Op babybezoek in Mechelen!

Maandagavond spoorde ik samen met een kameraad naar Mechelen om de nieuwste aanwinst in zijn gezin te bewonderen. Na twee zonen, een schattig meisje dat in tegenstelling tot haar twee broers geen wittekopje is. Al herkende ik in haar gezichtje wel duidelijk de trekken van haar broers.

De twee grote broers waren erg in de wolken met hun nieuwe zusje. Ze straalden van trots en gingen maar al te graag bij haar op de foto. Van jaloezie geen spoor. Ze waren ook dolenthousiast om mij terug te zien, ondanks het feit dat het toch alweer even geleden was, en taterden me de oren van het hoofd. De mama en de papa kregen er amper een woord tussen. Ik voelde me meteen welkom!

Op de koop toe kreeg ik dan ook nog eens heerlijk verse pasta pesto én spaghetti bolognaise voorgeschoteld. Door de slimme mama gewoon kant en klaar gekocht bij de traiteur. Ook mijn favoriete trucje om iets lekkers op tafel te toveren. En dan heb ik niet eens het excuus dat ik pas nieuw leven op de wereld gezet heb. 😉

En kwam ik daar na het eten toch wel geen Storm Trooper tegen, zeker?

Een werk van barmhartigheid: de zieken bezoeken

Of toch niet helemaal, want echt ziek is mijn collega niet. Ze moet plat liggen omdat haar baarmoederhals veel te snel verkortte en de baby best nog een paar weken zou blijven zitten. De geschiedenis herhaalt zich, want tijdens haar eerste zwangerschap moest ze ook al platliggen na een paar maanden zwangerschap. Om de eenzaamheid en verveling van deze anders zo dynamische dame wat te doorbreken, bracht ik een bezoekje aan haar. Ik had dit al eerder willen doen, maar het was er tijdens de drukke decembermaand helaas niet van gekomen. Tijdens de kerstperiode kreeg ik van haar het bericht dat de baby misschien al zou komen en onze januari-date zonder voorwerp zou worden, maar gelukkig bleef hij (het is een jongen) nog wat zitten.

En dus spoorde ik donderdag naar Wijgmaal met een doosje Neuhaus pralines in de hand (mijn motto: chocolade is goed voor alles). Mijn collega zag er vrolijk en opgewekt uit en tijdens ons gesprek bleek dat de eenzaamheid en verveling best meevielen. Ze kan vanuit de zetel veel praktische zaken regelen voor hun nieuwbouw en natuurlijk moet er voor de komst van de baby ook het één en ander voorbereid worden. Het was zo’n avond die gewoon voorbij vloog. We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en er viel veel bij te praten. Mijn collega was uiteraard ook nieuwsgierig naar de perikelen op het werk. Stof genoeg om over te babbelen…

Uiteindelijk nam ik de laatste trein terug naar Leuven en kroop ik vrijwel onmiddellijk in bed. Moe na wat toch al een heel heftige eerste werkweek is geweest.

Kotsende baby in toilet

Normaal gezien stond zaterdag een babyborrel in onze agenda. Helaas, de babyborrel werd van zaterdag verplaatst naar zondag en die dag hadden wij al een familiebijeenkomst in Herentals op het programma staan. Maar! De ouders van de baby toonden zich bereid om, tussen de babyborrelvoorbereidingen door, met ons af te spreken in Leuven. Mijn vriend had immers de baby nog niet live kunnen bewonderen.

We troffen onze vrienden met hun drie zonen rond het middaguur op het Ladeuzeplein. De twee oudste jongens (8 en 4 jaar oud) hadden al stevig honger. Aangezien hun favoriete eten spaghetti is, lag de keuze voor de hand: Bavet in de Tiensestraat. Helaas, mijn niet zo geweldige ervaring van de vorige keer werd bevestigd. Ditmaal was ik wel zo verstandig om gewoon de Bavet special te nemen en niet één of andere combo. Maar eerlijk: zo geweldig lekker vind ik die sauzen van Bavet niet (de special was niet eens pikant…) en er blijft altijd een plasje kookvocht achter nadat je je bord hebt leeggegeten. Om de één of andere reden moesten we ook erg lang wachten op ons eten, terwijl dat bij een restaurant zoals Bavet nochtans heel snel zou moeten gaan: al die sauzen zijn op voorhand klaargemaakt, ze hoeven alleen maar een beetje pasta te koken en daar de saus over te gieten. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik nog vaak bij Bavet zal gaan eten.

Doordat we zo lang hadden moeten wachten op ons eten kwamen onze vrienden in tijdsnood. De twee oudste jongens moesten namelijk in de namiddag naar een verjaardagsfeestje in Rotselaar. Dus vertrok de papa halsoverkop om zijn zonen tijdig naar het feestje te brengen, terwijl zijn spaghetti nog niet eens halverwege was. Gelukkig was het personeel zo vriendelijk om de pasta opzij te houden zodat ze hem later konden opwarmen als onze kameraad terug was.

Terwijl mijn vriend en ik gezellig aan het keuvelen waren met de mama, spuwde de baby opeens gans zijn maaginhoud (broccolipap) over het mooie kleed van zijn mama uit. De rest van zijn maaginhoud kwam op de grond terecht. Wij maakten het personeel hierop attent, maar ze vonden het duidelijk niet nodig om een emmer met wat water te halen om het ongelukje weg te spoelen. Na dit akkefietje leek de baby aan de beterhand en aangezien de mama niet ongerust was, wij ook niet. Tot de baby voor de tweede keer het nog in zijn maag resterende gedeelte van de broccolipap overgaf. Opnieuw op het kleed van zijn mama. De baby begon nu toch iet of wat pips te zien. Slechte timing, de dag voor zijn feestje!

Niet lang na het tweede overgeefincident kwam de papa terug van zijn tochtje heen en weer naar Rotselaar. Hij kreeg meteen de update over de gezondheidstoestand van zijn jongste zoon, maar vond gelukkig nog de tijd om rustig zijn spaghetti op te eten. Mijn vriend zorgde voor de baby, terwijl de mama naar het toilet was om haar jurk een beetje af te wassen. Toen de mama terug kwam van het toilet en de pips kijkende baby zag, besloot ze hem wat borstvoeding te geven. Ik dus samen met de mama naar het toilet, want ze had niet meteen borstvoedingsvriendelijke kledij aan. Gelukkig was het toilet van Bavet meer dan ruim genoeg voor twee personen en een baby.

De baby had net gedaan met drinken, toen alles er weer uit spoot. Dankzij een geweldige sprong kon ik mezelf spatvrij uit de gevarenzone verwijderen, maar de mama had, alweer, minder geluk. Daarop volgde een iet of wat slapstickachtige scène waarbij ik de baby naar buiten droeg om hem over te dragen aan de papa, hem zo ver mogelijk van mij afhoudend, terwijl de mama het toilet min of meer presentabel maakte. Daarop besloten de ouders toch maar langs te gaan bij de dokter van wacht, maar niet zonder eerst nog een koffietje te drinken. 😉

Na het koffietje wandelden met onze vrienden mee naar de wachtpost en namen voor de deur afscheid. Mijn vriend en ik keerden op onze stappen terug, want we moesten nog een cadeautje kopen voor zijn ouders. Onze keuze viel op twee flessen Chardonnay Meerdael bij Magnus. Altijd lekker. Terwijl mijn vriend naar ons appartement terug wandelde om de flessen daar achter te laten, schoof ik aan voor een ijsje van Dedadenza. Een sorbet zou me helpen die Bavet-pasta te verteren.

Na opnieuw herenigd te zijn, begaven we ons naar bar Nine op de Oude Markt om daar een bijzonder lekkere cocktail te drinken (de chilly mango frozen daiquiri die ik de vorige keer zo lekker vond) en een glaasje champagne om het af te leren. We sloten de avond af op het straatbuffet op de Bruul, alwaar ik een heerlijke japchae van Table d’Ho verorberde. Kwestie van de dag te eindigen met lekkere pasta.

Op restaurant met een baby

De frequentie van het aantal geboortes in onze vriendenkring neemt stelselmatig af, maar zo nu en dan ziet er nog eens een nieuwe spruit het daglicht. Ik moet zeggen dat ik een beetje verrast was toen ik het geboortekaartje in mijn brievenbus vond, want ik wist niet eens dat het koppel in kwestie in blijde verwachting was. De gevolgen van een tijdje in het buitenland en Antwerpen wonen, zeker? Maar goed, het koppel woont ongeveer om de hoek bij mij, dus ik had geen excuus om niet op babybezoek te gaan en ik was ook wel nieuwsgierig om dit nieuwe mensje te ontmoeten.

Via Whatsapp zochten en vonden we een geschikte avond. Ik was een beetje verbaasd toen ik het berichtje van de kersverse mama las: “Aja, ik zal dan een restaurantje reserveren.” Euh, op restaurant gaan met een baby van 1 maand en 10 dagen oud? Ok, ja, eigenlijk, waarom niet? Zo’n baby slaapt en eet toch alleen maar en de ouders zouden wel weten wat ze deden.

Dus ging ik woensdagavond eerst aperitieven op het appartement van onze vrienden en wandelden mijn vriendin met de baby in de draagdoek en ikzelf met de kinderwagen naar de Muntstraat. Het was een beetje wringen om de kinderwagen gepositioneerd te krijgen aan onze tafel op het terras in de Muntstraat, maar waar een wil is, is een weg.

En de baby sliep ondertussen heerlijk in de draagdoek. Moe van een drukke dag poseren op de waterlelies van de Plantentuin Meise. Jawel het was al de tweede keer op één dag dat dit kleine dametje van een maand en tien dagen oud op stap was. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. Ik moet zeggen dat ik fan ben van deze manier van opvoeden. Niet te veel gedoe, just go with the flow. ‘t Is niet omdat je een baby hebt dat je je thuis moet opsluiten.

Mijn vriend en ik bestelden als aperitief een grote karaf margarita, in afwachting van de trotse papa die sollicitatiegesprekken had afgenomen in Nederland. Even later voegde hij zich bij ons gezelschap en konden we bestellen. Ik ging voor de fajitas carne, die minder smakelijk en sappig waren dan ik mij herinnerde. Toch wel een beetje teleurgesteld, ja. Gelukkig was het fijn bijpraten, daar op het terras van de New Mexico. De baby gedroeg zich de ganse dinner date voorbeeldig. Alleen op de terugweg naar huis sputterde ze even tegen, ik vermoed dat ze liever nog wat had doorgezakt met een cocktail op café. 😉

Sushi en baby’s!

Krokusvakantie, dus geen salsa op vrijdagavond. Een ideaal moment voor (alw eer!) een babybezoek. En omdat de kersverse mama een grote liefhebber is van sushi, bracht ik meteen iets lekkers mee voor het avondmaal: een Friendship Boat van Kintsugi sushi!

De baby gedroeg zich voortreffelijk en de ouders waren duidelijk in de wolken met hun derde zoon. Begrijpelijk, want de zwangerschap werd vooraf gegaan door een hele resem miskramen. De voorbije zwangerschap werd dan ook als een risicozwangerschap gezien. Om de twee weken op controle, ik zou er zelf zot van worden. Maar kijk, alles ging fantastisch en de baby is een flink uit de kluiten gewassen jongen die duidelijk goed in het vlees zit. 😉

Yet another babybezoek

‘t Is lang geleden dat er nog zoveel baby’s in mijn vriendenkring geboren zijn! 2019 kondigt zich alvast aan als een vruchtbaar jaar, met maar liefst vier baby’s geboren in de eerste drie maanden. Na het bezoekje aan mijn nieuwe neefje op zondag, fietste ik maandagavond naar Heverlee om de kersverse zoon van mijn studievriendin te bewonderen. Ik heb nog nooit twee mensen zo gelukkig gezien. Het was hartverwarmend. Geheel begrijpelijk natuurlijk, want na het verlies van hun eerste kindje was de kans op een volgende zwangerschap zo goed als onbestaande. Maar kijk, deze beer van een baby heeft de statistieken moeiteloos verslagen. Braafste baby ooit!

Op babybezoek in de Lavendelstraat

Yep, twee dagen na mekaar naar Antwerpen gespoord. Ik had me misschien beter een hotelletje geboekt, dan had ik zaterdagavond kunnen gaan stappen in Antwerpen. 😉

Na een omweg langs mijn voormalige woonst in de Joe Englishstraat, belandde ik een beetje later dan gepland (geen velo’s beschikbaar in het velostation) in de charmante Lavendelstraat, onlangs opgefleurd met het prachtige street art kunstwerk Koningsstuk van Joachim. De weergoden hadden zich duidelijk van seizoen vergist, want het was zo aangenaam warm buiten dat we de ganse namiddag zonder jas in de doodlopende straat konden doorbrengen, terwijl de buurtkinderen rondom ons speelden en er nu en dan een verdwaald badmintonpluimpje op mijn hoofd landde.

En oja, mijn allernieuwste neefje is ook goedgekeurd! Blue eyes still going strong!

Babybezoek in Betekom

Deze avond spoorde ik naar Aarschot en fietste met mijn blue-bike naar Betekom. Googlemaps bracht mij langs een bijzonder donker weggetje langs de sporen, zodat ik genoodzaakt was mij tempo ietwat te vertragen om te zorgen dat ik niet per ongeluk een wandelaar (of een hond aan de leiband) omver reed. Dat donkere weggetje bracht mij naar een grote, goed verlichte steenweg, waar ik me dan ietwat onveilig voelde door het voorbij razende verkeer, maar hey, ik geraakte zonder kleerscheuren op mijn bestemming alwaar mijn collega, zijn vrienden en hun zoontje (ondertussen al bijna een half jaar, shame on me) om mij wachtten.

Ik moet zeggen dat ik danig onder de indruk van hun huis was. Zo groot! Zoveel ruimte! Mijn appartementje in Leuven paste er ongeveer drie keer in. Ik maakte kennis met hun schattige zoon die zich de ganse avond als een absolute modelbaby gedroeg. De collega in kwestie werkt ondertussen voor een andere afdeling van ons bedrijf, dus ik heb op de werkvloer niet meer zoveel contact met hem. We hadden dus veel om over bij te praten, terwijl we genoten van sushi met saké. Yummmie!

Voor de terugweg naar het station gaf mijn gastheer me wat tips om een andere route te nemen, die inderdaad een stuk makkelijker en aangenamer was dan de route die ik op de heenweg genomen had. Een superkort treinritje later was ik alweer in Leuven.

Fijne avond.

Babybezoek

Zaterdagnamiddag stond er een babybezoek op het programma. Het is een feit dat de babyboom die mijn vriendenkring de laatste jaren in een stevige greep hield, stilletjes aan uitdooft, maar hey, er zijn dus nog mensen die kindjes kopen ondanks de opwarming van de aarde! Nummer vier al, voor onze vrienden uit Roosbeek. Na drie jongens, een meisje. Daar had ik mijn geld niet op durven inzetten.

Ik spoorde in de namiddag met de trein naar Vertrijk, alwaar onze kameraad mij kwam ophalen met de wagen (moet toch eens werk maken van een Cambio-abonnement, iemand zin om mij wat rijlessen te geven, want ik heb al twee jaar niet meer achter het stuur van een wagen gezeten). Bij onze vrienden thuis toastten we op hun prachtige dochter, die zich werkelijk als een engeltje gedroeg. Wat een dotje! Ik ben er zeker van dat ze verwend zal worden door haar drie grote broers. 😉 Na uitgebreid kennis gemaakt te hebben met dit brokje girl power, gaf mijn vriendin me een rondleiding doorheen hun huis, zodat ik weer helemaal up to date was met de laatste renovaties. Wat een titanenwerk hebben die twee al verzet. Ik zou het hun niet nadoen.

CLDD1705

Helaas was mijn bezoek veel te kort, want onze vrienden moesten ‘s avonds nog langs familie. Ze waren zo vriendelijk om mij onderweg aan een bushalte op de Tiensesteenweg af te zetten, maar het was zo’n prachtig weer dat ik verkoos te voet richting Leuven centrum terug te keren. Een beetje lichaamsbeweging kan geen kwaad!

Op de fiets naar Mechelen en terug

Zondag was ik uitgenodigd op de babyborrel van het tweede zoontje van mijn ex-squashpartner. De derde keer al dat ik het genoegen had te mogen mee feesten in zaal De Kettinghe in Heffen. Er was prachtig weer voorspeld, dus besloot ik me, na mijn tochtje naar Aartselaar, aan een iets langere afstand te wagen. Gewapend met voldoende zonnecrème en water, fietste ik met mijn Blue Bike naar Mechelen. De heenweg was een beetje saai, want ik fietste het grootste stuk van de route langs de niet echt gezellige N1. Gelukkig werd ik op het einde van mijn tocht beloond met een mooi stukje fietsen langs Nete, Dijle en Zenne (het water stond erg laag, zoals jullie kunnen zien).

Ik had ook de combinatie van fietsen met de warmte wat onderschat, waardoor ik met een knalrood hoofd arriveerde op de babyborrel. Mijn eerste daad ter plekke was dus mij naar de toiletten spoeden om terug een iet of wat normale kleur te verkrijgen. Buiten dat voelde ik mij prima, al was ik wel blij dat ik een fietsbroekje had aangedaan.

Het concept van de babyborrel was hetzelfde als de vorige keer: frietjes met een kaaskroketje. Enkel de desserts waren vervangen door ijs. Iets waar niemand van de talrijke aanwezigen een probleem mee had. Het was er het weer voor!

Na afscheid genomen te hebben van de feestvierders vertrok ik voor de rit terug naar Antwerpen. Eén van de andere gasten had mij een gouden tip gegeven om op de terugweg de N1 te vermijden: ze raadde mij aan een beetje verder te fietsen langs de Beneden-Nete en in Duffel de fietsostrade langs de spoorweg naar Antwerpen te nemen. En jawel, een veel fijnere route dan die op de heenweg. Een beetje een omweg, maar veel aangenamer dan te moeten fietsen langs voorbij razende auto’s.

Deze fietstocht smaakte alvast naar meer!

Yet Another Blog

Life on my side

baby