A geeky wedding

Lang geleden dat mijn vriend en ik nog eens op een trouwfeest uitgenodigd waren. Een goeie reden voor mijn vriend om over te vliegen uit Genève, dus. Het koppel dat ons uitnodigde heeft ondertussen drie kinderen samen en een zoon uit een vorige relatie om het aantal even te maken. Onze vrienden waren stiekem vorig jaar al in het huwelijksbootje gestapt, maar gaven pas dit jaar hun feest. Hun uitnodiging had als titel ‘Een Samenzwering Ontmaskerd’ en dat had niet beter gekozen kunnen zijn, want wij wisten echt helemaal van niks. Knap gedaan!

Het leuke aan een trouwfeest op latere leeftijd is dat er allemaal wat minder decorum aan te pas moet komen. Gewoon een toffe locatie (de bijna gloednieuwe zaal Libbeke in Lubbeek), wat simpele hapjes, broodjes om de honger te stillen en veel dessertjes om de zoetekauwen gelukkig te maken. (Met als pièce de résistance een huwelijkstaart in de vorm van de Lord of the Rings boeken, one ring to rule them all! De bruid zag er trouwens uit als een elfenkoningin.) En oja, cava en wijn om te klinken op het gelukkige bruidspaar.

IMG_5064b

Maar het allerbeste aan dit feest is dat ik nog eens helemaal uit de bol ben kunnen gaan op de dansvloer. Na de openingsdans ben ik beginnen dansen tot het feest (naar mijn aanvoelen te vroeg, maar we zijn dan ook geen twintig meer) rond half twee ten einde liep. Met nu en dan een pauze om iets te eten of te drinken. Mijn vriend en ik hielpen nog wat met opruimen en belden vervolgens een taxi om ons terug naar Leuven te brengen. Moe gedanst.

Fijn feest, fantastisch koppel!

PS: De dag nadien wel stijve spieren van het headbangen.

Vrijgezellen

De zus van mijn broer vriend trouwt volgende maand (een half jaar nadat zijn jongste broer getrouwd is, hopelijk is het niet besmettelijk) en zoals de traditie het voorschrijft werd er door de getuigen een vrijgezellendag georganiseerd. Gelukkig ben ik nog nooit in mijn leven getuige geweest, want het verzinnen van stomme opdrachtjes is echt niet aan mij besteed.

De vrijgezellen startte in het zwembad Waterperels in Lier. Een kleine anderhalf uur mochten we ons uitleven in de wildwaterbaan, ontspannen in de sauna en het stoombad met te weinig stoom en tevergeefs wachten tot de jacuzzi terug in gang schoot. Het zwemmen op zich vind ik wel fijn, maar ik begin meer en meer een bloedhekel te krijgen aan die veel te kleine omkleedhokjes, de smerige vloeren en die vervelende kastjes waar je al je hebben en houden maar net ingepropt krijgt. En om één of andere reden moet ik de gekste touren uithalen om de sensoren van de douches duidelijk te maken dat er ik toch wel graag over water zou beschikken om de shampoo uit mijn haar te wassen.

Na het zwemmen trokken we naar restaurant Pezo in het centrum van Lier. Het eten was lekker, de rode wijn ook, de witte trok op niks. Wat ik heel erg storend vond, is dat we al om 20.00u buiten geborsteld werden. Er waren nog mensen die een dessertje wilden nemen, maar dat was niet mogelijk. Nu moet ik er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat men dit ons op voorhand had meegedeeld. Maar gezellig is anders.  Nu, in economisch moeilijke tijden kan ik begrijpen dat een restaurant twee shiften willen doen, maar als we een dessertje hadden mogen bestellen, zouden we ongetwijfeld ook nog wat gedronken hebben.

Van Lier zelf heb ik niet veel gezien, veel te koud om lang buiten te blijven. Het historische centrum met de Zimmertoren zag er erg mooi uit, iets om in de zomer naar terug te keren. Het ijskoude weer zorgde er wel voor dat de stad er uitgestorven bij lag. Geen mensen om aan te spreken om de domme opdrachtjes te doen. Oef. 😉 

We deden enkele cafés aan om de opdrachten te doen die niet echt publiek nodig hadden. Het eerste café stonk naar verstopte afwateringsputtekes. Op de wc’s was de stank zelfs niet te harden. Blijkbaar is dit een veel voorkomend probleem in Lier, want het tweede café dat we aandeden (waar je kon poolen en biljarten) had ook last van een rioolgeurtje. We poolden wat en dankzij mijn partner (zelf blink ik uit in het potten van witte ballen en zwarte ballen op het verkeerde moment) wonnen we zelfs.

Daarna had ik er eigenlijk niet meer zoveel zin in. Ik was moe en uitgepraat en wilde graag naar huis. Volgens afspraak zou mijn vriend, die ergens in Antwerpen op stap was met de toekomstige bruidegom, mij komen ophalen (de laatste trein in Lier vertrok al om 23.14u) en blijkbaar was er bij de mannen meer ambiance dan bij de vrouwen. Dan maar een ander café opgezocht. We kamen terecht in een zaak waar vooral veertigers zaten die uitbundig dansten en te veel dronken. 

Marginaalste moment van de avond: een dame met geblondeerd haar liet de dj de muziek stilleggen om de macho met eveneens geblondeerd haar die haar vergezelde ten huwelijk te vragen. “Wil je met me trouwen?” vroeg ze. De horror op het gezicht van haar partner was duidelijk zichtbaar en eerst wilde hij niet eens antwoorden. Na wat aandringen werd het dan uiteindelijk ja. Sociale druk, het doet wat met een mens. Pijnlijk.

We dansten nog wat op foute Nederlandstalige nummers en de groep meisjes begon te slinken. Ik was het ondertussen echt beu. Het half uur wachten nadat ik het bericht kreeg dat mijn vriend in Antwerpen was vertrokken, duurde naar mijn gevoel eeuwen. Uiteindelijk heb ik de avond zelfs nog afgesloten samen met de toekomstige bruid en de vier andere overgebleven meisjes. Nog nooit zo blij geweest dat ik in mijn bed lag.

10 wijze raadgevingen voor het huwelijk

  1. Blijf altijd het jawoord trouw.
  2. Leef in liefde als man en vrouw
  3. Nooit klagen of elkaar vervelen
  4. Geluk en leed samen delen
  5. Have en goed om bestwil beheren
  6. Geldzaken overleg je minstens 7 keren
  7. Koken zal ‘t vrouwtje voor haar man
  8. Hij, nooit klagen dat het beter kan
  9. Liedevol zullen jullie paren
  10. Om gezonde nakomelingskens te baren.

Wat men zoal niet in familie-albums vindt (let op, niet in die van míjn familie ;-)).

"Uwe man"

Beste mensen, laat het voor eens en voor altijd geweten zijn: mijn vriendje is níet mijn man en zal ook nooit mijn man worden. Ik hecht geen enkel belang aan een ouderwetse en (naar mijn mening) achterhaalde instelling als het huwelijk. Als andere koppels wel graag zo’n boterbriefje willen, geen enkel probleem mee. Meer nog, ik kom zelfs graag dansen op jullie trouwfeest, maar mij zal u nooit geringd zien rondlopen. Spreek mij dus alstublieft niet aan met mevrouw “vriend van yab”, want daar krijg ik het van op mijn heupen. Ik heb een (zeer fijne, dankuwel) relatie, maar getrouwd, neen dat ben ik niet.

Moe, moe, moe

Terug van een weekendje Roeselare. Aanleiding voor dit weekendje was het huwelijk van E en C, a match made in scouts heaven. Ze hebben beiden lang moeten wachten op de ware, maar toen ze elkaar leerden kennen, was het meteen koekenbak. Gisteren hebben we dan ook een fijn feestje gebouwd ter ere van hun huwelijk. Omdat mijn vriend en ik niet graag in het holst van de nacht naar huis rijden (ik heb al meermaals mijn ogen voelen dichtvallen als ik achter het stuur zat, niet verantwoord), besloten we er een Westvlaamse tweedaagse van te maken. Het toeval wil dat in de vorige editie van Erfwoord een erfgoedwandeling door Roeselare stond, een fijne bezigheid om een zondag mee te vullen.

Alleen jammer dat het hotel zo lawaaierig was en de bedden zo slecht, waardoor het aantal uren dat we dit weekend al slapend doorgebracht hebben tot een minimum beperkt bleef. Qua slaapconfort gaat er toch niks boven ons eigen bedje. Ik wed dat we vannacht slapen als roosjes.

Trouwfeest

Dit weekend trokken mijn vriend en ik richting Oost-Vlaanderen voor het trouwfeest van zijn jongere nichtje. De trouwmis was mooi (met dank aan het zusje van de bruid die voor de klassieke zang zorgde, een talent om te koesteren), het feest plezant, het eten om duimen en vingers bij af te likken (we hadden niet minder verwacht, want de bruidegom is chefkok), de gesprekken aangenaam, de dj iets te kwistig met de slows naar mijn goesting en het hotel waarin we overnachtten, te duur voor wat het was. Speciale vermelding voor God, die met enkele welgemikte paukenslagen de misviering wat extra luister gaf en die na de mis de hemelsluizen wagenwijd open zette.

Kanttekening bij de dag: Moest ik een ad fundum gedronken hebben elke keer dat iemand ons gevraagd heeft: “En wanneer is het jullie beurt?”, dan hadden ze mij voor de soep op tafel stond al naar het ziekenhuis kunnen afvoeren om mijn maag leeg te pompen. Mensen, knoop het voor eens en voor altijd in jullie oren. Hier wordt niet getrouwd. Nu niet, volgend jaar niet, nooit. Ik val niet graag in herhaling.

Babbelfeest

Gisteren voor de verandering nog eens naar een trouwfeest geweest. De ondertussen al bekende formule van een dansfeest met dessertenbuffet. Ideaal voor een zoetebek als ik en die extra calorietjes kan je er vervolgens fijn afdansen.

Alleen verliep het stramien van de avond anders dan ik gewoon ben. Er was zoveel bekend volk (hopen ex-studiegenootjes die ik al een tijd niet meer gezien had) dat ik na het verorberen van mijn dessert ben blijven zitten aan tafel. Ipv mij gezwind naar de dansvloer te begeven en daar de rest van de avond te blijven plakken, heb ik bijna de ganse avond gebabbeld. Te veel interessant volk is slecht voor de danskunst (en de lijn).

Gelukkig hebben we alweer een uitnodiging voor een volgende trouwfeest op zak. Daar zal ik mijn dansschade dan wel inhalen. 😉