receptie

Trouwreceptie aan de Schelde

Jaja, alweer een koppel in onze vriendenkring dat elkaar eeuwige trouw beloofd heeft. Noem mij een cynicus, maar soms vraag ik mij af wanneer de statistieken al deze trouwers zullen inhalen. Maar goed, aan de trouwers om de statistieken ongelijk te bewijzen. 😉

Het was een beetje een alternatief feest. De bruid en bruidegom hadden niet voor een klassiek avondfeest (je kent dat wel: veel eten, dessertenbuffet, openingsdans) gekozen, maar een uitgebreide receptie op één van de mooiste locaties waar ik ooit gefeest heb: het Zuiderterras. We smulden van werkelijk uitstekende hapjes (sushi, tartaar van zalm, overheerlijke scampi,…) terwijl we genoten van een verbluffend uitzicht over Antwerpen en de Schelde. Het was aangenaam warm, de zon scheen en sommige schouders van de dames begonnen een beetje rood te zien. Niet de mijne, want ik heb mijn momenten in de zon verstandig afgewisseld met schaduw.

Ik had heel leuke gesprekken met het Syrische meisje dat ik vorige week heb leren kennen en haar Hollandse prins op het witte paard, met de getuige van de bruid, met een heuse Japanse (plots kon ik me geen enkel Japans woordje meer voor de geest halen) en onze gemeenschappelijke vrienden. Ik voelde mij heel relax en de gesprekken liepen supervlotjes. En aangezien ik bob zou spelen, lag dat niet aan de drank. 😉

Na de receptie namen we afscheid van de kersverse bruid en bruidegom. Ze vertrokken voor een intiem dineetje met de familie en daarna een nachtje Hilton. We waren net onderweg naar onze wagen, toen mijn vriend zei: kijk eens wie daar lopen. Ik keek en wie zagen we daar? (Suspens, suspens.) De ouders van mijn vriend, zijn zus en haar vriendje. Een ongelooflijk toeval dat ze net vandaag met z’n vieren in Antwerpen waren. De ouders van mijn vriendje gingen iets eten bij zijn zus en haar vriend en hadden een kleine omweg gemaakt langs het Zuiderterras. Mijn vriend en ik hebben onszelf dan maar een beetje uitgenodigd. Gelukkig was er genoeg lasagne voor zes personen. 😉

Een fijne dag. Ik heb ervan genoten.

Een receptie zonder wijn

Zelfs geen glaasje schuimwijn te bekennen. Alleen maar bier. Denk dat dit de eerste receptie sinds mensenheugenis moet zijn dat ik alleen maar water gedronken heb. Al een geluk dat ik fijn gezelschap had om tegen te praten.

De receptie was ter gelegenheid van het doctoraat van een kameraad, die trouwens een zeer goeie presentatie gaf in de mooiste zaal van onze alma mater, de promotiezaal in de universiteithallen. Ik ben zo langzamerhand de tel kwijt van het aantal doctors dat zich in mijn kenniskring bevindt. ‘t Zijn er alleszins genoeg om mijn eigen mini-universiteit op te richten, al zijn de disciplines misschien niet gevarieerd genoeg. Maar soit, daar wilde ik het niet over hebben. Zo’n doctoraat is altijd een goeie gelegenheid om ex-studiegenootjes terug te zien. De babyboom is ook daar in alle hevigheid losgebarsten. Het hangt zeker in de lucht (of zou het dan toch de leeftijd zijn?). Na de clichévragen over de gezondheid van de toekomstige moeders, boog het gesprek af naar één van mijn favoriete onderwerpen: banken en hun evilness. Eén van de aanwezigen werkt momenteel voor een bank, dus ik heb inside info gekregen over de door en door doortraptheid van deze instellingen. ‘t Is alleen spijtig dat een mens niet zonder kan.

Beste gesprek van de avond: dat met een professor die mij vroeger nog les gegeven heeft  en zich duidelijk totaal niet meer kon herinneren waarvan hij mij kende. Na een falikant afgelopen poging om mijn naam te raden en een poging om mij aan twee van de vaders in spé te koppelen, heb ik hem dan toch maar uit zijn lijden verlost. Niet te geloven dat hij niet meer wist wie ik was. ‘k Heb nochtans genoeg (niet altijd even fantastische) examens bij hem afgelegd. 😉

Toen ik thuiskwam, heb ik mij meteen een glaasje wijn ingeschonken. Schol!

Trouwfeest

Gisteren ben ik wat vroeger weggegaan uit de Russische les om de trouwviering van mijn oudstudiegenootje en vroegere thesispartner F bij te wonen. F en zijn vriendin kozen voor een alternatieve viering. Ondanks de vele trouwfeesten die ik al heb bijgewoond, was dit mijn eerste alternatieve viering. Misschien heb ik gewoon erg traditionele vrienden. 😉 De viering werd geleid door een katholieke priester, maar van de klassieke opbouw van een kerkelijke mis was geen enkel spoor. Geen hosties, geen evangelie en geen saaie homilie. Een heel relaxt gebeuren, gewoon bij hen thuis in de woonkamer. Al vonden ik en vooral mijn vriendje dat de teksten soms een beetje te zweverig en te klef waren. Normaal zijn F en L helemaal niet zo romantisch aangelegd, dus het kwam een beetje gemaakt over.

Voor de receptie ‘s namiddags heb ik een beetje valsgespeeld. We waren uitgenodigd voor het avondfeest, maar omdat F niet alleen een oudstudiegenootje, maar ook mijn collega is, waren heel veel collega’s met hun gezin gevraagd op de receptie. Met mijn liefste blik heb ik aan de bruidegom gevraagd of we toch niet nog een half uurtje receptie mochten meepikken voor het avondfeest begon. Kwestie van wat met de collega’s te socializen en hun wederhelft en schattige kindjes te kunnen bewonderen.

Het feest zelf was een groot succes tot aan de openingsdans. Het eten was superlekker, het dessertbuffet was to die for en we zaten met leuke mensen aan tafel. Altijd fijn als blijkt dat het klikt met mensen die je nog nooit gezien hebt. Heel toffe gesprekken gehad. Met de openingsdans liep het echter een beetje mis. Door een technisch probleem werden de tonen van het openingsnummer verstoord door een luid gekraak uit één van de boxen. Erg, erg spijtig. Want iedereen zat meer te kijken naar de boxen dan naar het koppel.

De dj was mijn vriend niet, hij mixte enorm slecht en voelde totaal niet aan wat aansloeg bij het publiek. Het eerste uur was de dansvloer dan ook meer leeg dan vol. Voor een deel zal dit ook wel aan het sedimentaire publiek gelegen hebben. Enfin, mijn vriend en ik hebben het niet aan ons hart laten komen en hebben toch enkele keren de dansvloer onveilig gemaakt. Er was echter een totaal gebrek aan sfeer en als je vrienden dan één voor één naar huis vertrekken, tja, dan is er niet veel reden meer om te blijven. We zijn dan ook vertrokken rond twee uur. Volgens mij het vroegste tijdstip dat ik ooit een trouwfeest verlaten heb.

Misschien is de romantiek van de dag toch ergens blijven hangen, want bij thuiskomst hebben mijn vriend ik geweldige seks gehad. Waar vroeg naar huis gaan al niet goed voor is. 😉

Cultuurprijzen

Gisteren zijn mijn vriend en ik naar de uitreiking van de cultuurprijzen in de Singel geweest. Ik moet ootmoedig bekennen dat ik het merendeel van de genomineerden van haar noch pluim kende. Er zitten duidelijk nog grote gaten in mijn cultuur, maar ik vrees dat ze niet snel opgevuld zullen raken. Toch mochten enkele van mijn favorieten met een prijs naar huis: Sylvia Van Peteghem van de Gentse universiteitsbibliotheek, Open Kamp en Kunstencentrum Vooruit dat met de prijs voor algemene culturele verdienste de hoofdvogel afschoot.

Beste moment van de avond: mijn vriendje die minister Anciaux een handje geeft en dat terwijl hij op voorhand zo hard gezworen had dat hij dat zeker niet zou doen. 😉 En oja, kriekjes in brandewijn, dat is straf spul…

Receptie

De beste recepties zijn degene waarvoor je niet uitnodigd bent. Dit motto indachtig, had ik niet veel overreding nodig toen mijn collega’s van de IT-dienst me vroegen om na het einde van de Documentum-cursus met hen mee te gaan naar de receptie van onze IT-outsourcer. Vorig jaar kreeg ik nog een uitnodiging, dit jaar werd ik echter jammerlijk over het hoofd gezien. Vermoedelijk omdat ik wegens tijdsgebrek niet meer de maandelijkse oersaaie overlegmomenten bijwoon. Na drie dagen cursus zou een beetje vroeger stoppen mij beslist deugd doen.

De receptie ging door in een chic blauw gebouw vlakbij het Noordstation. Het had wat voeten in de aarde voordat we binnen geraakten. De visitorsbadge hadden we redelijk snel, maar de hostessen die ons naar de juiste plek moesten begeleiden, bleken in rook te zijn opgegaan. Dat zal ons leren te laat te komen op een receptie. 😉 Na wat heen en weer gebel door de mevrouwen aan het onthaal en net toen we aan het overwegen waren om met hangende pootjes huiswaarts te keren, kwam een reddende engel de deuren voor ons openen. Zij voerde ons door het doolholf van gangen naar de juiste verdieping.

Dat we inderdaad wat aan de late kant waren, bleek uit het feit dat de schuimwijn al bijna helemaal op was. Gelukkig waren er nog zeer veel verse oesters om van te proeven. Mét een keur aan verschillende sausjes en dressings, die ik natuurlijk allemaal uitgeprobeerd heb. 😉 Mijn favoriete oester-garnituren: de dressing met koriander en rode peper en het tequilasausje. Very jummie. Volgens mij zijn oesters echt etenswaren die je moet leren appreciëren. Ik herinner me nog mijn allereerste oester: gekocht in de delhaize, na veel wrikken met een gewoon keukenmes eindelijk open gekregen en verorberd in de keuken van onze studentenresidentie. Geen succes. Tegenwoordig bevalt de zilte smaak van oester mij veel beter.

Omdat de schuimwijn op was, heb ik mij even gewaagd aan de bierproeverij (letterlijk te nemen, je kon een keur aan Belgische bieren degusteren). Om nóg maar eens tot de conclusie te komen dat bier mijn ding niet is. Alleen de Oude Kriek kon mij enigszins bekoren. Gelukkig waren er leuke en toffe gesprekken om van de receptie een succes te maken. En oja, onze outsourcer is natuurlijk geweldig en helemaal niet zo duur als het lijkt. 😉

Tijdens de terugrit naar Leuven, bleek trouwens dat we in dezelfde wagon zaten als Kathleen. Na het uitstappen nog even een praatje gemaakt met deze goedlachse jongedame. En oja, Kathleen, ik vind je haar prima zo! Helemaal geen nood aan een kappersbezoek, wat mij betreft. 😉

Welkom in Leuven

Gisteren was het dan eindelijk zover, het moment waarop ik al ettelijke jaren zat te wachten: de officiële verwelkoming van de nieuwe Leuvenaars op het stadhuis. Nu voel ik mij al jaren Leuvenaar (ongeveer vanaf de eerste dag dat ik als groentje in Leuven mijn studiecarrière inzette met een bezoek aan de Oude Markt, toen nog niet autovrij), maar sinds een maand of twee is het ook écht officieel. En bij deze komt er ook een einde aan de tochtjes naar een gemeentehuis in het verre Limburg. Het werd tijd.

De verwelkoming begon met een speech van Tobback. Beetje gestoef over de stad, schetsen van het belang van de unief, een kleine vermelding van het parkeerprobleem. Naar zijn doen een behoorlijk makke speech, vond ik. Dat kan beter, Louis! Na de speech kregen we een rondleiding in het stadhuis. We hadden een heel goede gids, een vrouw die duidelijk met passie over de interessante geschiedenis van Leuven en de rivaliteit met de Brusselaars babbelde. Tja, Leuven heeft misschien niet het grootste stadhuis, maar wel het mooiste. 😉

We mochten zelfs een blik werpen in het heilige der heiligen: de bureau van Tobback himself. Opvallend afwezig: een computer. Hoe de mens zijn werk gedaan krijgt zonder, het is mij een raadsel. Het bureau was bijzonder ordelijk en voorzien van de nodige geestrijke dranken om voor inspiratie te zorgen. 😉 ‘k Zou er persoonlijk niks op tegen hebben om in zo’n mooie historische omgeving te werken, maar dan toch liefst mét computer en internetverbinding.

Fotootje van de bureau:

Na de rondleiding volgde nog een kleine receptie. Bijzonder leuk was dat er zich enkele bekende gezichten onder de nieuwe Leuvenaars bevonden: een kennis die ik al een jaar of twee niet meer gezien had en een oud-studiegenootje. Ideaal om bij te babbelen onder het genot van een glaasje kriek en een aantal lekkere toastjes. De kennis bleek zich samen met zijn vriend een appartementje gekocht te hebben niet eens zo ver van ons. Ik moet toegeven dat ik een beetje verrast was over het feit dat hij een vriend had, want ik heb altijd gedacht dat hij hetero was. Alhoewel, knap, goed verzorgd, vriendelijk, sympathiek, de aanwijzigingen waren er. 😉 ‘k Heb ze meteen maar uitgenodigd om eens langs te komen in ons nieuwe appartement.

Ook fijn om bij te kunnen bijpraten met mijn oud-studiegenootje. Ik organiseer regelmatig reünies voor de mensen waarmee ik ben afgestudeerd, maar hij komt bijna nooit. (Eén keertje heeft hij acte de présence gegeven omdat ik hem in de Delhaize tegen het lijf ben gelopen en hem halvelings verplicht heb te komen. 😉 ) Ik heb zo’n gevoel dat hij een beetje buiten de vaste kliek valt die naar elkaars housewarming parties en doctoraatsverdedigingen gaat. Toch jammer, want ‘t is een sympathieke kerel én hij had een knappe Spaanse vriendin aan zijn zijde met wie ik nog wel eens een goed gesprek wil voeren.

Na nog een paar toastjes verorberd te hebben, breiden we een eind aan de gesprekken, want mijn vriend had nog een afspraak met zijn collega’s en die zaten met hongerige magen op hem te wachten om aan het diner te beginnen. Bij het buitenkomen van het stadhuis werden we getrakteerd op een werkelijk schitterende regenboog. De mens kan nog zulke indrukwekkende bouwwerken maken, de natuur overklast de kunstwerken van de mens moeiteloos.

Natuurlijk heb ik mij daarna laten overhalen om mee te dineren met de collega’s van mijn vriend. Ik heb immers nog nooit slecht gegeten in de Kosmopol, zelfs al moesten we gisteren een beetje te lang wachten naar mijn goesting. En zeg nu zelf, een aanbod voor een gratis maaltijd, dat sla je toch niet af?

Doctor Q

Vanavond ben ik na het werkcollege naar de doctoraatsverdediging van vriend Q geweest. Mijn vriendje en ik waren nog net op tijd om de allerlaatste vraag van de jury te horen (iets met een platte band en zo). Na een korte beraadslaging deelde de voorzitter van de jury ons mede dat Q zich vanaf vandaag doctor Q mag noemen. Waarmee de teller van het aantal doctoren in mijn kennissenkring op 11 komt te staan. Dat zijn toch wel een hoop geleerde mensen. Impressive.

Om eerlijk te zijn, snapte ik bitter weinig van het doctoraat van Q, maar ik ben blij dat hij vijf jaar hard werken op een mooie manier heeft kunnen afsluiten. En ik ben nog blijer dat er op de receptie vlotjes werd rondgegaan met de schuimwijn. 😉 (Gelukkig waren er broodjes om de schade aangericht door de schuimwijn te milderen.) En ik heb nog een gezellig gesprekje gehad met een paar oud-proffen. (En meteen een vraag gekregen of ik geen zin had om terug naar het departement te komen, maar daar heb ik toch eens goed mee gelachen. Onderzoek is just not my cup of tea.)

Doctor U

Mijn vriend en ik waren na het werkcollege (dat tegen alle verwachtingen in erg interessant was) nog net op tijd om de voorzitter van de doctoraatsjury te horen verkondigen dat vriendin U zich voortaan doctor mag noemen. Na het applaus van het publiek werd het woord gegeven aan haar promotor voor de traditionele speech. Een heel mooie en ontroerende speech waarin hij veel lovende woorden over had voor de eerlijkheid en bescheidenheid van U. ‘t Is waar, als het over haar doctoraat ging, was U altijd de eerste om haar werk te minimaliseren: ‘t was toch niet zo goed en eigenlijk kon dit en dat nog wel beter. Terwijl ik vind dat ze met recht en rede trots mag zijn op haar werk. Ze heeft er hard voor gewerkt en het resultaat mag gezien worden.

De receptie achteraf was plezant. Veel bekend volk en gelegenheid om toffe gesprekken te voeren. De mama van U straalde van trots en zelfs haar papa vond vandaag doctoreren toch iets minder tijdverlies dan gewoonlijk. 😉 U bleef bij dit alles haar gewone bescheiden zelve. Benieuwd welke richting ze haar carrière nu zal uitsturen.

Busy day

Druk, druk vandaag. Maar ik klaag niet. Het is fijn om als vanouds van hot naar haar te hollen. Van al dat binnenzitten en studeren raakt een mens een beetje afgestompt.

Mijn dag begon met een vergadering van twee uur. Daarna heb ik een fijne wandeling gemaakt tijdens mijn (altijd te korte) middagpauze om ‘s namiddags fris aan de volgende vergadering te kunnen beginnen beginnen.

Gelukkig had ik daarna betere vooruitzichten: de nieuwjaarsreceptie van onze geliefde outsourcer (ik ben zó gemakkelijk omkoopbaar met spijs en drank). De drank was ok, de hapjes waren een beetje verlept en de kip-op-een-stokje was bepaald taai. De locatie was daarentegen top: de hoogste verdieping van het Sheraton. Jammer dat het zo mistig was, want het uitzicht was werkelijk de moeite.

Er was niet zo heel veel volk op de receptie, maar genoeg interessant volk om mee te netwerken en om interessante nieuwe weetjes van te vernemen. Ik heb echt mijn best gedaan om zoveel mogelijk handjes te schudden. Je weet nooit wanneer mijn toepassing weer eens de geest geeft. ‘t Is altijd handig om iemand rechtstreeks aan te kunnen spreken voor een probleem.

Na de receptie en lichtelijk aangeschoten na een tikkeltje te veel schuimwijn, had ik afgesproken met mijn vriendje om in de Mediamarkt een wasmachine en een droogkast voor ons bijna-klaar-appartement te kopen. Op een recordtempo onze keuze gemaakt, zodat we nog mooi op tijd in Leuven waren voor mijn afspraak.

Alweer een vergadering, deze keer niet for work maar for pleasure. In samenwerking met een aantal studentenverenigingen gaan we een lezing over een IT-gerelateerd onderwerp organiseren en dit was de eerste brainstorm. Het is allemaal nog vaag, maar we hebben al een richtdatum vastgelegd. Handig als je sprekers moet contacteren. 😉 En we zijn her erover eens geraakt dat we beslist een receptie achteraf moeten organiseren. 😉

Anyway, een aangenaam gevulde dag.