Fashion victim?

Toen ik tijdens mijn middagpauze bij de Exki een fris en gezond (allez, dat hoop ik toch) slaatje aan het binnenwerken was, vergat ik even te slikken. Een vrouw en haar bizarre outfit waren mijn gezichtsveld binnengedwarreld. Met het gedeelte boven de gordel van haar outfit was niks mis: een trui met kap in een neutrale kleur. Het was het gedeelte onder de gordel dat mij even van de wijs bracht. Ze droeg een jeanskleurige broek waarvan het kruis lager dan haar knieën hing. En neen, het was niet zo’n rappersbroek die twintig maten te groot gekocht wordt en waarbij een flink stuk ondergoed onbedekt gelaten wordt. Deze broek pastte, was zelfs niet te lang of zo, alleen leek het alsof de naaister (of naaier, ik wil geen stereotypen propageren) in kwestie nog een rol stof te veel had en dacht: laat ik dat nu eens allemaal in het kruis verwerken. Het was echt geen gezicht. Ze zag eruit alsof ze een grote blauwe pamper tussen haar benen had hangen.

Some people.

Say cheese

Impressie van de kaastafel gisterenavond:

Regal de Bourgogne aux raisins was mijn persoonlijke favoriet. Natuurlijk had mijn vriendje weer veel te veel in huis gehaald (niet alle kazen staan op de foto). We zullen nog een tijdje kaas en druiven mogen eten. 😉 Het avondje was alleszins een groot succes: de kazen waren zeer lekker, de wijn vloeide rijkelijk, het gezelschap was uitmuntend (ik heb mijn Frans nog wat kunnen oefenen, hoera!) en we hebben als cadeautje een overnachting in een kasteel gekregen. Wat wil een mens nog meer?

Net niet helemaal

Dus ja, gisteren brachten de mensen van de meubelwinkel de eetkamer en de slaapkamer. We konden natuurlijk niet verwachten dat alles van de eerste keer piekfijn in orde zou zijn, dat zou een beetje té optimistisch zijn. Gelukkig viel er op de eetkamer en de slaapkamerkast niets aan te merken. Het bed bleek echter een maatje te klein te zijn voor onze lattenbodem en matras. Fout geleverd. Kan gebeuren. Het enige wat je kan doen, is daar zen bij blijven, de juiste stukken houden en over een drietal weken de ontbrekende stukken gaan ophalen in de meubelwinkel. Benieuwd of we één of andere kortingsbon krijgen ter compensatie voor het geleden ongemak. Per slot van rekening is het toch een afstandje rijden naar die meubelwinkel.

Maar goed, niet veel aan te doen. Voor de rest zijn de geleverde stukken piekfijn in orde. En ik ben ongelooflijk blij met de eetkamer. Ze is echt prachtig en past heel goed in ons interieur. Het is een heel ander zicht. De leefruimte is meteen een pak voller en de stoelen zitten superconfortabel. Een goeie keuze, al zeg ik het zelf.

Bomma op bezoek

Vandaag is mijn bomma in ons nieuwe appartementje op bezoek geweest. Met dank aan mijn broertje die zo vriendelijk is geweest haar een lift te geven vanuit het verre Limburg. We hadden voor koffie en taart (geen Limburgse vlaai, maar het leek er toch op) gezorgd, want een bezoekje van de bomma is niet compleet zonder koffie en taart. Al een geluk dat mijn vriendje gisteren het koffiezetapparaat na jaren inactiviteit heeft uitgekuist. 😉

Toen ik nog een mini-yabje was, zorgde mijn bomma voor mij wanneer mijn mama er niet was. Ze woonde naast mijn ouderlijk huis en daar woont ze nu nog steeds. Vroeger waren we erg close, maar helaas is die band in de loop der jaren verwaterd. Ik probeer haar nog steeds te zien als de energieke oma met wie ik samen kleurwedstrijdjes hield (en ja, natuurlijk won ik altijd…), maar de tol der jaren valt van haar gezicht af te lezen. Het lichaam sputtert tegen, allerlei kleine en minder kleine (ouderdomssuikerziekte) kwaaltjes steken de kop op. Het ergste is echter dat ze geestelijk fel achteruit gegaan is. Ze is in de war, weet soms niet meer goed wie ik ben en ziet mensen die er niet zijn. Ze vraagt twee tot drie keer hetzelfde en beseft van zichzelf niet dat ze in herhaling valt.

En ik moet bekennen: het hele ouderdomsproces jaagt mij angst aan. Het lijkt me vreselijk te beseffen dat je lichaam niet meer mee wilt. Of te merken dat je vergeetachtig begint te worden. Niet meer zelfstandig te kunnen zijn en voor de gewoonste zaken (een bad nemen, eten klaarmaken) op een ander aangewezen te zijn. Gelukkig kan mijn bomma met externe hulp (dienstencheques, familiehulp, de nabijheid van familie,…) in haar eigen huis blijven wonen. Maar ik weet dat er een dag zal komen dat thuiszorg niet meer mogelijk is. En ik vrees dat het haar hart zal breken om het huis te moeten achterlaten waarin ze geboren is, waarin ze haar kinderen heeft grootgebracht en waar haar man gestorven is.

Ik ben blij dat we samen deze gezellige namiddag hebben kunnen doorbrengen. En dat mijn bomma ons appartementje mooi vond. “Amai, zoiets heb ik nog nooit gezien. Amai, je hebt toch wel geluk dat je zo mooi woont.” In sappig Limburgs dialect, natuurlijk. Want wie weet is ze er binnenkort niet meer. 87 worden, het is niet iedereen gegeven.

Werkmannen

Ja, deze ochtend hebben we weer de dagelijkse portie werkmannen moeten binnenlaten. “Ja, we hadden gebeld naar de verantwoordelijke van de bouwfirma, maar hij nam niet op.” Tja, dat verbaast ons al lang niet meer. Je moet het toch maar durven. Afspraken maken met mensen om in het gebouw te komen werken en dan vervolgens die mensen voor gesloten deur laten staan en niet eens je telefoon opnemen. Wat als mijn vriend en ik nu in het buitenland zaten? Dan konden die werkmannen gewoon rechtsomkeer maken. Ben ik nu de enige die vindt dat zoiets niet kan?

Het goeie nieuws is dat we vanavond een trapleuning in de trappenhal zullen hebben. Maakt de tocht omhoog en omlaag weer een beetje minder spannend. 😉

Het appartement

Vandaag brengen ze EINDELIJK de slaapkamer en de eetkamer! Op ditzelfde moment zijn de mensen van de meubelwinkel waarschijnlijk de tafel aan het ineen steken. (Allez, dit in de veronderstelling dat alles zonder problemen met de verhuislift langs het raam binnen geraakt is.) Ik kan niet wachten tot ik vanavond thuis ben om het resultaat te bewonderen. ‘t Zal handig zijn om een kleerkast te hebben. Kunnen we onze kleren eindelijk op een vaste plek verzamelen. Tot nu toe lagen ze her en der verspreid over het appartement (tot in de keukenkasten toen). En de eettafel komt net op tijd voor het bezoekje van de collega’s van mijn vriend, vanavond. We gaan hen een kaastafel voorschotelen en dan is een tafel toch wel praktisch. Jaja, de inrichting vordert, langzaam, maar zeker.

Met dank aan mijn vriendje die hiervoor speciaal een vrije dag heeft moeten nemen.