Mijn vriend en ik waren na het werkcollege (dat tegen alle verwachtingen in erg interessant was) nog net op tijd om de voorzitter van de doctoraatsjury te horen verkondigen dat vriendin U zich voortaan doctor mag noemen. Na het applaus van het publiek werd het woord gegeven aan haar promotor voor de traditionele speech. Een heel mooie en ontroerende speech waarin hij veel lovende woorden over had voor de eerlijkheid en bescheidenheid van U. ‘t Is waar, als het over haar doctoraat ging, was U altijd de eerste om haar werk te minimaliseren: ‘t was toch niet zo goed en eigenlijk kon dit en dat nog wel beter. Terwijl ik vind dat ze met recht en rede trots mag zijn op haar werk. Ze heeft er hard voor gewerkt en het resultaat mag gezien worden.

De receptie achteraf was plezant. Veel bekend volk en gelegenheid om toffe gesprekken te voeren. De mama van U straalde van trots en zelfs haar papa vond vandaag doctoreren toch iets minder tijdverlies dan gewoonlijk. 😉 U bleef bij dit alles haar gewone bescheiden zelve. Benieuwd welke richting ze haar carrière nu zal uitsturen.