Jawel, hier zit ongetwijfeld een reeks in. 😉 Deze middag lunchte ik gezellig met een oud-collega op het terras van de Fanny Thai. Gewoon gezellig bijbabbelen, maar in de wetenschap dat dit misschien onze allerlaatste gezamenlijke lunch ooit zou kunnen zijn. Het maakt dat ik al de ervaringen die ik nu beleef, veel intenser ervaar. Alsof ik voor mezelf genoeg herinneringen wil maken om mee te nemen naar Genève.
![IMG_4497[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2017/06/IMG_44971-e1498510188362.jpg)
![IMG_4498[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2017/06/IMG_44981-e1498510196664.jpg)
And so it has begun. De eerste in een, naar alle verwachtingen, lange rij van afscheidsmomenten. Een lunch met een collega die een tijd geleden van job veranderde en speciaal voor mij op haar vrije dag naar Brussel afgezakt was om samen te lunchen, omdat ze niet naar mijn officieel afscheidsfeestje kon komen. Tot mijn grote verbazing vonden we een vrij tafeltje op het terras van de Intermezzo (een bijzonder populaire Italiaanse lunchplek) om te genieten van een werkelijk uitstekende al dente pasta. Het was zo warm onder onze parasol dat ik niet anders kon dan als dessert een tartufo bianco bestellen om af te koelen. 😉
Dat mijn collega zo vriendelijk was om de ganse lunch te betalen, was een prettige verrassing. Helemaal niet nodig, want ik was al aangenaam verrast dat ze voor mij naar Brussel wilde komen, maar uiteraard enorm geapprecieerd.
Heerlijk toch, die zomerse temperaturen? Zalig om ‘s ochtends met een open kleedje en open schoenen naar het werk te kunnen gaan en dat vakantiegevoel nog even te rekken. Het lijkt wel alsof de zomer haar slechte begin dubbel en dik wil goed maken. Mij hoor je alvast niet klagen…
Ideaal weer ook voor lunch dates. Mijn voormalige squashpartner, die ik na zijn verhuis naar Mechelen helaas niet zo vaak meer ziet, heeft momenteel een tijdelijke opdracht in Brussel. Dus maakten we van de gelegenheid gebruik om bij te praten en kaiten sushi te eten. Het doet me deugd te zien hoe hij zijn draai gevonden heeft. Na gezondheidsproblemen en een mislukt huwelijk is hij nu een trotse papa van een flinke zoon van acht maanden oud. Nooit gedacht dat ik samen met hem aan tafel naar filmpjes van zijn kind zou kijken. Ben oprecht blij voor hem, zelfs al kon hij maar een paar stukjes sushi eten omdat hij wellicht een virus van zijn zoontje had over gekregen. 😉
Onze ex-collega was op het werk voor een vergadering en da’s altijd een goeie reden om gezellig samen te gaan lunchen en herinneringen op te halen. Een collega met West-Vlaamse roots die nu in Brussel woont, kwam met het voorstel om te gaan picknicken op het dak van de Beursschouwburg. Zeg tegen mij het woord ‘dakterras’ en je hebt mijn volle aandacht. Allen ben ik niet het type om ‘s ochtends wat vroeger op te staan om boterhammetjes te smeren. Gelukkig kon je ter plekke ook een lunchbox krijgen.
En jawel, de suggestie was een schot in de roos. Deze lunchbox van AUB-SVP was niet alleen ecologisch verantwoord, het smaakte nog geweldig ook! Heel fijn om samen met de collega’s in het zonnetje te kunnen genieten van een hapje en een drankje. Alleen jammer dat het rabarbersap op was. Gelukkig kon ik nog net het laatste bodempje uit de fles te pakken krijgen, alvorens noodgedwongen op appelsap over te moeten schakelen.
![IMG_1181[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/08/IMG_11811-e1472676444814.jpg)
Aanrader voor wie in Brussel werkt en tijdens de lunch wil genieten van de mooie laatste zomerdagen.
Leuk om na een paar daagjes blokken iets te hebben om naar uit te kijken op het werk. Eén van de collega’s had een tijdje geleden het idee geopperd om een gezamenlijke lunch te organiseren. Aangezien ik toffe collega’s heb, zei ik natuurlijk meteen toe. (En het is ook plezant als iemand anders eens het initiatief neemt om iets te organiseren.)
De lunch bleek een onverhoopt succes: we waren met maar liefst achttien personen in totaal! Nog niet vaak gebeurt dat de groep zo groot was. De Thaise lunch was lekker én snel, zodat we er weer tegen konden voor de rest van de werkdag.
![IMG_6147[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2015/01/IMG_61471.jpg)
![IMG_6148[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2015/01/IMG_61481.jpg)
We worden allemaal een dagje ouder en dat merken we ook aan het tijdstip van onze afspraken. Tot in de vroege uurtjes doorzakken, wordt een uitzondering en steeds vaker wordt er, vooral met de vrienden die kinderen hebben, ‘s middags afgesproken in plaats van ‘s avonds. Zo hadden we dit weekend zowel op zaterdag als zondag een lunchafspraak.
Zaterdag haalde onze West-Vlaamse gastvrouw werkelijk het onderste uit de kan met een keur aan hapjes die maakten dat er niet meer zoveel plaats over was voor het voor- en nagerecht. Alhoewel we het enorm appreciëerden dat ze zich zo uitsloofde voor ons, had het voor mij gerust wat minder mogen zijn. Want nu stond ze meer in de keuken dan dat ze tijd voor ons had om bij te babbelen. Wel leuk om kennis te maken met de bijna-buren van de gastheer en gastvrouw. Een sympathiek koppel met drie ongelooflijk brave, blonde tienerkinderen (10, 10 en 14). Lang geleden dat ik nog met zoveel blonde mensen in eenzelfde ruimte samen was, we hadden wel familie van mekaar kunnen zijn. De tieners waren opmerkelijk beleefd en welopgevoed. Ik moest even de juiste toon zoeken, want ik ben niet gewoon met tieners te spreken, maar we vonden al snel gespreksonderwerpen. Ik had een beetje schrik dat die jonge mensen waarvoor het eigenlijk allemaal nog moet beginnen, mij een oude zaag zouden vinden, maar ze deden goed alsof. 😉
Zondag was culinair misschien minder vooruitstrevend, maar een lekker brunch met een gekookt eitje, een uitgebreide keuze aan brood en beleg en verse fruitsla met yoghurt gaat er net zo goed in. Een fijne wandeling naar het provinciedomein was ideaal om alles te laten zakken en een plekje te maken voor de taart. Vervolgens verveelden we onze gastheer en gastvrouw nog wat met verhalen en foto’s uit Japan en voor dat we het wisten was het avond.
Het enige probleem met die lunchafspraken is, ik weet nooit goed wanneer naar huis te gaan. Als je ‘s avonds afspreekt is middernacht of het tijdstip waarop de gastheer en gastvrouw gewoonlijk gaan slapen zowat een breekpunt. Maar wat doe je bij zo’n lunchafspraak? Je kan toch moeilijk blijven hangen tot het avondeten? (Al moet ik toegeven dat we dat al wel gedaan hebben.) Wat vinden jullie, wat is een deftig uur om na een lunchafspraak naar huis te gaan?
Binnenkort zal mijn vriend op een nieuwe werkplek de consultant gaan uithangen. Dit wil zeggen dat hij afscheid zal moeten nemen van zijn huidige multinationale werkplek. Jammer, want die werkplek heeft ons enkele leuke contacten opgeleverd en trouwfeesten in Kraków en zo. We zijn alleszins vast van plan de gelegde contacten te onderhouden. Daarom (en ook omdat samen lunchen gewoon leuk is, natuurlijk) zijn we gisterenmiddag gaan lunchen met wat collega’s van mijn vriend. In het bonte gezelschap werd Pools, Frans, Nederlands, Engels en Vietnamees gesproken. Wat tot grappige situaties leidt zoals per ongeluk op de verkeerde taal overschakelen en in het Engels bestellen bij het Chinese meisje dat onze bestelling kwam opnemen en duidelijk alleen maar Frans verstond.
Op een terrasje onder een luifel. Genieten van de warmte van de middag, maar vermijden dat je verbrandt door de te felle zonnestralen. Samen met een collega besluiten decadent te doen en de lunchmenu in drie gangen te bestellen met een glaasje wijn erbij. Bijgevolg iets te laat terugkomen uit middagpauze en denken, ach wat, misschien ben ik morgen dood, ik moet er vandaag van genieten.
Deze middag had ik een lunchafspraak met vriendin M in de Exki in de Nieuwstraat om onder het genot van een broodje en een lekker stukje taart (in haar geval een brownie) nog een klein beetje mijn verjaardag te vieren, want zij en haar man konden niet aanwezig zijn op mijn verrassingsfeestje.
M is één van mijn oudste vriendinnen, we go way back, en hoewel we totaal verschillende types zijn, klikte het vanaf onze eerste ontmoeting. Een eerste ontmoeting die lang geleden plaatsvond, in de tijd dat de dieren nog spraken en er nog ingangsexamens voor burgies georganiseerd werden. Ik ben dan ook heel blij dat we, ondanks een woelige periode waarin de vriendschap even in de koelkast gezet werd, nog steeds zo goed met elkaar opschieten. En dat ze zo dicht bij mij in de buurt werkt, want ik moet toegeven dat ik mijn vrienden lang niet zo vaak zie als ik wel zou willen. Er zijn gewoon niet genoeg uren in een dag en dagen in de week om alles te doen wat er in mijn hoofd zit.
Oja, ik ben sinds onze lunchafspraak de trotse bezitter van een ijsschep. Nu kan ik mijn bezoek eindelijk mooie bolletjes ijs presenteren. 😉
Deze middag lekker Thais gegeten (en mij half verslikt in een toch wel heel pikant stukje rode peper) ergens in een restaurant in Brussel en fijn gebabbeld met the Lord. Hij vertrekt bijna op vakantie (jaloers dat ik ben) en dit was ons laatste afspraakje voor zijn vertrek. Als hij daar in verre en warme oorden een knappe inboorlinge tegen het lijf loopt en beslist niet meer terug te keren naar België, heb ik tenminste op gepaste wijze afscheid kunnen nemen. 😉