lunch

Zomers buffet op het werk

Deze middag had ik afgesproken met een collega met wie ik in het verleden heel vaak heb samengewerkt. Door mijn nieuwe job is deze samenwerking echter tot een einde gekomen, waardoor we elkaar al een tijdje niet meer gesproken hadden. Meer dan stof genoeg om bij te praten tijdens een gezamenlijke lunch, dus. Ik plande enkele weken geleden iets in ons beider agenda’s, in de veronderstelling dat juli wel wat rustiger zou zijn dan de voorbije maanden (quod non). Ik hield echter koppig vast een de afspraak en duimde dat er geen onverwachte crisis zou tussen komen.

En jawel, wonder boven wonder, onze allereerste poging tot een lunchafspraak hield stand. We waren nog aan het twijfelen waar we zouden gaan lunchen toen we een collega tegen kwamen die ons erop wees dat de cafetaria vandaag een zomers buffet serveerde. Onbeperkt buffet aan vier euro, daar zegt een mens geen neen tegen, natuurlijk. En het toffe was dat we al snel door een bende andere collega’s omringd werden.

IMG_8410[1]

We sloten onze maaltijd af met een potje schepijs (chocolade en banaan). En zo waren mijn batterijen weer helemaal opgeladen voor een namiddagje vergaderen.

Lunch bij Pain Quotidien

Eigenlijk was ik deze vrijdagmiddag van plan snel snel te lunchen in de cafetaria en dan opnieuw achter mijn pc te kruipen om de week af te sluiten met iets wat vaagweg lijkt op ‘inbox zero’, maar een lieve collega wist mij te overhalen om me buiten het gebouw te wagen voor een lunch bij Le Pain Quotidien. En hoewel ik eerst wat tegenstribbelde, liet ik me overhalen.

En boy, het deed deugd er eventjes tussenuit te zijn, al die lunchvergaderingen even achter me te kunnen laten en gewoon gezellig te babbelen met collega’s. Ik besloot de boel de boel te laten en bestelde zelfs een dessert! Per slot van rekening zal de wereld zal niet vergaan van een paar onbeantwoorde mails. ‘t Is niet dat ik de relativiteit van dit alles ‘inbox zero’ niet besef, maar het kan geen kwaad om daar zo nu en dan nog eens aan herinnerd te worden door een paar geweldige collega’s.

IMG_7141

Mijn favoriete Brusselse lunchplek

Ik heb lang geen favoriete lunchplek gehad in Brussel. Niet dat ik in het verleden niet regelmatig de Brusselse horeca opzocht, maar er was niet echt een zaak die er voor mij bovenuit stak. De laatste tijd heb ik echter gemerkt dat ik steeds vaker in BOZAR Café Victor terecht kom, wanneer ik met een collega wil gaan lunchen. Het kader is er aangenaam en stijlvol, de bediening snel en efficiënt en het eten is lekker. What’s not to like?

IMG_6791

Zeker nu ik nog wat zoekende ben in mijn nieuwe functie als teamverantwoordelijke, vind ik het belangrijk om zo nu en dan op een informele manier met mijn collega-teamverantwoordelijken van gedachten te kunnen wisselen. Deze vrijdagse lunchdate met huisgemaakte gravad lax kan ik alvast geslaagd noemen.

Afscheidslunch nummer 4

Geen fancy lunch, maar gewoon gezellig samen eten met één van mijn oudste vriendinnen in het bedrijfsrestaurant van ons werk. Na samen gestudeerd te hebben aan de KU Leuven wilde het toeval dat we, na wat omzwervingen, bij hetzelfde bedrijf terechtkwamen. En sinds dat moment gingen we geregeld samen lunchen. Altijd een ideaal moment om wat bij te praten. Helaas, aan alle mooie liedjes komt een eind: de kans dat we deze traditie na mijn verhuis naar Genève verder zullen kunnen zetten, is zo goed als onbestaande.

Dus ontmoetten we elkaar nog een laatste keer in het te drukke en te luidruchtige bedrijfsrestaurant. De fijne herinneringen aan onze lunches neem ik met me mee naar Genève.

Afscheidslunch nummer 3

Jawel, hier zit ongetwijfeld een reeks in. 😉 Deze middag lunchte ik gezellig met een oud-collega op het terras van de Fanny Thai. Gewoon gezellig bijbabbelen, maar in de wetenschap dat dit misschien onze allerlaatste gezamenlijke lunch ooit zou kunnen zijn. Het maakt dat ik al de ervaringen die ik nu beleef, veel intenser ervaar. Alsof ik voor mezelf genoeg herinneringen wil maken om mee te nemen naar Genève.

IMG_4497[1]

IMG_4498[1]

Afscheidslunch bij Intermezzo

And so it has begun. De eerste in een, naar alle verwachtingen, lange rij van afscheidsmomenten. Een lunch met een collega die een tijd geleden van job veranderde en speciaal voor mij op haar vrije dag naar Brussel afgezakt was om samen te lunchen, omdat ze niet naar mijn officieel afscheidsfeestje kon komen. Tot mijn grote verbazing vonden we een vrij tafeltje op het terras van de Intermezzo (een bijzonder populaire Italiaanse lunchplek) om te genieten van een werkelijk uitstekende al dente pasta. Het was zo warm onder onze parasol dat ik niet anders kon dan als dessert een tartufo bianco bestellen om af te koelen. 😉

Dat mijn collega zo vriendelijk was om de ganse lunch te betalen, was een prettige verrassing. Helemaal niet nodig, want ik was al aangenaam verrast dat ze voor mij naar Brussel wilde komen, maar uiteraard enorm geapprecieerd.

spaghetti cozze

Sushi lunch!

Heerlijk toch, die zomerse temperaturen? Zalig om ‘s ochtends met een open kleedje en open schoenen naar het werk te kunnen gaan en dat vakantiegevoel nog even te rekken. Het lijkt wel alsof de zomer haar slechte begin dubbel en dik wil goed maken. Mij hoor je alvast niet klagen…

Ideaal weer ook voor lunch dates. Mijn voormalige squashpartner, die ik na zijn verhuis naar Mechelen helaas niet zo vaak meer ziet, heeft momenteel een tijdelijke opdracht in Brussel. Dus maakten we van de gelegenheid gebruik om bij te praten en kaiten sushi te eten. Het doet me deugd te zien hoe hij zijn draai gevonden heeft. Na gezondheidsproblemen en een mislukt huwelijk is hij nu een trotse papa van een flinke zoon van acht maanden oud. Nooit gedacht dat ik samen met hem aan tafel naar filmpjes van zijn kind zou kijken. Ben oprecht blij voor hem, zelfs al kon hij maar een paar stukjes sushi eten omdat hij wellicht een virus van zijn zoontje had over gekregen. 😉

Picknick op het dak van de Beursschouwburg

Onze ex-collega was op het werk voor een vergadering en da’s altijd een goeie reden om gezellig samen te gaan lunchen en herinneringen op te halen. Een collega met West-Vlaamse roots die nu in Brussel woont, kwam met het voorstel om te gaan picknicken op het dak van de Beursschouwburg. Zeg tegen mij het woord ‘dakterras’ en je hebt mijn volle aandacht. Allen ben ik niet het type om ‘s ochtends wat vroeger op te staan om boterhammetjes te smeren. Gelukkig kon je ter plekke ook een lunchbox krijgen.

En jawel, de suggestie was een schot in de roos. Deze lunchbox van AUB-SVP was niet alleen ecologisch verantwoord, het smaakte nog geweldig ook! Heel fijn om samen met de collega’s in het zonnetje te kunnen genieten van een hapje en een drankje. Alleen jammer dat het rabarbersap op was. Gelukkig kon ik nog net het laatste bodempje uit de fles te pakken krijgen, alvorens noodgedwongen op appelsap over te moeten schakelen.

IMG_1181[1]

Aanrader voor wie in Brussel werkt en tijdens de lunch wil genieten van de mooie laatste zomerdagen.

Lunch met de collega’s

Leuk om na een paar daagjes blokken iets te hebben om naar uit te kijken op het werk. Eén van de collega’s had een tijdje geleden het idee geopperd om een gezamenlijke lunch te organiseren. Aangezien ik toffe collega’s heb, zei ik natuurlijk meteen toe. (En het is ook plezant als iemand anders eens het initiatief neemt om iets te organiseren.)

De lunch bleek een onverhoopt succes: we waren met maar liefst achttien personen in totaal! Nog niet vaak gebeurt dat de groep zo groot was. De Thaise lunch was lekker én snel, zodat we er weer tegen konden voor de rest van de werkdag.

IMG_6147[1]

IMG_6148[1]

Lunchweekend

We worden allemaal een dagje ouder en dat merken we ook aan het tijdstip van onze afspraken. Tot in de vroege uurtjes doorzakken, wordt een uitzondering en steeds vaker wordt er, vooral met de vrienden die kinderen hebben, ‘s middags afgesproken in plaats van ‘s avonds. Zo hadden we dit weekend zowel op zaterdag als zondag een lunchafspraak.

Zaterdag haalde onze West-Vlaamse gastvrouw werkelijk het onderste uit de kan met een keur aan hapjes die maakten dat er niet meer zoveel plaats over was voor het voor- en nagerecht. Alhoewel we het enorm appreciëerden dat ze zich zo uitsloofde voor ons, had het voor mij gerust wat minder mogen zijn. Want nu stond ze meer in de keuken dan dat ze tijd voor ons had om bij te babbelen. Wel leuk om kennis te maken met de bijna-buren van de gastheer en gastvrouw. Een sympathiek koppel met drie ongelooflijk brave, blonde tienerkinderen (10, 10 en 14). Lang geleden dat ik nog met zoveel blonde mensen in eenzelfde ruimte samen was, we hadden wel familie van mekaar kunnen zijn. De tieners waren opmerkelijk beleefd en welopgevoed. Ik moest even de juiste toon zoeken, want ik ben niet gewoon met tieners te spreken, maar we vonden al snel gespreksonderwerpen. Ik had een beetje schrik dat die jonge mensen waarvoor het eigenlijk allemaal nog moet beginnen, mij een oude zaag zouden vinden, maar ze deden goed alsof. 😉

Zondag was culinair misschien minder vooruitstrevend, maar een lekker brunch met een gekookt eitje, een uitgebreide keuze aan brood en beleg en verse fruitsla met yoghurt gaat er net zo goed in. Een fijne wandeling naar het provinciedomein was ideaal om alles te laten zakken en een plekje te maken voor de taart. Vervolgens verveelden we onze gastheer en gastvrouw nog wat met verhalen en foto’s uit Japan en voor dat we het wisten was het avond.

Het enige probleem met die lunchafspraken is, ik weet nooit goed wanneer naar huis te gaan. Als je ‘s avonds afspreekt is middernacht of het tijdstip waarop de gastheer en gastvrouw gewoonlijk gaan slapen zowat een breekpunt. Maar wat doe je bij zo’n lunchafspraak? Je kan toch moeilijk blijven hangen tot het avondeten? (Al moet ik toegeven dat we dat al wel gedaan hebben.) Wat vinden jullie, wat is een deftig uur om na een lunchafspraak naar huis te gaan?