De zus van mijn broer vriend trouwt volgende maand (een half jaar nadat zijn jongste broer getrouwd is, hopelijk is het niet besmettelijk) en zoals de traditie het voorschrijft werd er door de getuigen een vrijgezellendag georganiseerd. Gelukkig ben ik nog nooit in mijn leven getuige geweest, want het verzinnen van stomme opdrachtjes is echt niet aan mij besteed.
De vrijgezellen startte in het zwembad Waterperels in Lier. Een kleine anderhalf uur mochten we ons uitleven in de wildwaterbaan, ontspannen in de sauna en het stoombad met te weinig stoom en tevergeefs wachten tot de jacuzzi terug in gang schoot. Het zwemmen op zich vind ik wel fijn, maar ik begin meer en meer een bloedhekel te krijgen aan die veel te kleine omkleedhokjes, de smerige vloeren en die vervelende kastjes waar je al je hebben en houden maar net ingepropt krijgt. En om één of andere reden moet ik de gekste touren uithalen om de sensoren van de douches duidelijk te maken dat er ik toch wel graag over water zou beschikken om de shampoo uit mijn haar te wassen.
Na het zwemmen trokken we naar restaurant Pezo in het centrum van Lier. Het eten was lekker, de rode wijn ook, de witte trok op niks. Wat ik heel erg storend vond, is dat we al om 20.00u buiten geborsteld werden. Er waren nog mensen die een dessertje wilden nemen, maar dat was niet mogelijk. Nu moet ik er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat men dit ons op voorhand had meegedeeld. Maar gezellig is anders. Nu, in economisch moeilijke tijden kan ik begrijpen dat een restaurant twee shiften willen doen, maar als we een dessertje hadden mogen bestellen, zouden we ongetwijfeld ook nog wat gedronken hebben.
Van Lier zelf heb ik niet veel gezien, veel te koud om lang buiten te blijven. Het historische centrum met de Zimmertoren zag er erg mooi uit, iets om in de zomer naar terug te keren. Het ijskoude weer zorgde er wel voor dat de stad er uitgestorven bij lag. Geen mensen om aan te spreken om de domme opdrachtjes te doen. Oef. 😉
We deden enkele cafés aan om de opdrachten te doen die niet echt publiek nodig hadden. Het eerste café stonk naar verstopte afwateringsputtekes. Op de wc’s was de stank zelfs niet te harden. Blijkbaar is dit een veel voorkomend probleem in Lier, want het tweede café dat we aandeden (waar je kon poolen en biljarten) had ook last van een rioolgeurtje. We poolden wat en dankzij mijn partner (zelf blink ik uit in het potten van witte ballen en zwarte ballen op het verkeerde moment) wonnen we zelfs.
Daarna had ik er eigenlijk niet meer zoveel zin in. Ik was moe en uitgepraat en wilde graag naar huis. Volgens afspraak zou mijn vriend, die ergens in Antwerpen op stap was met de toekomstige bruidegom, mij komen ophalen (de laatste trein in Lier vertrok al om 23.14u) en blijkbaar was er bij de mannen meer ambiance dan bij de vrouwen. Dan maar een ander café opgezocht. We kamen terecht in een zaak waar vooral veertigers zaten die uitbundig dansten en te veel dronken.
Marginaalste moment van de avond: een dame met geblondeerd haar liet de dj de muziek stilleggen om de macho met eveneens geblondeerd haar die haar vergezelde ten huwelijk te vragen. “Wil je met me trouwen?” vroeg ze. De horror op het gezicht van haar partner was duidelijk zichtbaar en eerst wilde hij niet eens antwoorden. Na wat aandringen werd het dan uiteindelijk ja. Sociale druk, het doet wat met een mens. Pijnlijk.
We dansten nog wat op foute Nederlandstalige nummers en de groep meisjes begon te slinken. Ik was het ondertussen echt beu. Het half uur wachten nadat ik het bericht kreeg dat mijn vriend in Antwerpen was vertrokken, duurde naar mijn gevoel eeuwen. Uiteindelijk heb ik de avond zelfs nog afgesloten samen met de toekomstige bruid en de vier andere overgebleven meisjes. Nog nooit zo blij geweest dat ik in mijn bed lag.