Ik weet het, qua originaliteit kan dit tellen, maar zo’n lekkere bentobox gaat er altijd wel in. En daifuku (大福) als dessert sla ik natuurlijk nooit af.
Met dank aan mijn lieve collega voor de traktatie!
lunch
Lunch bij Elisa by JAVA Coffee
Na onze goed gevulde zaterdag hielden mijn vriend en ik het rustig op deze stormachtige zondag (serieus, nog nooit zo vaak mijn terrasmeubilair moeten binnen zetten als dit jaar). We kozen voor een late lunch bij Elisa by JAVA Coffee, gelegen in een prachtige oranjerie die vroeger deel uitmaakte van het winkelpand van Bloemen Laenen. Ik ben geen koffiedrinker, maar had in mijn instagram feed al een paar keer foto’s van deze plek en het op het eerste gezicht heerlijke eten zien passeren. En ik ben altijd benieuwd om nieuwe eetgelegenheden te ontdekken!
Ik ging voor de shakshuka met balletjes, omdat dit mediterrane gerecht mij de vorige keer in het Chicago Café zo goed was bevallen. En ja, dit gerecht was een echte smaakbom. Heerlijk! Mijn vriend hield het bij een klassieke omelet met zalm, gevolgd door een boterham met mozzarella. Ook lekker natuurlijk! De huisgemaakte limonade en ice-tea doorstonden eveneens moeiteloos onze smaaktest. Omdat het allemaal zo lekker was trakteerde ik mezelf nog op een klein appeltaartje. Iets zuurzoets om mee af te sluiten.
Ik klaag altijd over het feit dat er op zondag weinig leuke zaken open zijn in Leuven, maar kijk, bij Elisa kan je zeven dagen op zeven binnen springen voor een drankje, wat gebak of een hartige boterham. En je kan er blijkbaar ook genieten van een authentieke high tea, als dat geen goede reden is om nog eens terug te gaan!
Peer coach lunch!
Woensdagmiddag had ik een afspraak met mijn peer coach, het enige positieve resultaat dat ik overhield aan dat ontwikkeltraject dat mijn collega-teamverantwoordelijken en ikzelf in 2019 doorliepen. Ik zat met de vraag hoe een niet zo optimaal lopende samenwerking binnen mijn team te deblokkeren en mijn peer coach gaf me een zeer goeie suggestie die ik zeker ga toepassen. Het is vaak verrassend hoe aanvankelijk zeer moeilijk oplosbare problemen door een goed gesprek tot aanvaardbare proporties kan terug gebracht worden. En oja, er was ramen, mijn favoriete comfort food in tijden van hoge werkdruk!
Lunch @Chicago Café
Gisteren had ik een lunch date met een lieve collega die ik door omstandigheden veel minder vaak zie dan vroeger. Vroeger namen we dikwijls dezelfde trein naar huis, maar aangezien ik nu systematisch een latere trein neem en zij een vroegere om op tijd bij haar gezinnetje te kunnen zijn, komen we elkaar nog zelden tegen onderweg van en naar Leuven. Jammer wel, want ik kon altijd erg genieten van onze gesprekken op de trein en haar nuchtere en intelligente kijk op de zaken.
Als het openbaar vervoer ons niet meer samen brengt, dan moeten we zelf het initiatief nemen, nietwaar? Dus plande ik een lunchafspraak in ons beider agenda’s. We spraken af in Chicago Café, een gezellige plek met een ietwat alternatieve uitstraling door de industriële uitstraling van het pand in combinatie met het tweedehands meubilair.
Ik at voor de eerste keer in mijn leven shakshuka, een éénpansgerecht met aubergine, tomatensaus, halloumi, koriander en een eitje daar bovenop. Een heel lekkere combinatie die ik zeker nog eens opnieuw zal bestellen.
De lunch was duidelijk te kort om volledig bij te praten. Het werd tijdens het gesprek pijnlijk duidelijk dat mijn lieve collega zich steeds minder op haar plek voelt binnen ons bedrijf. En als ik heel eerlijk ben, kan ik haar redenen goed volgen. Het lijkt soms alsof we meer tijd verspillen aan het analyseren van onszelf in plaats van in te zetten op het verbeteren van de dienstverlening naar onze klanten toe. Als daar niet snel verandering in komt, vrees ik dat ik binnenkort weer naar een afscheidsfeestje mag gaan…
Early birthday lunch
Zondag vierde ik, toegegeven een beetje te vroeg, mijn verjaardag samen met mijn vader, mijn broer, de vriendin van mijn broer en mijn vriend in sterrenrestaurant Just Eat Right in het charmante Hasselt. Het was opvallend rustig in het restaurant. Naast onze tafel, was er enkel nog een tweede tafel met vier personen. De ober stelde ons gerust dat het gewoonlijk drukker was. De Hasseltse jeneverfeesten hadden er echter voor gezorgd dat het vast cliënteel weg bleef. Geen erg, zo hadden wij bijna een privé-ober voor onze tafel en konden we in alle rust genieten van al het lekkers dat op onze tafel passeerde.
Aangezien het een verrassingsmenu was, kan ik jullie helaas geen exacte omschrijving per gang geven, maar het volstaat in deze om te zeggen dat elke gang voortreffelijk was. Bewijsmateriaal:
Na de lunch namen we afscheid van mijn vader die nog naar het rusthuis moest en trokken mijn vrienden en ik samen met mijn broer en zijn vriendin de stad in om toch nog een beetje mee te pikken van de jeneverfeesten. Het was abominabel slecht weer, dus ja, de opkomst was niet echt overweldigend te noemen. Wij zijn geen van de vier jeneverliefhebbers, daarom hielden we het bij kijken naar de kraampjes en wat wandelen door de Hasseltse straten. Geheel op het onverwacht kwamen we een vriendin en haar zoon tegen. Grappig hoe klein de wereld (en dan vooral Hasselt) is. We sloten de namiddag af met een heerlijke cocktail bij Sapiens. De wisky sour was zo lekker dat ik het gewoon niet kon laten om nog een tweede te bestellen.
De rit naar het station van Schulen met onze bob achter het stuur was bijzonder spannend. We arriveerden just in time, met dank aan de NMBS om onze trein wat vertraging te laten oplopen, waardoor we wat meer speling hadden.
Le Comptoir des Galeries revisited
Donderdag had ik een lunchafspraak met een collega die een paar maanden thuis was met een burn-out. In de namiddag hadden we een overleg gepland met nog een paar andere collega’s, maar omdat mijn collega direct rapporteert aan mij en ik niet vaak de gelegenheid heb om hem te spreken (hij werkt op een andere locatie), wilde ik hem graag alleen zien. Zo’n lunch is een ideale gelegenheid om wat bij te praten in een informele setting. Ondanks mijn niet honderd procent geslaagde eerste kennismaking met Le Comptoir des Galeries, besloot ik naar dat restaurant terug te keren, omdat het er licht en rustig is. Ik wilde een plek waar ik geen moeite moest doen om mijn gesprekspartner te verstaan.
Ik ben de eerste om toe te geven dat ik een beetje sceptisch sta tegenover de huidige burn-out epidemie. Ik denk dat er veel mensen thuis zitten die helemaal geen burn-out hebben en dat dokters vaak niet eens meer de moeite doen om grondig na te gaan wat er iemand scheelt. Het is nu eenmaal makkelijker om snel burn-out als diagnose op een ziektebriefje neer te krabbelen. Dit gezegd zijnde, mijn collega heeft voor de volle honderd procent zeker een burn-out (gehad). Zo eentje waarbij letterlijk het licht uitgaat. Alle klassieke knipperlichten zijn op hem van toepassing: perfectionist, moeite met delegeren, altijd het onderste uit de kan willen halen, dag en nacht met de job bezig,… Je zag het zo aankomen.
En wat ik ook zag aankomen: dat hij vroeger dan aangeraden opnieuw aan de slag zou gaan. Toegegeven, hij is verstandig genoeg om halftijds te werken, maar toch. Gelukkig merkte ik tijdens het gesprek dat hij zich nu beter dan vroeger van zijn eigen valkuilen bewust is. Hij gaf zelf ruiterlijk toe dat hij nog niet volledig genezen is, maar its goede begeleiding ben ik er zeker van dat hij elke dag weer wat beter zal worden. Of hij helemaal terug de oude zal worden, dat betwijfel ik eerlijk gezegd. Maar misschien is dat ook niet nodig. Niets mis met een beetje meer tijd voor jezelf te nemen. Ik zal niet nalaten hem daar regelmatig aan te herinneren.
Teamlunch bij Be Burger
Het wordt steeds moeilijker om mijn ganse team bij elkaar te krijgen voor een teamlunch. Hoewel ik de lunch altijd maanden op voorhand in de agenda’s plan, zijn er last minute altijd mensen die niet kunnen wegens ziekte, verlof of andere afspraken. Deze maandag waren we maar met tien personen. Maar dat mocht de pret niet drukken. ‘t Is de kwaliteit die telt niet de kwantiteit. 😉
Tegelijkertijd is het niet altijd makkelijk om een restaurant te vinden dat een betaalbare lunchformule aanbiedt die iedereen kan bekoren. Een beetje op goed geluk kwam ik via een blog terecht bij Be Burger op het Sint-Katelijneplein. Het kostte mij nog enige overredingskracht om twee collega’s die geen burgers lustten mee te krijgen (“Maar ze hebben daar ook slaatjes! En jullie gaan ons toch niet in de steek laten?”), maar uiteindelijk vertrokken we met gans de groep richting het Sint-Katelijneplein.
Na een kleine zoektocht (ik had nummer 22 in mijn gsm staan, terwijl het nummer 2 was), kwamen we op onze bestemming aan. Be Burger bleek een relatief nieuw restaurant te zijn met een hippe uitstraling. Ons gezelschap kreeg een apart zaaltje toegewezen op de eerste verdieping, dat naar mijn mening een beetje meer aankleding kon gebruiken. Beneden zag het er gezelliger uit.
En ja, ik ben zelf niet zo’n grote burger-liefhebber, maar de Phuket burger met kippenfilet, gewokte groentjes, koriander en cashewnoten was best lekker in combinatie met de frietjes van zoete aardappel. En ook de slaatjes vielen in de smaak. Zeker een aanrader voor de liefhebbers van de betere burger.
Drie maal is scheepsrecht
Jawadde, drie keer na mekaar in dezelfde week gaan lunchen op restaurant, weet niet of ik dat al ooit in mijn carrière heb klaargespeeld en om duidelijk te zijn, dat is absoluut niet van mijn gewoonte. Meestal heb ik het te druk om uitgebreid te lunchen en steek ik snel een broodje of een slaatje binnen op het werk zelf. Ik was ook niet van plan om drie keer na mekaar te eten, maar een collega uit een ander team wilde mij graag spreken en zag dat er op de middag nog een gaatje in mijn agenda zat en tja, dan is een lunchafspraak snel gemaakt, niet?
Bij gebrek aan inspiratie kwamen we opnieuw bij Jour de Fête terecht (eigenlijk omdat Horia gesloten was), maar hey, niet dat ik klaag. Het is daar lekker, je hebt er snel je eten en de prijs-kwaliteitsverhouding is er voortreffelijk. Ditmaal was het iets te koud om buiten op het terras te zitten, maar binnen was het ook gezellig.
Ik had uiteraard al een vermoeden waarover het gesprek ging. De collega in kwestie kwam polsen naar de vacature binnen mijn team. Op zich denk ik dat zij een zeer goede kandidate zou zijn voor deze job, maar ik wilde haar ook open en eerlijk op de hoogte brengen van de mindere aspecten van de functie.
We hadden een heel boeiend en open gesprek over onze organisatie en onze hoop voor de toekomst. Ondanks de minpunten ben ik er nog altijd trots op voor onze organisatie te werken. En ben ik superblij met mijn collega’s, die gewoonweg geweldig zijn. Ondanks de mindere periode die onze organisatie doormaakt, geven zij elke dag weer het beste van zichzelf. Mooi, toch?
Ramen en een luisterend oor
Deze middag had ik afgesproken om te lunchen met een collega die al sinds het voorjaar op ziekteverlof is. Een burnout, de ziekte van onze moderne tijd. Niet dat ik het in haar geval niet had zien aankomen. Sinds het vertrek van haar naaste collega had ze zijn job er integraal bij genomen. Dat in combinatie met een gezin met drie kleine kinderen, dat houdt uiteraard niemand vol.
Bedoeling van de lunch was om wat bij te praten, maar ze wilde ook graag weten hoe het er tegenwoordig aan toe ging op het werk. En daar moest ik eerlijk in zijn, de grote pijnpunten waarmee zij zo worstelde in haar team waren helaas nog altijd niet weggewerkt. Ik gaf haar informatie over de vacature die er momenteel in mijn team is, door het vertrek van mijn lieve collega, maar ik had niet direct de indruk dat deze functie haar interesseerde.
Haar uitspraak dat ze al hoofdpijn kreeg als ze nog maar aan ons kantoorgebouw dacht, baarde me wel zorgen. En ik probeerde haar voorzichtig duidelijk te maken, dat het voor haarzelf wellicht beter was een ander carrièrepad te bewandelen. Ze gaf toe dat ze zelf ook worstelde met haar terugkeer en ondertussen al een aantal keer gesolliciteerd had. Ze was zelfs al een keer tweede geëindigd.
Ik vond het eerlijk gezegd moeilijk om echt goed advies te geven, maar soms is een luisterend oor op zich al voldoende. Ik kan moeilijk in haar plaats beslissen wat de juiste keuze is, maar één ding weet ik zeker: zo’n slimme dame verdient een topjob!
Syrische lunch bij Zain Shaam
Deze lunchafspraak was een poging van mezelf om onze vroegere gewoonte om met een aantal collega’s op regelmatige tijdstippen te gaan lunchen nieuw leven in te blazen. Helaas, door de drukke agenda’s lukte het mij slechts twee andere collega’s op de been te krijgen, maar hey, het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. En een lunch onder drie dames da’s altijd gezellig.
Het oorspronkelijke idee was nog eens een Kabuki-sushitreintje te doen. Daar aangekomen bleken echter alle plaatsen aan de sushitrein ingenomen. Dus wandelden we op goed geluk verder naar de volop in transformatie zijnde Anspachlaan. We slalomden tussen de werken door en kwamen zo terecht op het terras van Syrisch restaurant Zain Shaam.
De collega met een diploma Arabistiek op zak, was al eens eerder bij Zain Shaam geweest en sprak lovende woorden over de mezze. Een lekkere portie hummus gaat er bij mij altijd wel in! Op aanraden van onze collega, die dit gerecht tijdens haar verblijf in Syrië leerde kennen, bestelden we ook een portie hummus bil lahme, een mij onbekende hummus-variant geserveerd met stukje pittig rundsvlees. Wat een ontdekking! Om duimen en vingers van af te likken! Om de maaltijd compleet te maken, vulden we aan met falafel, baba ganoush en een salade.
De porties waren behoorlijk riant, maar we slaagden er toch min of meer in alles achter de kiezen te krijgen. De afrekening landde op de verdacht ronde prijs van 40 euro, maar hey, voor drie personen (drank inbegrepen) is dat echt een koopje. Om ons lunchuitstapje helemaal af te maken, kregen we op de terugweg naar het kantoor nog een gratis magnum met oreo’s aangeboden. Een zalig zoete afsluiter.
