Of toch niet helemaal, want echt ziek is mijn collega niet. Ze moet plat liggen omdat haar baarmoederhals veel te snel verkortte en de baby best nog een paar weken zou blijven zitten. De geschiedenis herhaalt zich, want tijdens haar eerste zwangerschap moest ze ook al platliggen na een paar maanden zwangerschap. Om de eenzaamheid en verveling van deze anders zo dynamische dame wat te doorbreken, bracht ik een bezoekje aan haar. Ik had dit al eerder willen doen, maar het was er tijdens de drukke decembermaand helaas niet van gekomen. Tijdens de kerstperiode kreeg ik van haar het bericht dat de baby misschien al zou komen en onze januari-date zonder voorwerp zou worden, maar gelukkig bleef hij (het is een jongen) nog wat zitten.
En dus spoorde ik donderdag naar Wijgmaal met een doosje Neuhaus pralines in de hand (mijn motto: chocolade is goed voor alles). Mijn collega zag er vrolijk en opgewekt uit en tijdens ons gesprek bleek dat de eenzaamheid en verveling best meevielen. Ze kan vanuit de zetel veel praktische zaken regelen voor hun nieuwbouw en natuurlijk moet er voor de komst van de baby ook het één en ander voorbereid worden. Het was zo’n avond die gewoon voorbij vloog. We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en er viel veel bij te praten. Mijn collega was uiteraard ook nieuwsgierig naar de perikelen op het werk. Stof genoeg om over te babbelen…
Uiteindelijk nam ik de laatste trein terug naar Leuven en kroop ik vrijwel onmiddellijk in bed. Moe na wat toch al een heel heftige eerste werkweek is geweest.
