Verzonken verleden

Een week geleden kreeg ik een mailtje van Schoolbord.be in mijn inbox. ‘k Was eerlijk gezegd al helemaal vergeten dat ik daar op een blauwe maandag een account aangemaakt had in de hoop wat oude schoolkameraadjes terug te vinden (quod non). Nadat ik via de link “paswoord vergeten” mijn paswoord gerecupereerd had, voelde ik mij opeens zomaar zonder reden aangesproken om mijn steentje bij te dragen in de vorm van een oude klasfoto.

Het toeval wil dat ik hier op ons appartement één fotoalbum van mijn kindertijd heb liggen (iets met een discussie over smurfin). Dus hup, na heel wat gepruts de klasfoto van het eerste leerjaar uit het album verwijderd gekregen, ingescand en geüpload naar Schoolbord.be. ‘k Werd bij het terugzien van die oude foto’s zowaar een beetje nostalgisch en ja, toen begon ik mij af te vragen wat er van mijn ex-klasgenootjes geworden zou zijn. Hoe zou het hen vergaan zijn in de grote boze wereld? Zou ik ze nog herkennen als ik ze op straat tegenkwam?

Bij zulke acute aanvallen van nieuwsgierigheid kan maar één medicijn helpen. Google to the rescue! Gelukkig heb ik een fenomenaal geheugen voor trivialiteiten. Ik kende nog van alle kindjes in mijn klasje de voor- en achternaam en dat terwijl ik de meesten sinds het zesde studiejaar nooit meer gezien heb. De Google-zoektocht leverde echter bijzonder bedroevende resultaten op: van slechts vijf van de éénentwintig vond ik een spoor terug (mezelf inbegrepen) en die sporen waren bijzonder magertjes. Al de rest is gewoon onbestaande in het online wereldje (of blogt anoniem, wie weet). Jammer, want nu is mijn nieuwsgierigheid nog steeds niet bevredigd.

Een beetje verbrand

Deze middag met mijn cursus Italiaans even op het terras gezeten. Het zonnetje scheen feller dan verwacht, want nu begint mijn rechterarm verdacht rood uit te slaan. Alléén mijn rechterarm helaas, al de rest ziet nog spierwit. Ik heb er maar goed veel aftersun opgesmeerd, in de hoop dat het rood morgen wat weggetrokken is. Het is echt geen zicht zo.

SWAG

Vandaag was het weer zover: tijd voor ons jaarlijkse uitstapje naar de outsourcer. Het eten en de drank waren, naar goeie gewoonte, tot in de puntjes verzorgd en de sessies in de namiddag waren voor een keertje niet slaapverwekkend. En natuurlijk werden alle aanwezigen met een rugzakje vol cadeautjes naar huis gestuurd. Een overzichtje van de buit:
– een USB-key van 512 MB van Microsoft;
– een USB-key van 1 GB van HP (eat that, Microsoft);
– een blauw LED-zaklampje van EMC;
– een klokje (analoog, stel u voor) van Cognos;
– pennen van Xerox, CISCO, EDS en Telindus (dat kan beter, jongens en meisjes!);
– een mok van ESRI BeLux;
– een Microsoft Office Professional 2007 trial version (waar ik niks, nul de botten mee ben, maar kom);
– een draagbaar radiootje met oortje van EDS en Telindus.

Enfin, veel dingen waar ik niks mee kan doen, maar ongetwijfeld kan ik er nog andere mensen mee gelukkig maken.

Ik mis…

Mijn vorige bakker in de Parkstraat. Van Huyck-Vandenplas heeft volgens mij het beste brood van heel Leuven. Mijn favoriete brood daar, nog steeds ongeslagen op één: het Siroccobrood. Absoluut jummie. Zelfs nog lekker en zacht als het al twee dagen oud is. Een heel verschil met het brood van de bakker aan het station dat vaak al oudbakken is als je het ‘s avonds koopt. De winkel aan het station kan wat mij betreft ook een facelift gebruiken. De winkel heeft een afgeleefde uitstraling en nodigt niet bepaald uit tot het kopen van gebakjes en zoetigheden. Maar ja, door luiheid en gemakzucht gedwongen, halen we nu daar ons brood.

Ik moet mij dringend eens een fiets aanschaffen.

De allerlaatste les Italiaans

Vandaag was het de laatste les Italiaans van het jaar en waarschijnlijk de laatste les Italiaans in ons leven. Volgende week nog een mondeling en schriftelijk examen overleven en dan gaan voor mijn vriend en mezelf de boeken toe. We hebben gezamelijk besloten een punt te zetten achter onze studie Italiaans. Dit wil niet zeggen dat we het CLT voorgoed de rug toekeren. Integendeel, volgende jaar schrijven we ons in voor een nieuwe taal.

Waarom dan de beslissing om te te stoppen met Italiaans? Wel, het bleef een beetje een dode taal voor ons. De enige gelegenheid die we hadden om Italiaans te spreken, was in de les zelf (en ok, één keer met het Italiaanse vriendje van een vriendin). We zijn één keer in Rome op reis geweest, maar daar verkozen de inboorlingen Engels tegen ons te spreken, dat ging sneller. Dan volg ik liever een taal die ik ook buiten de lessen nog kan gebruiken.

Welke taal we juist gaan volgen, zeg ik nog niet, want onze taalkeuze hangt samen met reisplannen in de toekomst en die toekomst is momenteel nog zo ver verwijderd dat ik toch een beetje voorzichtig ben. Je weet nooit wat er in tussentijd allemaal kan gebeuren. Wat ik wel kan zeggen is dat het een nogal exotische taal is. Ik ben benieuwd wat dat zal geven.

Rode wijn

Mijn vriendje maakte vandaag de brug. Een schitterende gelegenheid om een tweede poging te wagen om voor mij te koken (jaja, we zijn ons leven aan het beteren). De eerste keer was hij er nogal gemakkelijk vanaf gekomen, maar tweede keer, goeie keer, zoals ze zeggen. De voorbereidingen liepen vlotjes totdat opeens een ijselijke kreet weerklonk: hij had in zijn duim gesneden. Veel bloed en bloed gaat niet zo goed samen met eten maken. Onhygiënisch, weet u wel. Snel een plakker erop geplakt om het bloed te stelpen en een kusje om het weer beter te maken.

‘k Vond hem zo zielig dat ik de rest van het werk op mij heb genomen. Maar ere wie ere toekomst, buiten de paprika’s die aan de oorsprong van het accidentje lagen, waren alle groenten mooi in stukjes gesneden. En het voorgerechtje heeft hij helemaal alleen gemaakt. Het enige wat ik nog moest doen was één paprika snijden en alles bij elkaar gooien in de wok.

En gesmaakt heeft het.

Voorgerechtje: spiesjes van tomaat, fetakaas en basilicum met een pestosausje.

Hoofdgerecht: roergebakken tofu met groenten en rijst (op de foto zien jullie de paprikasnoodaards rechts bij de rijst).

Mijn vriendje was echt in een onhandige bui, want toen we na het eten nog wat aan het nagenieten waren met een glaasje gedecanteerde wijn, een geschenk van mijn broertje, vond hij het nodig mezelf en het takenlaken te dopen met diezelfde wijn. Wat een verspilling van een lekker glas rode wijn! En natuurlijk waren er wijnspetters op mijn nieuwe rok terechtgekomen. :-( Enfin, rap rap uitgewassen en gelukkig valt de schade nog mee. Mijn vriendje mompelde iets van: “Haha, zo rap heb ik u nog nooit uit de kleren gekregen.” Ik vond hem meteen al een pak minder zielig. 😛