestje zou vergallen. Naarmate de dag vorderde, leek er zich echter vanaf 19.30u een drogere periode aan te dienen. We lieten ons niet op voorhand ontmoedigden en hoopten dat de weersvoorspellingen het bij het rechte eind hadden.

Omdat we nogal zwaar geladen waren met speciale biertjes, koffiecapsules en oesters van Octobar en het weer op zijn zachtst gezegd nogal twijfelachtig was, namen we in plaats van de fiets de taxi naar Wijgmaal. Tijdens de rit polsten we bij de taxichauffeur of hij vaak mensen ná de avondklok moest vervoeren (taxichauffeurs mogen immers gans de nacht blijven rijden). En jawel, dat bleek zich vrij regelmatig voor te doen. Sommige collega-taxichauffeurs waren zelfs al eens tegengehouden door de politie, waarop alle inzittenden (uitgezonderd de chauffeur zelf) een boete moesten betalen. Daarover maakten we ons alvast geen zorgen, want we waren van plan ons stipt aan de avondklok te houden.

En jawel, de weergoden waren ons goedgezind. Uiteindelijk brachten we de ganse avond door in de tuin van onze vrienden zonder door een regenbui overvallen te worden. Die paar druppels rond een uur of tien tel ik niet mee, rond het warme vuur merkten we daar amper iets van.

De oesters (met een druppeltje vodka, dat spreekt voor zich) smaakten en de avond vloog voorbij. Of hoe de coronacrisis ons de waarde van menselijk contact en vriendschap elke dag weer duidelijk maakt.

En dankzij Taxi Jenny stapten we klokslag middernacht ons appartementje binnen. Met kleren die zo doordrongen waren van de rook van het houtvuur dat we de sfeer van het vuur dagen later nog moeiteloos zouden kunnen oproepen.

Birthday blues

Ik zal maar niet de vergelijking maken met vorig jaar toen ik in het zonnige Turijn op mijn verjaardag kon genieten van een fantastische food tour. In 2020 mogen we al blij zijn dat we gezond en wel zijn. Maar toch had ik mijn verjaardag liever niet van half tien ‘s ochtends tot vijf uur ‘s avonds vergaderend via Microsoft Teams willen doorbrengen (ok, er was wel een half uurtje tijd voor een middagpauze).

Die lange vergaderdag had tot gevolg dat mijn mailbox ‘s avonds zowat ontploft was. Serieus, 150 mails op één dag (da’s de automatisch gegenereerde mails, nieuwsberichten en nieuwsbrieven niet meegerekend, want die komen in aparte mappen terecht), what the hell is happening?

Ik had dus pas na al dat vergaderen de tijd om de cadeautjes open te maken die in de loop van de dag geleverd werden. Met dank aan de gulle gevers. Vooral het gepersonaliseerde boek trok mijn aandacht (op de cover van het boek staat mijn naam, hier op de foto uiteraard verwijderd, en ik ben doorheen het ganse boek het hoofdpersonage).

Kanttekening: Ik apprecieer het gebaar, maar ik vind koffie werkelijk het meest verfoeilijke drankje van heel de wereld. Gelukkig ken ik genoeg mensen die dit drankje wel weten te appreciëren en die ik hiermee ongetwijfeld een plezier kan doen.

Het heerlijke varkenshaasje van Convento Food smaakte alleszins voortreffelijk! En omdat een mens maar één keer 25 wordt, trokken mijn vriend en ik nog een flesje champagne open. Alle redenen om te vieren, zijn welkom!

Birthday housewarming party

Of zoiets in die aard. Zondag spoorde ik richting Limburg voor het verjaardagsfeestje van de vriendin van mijn broertje. Het feestje begon eigenlijk om 14.30u, maar aangezien ik maar om de twee uur een rechtstreekse trein had, kon ik kiezen tussen ofwel veel te vroeg ofwel veel te laat aankomen. Aangezien ik het zelf heel vervelend vind wanneer mensen te vroeg komen op een feestje (ik ben vaak nog last minute vanalles aan het klaar zetten), besloot ik voor een derde optie te gaan: een overstap in Hasselt. Ik zou dan iets langer onderweg zijn, maar wel op een aanvaardbaar uur aankomen. Omdat het mooi weer was en ik in 2020 nog niet veel aan sporten was toegekomen, besloot ik van het station naar het feestje te wandelen. Dat ik zin had in een wandeling, had ik blijkbaar duidelijker moeten communiceren, want nadat ik de jarige uitgebreid had gefeliciteerd, bleek dat mijn vader met de wagen aan het station op mij stond te wachten. Gelukkig loste een kort telefoontje dit misverstand snel op en tien minuten later kon ook mijn vader aan de feestdis aanschuiven.

Het was wel een heel speciaal feestje, want het allereerste feestje dan mijn broer en zijn vriendin organiseerden in hun nieuwe huis. En neen, ze zijn nog altijd niet verhuisd, want dat toilet en die badkamer raken maar niet geregeld. Soms zou ik mijn broer een sjot onder zijn gat willen geven om er wat vaart achter te zetten, maar ik denk dat die brief van de FOD financiën om hen te wijzen op het feit dat ze binnen een termijn van drie jaar na het verlijden van de authentieke akte moeten gedomicilieerd zijn in hun nieuwe woning om hun recht op klein beschrijf niet kwijt te raken, meer indruk maakte. Dus binnenkort hopelijk een officiële housewarming party. Ik duim alvast!

De vriendin van mijn broertje had echt het onderste uit de kast gehad. Zoveel heerlijke hapjes om uit te kiezen! Ik wist niet wat eerst proeven. En dat glaasje sprankelende roze cava was ideaal om te klinken op een nieuw levensjaar en binnenkort, héél binnenkort, een nieuwe woonst.

En jawel, natuurlijk moesten we de namiddag afsluiten met iets steviger. Een lekkere Zacapa rum, dat brengt geluk in het nieuwe jaar en de nieuwe woonst.

Early birthday lunch

Zondag vierde ik, toegegeven een beetje te vroeg, mijn verjaardag samen met mijn vader, mijn broer, de vriendin van mijn broer en mijn vriend in sterrenrestaurant Just Eat Right in het charmante Hasselt. Het was opvallend rustig in het restaurant. Naast onze tafel, was er enkel nog een tweede tafel met vier personen. De ober stelde ons gerust dat het gewoonlijk drukker was. De Hasseltse jeneverfeesten hadden er echter voor gezorgd dat het vast cliënteel weg bleef. Geen erg, zo hadden wij bijna een privé-ober voor onze tafel en konden we in alle rust genieten van al het lekkers dat op onze tafel passeerde.

Aangezien het een verrassingsmenu was, kan ik jullie helaas geen exacte omschrijving per gang geven, maar het volstaat in deze om te zeggen dat elke gang voortreffelijk was. Bewijsmateriaal:

Na de lunch namen we afscheid van mijn vader die nog naar het rusthuis moest en trokken mijn vrienden en ik samen met mijn broer en zijn vriendin de stad in om toch nog een beetje mee te pikken van de jeneverfeesten. Het was abominabel slecht weer, dus ja, de opkomst was niet echt overweldigend te noemen. Wij zijn geen van de vier jeneverliefhebbers, daarom hielden we het bij kijken naar de kraampjes en wat wandelen door de Hasseltse straten. Geheel op het onverwacht kwamen we een vriendin en haar zoon tegen. Grappig hoe klein de wereld (en dan vooral Hasselt) is. We sloten de namiddag af met een heerlijke cocktail bij Sapiens. De wisky sour was zo lekker dat ik het gewoon niet kon laten om nog een tweede te bestellen.

De rit naar het station van Schulen met onze bob achter het stuur was bijzonder spannend. We arriveerden just in time, met dank aan de NMBS om onze trein wat vertraging te laten oplopen, waardoor we wat meer speling hadden.

Yet Another Blog

Life on my side

verjaardag