De allerlaatste les Italiaans

Vandaag was het de laatste les Italiaans van het jaar en waarschijnlijk de laatste les Italiaans in ons leven. Volgende week nog een mondeling en schriftelijk examen overleven en dan gaan voor mijn vriend en mezelf de boeken toe. We hebben gezamelijk besloten een punt te zetten achter onze studie Italiaans. Dit wil niet zeggen dat we het CLT voorgoed de rug toekeren. Integendeel, volgende jaar schrijven we ons in voor een nieuwe taal.

Waarom dan de beslissing om te te stoppen met Italiaans? Wel, het bleef een beetje een dode taal voor ons. De enige gelegenheid die we hadden om Italiaans te spreken, was in de les zelf (en ok, één keer met het Italiaanse vriendje van een vriendin). We zijn één keer in Rome op reis geweest, maar daar verkozen de inboorlingen Engels tegen ons te spreken, dat ging sneller. Dan volg ik liever een taal die ik ook buiten de lessen nog kan gebruiken.

Welke taal we juist gaan volgen, zeg ik nog niet, want onze taalkeuze hangt samen met reisplannen in de toekomst en die toekomst is momenteel nog zo ver verwijderd dat ik toch een beetje voorzichtig ben. Je weet nooit wat er in tussentijd allemaal kan gebeuren. Wat ik wel kan zeggen is dat het een nogal exotische taal is. Ik ben benieuwd wat dat zal geven.

Rode wijn

Mijn vriendje maakte vandaag de brug. Een schitterende gelegenheid om een tweede poging te wagen om voor mij te koken (jaja, we zijn ons leven aan het beteren). De eerste keer was hij er nogal gemakkelijk vanaf gekomen, maar tweede keer, goeie keer, zoals ze zeggen. De voorbereidingen liepen vlotjes totdat opeens een ijselijke kreet weerklonk: hij had in zijn duim gesneden. Veel bloed en bloed gaat niet zo goed samen met eten maken. Onhygiënisch, weet u wel. Snel een plakker erop geplakt om het bloed te stelpen en een kusje om het weer beter te maken.

‘k Vond hem zo zielig dat ik de rest van het werk op mij heb genomen. Maar ere wie ere toekomst, buiten de paprika’s die aan de oorsprong van het accidentje lagen, waren alle groenten mooi in stukjes gesneden. En het voorgerechtje heeft hij helemaal alleen gemaakt. Het enige wat ik nog moest doen was één paprika snijden en alles bij elkaar gooien in de wok.

En gesmaakt heeft het.

Voorgerechtje: spiesjes van tomaat, fetakaas en basilicum met een pestosausje.

Hoofdgerecht: roergebakken tofu met groenten en rijst (op de foto zien jullie de paprikasnoodaards rechts bij de rijst).

Mijn vriendje was echt in een onhandige bui, want toen we na het eten nog wat aan het nagenieten waren met een glaasje gedecanteerde wijn, een geschenk van mijn broertje, vond hij het nodig mezelf en het takenlaken te dopen met diezelfde wijn. Wat een verspilling van een lekker glas rode wijn! En natuurlijk waren er wijnspetters op mijn nieuwe rok terechtgekomen. :-( Enfin, rap rap uitgewassen en gelukkig valt de schade nog mee. Mijn vriendje mompelde iets van: “Haha, zo rap heb ik u nog nooit uit de kleren gekregen.” Ik vond hem meteen al een pak minder zielig. 😛

Fashion victim?

Toen ik tijdens mijn middagpauze bij de Exki een fris en gezond (allez, dat hoop ik toch) slaatje aan het binnenwerken was, vergat ik even te slikken. Een vrouw en haar bizarre outfit waren mijn gezichtsveld binnengedwarreld. Met het gedeelte boven de gordel van haar outfit was niks mis: een trui met kap in een neutrale kleur. Het was het gedeelte onder de gordel dat mij even van de wijs bracht. Ze droeg een jeanskleurige broek waarvan het kruis lager dan haar knieën hing. En neen, het was niet zo’n rappersbroek die twintig maten te groot gekocht wordt en waarbij een flink stuk ondergoed onbedekt gelaten wordt. Deze broek pastte, was zelfs niet te lang of zo, alleen leek het alsof de naaister (of naaier, ik wil geen stereotypen propageren) in kwestie nog een rol stof te veel had en dacht: laat ik dat nu eens allemaal in het kruis verwerken. Het was echt geen gezicht. Ze zag eruit alsof ze een grote blauwe pamper tussen haar benen had hangen.

Some people.

Say cheese

Impressie van de kaastafel gisterenavond:

Regal de Bourgogne aux raisins was mijn persoonlijke favoriet. Natuurlijk had mijn vriendje weer veel te veel in huis gehaald (niet alle kazen staan op de foto). We zullen nog een tijdje kaas en druiven mogen eten. 😉 Het avondje was alleszins een groot succes: de kazen waren zeer lekker, de wijn vloeide rijkelijk, het gezelschap was uitmuntend (ik heb mijn Frans nog wat kunnen oefenen, hoera!) en we hebben als cadeautje een overnachting in een kasteel gekregen. Wat wil een mens nog meer?

Net niet helemaal

Dus ja, gisteren brachten de mensen van de meubelwinkel de eetkamer en de slaapkamer. We konden natuurlijk niet verwachten dat alles van de eerste keer piekfijn in orde zou zijn, dat zou een beetje té optimistisch zijn. Gelukkig viel er op de eetkamer en de slaapkamerkast niets aan te merken. Het bed bleek echter een maatje te klein te zijn voor onze lattenbodem en matras. Fout geleverd. Kan gebeuren. Het enige wat je kan doen, is daar zen bij blijven, de juiste stukken houden en over een drietal weken de ontbrekende stukken gaan ophalen in de meubelwinkel. Benieuwd of we één of andere kortingsbon krijgen ter compensatie voor het geleden ongemak. Per slot van rekening is het toch een afstandje rijden naar die meubelwinkel.

Maar goed, niet veel aan te doen. Voor de rest zijn de geleverde stukken piekfijn in orde. En ik ben ongelooflijk blij met de eetkamer. Ze is echt prachtig en past heel goed in ons interieur. Het is een heel ander zicht. De leefruimte is meteen een pak voller en de stoelen zitten superconfortabel. Een goeie keuze, al zeg ik het zelf.